Πέμπτη βράδυ. Είμαι μπροστά στον καθρέφτη και φτιάχνομαι, βάφομαι σινιαρίζομαι γενικότερα (ψώνιο για). Η έξοδος ήταν on the way. Μόλις είχαμε γυρίσει από διακοπές με την ξαδέλφη μου την Α.Μ. στο χωριό και δεν ξέραμε τι να γίνουμε από την βαρεμάρα. Ξαφνικά με παίρνει η αδερφή μου από το μαγαζί.
- Είναι εδώ ο μπαμπάς του Δ. και σε περιμένει.
Ακύρωσα τα πάντα και λέω στην ξαδέλφη μου θα πάμε για μια μπύρα στο μαγαζί. Είχε ξαναγίνει. Είχε ξαναπάει στο μαγαζί και με ζητούσε. Πώς να μην πάω?
Με τον Δ. είμασταν μαζί πολλά χρόνια πριν. Εγώ ήμουν πολύ μικρή και αυτός αρκετά μεγαλυτερός μου. Ούτε θυμάμαι γιατί χωρίσαμε. Είχα πάντα πολύ καλά αισθήματα για τον Δ. ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Μάλιστα όταν είχα πρωτοχωρίσει το 2011 και είχα γυρίσει στο χωριό προσπάθησε να με ξαναπλησιάσει αλλά εγώ έχω ένα προτέρημα που με έχει σώσει πολλές φορές στην ζωή μου. Όσο και να θέλω κάποιον έτσι και ξενερώσω τελείωσε. Όταν πω μέσα μου τέλος είναι τέλος. Δεν γυρνάω ποτέ. Το ίδιο καλοκαίρι ανήμερα της Παναγίας ο Δ. πέθανε. Ανακοπή καρδιάς. 46 χρονών.
Μόλις έφτασα στο μαγαζί η απόσταση από την πόρτα μέχρι να φτάσω κοντά του μου φάνηκε τεράστια. Είδα έναν πατέρα να πίνει μόνος, να κοιτάει το κρασί του σκεπτικός και να περιμένει εμένα. Πήγα κοντά, τον φίλησα και τον αγκάλιασα. Από τις αγκαλιές τις κανονικές όμως. Σπάνιο για εμένα αφού γενικότερα δεν μου αρέσει να με αγγίζουν. Ξέρετε από εκείνες τις αγκαλιές που οι καρδιές γίνονται σχεδόν ένα. Σφιχτή, θεραπευτική. Την άξιζε, την είχε ανάγκη και του την έδωσα. Μου μιλούσε συνέχεια για τον Δ. Τον άκουγα αμίλητη. Τι να πεις? Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν λες, αφήνεις τον άλλον να πει. Γι αυτό είχε έρθει άλλωστε. Με κοιτούσε σαν παιδί του και μου μιλούσε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Τον κοιτούσα κι εγώ...του μοιάζει τόσο...Βλέπαμε τον Δ. ο ένας στα μάτια του άλλου. Κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάω για τσιγάρα και μου έδωσε λεφτά να πάρω και για τους δυό μας. Φέρθηκε τόσο πατρικά που με συγκίνησε.
Το υπόλοιπο της βραδιάς είχα έντονο πονοκέφαλο. Με είχε επηρρεάσει η συνάντηση όπως και ο θάνατός του. Δεν είχα πάει στην κηδεία. Δεν ήθελα να τον δω. Πήγα μετά να τον αποχαιρετήσω μόνη μου. Μόνοι μας, οι δύο μας. Ήταν προσωπική μας υπόθεση και δεν χωρούσε κανένας άλλος.
Μια αγκαλιά...κανονική όμως ε; - γράφει η Νόνα Μπελίδου για το ialmopia.gr
Καταπληκτικό κείμενο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήevaishtito kai fanera alithino...
ΑπάντησηΔιαγραφή