"Χαίρε, αμφισβήτηση αναμφισβήτητη" - Γράφει η Άννα Πούδη

Ζούμε στην εποχή της αμφισβήτησης... 

 

Όπου σχεδόν οτιδήποτε βλέπουμε και ακούμε, ακόμη κι αν μας το έχει επιβεβαιώσει η τάδε ομοσπονδία, ο τάδε ιατρός ή οιοσδήποτε επιστήμων, εμείς, ως γνήσιοι αμφισβητίες Έλληνες, σπεύδουμε να το ακυρώσουμε, να το πατήσουμε κάτω με μίσος και μανία. Γιατί όχι κανένας άλλος δεν έχει δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του πέρα από τον "δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου", μισάνθρωπο, ομοφοβικό, πάσης φύσεως ρατσιστή.

Ο οποίος- ακόμη κι αν δεν γνωρίζει βασικά πράγματα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισότητας, αλληλεγγύης, αποδοχής και ενσυναίσθησης- το παίζει βαρύμαγκας και προσπαθεί να πείσει όλους εμάς, που προτάσσουμε τη λογική και την ανθρωπιά μας, πριν μπούμε στη διαδικασία να αποτυπώσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας για ένα γεγονός, ότι είμαστε ανώμαλοι, ψευτοπροοδευτικοί, κάνουμε κακό στους γύρω μας και στην κοινωνία με όσα πρεσβεύουμε και εν ολίγοις μας εύχεται καλό ψόφο μιας και δεν συμμεριζόμαστε τη φασιστική του άποψη• η οποία συμπυκνώνεται σε λίγες γραμμές: "δεν είσαι λευκός; Στρέιτ; Χριστιανός; Δεν υπακούς πειθήνια σε ό,τι σου λένε; Υιοθετείς την "προπαγανδιστική" γραμμή της πίστης στις έννοιες της συμπερίληψης, του σεβασμού στην ετερότητα, του σεβασμού στην έτερη κουλτούρα του κάθε λαού και τη σεξουαλικότητα του κάθε ανθρώπου; Ε, τότε, να καείς στην πυρρά και να μετανιώσεις πριν πας στην κόλαση όταν πεθάνεις.

Και κάπως έτσι οι φετινοί Ολυμπιακοί αγώνες, που προάγουν την ισότητα, την ελευθερία και την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών-ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικού προσανατολισμού, χρώματος, καταγωγής κλπ κλπ κλπ-κοντεύουν να βυθιστούν σαν υπερωκεάνιο στα νερά του Σηκουάνα γιατί κάποιοι μισαλλόδοξοι και γενικώς μισάνθρωποι δεν αντέχουν τη διαφορετικότητα σε κανένα επίπεδο. Τους τρομάζει κάθε τι διαφορετικό χωρίς καν να έχουν προσπαθήσει έστω και απειροελάχιστα να εμβαθύνουν σε αυτό και να σκύψουν από πάνω του με αγάπη. Το διαφορετικό πολλούς τους τρομάζει. Και άραγε γιατί; Έχουμε αναρωτηθεί; Γιατί είναι κάτι κακό, κάτι απεχθές, κάτι διαστροφικό που θα μας διαφθείρει ή θα μας αλλοιώσει τον χαρακτήρα; Όχι, τίποτα από όλα αυτά. Απλώς το διαφορετικό φοβίζει μια συγκεκριμένη μάζα ανθρώπων που δεν κατάφεραν για Χ,Ψ λόγους να αγαπήσουν τον εαυτό τους και κατ' επέκτασιν να τον αποδεχτούν ατόφιο, όπως είναι. Χωρίς να κρύβονται πίσω από αποπνικτικά προσωπεία, λόγω του φόβου της κατακραυγής. Κάποιοι, ναι, μπορεί να είναι κι απλώς πικρόχολοι και κακοί. Υπάρχουν κι αυτοί αναντίρρητα. Και δεν είναι λίγοι.

Όμως, υπάρχει κι αυτή η καταπιεσμένη από χρόνια και χρόνια γενιά που δεν μπόρεσε να ζήσει μια ζωή χωρίς τύπους και ψυχαναγκασμούς. Και τώρα όταν έρχεται αντιμέτωπη με καταστάσεις και γεγονότα που ανασύρουν μνήμες και ξύνουν την αιώνια πληγή τους, βγάζουν δόντια κοφτερά, αλαλάζουν, βρυχώνται, ίσως πιο ορθά, και ξερνάνε έναν κεκαλυμμένο, με πόνο, μίσος και μια ματωμένη κακία γιατί δεν υπήρξαν ποτέ αποδέκτες μια αγκαλιάς από την ίδια τους την οικογένεια. Μια υποστήριξη που δεν ήρθε ποτέ, ένα χάδι τρυφερό, που λοξοδρόμησε, κι έγινε χέρι μοχθηρό που προκαλεί γδαρσίματα στο σώμα και στην ψυχή, βλέμμα υποταγής "ναι ή όχι αλλιώς παίρνεις δρόμο"... Αυτά είναι τα τραύματα που προκαλούν τέτοιες συμπεριφορές, λόγια σαν μαχαίρι και μια διαρκής άμυνα. Αν δεν σε αγαπάς, πώς να αγαπήσεις εμένα, τον δίπλα, τον απέναντι, τον γείτονα, τον τρανς αθλητή στην τηλεόραση, τη λεσβία συνάδελφό σου, τον ιντερσέξ αδελφό σου και πάει λέγοντας.

Όλα αυτά λειαίνονται, ίσως θαρρώ, επί μακρώ με την αγάπη και την αποδοχή. Ειδάλλως, γίνονται θηλιά και μας πνίγουν. Δεν ξέρουν τι κάνουν και τι λένε, γιατί δεν έμαθαν πώς να νιώθουν, να συν-νιώθουν και να αγαπούν. Άμα δεν σε μάθουν να κωπηλατείς, θα μάθεις ποτέ; Όχι; Αν δεν σε μάθουν να αγαπάς, αυτό αμέσως μετουσιώνεται σε αντιαγάπη και εχθρότητα.

 

Γίνε κι εσύ αρθρογράφος στο ialmopia.gr!  Μάθε πως με ένα κλικ ΕΔΩ!