Και το λέμε για καλό.
Για πάρα πολλούς ανθρώπους από 35 και πάνω, το Λόγω Τιμής ήταν μια σειρά που έμεινε μέσα τους. Είτε γιατί ήταν μια πολύ καλή σειρά είτε γιατί την είδαν σε μια εποχή που η τηλεόραση ήταν ακόμα ένα μέσο συνυφασμένο με τη διασκέδαση και την ξεγνοιασιά των ανθρώπων.
Κι αυτό δεν ίσχυε μόνο για την εντός του σπιτιού ζωή. Ίσχυε συνολικά. Τότε οι άνθρωποι δεν είχαν το να βγουν παρά μόνο σε μπουζούκια μια φορά την εβδομάδα και σε καμία ταβέρνα. Δεν υπήρχε αυτό το «πάμε για ένα ποτό να ξεσκάσουμε».
Πέρασαν 23 χρόνια από το 1996, όταν έκανε πρεμιέρα το Λόγω Τιμής στο Mega. Τότε οι ηθοποιοί του ήταν από 25 μέχρι 30 ετών, στο ξεκίνημά τους, στον πρώτο τους μεγάλο ρόλο. Σήμερα είναι όλοι τους απείρως πιο καταξιωμένοι και έχουν περάσει από πολλές φάσεις ο καθένας.
Ας μη μένουμε όμως μόνο στους ηθοποιούς. Ας δούμε και τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου, μια από τις καλύτερες πένες στην ελληνική μυθοπλασία, στο πώς άλλαξε στην πορεία όλων αυτών των ετών.
Κι ενώ έχουν συντελεστεί τόσες μεταβολές στους συντελεστές, το Λόγω Τιμής φαίνεται να διατηρεί την ίδια αύρα, τον ίδιο λυρισμό απεικόνισης της ζωής. Κι ας έχουν φτάσει οι 7 βασικοί χαρακτήρες σε ένα απόγειο ή υπόγειο της μέσης ηλικίας, ανάλογα τις επιλογές που έκαναν υποθετικά σε αυτά τα 23 χρόνια.
Στο πρώτο επεισόδιο που ήταν και η γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, είδαμε μια άρτια ελληνική σειρά. Μια σειρά που είναι δυνητικά και πρακτικά το ανώτερο σημείο της ελληνικής μυθοπλασίας στην τηλεόραση. Και φτάνει σε αυτό χωρίς πολλές φιοριτούρες. Με απλότητα, με λακωνικότητα.
Αυτό το πετυχαίνει με το να αποφεύγει να ενταχθεί ή και να υποταχθεί στα κελεύσματα του σήμερα. Δεν είναι μια σειρά που, τουλάχιστον σε αυτό το ένα επεισόδιο που προβλήθηκε, έχει αποκοπεί από το τώρα, αλλά δεν δείχνει και να κουμπώνει ακριβώς με το παρόν. Είναι σε ένα μεταίχμιο, με σαφή ροπή προς το τότε. Άλλωστε, οι ήρωες έχουν άλυτους λογαριασμούς μεταξύ τους.
Αν δηλαδή έβαζαν τραγούδι στους τίτλους αρχής το Θέλω Να Γυρίσω Στα Παλιά, θα ήταν τόσο ταιριαστό σε αυτό που διακρίνεται ότι πάνε να χτίσουν. Όχι την κλισέ πλέον έννοια της νοσταλγίας. Αλλά αυτό που είναι σκληρό να συνειδητοποιεί κανείς. Ότι η ζωή, όσο την περπατάς, δεν γίνεται ποτέ καλύτερη. Κι αυτό συμβαίνει γιατί είσαι λιγότερο νέος από πριν. Αυτό φαίνεται και στον τρόπο που παίζουν οι ηθοποιοί.
Για να μην μακρηγορώ, το Λόγω Τιμής πάει να πιάσει τη γενιά των ανθρώπων που το έβλεπαν και τότε σε μια λογική του «είμαστε η γενιά που τα έκανε και τα έζησε όλα. Απ΄την καλή κι από την ανάποδη. Περισσότερο από την ανάποδη. Κι αυτό είναι το κληροδότημά μας».
Έχει μια γοητευτικότατη αύρα κι αν κάτι μπορούμε να καταλογίσουμε είναι πως τα 45 λεπτά δεν αρκούν για αυτό το καστ. Δεν είναι τα άγνωστα παιδιά του 1996. Είναι όλοι τους πολύ καλοί και απολαυστικοί ηθοποιοί. Τουλάχιστον σε αυτό το είδος μυθοπλασίας. Δεν προλαβαίνεις να τους απολαύσεις τον καθένα όσο του αρμόζει. Κι ίσως να πρέπει στα επόμενα επεισόδια το σενάριο να απομονώνει κάποιους και να προσφέρει περισσότερο χώρο σε άλλους.
Τον Μαρκουλάκη, τον Αλεξανδρή που είναι ένας από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς και ελάχιστα του έχει αναγνωριστεί αυτό δημόσια, τη Βολιώτη, το κοινό που τους γνωρίζει δε μπορεί να τους ευχαριστηθεί στα λίγα λεπτά που αναλογούν στον καθένα. Ιδίως σε ένα σενάριο που επιλέγει να σταθεί περισσότερο στην εξωλεκτική πλοκή, παρά στα διαλογικά μέρη, όπως ήταν αυτό του πρώτου επεισοδίου.
Μόνο και μόνο όμως ότι αντιμετωπίζεται σαν μια σειρά του εξωτερικού που χρήζει ανάλυσης, δείχνει το πόσο απέχει από τα τετριμμένα τύπου 8 Λέξεις, Τατουάζ και όλα όσα υπάρχουν στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.
Γράφει ο Στέργιος Πουλερές / menshouse.gr
Για πάρα πολλούς ανθρώπους από 35 και πάνω, το Λόγω Τιμής ήταν μια σειρά που έμεινε μέσα τους. Είτε γιατί ήταν μια πολύ καλή σειρά είτε γιατί την είδαν σε μια εποχή που η τηλεόραση ήταν ακόμα ένα μέσο συνυφασμένο με τη διασκέδαση και την ξεγνοιασιά των ανθρώπων.
Κι αυτό δεν ίσχυε μόνο για την εντός του σπιτιού ζωή. Ίσχυε συνολικά. Τότε οι άνθρωποι δεν είχαν το να βγουν παρά μόνο σε μπουζούκια μια φορά την εβδομάδα και σε καμία ταβέρνα. Δεν υπήρχε αυτό το «πάμε για ένα ποτό να ξεσκάσουμε».
Πέρασαν 23 χρόνια από το 1996, όταν έκανε πρεμιέρα το Λόγω Τιμής στο Mega. Τότε οι ηθοποιοί του ήταν από 25 μέχρι 30 ετών, στο ξεκίνημά τους, στον πρώτο τους μεγάλο ρόλο. Σήμερα είναι όλοι τους απείρως πιο καταξιωμένοι και έχουν περάσει από πολλές φάσεις ο καθένας.
Ας μη μένουμε όμως μόνο στους ηθοποιούς. Ας δούμε και τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου, μια από τις καλύτερες πένες στην ελληνική μυθοπλασία, στο πώς άλλαξε στην πορεία όλων αυτών των ετών.
Κι ενώ έχουν συντελεστεί τόσες μεταβολές στους συντελεστές, το Λόγω Τιμής φαίνεται να διατηρεί την ίδια αύρα, τον ίδιο λυρισμό απεικόνισης της ζωής. Κι ας έχουν φτάσει οι 7 βασικοί χαρακτήρες σε ένα απόγειο ή υπόγειο της μέσης ηλικίας, ανάλογα τις επιλογές που έκαναν υποθετικά σε αυτά τα 23 χρόνια.
Στο πρώτο επεισόδιο που ήταν και η γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, είδαμε μια άρτια ελληνική σειρά. Μια σειρά που είναι δυνητικά και πρακτικά το ανώτερο σημείο της ελληνικής μυθοπλασίας στην τηλεόραση. Και φτάνει σε αυτό χωρίς πολλές φιοριτούρες. Με απλότητα, με λακωνικότητα.
Αυτό το πετυχαίνει με το να αποφεύγει να ενταχθεί ή και να υποταχθεί στα κελεύσματα του σήμερα. Δεν είναι μια σειρά που, τουλάχιστον σε αυτό το ένα επεισόδιο που προβλήθηκε, έχει αποκοπεί από το τώρα, αλλά δεν δείχνει και να κουμπώνει ακριβώς με το παρόν. Είναι σε ένα μεταίχμιο, με σαφή ροπή προς το τότε. Άλλωστε, οι ήρωες έχουν άλυτους λογαριασμούς μεταξύ τους.
Αν δηλαδή έβαζαν τραγούδι στους τίτλους αρχής το Θέλω Να Γυρίσω Στα Παλιά, θα ήταν τόσο ταιριαστό σε αυτό που διακρίνεται ότι πάνε να χτίσουν. Όχι την κλισέ πλέον έννοια της νοσταλγίας. Αλλά αυτό που είναι σκληρό να συνειδητοποιεί κανείς. Ότι η ζωή, όσο την περπατάς, δεν γίνεται ποτέ καλύτερη. Κι αυτό συμβαίνει γιατί είσαι λιγότερο νέος από πριν. Αυτό φαίνεται και στον τρόπο που παίζουν οι ηθοποιοί.
Για να μην μακρηγορώ, το Λόγω Τιμής πάει να πιάσει τη γενιά των ανθρώπων που το έβλεπαν και τότε σε μια λογική του «είμαστε η γενιά που τα έκανε και τα έζησε όλα. Απ΄την καλή κι από την ανάποδη. Περισσότερο από την ανάποδη. Κι αυτό είναι το κληροδότημά μας».
Έχει μια γοητευτικότατη αύρα κι αν κάτι μπορούμε να καταλογίσουμε είναι πως τα 45 λεπτά δεν αρκούν για αυτό το καστ. Δεν είναι τα άγνωστα παιδιά του 1996. Είναι όλοι τους πολύ καλοί και απολαυστικοί ηθοποιοί. Τουλάχιστον σε αυτό το είδος μυθοπλασίας. Δεν προλαβαίνεις να τους απολαύσεις τον καθένα όσο του αρμόζει. Κι ίσως να πρέπει στα επόμενα επεισόδια το σενάριο να απομονώνει κάποιους και να προσφέρει περισσότερο χώρο σε άλλους.
Τον Μαρκουλάκη, τον Αλεξανδρή που είναι ένας από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς και ελάχιστα του έχει αναγνωριστεί αυτό δημόσια, τη Βολιώτη, το κοινό που τους γνωρίζει δε μπορεί να τους ευχαριστηθεί στα λίγα λεπτά που αναλογούν στον καθένα. Ιδίως σε ένα σενάριο που επιλέγει να σταθεί περισσότερο στην εξωλεκτική πλοκή, παρά στα διαλογικά μέρη, όπως ήταν αυτό του πρώτου επεισοδίου.
Μόνο και μόνο όμως ότι αντιμετωπίζεται σαν μια σειρά του εξωτερικού που χρήζει ανάλυσης, δείχνει το πόσο απέχει από τα τετριμμένα τύπου 8 Λέξεις, Τατουάζ και όλα όσα υπάρχουν στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.
Γράφει ο Στέργιος Πουλερές / menshouse.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr