Οι ψύλλοι...

ΟΙ ΨΥΛΛΟΙ

Βρέθηκα κάποτε πάνω σε βουνό

μια όμορφη Ανοιξιάτικη ημέρα.

Ένοιωθα σαν γίγαντας, μικρός Θεός,

σε Γήινη στρόγγυλη σφαίρα.

Τραγουδούσαν τα βράχια, ψιθύριζαν τα κλαδιά.

Μεταμορφώθηκαν ,έγιναν ωδικά πουλιά.

Όλη η φύση διασκέδαζε, γλεντούσε,

την πιο ωραία εποχή της ζούσε.

Κι ενώ βάδιζα σε όμορφα μονοπάτια

κάτι παράξενο έπιασαν τα δικά μου μάτια.

Μιλιούνια ψύλλοι, πάνω σε κορμό περπατούσαν,

πορεία διαμαρτυρίας έκαμναν,

το δίκιο τους που έχασαν,αναζητούσαν.

Για μια στιγμή θυμήθηκα

τις πορείες μας ,εκεί στη Θεσσαλονίκη.

Τότε που είχαμε νιάτα, όνειρα,

και πουλούσαμε μπόλικο αντριλίκι.

Φωνάζαμε: «ψωμί,παιδεία,ελευθερία,»παλεύαμε,

για πραγματική ανόθευτη Δημοκρατία.

Και αφού γευθήκαμε για κάμποσο καιρό

τις δίκαιές μας εκείνες κατακτήσεις,

δεθήκαμε στο άρμα της εξάρτησης, της Δύσης.

Αυτή μας τις λιγόστεψε ,λίγο-λίγο απ΄τη ζωή μας.

Όμως φτάνει , όπου να είναι η στιγμή, που ο λαός

θα αντισταθεί.

Και από τα δεσμά που έβαλαν στα χέρια του για

πάντα θα απαλλαγεί .

Έρχεται σύντομα ο καιρός που η αντίστασή του θα

σπάσει τις αλυσίδες .

Θα ανθίσουν ξανά τα χαμόγελα, οι ελπίδες.

Το άρμα της απληστίας τους, θα πέσει στον

γκρεμό και θα φέρει γι αυτούς τον μεγάλο τους

χαμό.

ΠΟΙΗΣΗ: ΗΡΩΔΙΩΝΑ