Γνωρίζαμε ήδη ότι η βία κατά των γυναικών χρησιμοποιείται συχνά σαν όπλο πολέμου με στόχο να τις τιμωρήσει, να τις ταπεινώσει και να τις κάνει να μην είναι πια ανθρώπινα όντα.
Κυρίως όμως, έχει στόχο να καταστείλει και να συντρίψει με κάθε δυνατό μέσο τη συλλογικότητα στην οποία αυτές ανήκουν. Στις ένοπλες συρράξεις, αυτή η βία θεωρήθηκε περισσότερο μια εξουσιαστική κίνηση παρά ένα εργαλείο καταστροφής. Γνωρίζουμε επίσης ότι σε περιόδους ειρήνης, η βία κατά των γυναικών θεωρείται κυρίως αποτέλεσμα ατομικών πράξεων βίαιων ανδρών και όχι «στρατηγικό» όπλο συντριβής του αντιπάλου.
Τι θα λέγαμε όμως αν στην κατάσταση της παροξυντικής κρίσης που συγκλονίζει την Ελλάδα, γινόμαστε μάρτυρες της μετατροπής της βίας κατά των γυναικών σε όπλο στα χέρια των ισχυρών;
Πράγματι, τον τελευταίο καιρό, πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά τέτοιας βίας στην Ελλάδα. Και ιδού τέσσερις ιδιαίτερα εμβληματικές εκδηλώσεις της, που προφανώς γνωρίζουν όλοι οι Ελληνες: Η πιο πρόσφατη συνδυάζει την κακοποίηση από τα ΜΑΤ δυο βουλευτίνων μπροστά στο κτίριο της ΕΡΤ, με την υπερ-σεξιστική επίθεση που εξαπέλυσε αμέσως μετά εναντίον τους η εφημερίδα «Τα Νέα». Η δεύτερη είδε οροθετικές γυναίκες να δαιμονοποιούνται και τελικά να καταστέλλονται άγρια, καθώς ο «αρμόδιος» υπουργός τις μετέτρεψε σε δημόσιο κίνδυνο, «υγειονομική ωρολογιακή βόμβα» και θανατηφόρο απειλή για τους «Ελληνες οικογενειάρχες». Η τρίτη αφορά την πασίγνωστη -και σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση- χειροδικία του νεοναζιστή βουλευτή Κασιδιάρη κατά δύο βουλευτίνων κομμάτων της Αριστεράς. Και τέλος, η τέταρτη και πιο μαζική, είδε δεκάδες γυναίκες της περιοχής των Σκουριών να ξυλοκοπούνται, να διώκονται ποινικά ή ακόμα και να φυλακίζονται μόνο και μόνο επειδή αντιστέκονται στη μετατροπή της γης τους σε χρυσωρυχείο της καναδικής Eldorado…
Λοιπόν, τι συμβαίνει;
Πιστεύουμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την εμφάνιση ενός καινούργιου κακού! Αυτή η βία μάς θυμίζει τη βία που ασκείται κατά των γυναικών στους εθνοτικούς πολέμους. Ο βιασμός γυναικών από άνδρες της αντίπαλης πλευράς πρέπει συχνά να αναλυθεί όχι ως αποτέλεσμα μιας «ανεξέλεγκτης» ανδρικής επιθυμίας αλλά ως μέρος μιας συγκρουσιακής και πολεμικής στρατηγικής, στην οποία οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν βιολογικά και συμβολικά την υπόσταση του αντίπαλου έθνους. Το οποίο πρέπει βεβαίως να συντριβεί. Στη περίπτωσή μας, είναι προφανές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια εθνικιστική βία με την ευκαιρία μιας εθνοκάθαρσης. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σύγκρουση εντελώς διαφορετικής φύσης, μπροστά σε έναν άλλο πόλεμο, σε έναν πόλεμο κοινωνικό, σε έναν ταξικό πόλεμο!
Με λίγα λόγια, να ταπεινώνεις τις δύο βουλευτίνες ταυτίζοντάς τες με στριπτιζούδες δεν σημαίνει μόνο ότι το να κάνεις πολιτική είναι πριν από όλα δικαίωμα των ανδρών και όχι των γυναικών. Σημαίνει, πιο χυδαία, ότι ο ρόλος της γυναίκας παραμένει πρωτίστως να είναι μόνιμα διαθέσιμη για να γαμηθεί, να γίνει κτήμα και να εξουσιαστεί από τους άνδρες.
Με την ίδια λογική, το να πετροβολείς τις οροθετικές γυναίκες, να τις ποινικοποιείς, να δαιμονοποιείς τη σεξουαλικότητά τους, να την παρουσιάζεις σαν «απειλή» για τον νόμο και την τάξη που πρέπει να βασιλεύουν στις κοινωνίες μας, εξομοιώνει αυτή την απειλή με εκείνη που αντιπροσώπευσαν πάντοτε οι «τάξεις» που αυτοί οι κύριοι αποκαλούν εδώ και δύο αιώνες «επικίνδυνες». Ιδια γλώσσα, ίδια δαιμονοποίηση και ίδια καταστολή…
Ωστόσο, το γεγονός ότι χρησιμοποιείς τον μισογυνισμό, το μίσος ενάντια στις γυναίκες, τη βία κατά των γυναικών σαν πολεμικό όπλο δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει στο μέτρο που όλες οι πολιτικές των «από πάνω» σε αυτούς τους καιρούς της θριαμβεύουσας τρόικας στοχεύουν κι αυτές να μας γυρίσουν πίσω στις χειρότερες ώρες του πιο άγριου και πιο βάρβαρου καπιταλισμού του 19ου αιώνα. Ακριβώς σε μια εποχή στην οποία οι γυναίκες δεν είχαν ουσιαστικά κανένα δικαίωμα…
Το γεγονός λοιπόν ότι γινόμαστε μάρτυρες της εξαπόλυσης μιας πραγματικά ολομέτωπης επίθεσης, ενός αληθινού πολέμου ιστορικών διαστάσεων ενάντια στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών (τους μισθωτούς, φτωχούς, ανέργους, συνταξιούχους, νέους, «διαφορετικούς» μετανάστες, μειονότητες…), θα έπρεπε να εξηγεί αυτή τη μετατροπή της βίας κατά των γυναικών σε ένα πραγματικό όπλο που η εξουσία και οι κατέχοντες χρησιμοποιούν μαζικά και όλο και πιο συχνά. Οπως στην περίπτωση των μαζικών βιασμών που χρησιμεύουν στους εγκληματίες πολέμου για να κάμψουν το ηθικό του λαού που υφίσταται την εθνοκάθαρση προκειμένου να τον υποτάξουν οριστικά, έτσι και η βία κατά των γυναικών που ασκείται σε καιρό κοινωνικού πολέμου από την εξουσία και τους κατέχοντες έχει τώρα τους ίδιους ακριβώς στόχους: να κάμψει το ηθικό και να σπάσει τον κοινωνικό ιστό προκειμένου να υποτάξει όχι μόνο τις γυναίκες –που προφανώς στοχεύονται κατά προτεραιότητα- αλλά όλα τα θύματα, συμπεριλαμβανομένων και των ανδρών, των απάνθρωπων νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους.
πηγη:efsyn
Κυρίως όμως, έχει στόχο να καταστείλει και να συντρίψει με κάθε δυνατό μέσο τη συλλογικότητα στην οποία αυτές ανήκουν. Στις ένοπλες συρράξεις, αυτή η βία θεωρήθηκε περισσότερο μια εξουσιαστική κίνηση παρά ένα εργαλείο καταστροφής. Γνωρίζουμε επίσης ότι σε περιόδους ειρήνης, η βία κατά των γυναικών θεωρείται κυρίως αποτέλεσμα ατομικών πράξεων βίαιων ανδρών και όχι «στρατηγικό» όπλο συντριβής του αντιπάλου.
Τι θα λέγαμε όμως αν στην κατάσταση της παροξυντικής κρίσης που συγκλονίζει την Ελλάδα, γινόμαστε μάρτυρες της μετατροπής της βίας κατά των γυναικών σε όπλο στα χέρια των ισχυρών;
Πράγματι, τον τελευταίο καιρό, πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά τέτοιας βίας στην Ελλάδα. Και ιδού τέσσερις ιδιαίτερα εμβληματικές εκδηλώσεις της, που προφανώς γνωρίζουν όλοι οι Ελληνες: Η πιο πρόσφατη συνδυάζει την κακοποίηση από τα ΜΑΤ δυο βουλευτίνων μπροστά στο κτίριο της ΕΡΤ, με την υπερ-σεξιστική επίθεση που εξαπέλυσε αμέσως μετά εναντίον τους η εφημερίδα «Τα Νέα». Η δεύτερη είδε οροθετικές γυναίκες να δαιμονοποιούνται και τελικά να καταστέλλονται άγρια, καθώς ο «αρμόδιος» υπουργός τις μετέτρεψε σε δημόσιο κίνδυνο, «υγειονομική ωρολογιακή βόμβα» και θανατηφόρο απειλή για τους «Ελληνες οικογενειάρχες». Η τρίτη αφορά την πασίγνωστη -και σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση- χειροδικία του νεοναζιστή βουλευτή Κασιδιάρη κατά δύο βουλευτίνων κομμάτων της Αριστεράς. Και τέλος, η τέταρτη και πιο μαζική, είδε δεκάδες γυναίκες της περιοχής των Σκουριών να ξυλοκοπούνται, να διώκονται ποινικά ή ακόμα και να φυλακίζονται μόνο και μόνο επειδή αντιστέκονται στη μετατροπή της γης τους σε χρυσωρυχείο της καναδικής Eldorado…
Λοιπόν, τι συμβαίνει;
Πιστεύουμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την εμφάνιση ενός καινούργιου κακού! Αυτή η βία μάς θυμίζει τη βία που ασκείται κατά των γυναικών στους εθνοτικούς πολέμους. Ο βιασμός γυναικών από άνδρες της αντίπαλης πλευράς πρέπει συχνά να αναλυθεί όχι ως αποτέλεσμα μιας «ανεξέλεγκτης» ανδρικής επιθυμίας αλλά ως μέρος μιας συγκρουσιακής και πολεμικής στρατηγικής, στην οποία οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν βιολογικά και συμβολικά την υπόσταση του αντίπαλου έθνους. Το οποίο πρέπει βεβαίως να συντριβεί. Στη περίπτωσή μας, είναι προφανές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια εθνικιστική βία με την ευκαιρία μιας εθνοκάθαρσης. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σύγκρουση εντελώς διαφορετικής φύσης, μπροστά σε έναν άλλο πόλεμο, σε έναν πόλεμο κοινωνικό, σε έναν ταξικό πόλεμο!
Με λίγα λόγια, να ταπεινώνεις τις δύο βουλευτίνες ταυτίζοντάς τες με στριπτιζούδες δεν σημαίνει μόνο ότι το να κάνεις πολιτική είναι πριν από όλα δικαίωμα των ανδρών και όχι των γυναικών. Σημαίνει, πιο χυδαία, ότι ο ρόλος της γυναίκας παραμένει πρωτίστως να είναι μόνιμα διαθέσιμη για να γαμηθεί, να γίνει κτήμα και να εξουσιαστεί από τους άνδρες.
Με την ίδια λογική, το να πετροβολείς τις οροθετικές γυναίκες, να τις ποινικοποιείς, να δαιμονοποιείς τη σεξουαλικότητά τους, να την παρουσιάζεις σαν «απειλή» για τον νόμο και την τάξη που πρέπει να βασιλεύουν στις κοινωνίες μας, εξομοιώνει αυτή την απειλή με εκείνη που αντιπροσώπευσαν πάντοτε οι «τάξεις» που αυτοί οι κύριοι αποκαλούν εδώ και δύο αιώνες «επικίνδυνες». Ιδια γλώσσα, ίδια δαιμονοποίηση και ίδια καταστολή…
Ωστόσο, το γεγονός ότι χρησιμοποιείς τον μισογυνισμό, το μίσος ενάντια στις γυναίκες, τη βία κατά των γυναικών σαν πολεμικό όπλο δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει στο μέτρο που όλες οι πολιτικές των «από πάνω» σε αυτούς τους καιρούς της θριαμβεύουσας τρόικας στοχεύουν κι αυτές να μας γυρίσουν πίσω στις χειρότερες ώρες του πιο άγριου και πιο βάρβαρου καπιταλισμού του 19ου αιώνα. Ακριβώς σε μια εποχή στην οποία οι γυναίκες δεν είχαν ουσιαστικά κανένα δικαίωμα…
Το γεγονός λοιπόν ότι γινόμαστε μάρτυρες της εξαπόλυσης μιας πραγματικά ολομέτωπης επίθεσης, ενός αληθινού πολέμου ιστορικών διαστάσεων ενάντια στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών (τους μισθωτούς, φτωχούς, ανέργους, συνταξιούχους, νέους, «διαφορετικούς» μετανάστες, μειονότητες…), θα έπρεπε να εξηγεί αυτή τη μετατροπή της βίας κατά των γυναικών σε ένα πραγματικό όπλο που η εξουσία και οι κατέχοντες χρησιμοποιούν μαζικά και όλο και πιο συχνά. Οπως στην περίπτωση των μαζικών βιασμών που χρησιμεύουν στους εγκληματίες πολέμου για να κάμψουν το ηθικό του λαού που υφίσταται την εθνοκάθαρση προκειμένου να τον υποτάξουν οριστικά, έτσι και η βία κατά των γυναικών που ασκείται σε καιρό κοινωνικού πολέμου από την εξουσία και τους κατέχοντες έχει τώρα τους ίδιους ακριβώς στόχους: να κάμψει το ηθικό και να σπάσει τον κοινωνικό ιστό προκειμένου να υποτάξει όχι μόνο τις γυναίκες –που προφανώς στοχεύονται κατά προτεραιότητα- αλλά όλα τα θύματα, συμπεριλαμβανομένων και των ανδρών, των απάνθρωπων νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους.
πηγη:efsyn
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr