Ο άλλος Jordan

 Ο Michael Jordan πριν 20 χρόνια ακριβώς είπε "δεν θέλω να παίξω άλλο", κάνοντας μπάσιμο στην πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής του. Διαβάστε το αφιέρωμα που είχε δημοσιευτεί στο NBA Greece στην απόφαση του "Air" να πιάσει το μπαστούνι του μπέιζμπολ.

Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια (7/2/1994) ο Michael Jordan υπέγραψε συμβόλαιο με τους White Sox αφήνοντας την κορυφή του ΝΒΑ για να γίνει παίκτης του baseball. Το NBA Greece θυμάται τη διαδρομή του διασημότερου αθλητή με το... πούλμαν, την πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής του και το hangover μιας ολόκληρης λίγκας. Διαβάστε ξανά το αφιέρωμα που είχε δημοσιευτεί πέρσι με τίτλο "Όταν έκλαψε ο Jordan".

"Δεν θέλω να παίξω μπάσκετ πια"... Ο Jerry Reinsdorf, το αφεντικό των Bulls, ήταν ο πρώτος που άκουσε τη φράση που του Michael Jordan, που έμελλε να αλλάξει τη μοίρα δύο διαφορετικών σπορ. Ο απόλυτος σταρ του ΝΒΑ είχε χάσει το κίνητρο του, ένιωθε πνιγμένος λόγω των προσωπικών του προβλημάτων και έψαχνε την κοντινότερη έξοδο κινδύνου.

Το ημερολόγιο έδειχνε "1994" όταν ο τρις πρωταθλητής με το Chicago και... μόνιμος MVP, αποφάσισε να αποχωρήσει (για πρώτη φορά όπως αποδείχτηκε) από την ενεργό δράση και να δοκιμάσει την τύχη του στο μπέιζμπολ.

"Δεν έχω κίνητρο"

Γιατί σταμάτησε; Ο ίδιος είπε ότι "Παίζω το παιχνίδι γιατί μ' αρέσει το παιχνίδι. Όχι για τα συμβόλαια ή τα διαφημιστικά σποτ. Όταν δεν έχω στόχο, αποχωρώ. Απλά αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι σκέφτονται διαφορετικά από μένα". Λόγω του θανάτου του πατέρα του και της υπερέκθεσης του στα ΜΜΕ ένιωθε ασφυξία. Η σφαίρα που σφηνώθηκε στο στήθος του πατέρα του, James Jordan, τον Ιούλιο του 1993, έσβησε τη φλόγα του για το μπάσκετ.

Στην επίσημη συνέντευξη Τύπου για την αποχώρηση του, σε αυτή που όλοι αισθανόντουσαν όλοι σαν να πρωταγωνιστούν σε φάρσα, ο Jordan υπογράμμισε: "Όταν χάνω την αίσθηση του κινήτρου και δεν έχω να αποδείξω κάτι άλλο, νιώθω ότι πρέπει να αποχωρήσω". Και συνέχισε γελώντας: "Είχα πει ότι δεν θα με διώξετε εσείς. Οπότε μην νομίζετε ότι το κάνατε εσείς".

Ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας της εποχής (και πιθανόν όλων των εποχών) και χωρίς αμφιβολία ο διάσημος αθλητής του πλανήτη είπε "αντίο" στο μπάσκετ και "καλημέρα" στο μπέιζμπολ. Αποφάσισε ότι θέλει να δοκιμάσει την τύχη του κρατώντας ένα μπαστούνι στα χέρια. Γιατί; "Διότι ήταν το όνειρο του πατέρα μου να γίνω επαγγελματίας παίκτης του μπέιζμπολ. Και νιώθω ότι αυτό το κενό που μου έχει αφήσει ο χαμός του, θα γεμίσει με το μπέιζμπολ".

Δεν κατάφερε να τον μεταπείσει ούτε ο Phil Jackson, αν και ο ίδιος ο "Ζεν Μάστερ" ήξερε ότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει γνώμη στον Michael Jordan. "Ήταν δύσκολο. Άλλωστε ποτέ δεν κατάφερα να τον πείσω για κάτι. Ότι έκανε, το έκανε από μόνος του"...

Τα μπλεξίματα με τον τζόγο και οι κακές γλώσσες

Εκείνη την εποχή παντού στον αέρα υπήρχαν αμφιβολίες και ερωτηματικά. Οι κακές γλώσσες έμπλεκαν στην ίδια πρόταση με το όνομα του το πρόβλημα με τον τζόγο, χωρίς βέβαια να επιβεβαιωθεί ποτέ ότι η αποχώρηση του ήταν συνδεδεμένη με τον (τυχόν) εθισμό του ή με τα χρέη που ενδεχομένως να είχε. Το σενάριο ότι ο πατέρας του έπεσε θύμα τοκογλύφων, δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ κι ο ίδιος ο Jordan απαντούσε ζητώντας από τους επικριτές του να "σταματήσουν να ρίχνουν αλάτι στην πληγή του".

Μήπως ο David Stern τον τιμώρησε σιωπηρά; Μήπως εκείνο το δημοσίευμα της "New York Post" ότι το βράδυ των τελικών της Ανατολής, όταν οι Bulls έπαιζαν με τους Knicks, το Νο23 έπαιζε μέχρι τα ξημερώματα σε καζίνο της Atlantic City; Μήπως έπρεπε να φύγει από το φως του προβολέα για να ξεχαστεί η "κακή αυτή συνήθεια";

"Είναι το πιο ηλίθιο πράγμα που έχω ακούσει. Δεν βγάζει νόημα. Δεν παρανόμησε εξάλλου, οπότε γιατί να διώξουν την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά" τόνιζε ο Steve Kerr επί του θέματος στο εκπληκτικό αφιέρωμα του ESPN (στα πλαίσια της σειράς "30 for 30") με τίτλο "Jordan rides the bus". Και δεν έχει άδικο... Η λογική λέει ότι ο Stern όχι μόνο δεν θα τιμωρούσε τον άνθρωπο που διακοσμεί τους περισσότερους εφηβικούς τοίχους στον πλανήτη, αλλά θα έπεφτε στα γόνατα να τον παρακαλέσει να αλλάξει γνώμη.

"Ντροπιάζει το baseball"

Η καριέρα του Jordan στο baseball δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Αρχικά δοκίμασε την τύχη του στους Chicago White Sox έχοντας πολλούς επικριτές. Ανάμεσα τους και το "Sports Illustrated" που έγραφε: "Ο Jordan και οι White Sox ντροπιάζουν το baseball".

Ο ίδιος ο φιλόδοξος right fielder έλεγε ότι "δεν καταλαβαίνω πως αυτό που κάνω, ζημιώνει το παιχνίδι. Αν δεν είμαι αρκετά καλός, δεν θα συνεχίσω να είμαι εδώ. Δεν θα κάνω την ατραξιόν πάντως". Στο πρώτο του παιχνίδι ήταν κακός. Του έφυγε η μπάλα από το γάντι σε μια φάση ρουτίνας και έκανε "struck out". Μετά από λίγο καιρό κατέληξε σε Minor League να παλεύει για μια θέση στον ήλιο, εν προκειμένω ένα συμβόλαιο στη MLB.

Στην Ιθάκη του...

Birminhham, Alabama. Αυτή ήταν η "Ιθάκη" του Michael Jordan. Μια μικρή ομάδα baseball, σε μια μικρή πόλη του αμερικάνικου Νότου, η οποία ξαφνικά έγινε το επίκεντρο του αθλητικού ενδιαφέροντος στην Αμερική.

"Στις 07.30 μάθαμε ότι θα αποκτήσουμε τον Jordan. Στις 08.00 είχαμε σύσκεψη στελεχών στα γραφεία της ομάδας. Στις 08.00 έγινε η ανακοίνωση από τους White Sox. Στις 08.05 κοιτάξαμε από τα παράθυρο και είδαμε άγνωστα αυτοκίνητα να πλησιάζουν. Ήταν φίλαθλοι που ήθελαν να πάρουν εισιτήριο" θυμάται ο Bill Hardekopf, ο general manager των Barrons.

"Στα γραφεία είχαμε έξι γραμμές. Το πρώτο τηλέφωνο που πήραμε εκείνη την ημέρα ήταν στην εταιρία τηλεφωνίας, για να μας εγκαταστήσει άλλες τόσες. Το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει" συνέχισε. Προφανώς και το πρώτο εντός έδρας παιχνίδι ήταν sold-out.

Η ζωή στο Birminhham ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του Chicago, αν και ο Jordan δεν έδειχνε να ενοχλείται από την αλλαγή ή από την αγάπη του κόσμου Το μόνο που ζήτησε από τη μεσίτρια ήταν ένα σπίτι με μπασκέτα για να μπορεί να κάνει τα σουτάκια του... Τελικά κατέληξε να παίζει μονά με όλη τη γειτονιά, καθώς κάθε φορά που έσκαγε τη μπάλα μαζευόντουσαν μπουλούκια για να τον δουν να παίζει.

Το ίδιο γινόταν σε κάθε δημόσια εμφάνιση του. Μετά τα παιχνίδια καθόταν για πολύ ώρα να υπογράφει αυτόγραφα, ενώ πολλές φορές πήγαινε στο τοπικό μπαρ και έπαιζε μπιλιάρδο με όσους τους το ζητούσαν. "Έφτασε σε σημείο να παίζει με τέσσερις παίκτες ταυτόχρονα σε τέσσερα διαφορετικά τραπέζια, απλά για να μην τους χαλάσει το χατίρι" εξιστορεί ο ιδιοκτήτης του μπαρ, που έλεγε ότι επί ημέρες τον έπαιρναν τηλέφωνο για να ρωτήσουν απλά αν "έχει έρθει σήμερα".

Ο Michael Jordan δεν μπορούσε να... κρυφτεί ούτε σε μια μικρή πόλη του Νότου. Και όπως θυμούνται όσοι τον ξέρουν "απολάμβανε ιδιαίτερα τις διαδρομές με το πούλμαν". Οι μικρές ομάδες του μπέιζμπολ δεν ταξιδεύουν με πολυτελή αεροπλάνα, όπως γίνεται στο ΝΒΑ. Κι όμως, ο διασημότερος αθλητής του κόσμου, προτιμούσε να ταξιδεύει με το πούλμαν. Ήταν η μοναδική στιγμή που δεν τον ενοχλούσε κανείς, μπορούσε απλά να ξαπλώσει στην πλάτη του καθίσματος και να κοιτάξει έξω από το παράθυρο.

Εξού και το όνομα του σχετικού ντοκιμαντέρ... Jordan rides the bus.

"Τόσα χρόνια στην κορυφή, ξέχασα τα βήματα για να φτάσω εκεί"

Τι σόι παίκτης κατάφερε να γίνει τελικά αυτός ο right fielder με το Νο45 στην πλάτη; Στην κανονική περίοδο χτυπούσε με μόλις 0.202 και έπρεπε να περάσουν αρκετές βδομάδες για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Λόγω ύψους δυσκολευόταν πολύ να χτυπήσει γρήγορες μπαλιές που κατέληγαν χαμηλά. Για να γίνει τελικά το... αναμενόμενο. Ο Michael Jordan δεν το έβαλε κάτω.

"Δεν έχω δει πιο ανταγωνιστικό αθλητή. Κατάλαβα αμέσως γιατί πέτυχε τόσα πολλά στην καριέρα του στο ΝΒΑ. Δεν έχω συναντήσει άλλον να δουλεύει σκληρότερα. Ερχόταν για προπόνηση πρώτος. Έκανε ατομικό πρόγραμμα, μετά έπαιρνε μέρος στην ομαδική προπόνηση και συνέχιζε να χτυπάει και μετά.

Πολλές φορές έμπαινε στο κλουβί για μερικές μπάλες και μετά τα ματς, αφού είχε περάσει αρκετή ώρα να μιλάει με τους δημοσιογράφους και να υπογράφει αυτόγραφα" εξηγεί ο Mike Barnett Wayne Martin, ο hitting coach των Barrons.

Και σιγά-σιγά γινόταν καλύτερος, ώσπου έφτασε στο σημείο να γίνει καλός. Ή για την ακρίβεια "κανονικός παίκτης", όπως έγραψε στον τίτλο του το "Sports Illustrated", σε ένα δημοσιογραφικό mea culpa. Κι ο ίδιος φάνηκε να το απολαμβάνει... "Ισχύει ότι και στο μπάσκετ. Δεν το έκανα για τα χρήματα, αλλά για την αγάπη του παιχνιδιού" όπως έλεγε. Και συνέχισε να δουλεύει σκληρότερα από τον καθένα, καθώς "τόσα χρόνια στην κορυφή είχα ξεχάσει τα βήματα για να φτάσω εκεί".

Το hangover του ΝΒΑ

Την ίδια ώρα μακριά από τα μικρά πρωταθλήματα baseball, τα μπαστούνια και τα ταξίδια με το πούλμαν το ΝΒΑ βρισκόταν σε κρίση. Ήταν η πρώτη φορά που το "καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου" έψαχνε είδωλα. Δεν υπήρχε Larry Bird. Δεν υπήρχε Magic Johnson. Δεν υπήρχε Michael Jordan...

Ήταν σαν το πρωτάθλημα να περνούσε hangover. Να είχε ξυπνήσει από ένα ξέφρενο μεθύσι και να μην συνειδητοποιεί τι ακριβώς έγινε. Όλοι σηκώθηκαν από το κρεβάτι τους με πονοκέφαλο. "Όταν αποχωρεί ένας παίκτης είναι σαν τα φώτα που ξεθωριάζουν. Σβήνουν σιγά-σιγά. Εδώ μιλάμε για το απόλυτο κενό. Κάτι τελείως ξαφνικό" όπως εξηγεί ο Phil Jackson, ο άνθρωπος που κατέκτησε έξι πρωταθλήματα με τον "MJ". Τον χρόνο εκείνο, όμως, οι Bulls απέτυχαν, η λίγκα έχασε την αίγλη της και οι μοναδικοί ίσως που βγήκαν κερδισμένοι από αυτή την ιστορία ήταν οι Houston Rockets που στέφτηκαν πρωταθλητές.

Η απουσία του κράτησε για κάτι παραπάνω από ένα χρόνο. Και οι απανταχού θαυμαστές τους οφείλουν ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στο σύνδεσμο των παικτών και τους ιδιοκτήτες των ομάδων του baseball που πήγαν την κατάσταση στα άκρα και οδήγησαν στην απεργία. Ο Jordan, αν και δέχτηκε πιέσεις, δεν θέλησε να παίξει αντί των επαγγελματιών για να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό άλλωστε, όταν είναι το "πρόσωπο του ΝΒΑ".

Ο προπονητής του στους Barrons, Terry Francona, επιμένει ότι "θα έπρεπε να περιμένουμε 2-3 χρόνια για να τον κρίνουμε ως παίκτη του μπέιζμπολ", αν και είναι σίγουρος πως "αν συνέχιζαν να του λένε "όχι", τότε αυτός θα έβρισκε τον τρόπο να παίξει στους μεγάλους".

Η αλήθεια του Jordan

Ο Jordan προσπάθησε να κάνει το όνειρο του πατέρα του πραγματικότητα. Για ένα χρόνο τα έδωσε όλα. Όπως έλεγε κι ο ατζέντης του, David Folk, "είχε το κουράγιο που χρειάζεται προκειμένου ο διασημότερος αθλητής του κόσμου, να γίνει μέσα σε μια μέρα ένας απλός παίκτης baseball. Θέλει κουράγιο προκειμένου ένας Βασιλιάς να περπατήσει ξανά μεταξύ των κοινών ανθρώπων".

Η καριέρα του ο Jordan έγραψε 51 RBI, 30 κλεμμένες βάσεις, 7 νικητήρια χτυπήματα. Αν και το ποσοστό του στην κανονική περίοδο ήταν 0.202 βελτιώθηκε εντυπωσιακά (50 πόντους) στη διάρκεια του Arizona Fall League. Την ίδια στιγμή τα εισιτήρια στην Southern League τριπλασιάστηκαν και η φανέλα με το Νο45 παραμένει - 19 χρόνια μετά - το αντικείμενο με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία των Barrons.

Και σύμφωνα με τα δικά του λόγια: "έφυγα γιατί επέλεξα να φύγω. Ξέρω ποια είναι η αλήθεια και μ' αυτή λειτουργώ". Ο Michael Jordan δεν κατάφερε να παίξει στους "μεγάλους" του baseball. Ευτυχώς για τους περισσότερους δεν έγινε επαγγελματίας. Ευτυχώς χτυπώντας το μπαστούνι του baseball, όταν προσπαθούσε δηλαδή να θυμηθεί τα βήματα που οδηγούν προς την κορυφή, βρήκε ξανά το κίνητρο του. Ευτυχώς το "δεν θέλω να παίξω άλλο μπάσκετ" δεν ήταν οι τελευταίες του λέξεις στο ΝΒΑ. Ευτυχώς είχε να πει τρεις ακόμη:

"Ι"

"ΑΜ"

"BACK"

ΠΗΓΗ: "Jordan rides the bus", sport24.gr

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πέρσι στο NBA Greece