Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός

Αυτός ο καταραμένος κορωνοϊός, ένας παρασιτικός οργανισμός, που δεν ανήκει καν στο έμβυο σύστημα αποδεικνύεται πιο έξυπνος από τον... νοήμονα άνθρωπο. 

Γιος Αλγερινού μετανάστη μεγάλωσε στην σκληρή συνοικία του Καστελάν, από τις πιο άγριες γειτονιές της ήδη άγριας Μασσαλίας. Εκεί, στον δρόμο διδάχθηκε από μόνος του το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που τον συντροφεύει μέχρι σήμερα: «Θυμάμαι, ήμουν μικρό παιδί και με έπιασε το παράπονο. Άρχισα να κλαίω γιατί δεν είχα παπούτσια για να παίξω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου. Λίγο αργότερα είδα στον δρόμο έναν άνθρωπο δίχως πόδια. Τότε κατάλαβα πόσο πλούσιος ήμουν».

Η διαχρονική αλληγορική ιστορία του Ζινεντίν Ζιντάν θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μάθημα ζωής, έναν οδηγό για να αξιολογούμε τα πραγματικά σημαντικά από τα ασήμαντα.

Το «μένουμε σπίτι» μοιάζει αφόρητη, εξοντωτική τιμωρία για τον σύγχρονο άνθρωπο του 21ου αιώνα, που κινείται συνεχώς, δουλεύει, βγαίνει, ταξιδεύει κι όλα αυτά σε φρενήρεις ρυθμούς. Αρνείται να το κάνει ακόμα και όταν το διακύβευμα είναι η ίδια του η ζωή.

Ψάχνει τρόπους να δραπετεύσει, να βρει αφορμές για να βγει έξω, να κλέψει λιγάκι, να κοροϊδέψει τον εαυτό του του και τους γύρω του.

Αν έλεγες το «μένουμε σπίτι» σε κάποιον άστεγο, αν του εξασφάλιζες την δυνατότητα να μείνει μέχρι το τέλος του 2020 κλειδαμπαρωμένος στην ζεστασιά ενός σπιτιού, με τις σύγχρονες ανέσεις του, με ένα καθαρό κρεβάτι, με σεντόνια, με κουβέρτα, με ένα ζεστό μπάνιο, με ρεύμα, νερό, τηλεόραση, ίντερνετ, νέτφλιξ, ζωντανές βιντεοκλήσεις με κάθε μέρος του πλανήτη, με γεμάτο ψυγείο, τότε θα σου φιλούσε τα χέρια και θα ορκιζόταν ότι δεν θα έβγαινε ούτε λεπτό από αυτό.

Αυτό που σε κάποιον μοιάζει με φυλακή, για κάποιον άλλον είναι το παλάτι που δεν μπορεί να αποκτήσει ούτε στα όνειρά του.

Αν υπάρχει κάτι που αποδεικνύει αυτός ο καταραμένος κορωνοϊός, ένας παρασιτικός οργανισμός, που δεν ανήκει καν στο έμβυο σύστημα, είναι πως αποδεικνύεται πιο έξυπνος από τον νοήμονα άνθρωπο. Αυτός κάθεται αραχτός στα κύτταρα και βλέπει τον πανικόβλητο άνθρωπο να τον διασπείρει παντού και να κάνει εκείνος την δουλειά του.

Αν υπάρχει κάτι που αποδεικνύει αυτός ο καταραμένος κορωνοϊός είναι πως ξεγυμνώνει όλες τις ανθρώπινες συμπεριφορές.

Ξεγυμνώνει αυτούς που στοκάρουν κωλόχαρτο για δύο χρόνια και στερεί την δυνατότητα από τις ευπαθείς ομάδες να προμηθευτούν λίγο χαρτάκι του Θεού.

Ξεγυμνώνει αυτούς που μόλις έμαθαν πως τάχα ο χλωρικίνη (σε συνδυασμό με κοκτέιλ φαρμάκων) δύναται να περιορίσει τα συμπτώματα του Covid-19, έτρεξαν και άδειασαν τα ελληνικά φαρμακεία από το συγκεκριμένο σκεύασμα (που σε δοσολογίες χωρίς ιατρική έγκριση μπορεί να αποβεί θανατηφόρο) και το στέρησαν από ανθρώπους με αυτοάνοσα νοσήματα ή σοβαρές ασθένειες που το είχαν ανάγκη.

Ξεγυμνώνει αυτούς που είδαν την κρίση ως μία ευκαιρία εύκολου και γρήγορου πλουτισμού και ως σύγχρονοι μαυραγορίτες, κονόμησαν μέσω τις αισχροκέρδειας στις μάσκες και στα είδη προσωπικής υγιεινής και απολύμανσης.

Ξεγυμνώνει αυτούς που πανικόβλητοι έγραψαν στα παλιότερα των υποδημάτων τους τις ιατρικές οδηγίες, δεν διδάχθηκαν από την διασπορά του φονικού ιού στην Ιταλία και την Ισπανία και έτρεξαν στα χωριά τους για να κολλήσουν μπαρμπάδες, γιαγιάδες, θείους, θείες και να ξεκάνουν μια και καλή όσους πιθανώς να έκαναν αυτό που έπρεπε, μένοντας στα δικά τους σπίτια.

Αν ο ιός φύγει στην επαρχία (με τις προπολεμικές ιατρικές υποδομές) και στα νησιά, τότε πολύ φοβάμαι ότι η Λομβαρδία με το εκπληκτικό σύστημα υγείας που κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα θα είναι απλώς μία… παρωνυχίδα.

Ο καταραμένος κορωνοϊός απέδειξε και κάτι άλλο. Πόσο προβλέψιμη είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν έχει σημασία αν είσαι Έλληνας, Γάλλος, Ιταλός, Ισπανός ή Αμερικάνος. Όλοι, μα όλοι, συμπεριφέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο λες και είναι προγραμματισμένοι να απειθαρχούν στα πάντα. Με το που έγιναν οι πρώτες συστάσεις για περιορισμό μετακινήσεων, ΌΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ, ξεχύθηκαν σε παραλίες, σε πάρκα, σε καφετέριες, σε γήπεδα, σε πάρτι, σε συνεστιάσεις, βγάζοντας δήθεν κοροϊδευτικά την γλώσσα στον ιό και στο κράτος.

Κι όταν κατάλαβαν ότι δεν είναι πια αστείο, άδειασαν τα σούπερ-μάρκετ ποδοπατώντας τον διπλανό τους, άδειασαν τα φαρμακεία και έφυγαν για τα χωριά τους για να γλιτώσουν. Ακριβώς δηλαδή αυτό που θα ήθελε να κάνουν και ο ιός.

Αποδεικνύεται και κάτι άλλο. Στην εποχή που η πληροφόρηση μεταδίδεται σε μερικά δευτερόλεπτα, πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί που δεν χαμπαριάζουν. Δεν πάνε να σκούζουν από το πρωί ως το βράδυ τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, ιντερνετ, social media, δεν πάνε να βαράνε οι προειδοποιήσεις στα κινητά, ο άνθρωπος θα κάνει κατά βάση του κεφαλιού του. Σώπα μωρέ; Εγώ θα κολλήσω; Εγώ είμαι υγιής. Όλα αυτά μέχρι να καταλάβει την ασημαντότητα της ύπαρξης του.

Αμ το άλλο; Ο ιός -λέει- απειλεί μόνο τις ευπαθείς ομάδες. Σοβαρά; Αλήθεια, ποιές είναι οι ευπαθείς ομάδες; Είναι οι γονείς μας. Οι θείοι και οι θείες μας. Συνομήλικοι μας που έχουν περάσει κάποια ιατρική περιπέτεια και έχουν εξασθενημένο ανοσοποιητικό. Είναι τα παιδιά μας που έχουν περάσει κάποιο (σύνηθες για την εποχή) αναπνευστικό νόσημα. Είναι όσοι δίνουν μάχη με σοβαρές ασθένειες. Ευπαθείς ομάδες είμαστε εν δυνάμει όλοι. Ποιος ξέρει τι κουσούρι μπορεί να αφήσει ο κορωνοϊός ακόμα κι αν θεραπευτεί; Κι αν σε μετατρέπει κι εσένα σε ευπαθή ομάδα;

Το πιο τρομακτικό δεν είναι ο κορωνοϊός από μόνος του. Είναι η αίσθηση πως η ζωή η δική σου και της οικογένειας σου, κρέμεται από χέρια συνανθρώπων σου που διασπείρουν και σκορπάνε το θανατικό (εν γνώσει ή εν αγνοία τους) χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε το αυτονόητο.

Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές και ήμουν έτοιμος να βάλω τελεία, ουρλιαχτά από τον δρόμο με έκαναν να βγω στο μπαλκόνι. Ένα μεγάλο σκυλί (δεν τις ξέρω τις ράτσες δεν ξέρω καν αν ήταν αδέσποτο) είχε αρπάξει ένα άλλο από το σβέρκο. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου κατάλαβα πόσος κόσμος κυκλοφορεί έξω μεσημεριάτικα σε μία φιλήσυχη συνοικία της Αθήνας.

Ουρλιαχτά, κλάματα, φωνές, κακό, τρία - τέσσερα άτομα άρπαξαν από τον κάδο σκουπιδιών ότι βρήκαν μαδέρια, ρόπαλα, ξύλα κι άρχισαν να κοπανάνε τον σκύλο. Μπαλκόνια όλα γεμάτα, σαν εξέδρες σε ρωμαϊκή αρένα. Καμιά 15αριά άτομα δίπλα - δίπλα στο σκηνικό, ένας αν ήταν φορές του ιού, θαρρώ πως κόλλησαν όλοι. Αφού έφαγε όσο ξύλο άντεχε, ο σκύλος άνοιξε το σαγόνι του κι άφησε το θύμα του.

Τις σωματικές συνέπειες του κορωνοϊού τις βλέπουμε όλοι, μετριούνται με αριθμούς, κρούσματα, θανάτους, ιαθέντες. Τα ψυχολογικά τραύματα που θα φέρνουν όλο και πιο ακραίες ανθρώπινες αντιδράσεις ακόμα και σε καθημερινά ερεθίσματα, νομίζω πως ούτε καν μπορούμε να τις φανταστούμε…

Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος / sdna.gr