Αφιέρωμα: Χάρισε την αθανασία στις ηρωικές στιγμές του ελληνικού στρατού και έγινε ένας διαφορετικός ήρωας του ’40

Ο φωτορεπόρτερ Λάζαρος Ακερμανίδης που τράβηξε 2.500 φωτογραφίες στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού Μετώπου

Τι μορφή έχει άραγε η φρίκη του πολέμου; Πώς μοιάζει ο θρίαμβος στη μάχη; Αλλά και ο αφανής ήρωας του πολέμου, ο τιμημένος φαντάρος, πώς τα βγάζει πέρα στη δύσκολη καθημερινότητά του;

Αυτά τα ίδια τα συστατικά του πολέμου προσπάθησε να φέρει στην επιφάνεια ο Λάζαρος Ακερμανίδης, αφήνοντας παρακαταθήκη τη φωτογραφική κάλυψη μιας από τις πλέον ένδοξες στρατιωτικές επιτυχίες της πατρίδας μας.

Φωτογραφία αρχείου

Και θες από καθαρό ενθουσιασμό, θες από απλή αποκοτιά, πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της πατρίδας, καθώς τουλάχιστον 40 φωτογράφοι και κινηματογραφιστές ρίχτηκαν με τα μούτρα στην κάλυψη του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου. Ένας από τους πρώτους φωτορεπόρτερ που καταφτάνουν στο μέτωπο είναι ο Λάζαρος Ακερμανίδης, ο οποίος θα μετρήσει την πιο μακρά παραμονή στον πόλεμο και θα καταγράψει με τον φακό του περί τα 2.500 ασπρόμαυρα καρέ από κείνον τον τραγικό χειμώνα στην Ήπειρο.

Έτσι ήταν κι αυτός στην προσωπική του ζωή, παλικάρι, και η ορμητικότητά του μένει παροιμιώδης στο αλβανικό μέτωπο. Η «Νίκη» θα γινόταν εξάλλου η εφημερίδα που ήδη από το 1941 εκδίδει ένα αναμνηστικό φωτογραφικό λεύκωμα του Πολέμου του ’40. Και ήταν όλο δουλειά του Ακερμανίδη, ένα έργο-σταθμός για την πειστική πολεμική απάντηση της πατρίδας μας στον φασιστικό ιμπεριαλισμό.

Μετά θα τραβήξει για άλλα, φωτογραφίζοντας δύσκολες στιγμές του έθνους, όπως την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο κατόπιν, αν και η ζωή θα του δείξει για άλλη μια φορά το σκληρό της πρόσωπο. Γιατί επέβαινε βλέπετε στην τραγική «Χειμάρρα» που έστειλε το 1947 στον υγρό τάφο 383 ταξιδιώτες της.

Και μετά χάθηκαν τα ίχνη του. Το έργο του θεωρούνταν εξαφανισμένο για 46 ολόκληρα χρόνια, ώσπου ήρθε στο φως ένα μοναδικό αντίτυπο από την έκθεση φωτογραφίας που είχε στήσει το 1945 στο Ζάππειο με τις εικόνες του αλβανικού μετώπου, αλλά και μερικές αδέσποτες φωτογραφίες εδώ κι εκεί.

Αυτή είναι η περιπετειώδης ιστορία του Έλληνα που πήγε στον πόλεμο με ένα όπλο κομματάκι διαφορετικό από τα άλλα… 

Λάζαρος Ακερμανίδης, ο άνθρωπος πίσω από τον φακό  

Ο φωτογράφος. Πηγή: aspromavro.net

Ποντιακής καταγωγής, ο Ακερμανίδης γεννιέται στο 1903 στα Σούρμενα του Πόντου (βορειοανατολική Τουρκία). Η οικογένεια θα εκτοπιστεί σύντομα από τον τόπο της, για να γλιτώσει τους τουρκικούς διωγμούς, βρίσκοντας καταφύγιο στα ανατολικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί, κάτω από τη σκιά των βουνών του Καυκάσου, θα φτιάξουν το νέο σπιτικό τους στο ρωσικό Σότσι, όπου θα τελειώσει το σχολείο ο Λάζαρος και θα μυηθεί στα θέλγητρα της φωτογραφίας, τσαλαβουτώντας παράλληλα και στη ζωγραφική.

Την Ελλάδα την έχουν μέσα στην καρδιά τους οι ξεριζωμένοι Ακερμανίδες, κι έτσι το 1932 ο άδολος πατριώτης Λάζαρος θα μετακομίσει στη μαμά πατρίδα. Η δεξιοτεχνία του στην ασπρόμαυρη φωτογραφία θα τον φέρει από την πρώτη στιγμή στα μεγάλα στούντιο Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Με το ζεστό καπέλο ανά χείρας κι ένα συμβόλαιο με την εφημερίδα «Νίκη», ξεκινά λοιπόν για τον πόλεμο…

Ο ασίγαστος φωτοειδησεογράφος του Έπους του 1940 Φωτογραφία του Ακερμανίδη. Πηγή: fotografizontasmagazine.blogspot.gr

Στα βουνά της Πίνδου δεν είναι βέβαια κατά κανέναν τρόπο ο μόνος φωτορεπόρτερ. Εκεί θα βρει τους παλιούς του εργοδότες, όλα τα αδέλφια Μεγαλοκονόμου (Κωνσταντίνος, Μανώλης και Χαράλαμπος) δηλαδή, αλλά και τον Κασόλα της εφημερίδας «Ασύρματος», τον Νισύριο της «Βραδυνής», τον Σούτσο του «Έθνους» και τον Βασίλη Τσακιράκη φυσικά, που τον ήξεραν οι πάντες ως «Φωτογράφο της Αλβανίας».

Εκεί που θέριζαν οι σφαίρες δηλαδή και χυνόταν αίμα ελληνικό. Εκεί που έβγαιναν οι ξιφολόγχες και οι μάχες γίνονταν σώμα-με-σώμα. Εκεί τέλος που μύριζε θάνατος και μπαρούτι. Ο φακός του ήταν παραγωγικότατος και ήταν μόνο ο αχός της μάχης αυτός που κάλυπτε τον ήχο του δικού του κλείστρου.

Τράβηξε πάνω από 2.500 καρέ-ντοκουμέντα, τόσο από τις λυσσαλέες μάχες όσο και τη ζωή στα μετόπισθεν, άλλα σε πραγματικές συνθήκες μάχης και άλλα «στημένα», τα οποία έπρεπε βέβαια όλα τους να περάσουν κατόπιν από τη λογοκρισία της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού -όπου υπάγονταν οι εθελοντές φωτογράφοι και κινηματογραφιστές-, για να βρουν τον δρόμο της κυκλοφορίας στον Τύπο.

Το φωτογραφικό «φαινόμενο» Λάζαρος Ακερμανίδης δεν έμελλε ωστόσο να επιβιώσει, ούτε ως άνθρωπος ούτε ως έργο. Το σύνολο του φωτογραφικού του υλικού λογίζονταν μάλιστα εξαφανισμένο ήδη από το 1947, με το που έφυγε δηλαδή από τη ζωή στο τραγικό ναυάγιο της «Χειμάρρας».

Η βύθιση του ατμόπλοιου «Χειμάρρα» στις 19 Ιανουαρίου 1947 στον Νότιο Ευβοϊκό παραμένει το πιο πολύνεκρο ναυτικό δυστύχημα της χώρας μας, ο «ελληνικός Τιτανικός». Απέπλευσε στις 8:30 π.μ. της 18ης Ιανουαρίου 1947 από τη Θεσσαλονίκη για τον Πειραιά, με 544 επιβάτες και 86 άνδρες πλήρωμα, και στις 4:10 τα ξημερώματα της 19ης Ιανουαρίου προσέκρουσε λόγω της πυκνής ομίχλης σε βραχονησίδα της Νότιας Εύβοιας.

Ο Λάζαρος Ακερμανίδης χάθηκε κι αυτός στα μανιασμένα νερά και μαζί του εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και το σπουδαίο έργο του. Το 1974, σε λεύκωμα του Σπύρου Μελετζή, περιλήφθηκαν κάποιες εικόνες του, αν και θα έπρεπε να περιμένουμε το 1993 και τον ιστορικό φωτογραφίας Άλκη Ξανθάκη να ανακαλύψει στην Κατερίνη το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Ακερμανίδη, παρουσιάζοντας μετά καμιά 200αριά φωτογραφίες σε έκθεση στην Αθήνα (Οκτώβριος του 1993).

Το αρχείο του είχε διασωθεί χάρη στην επιμονή του ανιψιού του μεγάλου φωτογράφου, Ιωάννη Ακερμανίδη, ο οποίος προσπαθούσε για δεκαετίες να αποδείξει πως ήταν του θείου του οι φωτογραφίες από το 1940 που είχαν οικειοποιηθεί άλλοι φωτογράφοι. Πραγματικά ανήκουστες περιπέτειες…


www.newsbeast.gr/weekend