Η πολυτέλεια της άρνησης - Του Ανδρονίκου Κωνσταντίνου

Η πολυτέλεια της άρνησης - Του Ανδρονίκου Κων/νου για το ialmopia.gr


Μεσούσης της κρίσης και με αφορμή την επέτειο από το μεγαλειώδες ΌΧΙ των προγόνων μας, αποφάσισα να απευθυνθώ σε αυτούς που έχουν μάθει να αρνούνται. Σπάνιο μεν, αλλά γεγονός. Πιστέψτε με, υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να αρνούνται. Να αρνούνται τον συμβιβασμό, τις κενές κουβέντες, την κατάσταση, την αδιαφορία. Έρχεται το πρώτο ερώτημα: Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Απαντώ: είναι ο ελεύθερος επαγγελματίας που αγωνίζεται, είναι ο ξενιτεμένος φοιτητής που ζει με την ελπίδα της προσπαθεί, είναι ο άνεργος ξάδερφος που χαμογελάει, είναι η Καταλανή αιθέρια ύπαρξη που γνώρισα ένα μουντό απόγευμα στο Λονδίνο και μου είπε γέρνοντας στον ώμο μου: θέλω να είμαι ελεύθερη. Φέρνοντας στην σκέψη μου όλους αυτούς τους ανθρώπους, ίσως εσκεμμένα τους μετέφερα στο ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου εκείνου του αποτρόπαιου και συνάμα ηρωικού ‘40, να ακούνε με ενθουσιασμό το ΌΧΙ και τον εθνικό μας ύμνο (αυτού που έτσι απλά δώσαμε ενέχυρο στους φασίστες). Βλέπω τα πρόσωπά τους να γεμίζουν περηφάνεια, να αγωνιούν, να είναι έτοιμα να ξεχυθούν στους δρόμους, να ανηφορίζουν στην Πίνδο, ηρωικά και πένθιμα…

Φευ! Ξαφνικά αυτή η εικόνα διαλύεται. Άθελα, τους μεταφέρω έναν αιώνα μετά, στο κοντινό 2040. Εκεί πλέον έχουν γίνει έρμαια πολυεθνικών, η φωνή τους έχει χαθεί, επικοινωνούν με ελάχιστες λέξεις μέσω ηλεκτρονικών συσκευών, περισσότερο θα λεγα με πανομοιότυπα προσωπίδια. Εκεί όλα μοιάζουν ιδανικά, διαβάζουν μέσα από site για μια αρχαία λέξη, το «όχι» αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει. Το τελευταίο λεξικό που εξηγούσε αυτή την λέξη καταστράφηκε πριν δύο δεκαετίες. Σημειωτέον, σε αυτό το λεξικό υπήρχαν ακόμα λέξεις όπως η αγάπη, η ευγνωμοσύνη και η αλληλεγγύη, όλες πλέον άγνωστες και άνευ σημασίας. Έτσι το «όχι», ακούγεται πλέον στα μάτια τους, σαν μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας, όπως επιβάλλει πλέον το διεθνές γίγνεσθαι (οι άνθρωποι και τα ανδροειδή το 2040 θεωρούνται ευφυή, μόνο όταν κατέχουν 30 τουλάχιστον θεωρίες συνωμοσίας). Γι’ αυτό πλέον το 2040 εκτός από φωνή, δεν υπάρχει και άρνηση, υπάρχει μόνο αποδοχή και δεκτικότητα οιασδήποτε κατάστασης. 

Συγκρίνοντας, αυτές τις δύο σύντομες διαδρομές στον χωροχρόνο, θεωρώ ότι είναι πολύ ωραίο να αποδέχεσαι αρκετά πράγματα σε αυτή την ζωή, όπως την αγάπη, τον έρωτα, την φιλία, την εμπιστοσύνη. Αλλά πιστέψτε με, είναι ακόμα ωραιότερο, το να έχεις την δυνατότητα, να απορρίπτεις πράγματα, όπως η ανεργία, η ανέχεια, η υποδούλωση, η φτώχεια.

Γι’ αυτό τίθεται το εξής ερώτημα: Αν ο πολύπαθος λαός του ’40, είχε την πολυτέλεια της άρνησης στην υποταγή, ο σχετικά πιο ευνοημένος (μέχρι πριν μερικά χρόνια) ελληνικός λαός του ’17, θυμάται ετούτο το δικαίωμα;

Η άρνηση είναι δείγμα ελευθερίας. Χρόνια καλά!

Andronikou Konstantinos
Philologist of Russian Language and Literature