Ο ηγέτης της ερημιάς ξεγυμνωμένος - της Δέσποινας Τσουλφαΐδου

Ο ηγέτης της ερημιάς ξεγυμνωμένος - της Δέσποινας Τσουλφαΐδου για το ialmopia.gr

Είμαι ανόητη.
Είμαι κακιά και συμπλεγματική.
Χαρά στην ανοησία μου.
Ορθότητα στην κακία μου.
Πληρότητα στα συμπλέγματά μου.
Μην πιστεύετε στην γαλήνια κι ευγενική μορφή μου.
Μην αμφισβητείτε την κενή μου ολότητα.
Στα τριανταέξι σκαλοπάτια που πατώ
μόνο αλήθειες έμαθα τουλάχιστον να λέω.
Σιωπές δεν προδίδω όμως ποτέ!
Ακόμη κι αν με κάψουν.
Τάχα δεν είμαι εγώ καθρέφτης
των δικών σας ελλείψεων;
Της δικής σας θολής όρασης;
'Η σαν αντανάκλαση αθέλητα σας επιστρέφω
τον πλατωνικό μύθο του σπηλαίου;
Ρητορικά όπως πάντα τα ερωτήματά μου.
Γι' αυτό η χαμένη εξυπνάδα μου
μουρμουρίζει στριμωγμένη πια στη γωνιά.
Ποδοπατήθηκε η περηφάνια της,
δεν μπορεί πλέον να κρατήσει την θέση της
κι επιρρίπτει αλλού τις ευθύνες
για την ημερομηνία της λήξης της.
Στρέφει το βλέμμα προς τα κάτω,
κοιτάει μοχθηρά την καρδιά.
Αυτή η ηλίθια που πάντα με ντροπιάζει
με τον απερίσκεπτο αυθορμητισμό της.
Ξεθάρρεψε κι έγινε και πανούργα,
τώρα στο μεσοπάτημά μας.
Κάτι της φταίει κι αυτηνής
κι αναθεματίζει ασταμάτητα.
Χωρίς μουρμούρα όμως αυτή.
Όλα κι όλα!
Αντιγραφές δεν κάνει.
Ουρλιάζει με τρέλα κι ακούγεται.
Δεν ξέρει,σαν ανόητη που είναι,να κρυφτεί.
Κι έτσι μαλωμένα από χρόνια τώρα
δυο ξένοι στο ίδιο το κορμί μου,
καρδιά και μυαλό,
αυτά τα δυο ανοργάνωτα όργανα,
μπερδεύτηκαν και συμπλέχτηκαν
σε αυτή την απροσδιόριστη μάχη
καταντώντας το όνομά μου πλέον έναν γρίφο,
που δίσταζε ως τώρα η ύπαρξή μου να παραδεχτεί.
Παραδόξως όμως αυτή η διχόνοια με ομορφαίνει,
μου μεγαλώνει την γοητεία,
κι ενώ με συνθλίβει,μου χαμογελά.
Τώρα ζητώ την στήριξη από το υπερτιμημένο πνεύμα μου.
Το πνεύμα όμως απών.
Βυθίστηκε κι αυτό στην μιζέρια της ανάγκης.
Τάξη να βάλει δεν μπορεί.
Κι εσείς απέναντι στέκεστε και κοιτάτε,
φίλοι κι εχθροί.
Την μάχη όμως δεν βλέπετε.
Θαρρώ είστε τυφλοί.
Εκβιάστε με γι' αυτά που σκέφτομαι
και ποτέ μου δεν λέω.
Κρίνετέ με επειδή δυσνόητη,εγωπαθής
κι αδρανής παραμένω.
Με μόρφωση λειψή και κρίση μηδαμινή.
Πυροβολήστε την ομίχλη μου.
Βεβαιωθείτε όμως ότι με σκοτώνετε από λύπηση,
όπως σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν.
Κι όχι από φθόνο προς το ζαρκάδι που τρέχει ανέμελο
στις κοιλάδες των βουνών.
Είτε κουτσό άλογο,είτε καμαρωτό ζαρκάδι,
παραδέχομαι,μα δεν παραδίνομαι.
Δεν είμαι γενναιόδωρη με τον χρόνο που διαθέτω να εξηγώ.
Συνεχίζω να στοχεύω αστόχαστα
με μύριες θεωρίες ασχετοσύνης,
μα πράξη έχω μοναχά τον ουρανό να κοιτάω.
Τα μάτια γουρλώνω με βλακώδη απορία.
Τα μούτρα κατεβάζω με συνειδητή κακία.
Μέσα από τα δόντια μου παραμιλώ.
Μέλι κι άνοιξη στα καλά μου,
μα δαιμόνιο που πεθαίνει για παρεξήγηση
στην αδιάλλακτη αναποδιά μου.
Ανύπαρκτη η τελειότητα
που μέσα μου πια έχει σαπίσει,
όπως το χαλασμένο δόντι που βρίσκεται
πίσω από την γυαλιστερή του θήκη.
Κι όμως εγώ με αγαπώ!
Και με τον εαυτό μου ερωτευμένη εξακολουθώ να είμαι.
Με πάθος το σαθρό μου οικοδόμημα στηρίζω
και με λαχτάρα τα βαθιά μου γεράματα προσδοκώ.
Έτσι είμαι εγώ!
Θερμός υπερασπιστής της ψυχικής μου αβύσσου.
Αυτή είναι η παρουσία μου.
Αρέσει δεν αρέσει.
Να μην γελιέστε άλλο πια και βάρος να το φέρνω.
Ξεθυμασμένο μελάνι είμαι.
Αδιόρθωτη πέρα ως πέρα.
Μόνο τον ίσκιο μου φοβάμαι
και για του Θεού το έλεος αναπνέω και ζω.
Όποιος με ξέρει,όποιος με μάθει.
Όποιος δεν θέλει,κι όποιος μπορεί.
Αντέχω,μ'αντέχουν,
έτσι γίνεται πιο μυστήρια η ύπαρξη αυτή.
Ξένοι,δικοί μου,απλοί γνωστοί.
Θέλει κότσια ένας ερημίτης μυγιάγγιχτος
για να ξεγυμνωθεί.
Σαν τις αιμορρο'ί'δες που με βασανίζουν είναι.
Απελευθερωμένα πια θα το πω.
Τσούζουν,πονάνε,μα ολόδικές μου είναι.
Κι ευτυχώς,
που μέσα στα τόσα ελλατώματα
τολμά κι ανθίζει έστω η αλήθεια μου!