2010 - 2019: Αυτό ήταν το σινεμά της δεκαετίας

Από τον Ιανουάριο 2010 ως και τον Δεκέμβριο 2019, όσα κινηματογραφικά, ανθρώπινα, εξωπραγματικά χαρακτήρισαν το δικό μας σύμπαν, αυτό του σινεμά.

Η δεκαετία του '10 ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου του 2010. Τελείωσε στις 31 Δεκεμβρίου 2019. Ξεκίνησε με τους δημιουργούς να κάνουν ταινίες και τους αιθουσάρχες να τις προβάλουν σε φιλμ 35mm, τελείωσε με όλες τις αίθουσες να κάνουν ψηφιακή προβολή, η χρήση του φιλμ να θεωρείται εκλεκτική και τον κόσμο να συζητά αν το Netflix, ή αν η υπερηρωική Marvel, είναι σινεμά. Ξεκίνησε με τον Γιώργο Λάνθιμο να πηγαίνει το «Κυνόδοντα» στα Οσκαρ και τελείωσε με την υποψήφια για 10 Οσκαρ «Ευνοούμενη». Ξεκίνησε με το ελληνικό σινεμά να αγωνίζεται, τελείωσε κι αυτό αγωνίζεται ακόμα, αλλά στο μεταξύ σημείωσε τεράστιες επιτυχίες στο εξωτερικό. Ξεκίνησε με τους Μπραντζελίνα παντρεμένους, τελείωσε κι είναι χωρισμένοι. Στο παρακάτω κείμενο (ο όρος long read είναι ευφημισμός), ανατρέχουμε, χρονιά-χρονιά, σε όσα σημαντικά κι ασήμαντα χαρακτήρισαν το ελληνικό και διεθνές σινεμά της δεκαετίας.

Ο Ντέιβιντ Φίντσερ κάνει, με το «The Social Network», την ταινία που ανοίγει με τον πιο ευφυή, σκοτεινό και ατόφια κινηματογραφικό τρόπο τη δεκαετία των κοινωνικών δικτύων, της επιπόλαιης επιτυχίας, του κυνισμού και της απόλυτης μοναξιάς. Καμία ταινία δεν υπήρξε ταυτόχρονα προφητική, κινηματογραφικά αριστουργηματική και διαρκώς επίκαιρη για όλα όσα ορίζουν το προφίλ μας, τους φίλους μας, τη φιλοδοξία και το hide της πραγματικής ζωής.



Το ντεμπούτο του, το «Σκότωσα τη Μητέρα μου», βγήκε στις αίθουσες το 2010, συστήνοντας τον υπερδραστήριο, όχι πολύ ταλαντούχο, πολύ σίγουρο για τον εαυτό του, hyped αλλά υπερτιμημένο Καναδό σε όλον τον κόσμο. Οκτώ ταινίες και πολλαπλάσια βραβεία (σε Κάννες - ένα από αυτά εξ ημισείας με τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ! - Τορόντο, Βενετία, Σεζάρ), αργότερα, ο Ξαβιέ Ντολάν μπορεί να θεωρεί τη δεκαετία των '10s προσωπική του υπόθεση.



Ο Τιμ Μπάρτον δίνει έναν από τους καλύτερους στην ιστορία των Καννών - και πιο ταιριαστούς στην ιδιοσυγκρασία του ίδιου - Χρυσούς Φοίνικες. Ο «Θείος Μπούνμι και οι Προηγούμενες Ζωές» του Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν ορίζει το είδος του art film με το σινεμά του φανταστικού, δηλαδή το ιδιοσυγκρασιακό σινεμά του.



Η Αριάν Λαμπέντ κερδίζει το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για το «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη - ξεκινώντας με τον καλύτερο οιωνό τη διεθνή καριέρα που θα ακολουθούσε στην συνέχεια της δεκαετίας.



Στις 7 Μαρτίου, η Κάθριν Μπίγκελοου γίνεται η πρώτη γυναίκα που κερδίζει το Οσκαρ Σκηνοθεσίας στην ιστορία του θεσμού, για το «The Hurt Locker» - κερδίζει επίσης το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας ως παραγωγός και το φιλμ επιπλέον τέσσερα Οσκαρ. Η Κάθριν Μπίγκελοου εξακολουθεί να είναι η μοναδική γυναίκα που έχει κερδίσει Οσκαρ Σκηνοθεσίας.

Τα παιχνίδια γίνονται μια «ανθρώπινη» αλυσίδα για να σώσουν τον Γούντι, στο φινάλε του «Toy Story 3».



Ο Αγγελος Φραντζής γυρίζει μια ταινία με δύο αγόρια, ένα κορίτσι και μια παράξενη βόλτα «Μέσα στο Δάσος», χρησιμοποιώντας για κάμερα μόνο μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι το DIY σινεμά είναι πραγματικότητα.

O Λούι Ψυχογιός κερδίζει το Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ για το «The Cove». Είναι μία από εκείνες, τις όχι πολλές φορές, που το σινεμά καταφέρνει όντως, έστω για μερικά χρόνια, να κάνει τον κόσμο καλύτερο.



Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πρώτη αλλαγή για τη δεκαετία: Ο Δημήτρης Εϊπίδης αναλαμβάνει τη θέση του Διευθυντή. Στη συνέντευξή του στο Flix, με τίτλο «Είμαι ένας παλιός ψιλοαναρχικός», δηλώνει: «Πολλοί στο εξωτερικό πιστεύουν τώρα ότι κάτι γίνεται με το σινεμά στην Ελλάδα κι ότι ίσως είμαστε η επόμενη χώρα που θα ανθίσει. Εγώ θέλω αυτό να το τονίσω, κάνω αυτήν την κουβέντα προς όφελος των Ελλήνων σκηνοθετών κυρίως, για να το συνειδητοποιήσουν, να ενεργοποιηθούν. Είναι δύσκολος ο αγώνας αλλά εγώ πιστεύω στη δυναμική που έχει η νέα γενιά. Είναι η κατάλληλη στιγμή. Μην το αφήσουμε να μας φύγει.»

Δέκα περίπου χρόνια μετά, ακόμη όλοι αναρωτιούνται τι ακριβώς συνέβη σε αυτό το τελευταίο πλάνο του «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν.

Η Μίνα Ορφανού είναι η πρώτη διεμφυλική γυναίκα που κερδίζει το Βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου στην Ελλάδα, για τη «Στρέλλα» του Πάνου Χ. Κούτρα, στα Πρώτα Βραβεία της νεοσύστατης Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.



Το «Casus Belli» του Γιώργου Ζώη συνοψίζει την ελληνική κρίση πριν καν αυτή συμβεί, σε ένα από τα πιο διάσημα μικρού μήκους φιλμ που καθόρισαν τη διαδρομή του δημιουργού του αλλά και την ίδια την ιστορία των μικρού μήκους στην Ελλάδα.



Στο Φεστιβάλ Βερολίνου η μόλις δεύτερη ταινία της Νεοϋορκέζας Ντέμπρα Γκράνικ, το ζοφερό και συναρπαστικό «Winter's Bone», μας κόβει την ανάσα για έναν επιπλέον λόγο, που ακούει στο όνομα Τζένιφερ Λόρενς, είναι 20 χρόνων και μοιάζει έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο.



Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ φτάνει στα όριά του το σινεμά-δοκίμιο που ο ίδιος εφηύρε. Το κάνει με ορμή στο «Film Socialisme» το 2010, του δίνει τρεις διαστάσεις στον «Αποχαιρετισμό στη Γλώσσα» το 2014 και το ολοκληρώνει με το «Βιβλίο της Εικόνας» του 2018. Πάντα νέος, πάντα Γκοντάρ.

Το περιοδικό Time το χαρακτήρισε μια από τις σπουδαιότερες εφευρέσεις του 2010. Το Kickstarter έβαλε στο λεξιλόγιό μας τον όρο «crowdfunding» κι έδωσε στους παραγωγούς και δημιουργούς μια διέξοδο συγκέντρωσης χρημάτων για ταινίες (με συνεισφορά του κοινού και τις αντίστοιχες ανταμοιβές) ως απάντηση στην ολοένα και σκληρότερη στρατηγική των στούντιο και των μεγάλων παραγωγών απέναντι σε ό,τι δεν έμοιαζε εξ αρχής εμπορικό.



Ο Σύλλας Τζουμέρκας συμμετέχει, με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, τη «Χώρα Προέλευσης» στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας, ξεκινώντας τη δική του καριέρα μέσα στη δεκαετία.

κι ακόμα Το ρουμάνικο «Αστυνομία, Ταυτότητα» είναι η ευρωπαϊκή ταινία που δίνει το στίγμα της εποχής | Η «Νήsos» του Χρήστου Δήμα κάνει το ελληνικό εισπρακτικό ρεκόρ της χρονιάς | Ο Βαρδής Μαρινάκης συστήνει το πνευματικό, εστέτ σινεμά του με το «Μαύρο Λιβάδι» | Πρώτη ταινία του Τομ Φορντ, ένα λυρικό, στιλιζαρισμένο, ερωτεύσιμο πορτρέτο στο «Ενας Ανδρας Μόνος» με τον Κόλιν Φερθ | Με το «Fantastic Mr. Fox», ο Γουες Αντερσον αποδεικνύει ότι έχει το ίδιο στιλ, χιούμορ και ψυχή και σε stop-motion animation | Το «Buried» θα μείνει στην ιστορία ως «εκείνη η ταινία που γυρίστηκε όλη μέσα σ' ένα κουτί». Κι επειδή μέσα στο κουτί βρισκόταν ο Ράιαν Ρέινολντς | Το «The Kids are All Right» διατυπώνει, για πρώτη φορά στο mainstream αμερικανικό σινεμά, ποια είναι τα συστατικά της νέας οικογένειας | Tο «Scott Pilgrim Vs. the World» γίνεται το ευαγγέλιο των tweens. Εκείνη τη χρονιά. | Το **«Where the Wild Things Are» του Σπάικ Τζόουνς χαρίζει στην αρχή της δεκαετίας την απαραίτητη δόση μαγικού ρεαλισμού, που τόσο έχει ανάγκη.

Αποχαιρετισμός στο φιλμ 35mm και στις μηχανές προβολής του Η Kodak βάζει παραλίγο λουκέτο, λόγω της ολικής ψηφιοποίησης του σινεμά: η διάσωσή της γίνεται κυρίως από σκηνοθέτες που δουλεύουν επίμονα και σκόπιμα σε φιλμ. Ως το τέλος της δεκαετίας, όλες οι κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλουν σε ψηφιακή μορφή κι όλες οι ταινίες που γυρίζονται σε φιλμ θεωρούνται... «καλλιτεχνική εξαίρεση».



Ο «Κυνόδοντας» μπαίνει στην πεντάδα των υποψηφιοτήτων για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Είναι η πρώτη ελληνική ταινία που το καταφέρνει μετά το 1977 και την «Ιφιγένεια» του Μιχάλη Κακογιάννη.

Ο Τέρενς Μάλικ παθαίνει... εργασιομανία. Παρουσιάζει, αριστουργηματικά, τη δική του εκδοχή της κοσμογονίας και της αμερικανικής ενηλικίωσης στο «Δέντρο της Ζωής» και, μέσα στη δεκαετία, υπογράφει 6 ταινίες (που πράγματι ολοκληρώνονται και προβάλλονται στις αίθουσες του κόσμου), δύο παραπάνω από τις συνολικά τέσσερις ταινίες της ως τότε καριέρας του!



Ο Γιώργος Λάνθιμος κι ο Ευθύμης Φιλίππου κερδίζουν το Βραβείο Σεναρίου του Φεστιβάλ Βενετίας για τις «Αλπεις».



Η πιο δυναμική κίνηση ενεργών ανθρώπων του σινεμά που έγινε τα τελευταία πόσα χρόνια υπό τον ευφυή τίτλο «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» κατέληξε - επιτέλους - σε ένα νέο νόμο για το σινεμά γνωστό πλέον ως «Νόμο Γερουλάνου». Πολλοί - ακόμη κι από αυτούς που κρύβονταν πίσω από την ομίχλη - δεν ήθελαν να εφαρμοστεί, όπως κι έγινε σε μια χώρα που δεν διακρίνεται και από την ευλαβική τήρηση των νόμων. Ακόμη και σήμερα, λίγες από τις τομές του κατάφεραν να γίνουν πραγματικότητα, ακόμη λιγότερες να αλλάξουν το τοπίο του ελληνικού σινεμά, πρωτίστως θεσμικά.



Το γαλλικό «The Artist» του Μισέλ Χαζαναβίσιους τιμά το βωβό Χόλιγουντ και σαρώνει τα Οσκαρ: η κινηματογραφική κοινότητα κοιτάζει νοσταλγικά στο παρελθόν και ο Ζαν Ντιζαρντέν γίνεται παγκόσμιος σταρ.



To «Wasted Youth» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου ανοίγει το Φεστιβάλ του Ρότερνταμ - μαρτυρία του γεγονότος που άλλαξε για πάντα την ιστορία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και καθόρισε όσο τίποτε άλλο τη δεκαετία κοινωνικά, αλλά και κινηματογραφικά.



Η Τζέσικα Τσαστέιν ήρθε για να μείνει. Αιθέρια μητέρα στο «Δέντρο της Ζωής», μοναχική σύζυγος στον «Κοριολανό», κατατρεγμένη στο «Take Shelter», alter ego της Ελεν Μίρεν στο «Χρέος», white trash bimbo στις «Υπηρέτριες», ντετέκτιβ στο «Texas Killing Fields» και Σαλώμη στη… «Σαλώμη» του Αλ Πατσίνο, η κοκκινομάλλα που μπορεί να μεταμορφωθεί από καλλονή σε πλάσμα από άλλον κόσμο είχε μέσα στη χρονιά μια πρωτοφανή πορεία, άξια όχι μόνο για Οσκαρ, αλλά για ρεκόρ Γκίνες.



Τον Φεβρουάριο του 2011, εν μέσω του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, ανακοινώνονται τα αφιερώματα του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι, στον Ντενί Βιλνέβ, τον Σάμιουελ Φούλερ και τους «Νέους Ελληνες Σκηνοθέτες», σε ένα δελτίο Τύπου με την ακόλουθη δήλωση: «Ο Ντενί Βιλνέβ, ο Σαμ Φούλερ και οι νέοι Ελληνες σκηνοθέτες έχουν όλοι κάτι κοινό: στο μοναδικό έργο τους, μια υψηλού επιπέδου προσωπική προσέγγιση διαμορφώνει ισχυρές δηλώσεις για την κοινωνία του παρελθόντος και του παρόντος. Είναι όλοι δημιουργοί που ξεπερνούν τις προσδοκίες και δείχνουν ατρόμητοι στο να ταρακουνούν τις συμβάσεις». Το αφιέρωμα έγινε τον Ιούλιο του 2011, το πρώτο από τα πολλά που διοργανώθηκαν στα χρόνια που ακολούθησαν σε όλον τον κόσμο για το νέο ελληνικό σινεμά. «Στρέλλα», «Κυνόδοντας», «Attenberg», «Ιστορία 52», «Ακαδημία Πλάτωνος», «Χώρα Προέλευσης», «Wasted Youth» είναι οι ταινίες που συμμετέχουν - οι πρώτες ιστορικές στιγμές του νέου ελληνικού σινεμά, εκείνου που αρνείται τον χαρακτηρισμό «Greek weird wave», την ώρα που ο κόσμος προσπαθεί να καταλάβει τη χώρα μας και να την εκτιμήσει, προσδιορίζοντας, ταυτόχρονα, τι σημαίνει «η Ελλάδα της κρίσης». Στο Flix κάνουμε μια (ακόμα συναρπαστική) βιντεο-συνέντευξη με τους 6 σκηνοθέτες στην Ελλάδα της Κρίσης.



Το 2011 είναι χρονιά με μεγάλες απώλειες. Φεύγουν ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Θανάσης Βέγγος, ο Ντίνος Κατσουρίδης, η Λουκία Ρικάκη.



Το «Drive» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν γίνεται η ταινία με τους περισσότερους ορκισμένους λάτρεις κι εχθρούς της χρονιάς, αναδεικνύει τον σκηνοθέτη σε hot property, τον Ράιαν Γκόσλινγκ σε σύμβολο του σεξ και το μπουφάν του σε καθολική τάση της μόδας.

Ο Τζέιμς Φράνκο έκανε... πολλά μέσα σ' αυτή τη δεκαετία, αλλά ένα που σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστο είναι εκείνη η σκηνή ακρωτηριασμού στις «127 Ωρες» του Ντάνι Μπόιλ. Οι λιγόψυχοι να μην πατήσουν το play.



Ο «Αδικος Κόσμος» του Φίλιππου Τσίτου κερδίζει δύο βραβεία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.



Στο Φεστιβάλ Καννών, ο Λαρς φον Τρίερ ανακηρύσσεται «persona non grata» για τις αντισημιτικές δηλώσεις του στη συνέντευξη Τύπου του «Melancholia». Θα επιστρέψει στο Φεστιβάλ το 2018 με το «The House that Jack Bulit». Συγχωρεμένος ή και όχι, πάντα προκλητικός, πάντα ο Τρίερ που αγαπούμε (και μισούμε την ίδια ακριβώς στιγμή).



Ο Γρηγόρης Καραντινάκης γίνεται ο πρώτος Γενικός Διευθυντής στο ΕΚΚ. Στη συνέντευξή του στο Flix, μεταξύ άλλων, για τις χρηματοδοτήσεις, τα φορολογικά κίνητρα, το θεσμικό πλαίσιο, δηλώνει, «Τα συγχαρητήρια για τις επιτυχίες πρέπει να πάνε στους ήρωες σκηνοθέτες, στους ήρωες παραγωγούς, στους ήρωες ηθοποιούς, διευθυντές φωτογραφίας, συνεργεία, κ.λ.π. Πρέπει να τους βγάλουμε το καπέλο. Ωστόσο όλοι αυτοί δεν είναι αβοήθητοι – όπως πολλοί λένε – από το Κέντρο. Εχουν μια έγκριση από το Κέντρο και το Κέντρο θα αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Εγώ τουλάχιστον το εγγυώμαι όσο είμαι εδώ.»



Το «Αλογο του Τορίνο» φεύγει από το Φεστιβάλ του Βερολίνου με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Κυρίως φεύγει με τον απέραντο θαυμασμό των απανταχού σινεφίλ για το επιστέγασμα της καριέρας του Ούγγρου σκηνοθέτη, Μπέλα Ταρ, που αμέσως μετά από το θρίαμβο αυτή της ταινίας ανακοίνωσε πως αποσύρεται από το σινεμά. Επειδή μέσα στη δεκαετία υπήρξαν πολλοί που το είπαν, δυστυχώς ή ευτυχώς ήταν ο μόνος που το τήρησε.



«Βγαίνει από μέσα μου σαν λάβα!» Οι «Φιλενάδες» έφεραν στο προσκήνιο, μια για πάντα, το «νέο αμερικανικό χιούμορ», απέδειξαν, μ' έναν... ιδιόμορφο φεμινισμό, ότι κι οι γυναίκες ηρωίδες μπορούν να γίνονται στουπί, να βρίζουν, να χέζουν και να ξερνάνε, θεμελίωσε το όνομα του Πολ Φιγκ (κι επιβεβαίωσε εκείνο του Τζαντ Απαταου ως - και - παραγωγού) κι έφερε κάποια από τα πιο εμπνευσμένα κορίτσια του SNL, σαν την Κρίστεν Γουιγκ και τη Μάγια Ρούντολφ, στη μεγάλη οθόνη, που τους πάει πολύ.



Με την ταινία «Το Δέρμα που Κατοικώ», ο Πέδρο Αλμοδόβαρ όχι μόνο σκηνοθετεί το αριστούργημά του της δεκαετίας, αλλά δίνει και στον Αντόνιο Μπαντέρας το ρόλο της ζωής του. Μέχρι να το ξαναφτάσει - ή και ξεπεράσει, αναλόγως με ποιον μιλά κανείς - φέτος, με το «Πόνος και Δόξα».



Ο Ασγκάρ Φαραντί συγκλονίζει τις τέσσερις γωνιές του κόσμου με το «Ενας Χωρισμός», κερδίζει το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και, στη σκηνή της απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας, βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για το Ιράν.



Ο Αλμοδόβαρ κι ο Φαραντί γνωρίζονται στις πρεμιέρες των ταινιών τους στις Κάννες: αυτή η συνάντηση θα φέρει, επτά χρόνια αργότερα, καρπό, παρότι το «Το Ξέρουν Ολοι» δεν είναι αντάξιο του βεληνεκούς του καθενός τους ξεχωριστά.

Ετσι ερωτευόμασταν το 2011. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ κι η Μισέλ Γουίλιαμς στο «Blue Valentine» του Ντέρεκ Σιανφράνς. Κι αυτό έπρεπε να μας υποψιάσει για τη μελαγχολία της δεκαετίας...



O «Μαύρος Κύκνος» καταφέρνει, ταυτόχρονα, να γίνει η καλύτερη ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι, η σπουδαιότερη ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν, το απολαυστικότερο come back της Γουαϊνόνα Ράιντερ και το πιο ειλικρινές tribute στο camp σινεμά.



Ο «Captain America», φτιαγμένος για να τονώσει πατριωτικά αισθήματα, παγκόσμια ταμεία και το γόητρο της μαμάς Marvel, σημειώνει πολιτισμική τομή και προοικονομεί το θρίαμβο των «Εκδικητών» που θα σημαδέψει τη δεκαετία.



Το δεύτερο μέρος των Κλήρων του Θανάτου ορίζει και το μεγάλο φινάλε του Χάρι Πότερ. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της δεκαετίας, ένα franchise που ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια εμπορική συμφωνία, ένα πεδίο όπου μικροί, μεγάλοι ή μεγαλύτεροι δημιουργοί έγιναν κοινωνοί μιας μαγείας που μοιάζει ακόμη πανταχού παρούσα...

Ο Αντίνοος Αλμπάνης και ο Γιάννης Στάνκογλου μπαίνουν επάξια στο μεγάλο βιβλίο του queer ελληνικού σινεμά με όλες τις σκηνές της πρόβας χορού στο «Τανγκό των Χριστουγέννων» του Νίκου Κουτελιδάκη.

κι ακόμα Η Ολίβια Κόλμαν μιλά, για όσους προσέχουν, στον «Τυραννόσαυρο» του Πάντι Κόνσινταϊν. | Οι αδελφοί Νταρντέν σκηνοθετούν το «Παιδί με το Ποδήλατο», επιστρέφοντας με το συγκλονιστικό σινεμά τους, κάθε φορά που τους έχουμε πιο πολύ ανάγκη. | Ο «Ξεναγός» του Ζαχαρία Μαυροειδή και το «Tungsten» του Γιώργου Γεωργόπουλου, δυο θαυμάσια ντεμπούτα, παίρνουν τη ρηξικέλευθη απόφαση να βγουν στις αίθουσες μαζί, μοιράζοντας κόπο και επιτυχία: η ισχύς εν τη ενώσει! Φέτος, οι δυο δημιουργοί, συμπτωματικά, παρουσίασαν μαζί τις δεύτερες ταινίες τους στο 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. | Ο 76χρονος Γούντι Αλεν ζει «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», αποδεικνύοντας ότι ο ρομαντισμός σβήνει τελευταίος, τουλάχιστον στο σινεμά. | Ο Θύμιος Μπακατάκης διαγωνίζεται στις Κάννες για τη φωτογραφία του «Porfirio» | «Κάποτε στην Ανατολία» αφηγείται, αργά και συναρπαστικά, ο Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του ως σπουδαιότερος Τούρκος σκηνοθέτης των ημερών μας, κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες κι αφήνοντάς μας, για πάντα, με μνήμες απέραντων τοπίων γεμάτων πολιτισμό. | Ο Σωτήρης Γκορίτσας διασκευάζει και σκηνοθετεί το «Απ' τα Κόκαλα Βγαλμένα», θυμίζοντας με ευαισθησία και χιούμορ που... σπάει κόκαλα τα πρώτα βήματα του ΕΣΥ κι αποδεικνύοντας, ξανά, ότι το ελληνικό δημόσιο τρώει τα παιδιά του, το '80 και, επίσης, σήμερα. | Το 2011 βλέπουμε, για πρώτη φορά, τον Κρις Χέμσγουερθ ως Θορ στο «Thor»](https://flix.gr/cinema/thor.html). Κι από τότε ευχόμαστε να μπορούσαμε να τον βλέπαμε κάθε μέρα. | Ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, ανέκαθεν μάλλον υπερτιμημένος (χρόνια πριν την «Επιστροφή»), πιάνει... πάτο με το επιτηδευμένο και μεγαλόστομο «Biutiful», όπου, τουλάχιστον, ο Χαβιέρ Μπαρδέμ κάνει ό,τι μπορεί.

Χρόνια πολλά! Δύο από τα μεγαλύτερα αμερικανικά στούντιο, η Universal και η Paramount, γιόρτασαν το 2012 την εκατοστή τους επέτειο ενώ ο Τζέιμς Μποντ έκλεισε τα πενήντα και το γιόρτασε με το «Skyfall», την 23η ταινία της σειράς, την τρίτη με τον Ντάνιελ Κρεγκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και την πρώτη που έπαιξε σε ΙΜΑΧ οθόνες (αν κι ο σκηνοθέτης της, Σαμ Μέντες, δεν τη γύρισε με ΙΜΑΧ κάμερες). Ηταν, επίσης, η πρώτη ταινία του 007 που ξεπέρασε σε εισπράξεις παγκοσμίως το ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Οχι κι άσχημα.



Η έκρηξη της κινηματογραφικής αγοράς της Κίνας, όπως είναι φυσικό, προσελκύει το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ και ξεκινούν οι πρώτες συμφωνίες που, στην πορεία της δεκαετίας, θ' αναδείξουν τον καθοριστικό ρόλο της στα κέρδη των αμερικανικών στούντιο.



Η πρώτη φάση του Marvel Cinematic Universe ολοκληρώνεται με την έκτη ταινία της σειράς και την πρώτη που ενώνει όλους τους «Avengers» στην ίδια περιπέτεια. Το φιλμ γίνεται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς και προμηνύει τη λαίλαπα υπερηρωικών ταινιών που θα ακολουθήσει και που, χρόνια μετά, θα κάνουν τον Μάρτιν Σκορσέζε να απηυδήσει.



Η «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε θα κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες (και μερικούς μήνες αργότερα το ξενόγλωσσο Οσκαρ) αφού έχει ραγίσει πρώτα τις καρδιές μας. Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν και η Εμανουέλ Ριβά είναι απλώς αξέχαστοι σε αυτή την συνταρακτική ιστορία αγάπης κι απώλειας.



Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ βλέπει το μέλλον και δίνει στον Ρόμπερτ Πάτινσον τον πρώτο μεγάλο ρόλο του σε auteur driven ταινία, στο «Cosmopolis», ενώ το «Twilight Saga» δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.



Ηταν Τρίτη, 24 Ιανουαρίου, στη Δραπετσώνα, στα γυρίσματα του «Η Αλλη Θάλασσα», μιας ταινίας που θα έμενε τελικά ανολοκλήρωτη όταν ο Θοδωρος Αγγελόπουλος σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα σε ηλικία 77 ετών. Λίγους μόνο μήνες μετά, τον Μάρτιο, ο στενός συνεργάτης του, σεναριογράφος Τονίνο Γκουέρα, θα πέθαινε επίσης, από φυσικά αίτια, σε ηλικία 92 ετών.



Ο Μπάμπης Μακρίδης γίνεται ο πρώτος Ελληνας σκηνοθέτης που ταξιδεύει στη Γιούτα. Και για να μην είμαστε, πιθανόν, ανακριβείς, είναι ο πρώτος Ελληνας σκηνοθέτης που βρέθηκε στη Γιούτα για το φεστιβάλ του Sundance στο επίσημο πρόγραμμα του οποίου συμμετείχε η πρώτη του μεγάλου μήκους «L».



Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης λέει όχι στα βαρετά ονόματα κατοικιδίων κι ονομάζει τον σκύλο του πρωταγωνιστή (που υποδύεται ο ίδιος), στην πρώτη του κινηματογραφική ταινία. «Αν...», Μοναξιά. Η ιδέα άρεσε, όπως και η ταινία, που ξεπέρασε τις 500 χιλιάδες εισιτήρια, δείχνοντας πως η συνταγή (της επιτυχίας) του μπορεί να μεταφερθεί και στο σινεμά.



«Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι», αλλά μάλλον δεν αγαπά τους θεατές, αφού επιτρέπει ταινίες σαν αυτή του Γιάννη Σμαραγδή να γυρίζονται. Ποντάροντας στο ποτέ-μην-το-υποτιμάς αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, ο Σμαραγδής έκανε μια άτεχνη αγιογραφία του Ιωάννη Βαρβάκη που διαφημίστηκε ως υπερπαραγωγή κι έφερε πάνω από 300 χιλιάδες ανθρώπους στις αίθουσες. Και, σύμφωνα με τις γεμάτες μελόδραμα δηλώσεις του δημιουργού της, τον ίδιο στο χείλος της καταστροφής καθώς, όπως δήλωνε τότε, η «χυδαία» υποδοχή της ταινίας του από τους κριτικούς δεν επέτρεψε στο κινηματογραφικό του πόνημα να κάνει την επιτυχία που θα της άξιζε.



Ο Πολ Τόμας Αντερσον κάνει τη μεγάλη αμερικάνικη ταινία, με το «The Master», ένα modern classic που κέρδισε στο φεστιβάλ Βενετίας το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τους δυο υπέροχους πρωταγωνιστές του, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (στον τελευταίο μεγάλο του ρόλο) και Χοακίν Φίνιξ. Μερικούς μήνες αργότερα, στα Οσκαρ θα έμενε μόνο στις υποψηφιότητες, σε μια από εκείνες τις ξεκάθαρα wtf στιγμές της Ακαδημίας.



Πώς γεννιέται ένα franchise: οι «Αγώνες Πείνας» φέρνουν στην οθόνη το πρώτο από τα βιβλία της Σούζαν Κόλινς σε σκηνοθεσία του Γκάρι Ρος και με την Τζένιφερ Λόρενς να δίνει σάρκα κι οστά στην μαχητική ηρωίδα του δυστοπικού σύμπαντος του Πάνεμ, Κάτνις Εβερντιν. Το φιλμ θα γνωρίσει παγκόσμια επιτυχία και θα ακολουθήσουν τρεις συνέχειες κι αμέτρητοι μιμητές.



Στις 13 Φεβρουαρίου, εν μέσω μαζικών διαδηλώσεων και ανεξέλεγκτης αδικαιολόγητης βίας που βάζει φωτιά στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την ψήφιση των μέτρων του δεύτερου μνημονίου από τη Βουλή, καίγεται το κτίριο που στεγάζει τους κινηματογράφους Αττικόν κι Απόλλων. Οι οποίοι παραμένουν κλειστοί μέχρι σήμερα.

O Γουες Αντερσον αποθεώνει τον ποπ κόσμο του στο «Moonrise Kingdom» και μαζί με τη Φρανσουάζ Αρντί στο soundtrack, δηλώνει εμφατικά πως είναι «le temps de l’ amour».



O Μαντς Μίκελσεν κερδίζει το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες για το «Κυνήγι» του Τόμας Βίντερμπεργκ, μια ταινία που, αν τη δεις, απλώς δεν μπορείς να την ξεχάσεις.



Το αίνιγμα του «Holy Motors». O Λεός Καράξ, δεκατρία χρόνια μετά, το «Pola X» επιστρέφει στο σινεμά με ένα φιλμ που δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια μεθυστική εμπειρία που δεν μπορείς να χορτάσεις και που ξεκινά με την κάμερά του στραμμένη στο κοινό μιας κινηματογραφικής αίθουσας, μέσα στην οποία, σαν σε όνειρο, θα μπει σύντομα κι ο ίδιος.

Κι ακόμα Οι «Αθικτοι» των Ερικ Τολεντανό κι Ολιβιέ Νακας γίνονται παγκόσμιο φαινόμενο γνωρίζοντας παντού τεράστια επιτυχία και κάνοντας σταρ τον Ομάρ Σι. | Τα αδέλφια Γουατσόφσκι κι ο Τομ Τίκβερ σκηνοθετούν την υπερβολικά φιλόδοξη μεταφορά του «Cloud Atlas» του Ντέιβιντ Μίτσελ, κάνοντας μια ταινία με πλούσιο καστ και τεράστιο μπάτζετ που αποδεικνύεται μια από τις πιο θεαματικές εισπρακτικές αποτυχίες της δεκαετίας. | Η Μαντόνα σκηνοθετεί για δεύτερη φορά, μετά το «Filth and Wisdom», το «βασιλικό» «W.E.». Πώς ήταν η ταινία; Ομορφη. | Η «Πόλη των Παιδιών» του Γιώργου Γκικαπέππα ξεχωρίζει στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ξεκινά μια εντυπωσιακή φεστιβαλική διαδρομή πριν φτάσει στις αίθουσες. | O Τόνι Σκοτ, σκηνοθέτης μερικών από τις πιο εμπορικές ταινίες του Χόλιγουντ κι αδελφός του Ρίντλεϊ, αυτοκτονεί, πηδώντας από μια γέφυρα στο Λος Αντζελες. | Ενας άντρας μεταμφιεσμένος σε Τζόκερ σκοτώνει 12 άτομα και τραυματίζει άλλα 58 σε μια προβολή του «The Dark Knight Rises» του Κρίστοφερ Νόλαν, στην Ορόρα του Τέξας. | H «Κόρη» του Θάνου Αναστόπουλου βγαίνει «αιφνιδιαστικά» στις αίθουσες, αμέσως μετά την πρεμιέρα της στις Νύχτες Πρεμιέρας. Λίγους μήνες μετά θα βρεθεί στο φεστιβάλ του Βερολίνου σε μια μάλλον... ανάποδη από την συνηθισμένη φεστιβαλική διαδρομή. | Ο «Προμηθέας» του Ρίντλεϊ Σκοτ ανοίγει ξανά τη μυθολογία του «Alien», κυρίως για λόγους... εμπορικής σκοπιμότητας | Η Τόνια Σωτηροπούλου είναι η πρώτη Ελληνίδα bond girl στο «Skyfall», έστω και μόλις για μερικά δευτερόλεπτα.



To 2013 ήταν η χρονιά που το Χόλιγουντ πάγωσε: Το «Frozen» ήταν η πιο πετυχημένη ταινία της χρονιάς με διαφορά, αφού αμέτρητα παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο ανακάλυψαν μια νέα μαγική εκδοχή του σύμπαντος του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν και μεταμόρφωσαν την ταινία σε ένα αληθινό φαινόμενο, αφήνοντας δεύτερο ακόμη και τον «Iron Man 3».



Το «Red Hulk» της Ασημίνας Προέδρου που διαγωνίζεται στο Φεστιβάλ Δράμας, αλλάζει λόγω τεχνικού προβλήματος ώρα προβολής και προβάλλεται το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου του 2013. Ακριβώς τη στιγμή που στο Κερατσίνι το μέλος της Χρυσής Αυγής, Γιώργος Ρουπακιάς δολοφονούσε τον Παύλο Φύσσα. Η ταινία, που αφηγείται τη στρατολόγηση ενός νέου σε μια εγκληματική, ναζιστική οργάνωση που φυσικά αναφέρεται στη Χρυσή Αυγή, θα έφευγε λίγες μέρες αργότερα με τον δίκαιο Χρυσό Διόνυσο του Φεστιβάλ της Δράμας, επιβεβαιώνοντας πως η τέχνη που αφορά, σχολιάζει την πραγματικότητα την ώρα ακριβώς που συμβαίνει.



Τα Οσκαρ αποφάσισαν πως πρέπει να είναι πια woke, κι έτσι το «12 Χρόνια Σκλάβος» του Στιβ ΜακΚουίν κερδίζοντας τρία από τα εννιά βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο, ανάμεσα στα οποία κι αυτό της Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου και Β Γυναικείου για τη Λουπίτα Νιόνγκ’ο. Ο Αλφόνσο Κουαρόν με το «Gravity» πήρε αυτό της σκηνοθεσίας, ενώ οι ανδρικές ερμηνείες πήγαν στους Μάθιου ΜακΚόναχεί και τον Τζάρεντ Λίτο για το «Dallas Buyers Club». H Κέιτ Μπλάνσετ κέρδισε το Α' Γυναικείου για το «Blue Jasmine». Ναι του Γούντι Αλεν, η εποχή που όλοι θα ζητούσαν την κεφαλήν επί πίνακι δεν είχε έρθει ακόμη.



Η χρονιά του Αλέξανδρου Αβρανά. Το «Miss Violence», η δεύτερη μεγάλου μήκους του εικαστικού και σκηνοθέτη κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας και Ανδρικού ρόλου για τον Θέμη Πάνου στο Φεστιβάλ Βενετίας κι έκανε τον δημιουργό της hot όνομα του ευρωπαϊκού σινεμά. Η ταινία διαβάστηκε ως μια μεταφορά για την ελληνική κρίση από τους υποστηρικτές της ή ως ένα προβοκατόρικο ξαναζέσταμα της οικογενειακής δυσλειτουργίας και του «greek weird wave» (ήταν ακόμη της μόδας η έκφραση), από τους πολέμιούς της. Αναμφίβολα πάντως συζητήθηκε πολύ.



Το «Απαγορευμένο Ποδήλατο» της Χάιφα Αλ Μανσούρ είναι η πρώτη ταινία που γυρίστηκε στη Σαουδική Αραβία και μάλιστα από γυναίκα, μια χώρα που κάθε άλλο παρά δίνει ευκαιρίες σε γυναίκες. Στο σινεμά ή οπουδήποτε αλλού. Στην πραγματικότητα η σκηνοθέτης γύρισε το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας από το πίσω μέρος ενός κλειστού βαν, με ένα walkie talkie κι ένα μόνιτορ, αφού δεν μπορούσε να συναναστρέφεται τους άντρες του συνεργείου.



Στην Ελλάδα τα εισιτήρια ήταν για δεύτερη συνεχή χρονιά πεσμένα με ένα ποσοστό πτώσης της τάξης του 12% να προστίθενται στην πτώση των προηγούμενων ετών. Αντίθετα, στην Αμερική το «The Hangover Part III», ήταν ο πρωταθλητής της χρονιάς με ένα σύνολο 217.092 εισιτηρίων. Ακολουθούμενο από το «Gravity» και το «Iron Man 3».



Το μπλε είναι το πιο σέξι χρώμα. Ο Αμπντελατίφ Κεσίς μας συστήνει το πιο καυτό ζευγάρι της χρονιάς στα πρόσωπα της Αντέλ Εξαρχόπουλος και της Λεά Σεντού που ανάβουν φωτιές στις Κάννες κι οπουδήποτε αλλού προβάλλεται η ταινία του «Η Ζωή της Αντέλ». Το λεσβιακό σεξ και το να τρως μακαρονάδες δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.



«Πριν τα Μεσάνυχτα» στη Μεσσηνία. Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ φέρνει τη Ζιλί Ντελπί και τον Ιθαν Χοκ στην Πύλο, τη Μεθώνη και την Καρδαμύλη, κλείνοντας την τριλογία του Τζέσι και της Σελίν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παράλληλα δείχνει και τη δυναμική της Faliro House της εταιρίας παραγωγής του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου που έφερε την ταινία στη Μεσσηνία και το Costa Navarino. Την ίδια χρονιά στις Κάννες, μια άλλη δική του παραγωγή, το «Mόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους επιβεβαίωνε τη θέση του ως «προστάτη Αγιο» όχι μόνο του ελληνικού, αλλά και του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά.



Λίγο αργότερα, στις 11 Ιουνίου, το «Πριν τα Μεσάνυχτα» κάνει την πρεμιέρα του στο Παλλάς, την ίδια ακριβώς στιγμή που ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αποφασίζει να ρίξει μαύρο στην ΕΡΤ. Η αντίστιξη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει πιο γλαφυρή - εντός και εκτός κρίσης.



Ο θάνατος του 40χρονου Πολ Γουόκερ σφράγισε μια διαδρομή ταχυτήτων που χτίστηκε μέσα από τις έξι ταινίες της σειράς «Fast & Furious», αφήνοντας ως τελική παρακαταθήκη μια δραματική ερμηνεία στο «Hours» του Ερικ Χάισερερ σαν υπόσχεση ενός μέλλοντος που δεν θα δούμε ποτέ. Διαβάστε κι αυτό, «Ενα φανταστικό αντίο στον Πολ Γουόκερ»: Οσα είπαν οι πρώτοι θεατές του «Furious 7».

«Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου γυρίζει την πλάτη στην κρίση, συστήνει τον Γιάννη Παπαδόπουλο και το αγγελικό του πρόσωπο και κερδίζει το Βραβείο της ΕΑΚ.



Τι ήταν ετούτο; Σήμερα κόκκινος γάμος γίνεται στου Game of Thrones τα μέρη, το επεισόδιο #9 της 3ης σεζόν της αγαπημένης μας σειράς γράφει ιστορία αίματος και τηλεόρασης.



Η συνεχής άνοδος του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο. Μέσα στην ίδια χρονιά έπαιξε τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ» στην ταινία του Μπαζ Λούρμαν και τον «Λύκο της Wall Street» στην ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, επιβεβαιώνοντας πως είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του Χόλιγουντ τώρα και πως η πορεία του θα είναι μόνο ανοδική. Και ήταν.

Η «φτιαγμένη» σκηνή στην κουζίνα, από τον «Λύκο της Wall Street», θα παίζεται για πάντα στην ανθολογία υποκριτικής του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και στο μυαλό μας.



Η «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη, η μεταφορά του βιβλίου της γυναίκας του, Ιωάννας Καρυστιάνη, δεν ήταν μόνο η πιο εμπορική ελληνική ταινία της χρονιάς κι μια από τις πιο στιβαρές ταινίες του δημιουργού της, μας συνέστησε και τους επόμενους πρωταγωνιστές του ελληνικού σινεμά: Την Πηνελόπη Τσιλίκα, τη Σοφία Κόκκαλη και τον Ανδρέα Κωνσταντίνου.



#everybodycaresaboutfiftyshadesofgrey To 2013 θα είναι για πάντα η χρονιά που ξεκίνησε παραγωγή το «Fifty Shades of Grey». Αυτό. Και μαζί το θρίλερ του «ποιος θα είναι ο Κρίστιαν Γκρέι;» (μέχρι και ο Τζον Γουότερς είχε άποψη επί του θέματος), πόσο έτοιμη είναι η Ντακότα Τζόνσον να παραδοθεί στο πάθος και τελικά πόσο μας νοιάζει που ένα φτηνό best-seller μετατρέπεται σε χιονοστιβάδα δημοσιότητας δύο χρόνια πριν δούμε το όποιο αποτέλεσμα επί της οθόνης;

Η Γκρέτα Γκέργουιγκ να τρέχει στους δρόμους της Νέας Υόρκης με το «Modern Love» του Ντέιβιντ Μπόουι να παίζει στο «Frances Ha» του Νόα Μπόμπακ, αυτή θα θέλαμε να είναι η ζωή μας.

Αδελφοί Κοέν σας αγαπάμε που αγαπάτε τη μουσική όσο κι εμείς To 2014, οι Ιθαν και Τζόελ Κοέν επιστρέφουν στο διαγωνιστικό των Καννών με το «Inside Llewyn Davis». Με ένα εξαιρετικό σενάριο, άψογες ερμηνείες, ρυθμό, ατμόσφαιρα, αλλά και το γνωστό ιδιοσυγκρασιακό τους μαύρο χιούμορ, οι αδελφοί Κοέν αναπαριστούν την μποέμικη άφραγκη ζωή των φολκ μουσικών των καφέ του Βίλατζ στα τέλη της δεκαετίας του '50, σε μία κωμωδία γλυκόπικρη, τρυφερή και προσωπική - σαν αυθεντική φολκ μπαλάντα. Η πρώτη σκηνή είναι ενδεικτική. Οι Κοέν ξεκινούν την ταινία με όλους εμάς να καθόμαστε σ' ένα τραπεζάκι. Σ' ένα μικρό καφέ της Οδού Μπλίκερ. Ημιφωτισμένο, απέριττο, κατανυκτικό. Ο Λούιν Ντέιβις, ένας τίποτας, είναι επί σκηνής και ερμηνεύει ολόκληρο το τραγούδι του. Με την κάμερα να τον παρακολουθεί μαγεμένη, το μοντάζ να τον χαϊδεύει προσεχτικά για να μην τον διακόψει, τη φωτογραφία να αποπνέει τις ενωμένες μας ανάσες και τον καπνό των τσιγάρων μας. Η ταινία ξεκινά με μια μικρή ακουστική συναυλία. Με μουσική. Αυτό που έχει γεμίσει τα σωθικά, τη σάρκα και τα όνειρα όσων την αγαπάμε τόσο πολύ...



Δεν ήταν μια καλή χρονιά για μερικούς από του σπουδαιότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ έκανε μια σαχλή αεροπορική κωμωδία με το «Δεν Κρατιέμαι», ο Γουονγκ Καρ Βάι έμεινε μόνο στον εντυπωσιασμό με το «Grandmaster», η Σοφία Κόπολα έκανε το ανόητο «Bling Ring», o Γκας Βαν Σαντ δεν ήξερε τι να κάνει τον Ματ Ντέιμον στο «Promised Land» κι Βάλτερ Σάλες έχασε ολοκληρωτικά το δρόμο στη μεταφορά του του «On the Road» του Τζακ Κέρουακ.



Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος επέστρεψε μετά από μια απουσία δέκα χρόνων στο σινεμά με το «Ο Εχθρός μου» αποδεικνύοντας ότι το έχει ακόμη: την ικανότητα να κάνει σινεμά για το κοινό που φέρνει όμως και τη σφραγίδα ενός ξεχωριστού δημιουργού.



#benaffleckisthenewBatman H ανακοίνωση πως ο Μπεν Αφλεκ θα είναι ο νέος Μπάτμαν στη συνέχεια του «Man of Steel» που θα βρει τον Σκοτεινό Ιππότη αντιμέτωπο με τον Σούπερμαν (τι ιδέα...) έριξε όλο το twitter και μαζί κάθε προσπάθεια πολιτικής ορθότητας. Μέσα σε δευτερόλεπτα τα hate messages έκαναν μέχρι και τον ίδιο τον Αφλεκ να το σκεφτεί δεύτερη φορά πριν δηλώσει οτιδήποτε.



Ο Πάολο Σορεντίνο, μας έδειξε την «Τέλεια Ομορφιά». Υπήρξε αδύνατον να μείνεις ασυγκίνητος από το ταξίδι στη μνήμη και στην αιώνια ομορφιά της Ρώμης που κάνει ο Τζεπ του Τόνι Σερβίλο, πατώντας ευλαβικά πάνω στο φάντασμα της «Dolce Vita» του Φεντερίκο Φελίνι. Με κάθε του σκηνή να μοιάζει ένα μικρό κομψοτέχνημα, η ταινία του ήταν σίγουρα μια από τις πιο όμορφες κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς



κι ακόμα Ο Τζέιμς Γκαντολφίνι μας στεναχώρησε εγκαταλείποντας τα εγκόσμια, τους «Sopranos» και το σινεμά. | Τα «Μυθικά Πλάσματα του Νότου» έφτασαν και στις ελληνικές αίθουσες. | «Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου, το «Luton» του Μιχάλη Κωνσταντάτου και το «September» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου ήταν ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Κι όχι απαραίτητα τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς. | Η ταινία της χρονιάς σύμφωνα με τους συντάκτες του Flix πάντως ήταν το «Ολα Χάθηκαν» του Τζέι Σι Τσάντορ, με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ μόνο του απέναντι στα κύματα να κατακτά την οθόνη. | Οι αναγνώστες του Flix από την άλλη προτίμησαν το «Django, ο Τιμωρός» του Κουέντιν Ταραντίνο. Κι αυτό μας άρεσε! | Ο Τομ Χανκς ήταν ο «Captain Phillips» σε μια ταινία βγαλμένη από την ίδια την επικαιρότητα, αλλά με μια ερμηνεία που μοιάζει κλασσική. | Η Παουλίνα Γκαρσία ήρθε με δύναμη για να γίνει τα επόμενα χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες ηθοποιούς της Λατινικής Αμερικής με το «Gloria» του Σεμπαστιάν Λέλιο.



«Μεγαλώνοντας» (Boyhood) Είναι κάτι παραπάνω από σκηνοθετικό επίτευγμα να γυρίζεις μία ταινία φιξιόν μέσα σε ένα διάστημα 12 χρόνων, παρακολουθώντας ένα μικρό παιδί να μεγαλώνει μπροστά στο φακό σου. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα τεράστιο ρίσκο: ένα χαρισματικό χαριτωμένο αγοράκι θα εξελιχθεί σε γοητευτικό έφηβο, σε φωτογενή νεαρό ή θα ακολουθήσει τη μοίρα πολλών παιδιών-ηθοποιών και θα μεταλλαχτεί σε άχαρο ενήλικα; Επίσης, όσοι έχουν εμπλακεί με την ταινία θα μπορέσουν μέσα στα χρόνια να διατηρήσουν τη δέσμευσή τους με το πρότζεκτ; Αυτό που κατάφερε ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με το «Μεγαλώνοντας» είναι ένας σκηνοθετικός άθλος, ένα ρεκόρ που θα μείνει για πάντα στην κινηματογραφική Ιστορία: είναι το πρώτο, πραγματικό, δράμα ενηλικίωσης στο σινεμά. Κανείς δεν είχε καταφέρει μέχρι στιγμής να δέσει μία ολόκληρη ζωή (από τα 6 στα 18) σε μία ενδιαφέρουσα, σφιχτή, 3ωρη περιήγηση. Ομως ο πραγματικός θρίαμβος του Λινκλέιτερ δεν είναι αυτός. Είναι ο τρόπος που το κάνει. Αυτή η μαγική του ιδιότητα, για άλλη μία φορά, να γράφει διαλόγους, να στήνει πλάνα και να συλλαμβάνει εικόνες, καθημερινότητα, μικρές και μεγάλες στιγμές που ξεχειλίζουν από φυσικότητα, ανθρωπιά, τρυφερότητα, αλήθεια.



Η σωστή ταινία, στο σωστό χρόνο. Το «Locke» («Σε Λάθος Χρόνο») του Στίβεν Νάιτ έρχεται να ανατινάξει όλα όσα ξέρουμε για το φιλμικό χώρο και χρόνο. Ενας άντρας, ένα αυτοκίνητο, ένα τηλέφωνο. Ενα αγωνιώδες road movie που εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο, με όχημα ένα καλογραμμένο σενάριο-δυναμίτη (μέσα στην απλότητά του) κι έναν ηθοποιό που κρατά σταθερά το τιμόνι και το βλέμμα κλειδωμένο στον προορισμό, επιτρέποντάς μας μόνο την υποψία ότι τα φρένα είναι σπασμένα. Ενας Τομ Χάρντι ολομόναχος, σε μία νυχτερινή διαδρομή άψογα φωτισμένη από τον Ελληνοκύπριο Χάρη Ζαμπαρλούκο, να σπάει τα όρια του κλειστού οχήματος με τα βλέμματά του, το ηχόχρωμα της φωνής του, τη σταθερή, αποφασισμένη εκφορά των λέξεων. Να ζεσταίνει, να παγώνει, να καθησυχάζει, να τρομάζει, να απελπίζεται, να κλαίει βουβά δάκρυα που φωτίζονται κλεφτά από τους προβολείς των διερχόμενων ταξιδιωτών. Και να συνεχίζει. Αυτό που κάνει ο Χάρντι δεν είναι ένα απλό υποκριτικό μπραβάντο. Είναι μία tour de force κούρσα ισορροπιών, μία γκαζωμένη κόντρα ενάντια στον εαυτό του, μία κατά μέτωπο σύγκρουση με τις μανιέρες.



H χρονιά που μάς σύστησε τον Τζακ Ο' Κόνελ. Στα 23 του χρόνια, ο Ιρλανδός ηθοποιός που μετέπειτα έγινε πρωταγωνιστής της Αντζελίνας και της Τζόντι Φόστερ, έγινε το νέο hot thing, μέσα από δύο ταινίες που κυκλοφόρησαν το 2014. Το '71 του Γιαν Ντεμάνζ, ένα από τα καλύτερα σκηνοθετικά ντεμπούτα (κι όχι μόνο της δεκαετίας) που μάς μεταφέρει πίσω στο 1971, όταν στη Βόρειο Ιρλανδία ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους Προτεστάντες και τους Καθολικούς έχει μετατρέψει το Μπέλφαστ σε εμπόλεμη ζώνη, και μάς συστήνει τον Ο' Κόνελ ως έναν κατατρομαγμένο, τραυματισμένο και ξεχασμένο από τους δικούς του νεαρό Αγγλο στρατιώτη, ο οποίος καλείται να επιβιώσει μια εφιαλτική νύχτα (με εμάς τους θεατές δίπλα του και στην άκρη της καρέκλας μας). Και το «Γροθιές στους Τοίχους» (Starred Up) του Ντέιβιντ Μακένζι, ένα σκληρό κλειστοφοβικό δράμα φυλακών, μέσα στο οποίο βρίσκει χώρο για να ανθίσει ένα σαιξπηρικών διαστάσεων μελόδραμα και μια ερμηνεία από αυτές που θυμάσαι για πάντα.

Ο Τζιμ Τζάρμους προειδοποιεί ότι «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί». Με τη βοήθεια του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου και σε παραγωγή Faliro House, ο Τζάρμους επιστρέφει. Πατάει εξαιρετικά πάνω στην vampire genre μόδα, για να αφηγηθεί μία εντελώς διαφορετική ιστορία. Μια ιστορία αγάπης, πίστης. Μία ιστορία νίκης του περιθωρίου της τέχνης και της γνώσης απέναντι στη mainstream σαχλαμάρα του σήμερα. Πλάθοντας δύο ακαταμάχητους ήρωες (η Τίλντα Σουίντον και ο Τομ Χίντλστον είναι έτσι κι αλλιώς αιθέρια εξωτικοί, αλλά στην ταινία ξεπερνούν τους εαυτούς τους), κινηματογραφώντας με υγρά νωχελικά τράβελινγκ τις κινήσεις τους, χτίζοντας απόκοσμη ατμόσφαιρα (ο Γιόρικ Λε Σο υπογράφει την υπέροχη φωτογραφία) ο Τζάρμους έναν αλλοτριωμένο κόσμο που απαξιώνει τους καλλιτέχνες, έχει σταματήσει να ακούει, να κοιτάζει, να εκτιμά. Για αυτό και ο παραπάνω μονόλογος της Εύα, σε μια σκηνή που δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Δυναμώστε τον ήχο και υποσχεθείτε το στον εαυτό σας! Πώς είναι δυνατόν να επέζησες τόσους και τόσους αιώνες κι ακόμα να μην καταλαβαίνεις το νόημα της ζωής; Η εμμονή με τη θλίψη μας είναι χάσιμο χρόνου. Μια ενέργεια που θα μπορούσαμε να ξοδεύουμε στο να ζούμε, να επιβιώνουμε, να χαιρόμαστε τη φύση, την αγάπη, τη φιλία. Να ανταποδίδουμε με καλοσύνη. Να χορεύουμε!



Nymph()maniac (Μέρος Α' & B'): Οσο ο Τρίερ μπορούσε ακόμα να προκαλεί O Δανός σκηνοθέτης παρουσιάζει το φιλόδοξο πρότζεκτ του σε δύο μέρη («Nymph()maniac (Μέρος Α')» και «Nymph()maniac (Μέρος Β')») και, χρησιμοποιώντας το σεξ κυριολεκτικά αλλά και ως αφορμή, σε τοποθετεί αντιμέτωπο με μια σειρά από κοινωνικές κατασκευές και προκαταλήψεις, που όλοι λίγο πολύ κουβαλάμε εντός μας. Παράλληλα πειραματίζεται και με το ίδιο το σινεμά του, παρουσιάζοντας ένα αμάλγαμα από είδη και στιλ που θριαμβεύει αφηγηματικά επάνω σε ένα ανομοιογενές υλικό, χτίζοντας ένα μεγαλειώδες κινηματογραφικό ψηφιδωτό που έχει ξεκάθαρα πάνω του την σφραγίδα ενός σπουδαίου μάστορα, ξεκαθαρίζοντας μια για πάντα, πως ακόμη κι όσοι έχουν πρόβλημα με τις μεθόδους ή τις εξωκινηματογραφικες πρακτικές του Τρίερ, στο πεδίο του καθαρού σινεμά, μένουν δυστυχώς άοπλοι μπροστά στην ιδιοφυΐα του.



Tο εφηβικό μελό είναι έτοιμο για το κοντινό του Μία νέα τάση προέκυψε το 2014: βασισμένα σε μπεστ σέλερ ρομάντζα, με ήρωες χτυπημένους από μια τραγωδία της ζωής, τα κινηματογραφικά εφηβικά μελό γνωρίζουν τον απόλυτο θρίαμβο. «Το Λάθος Αστέρι» (The Fault in Our Stars) του Tζος Μπουν κάνει την αρχή σκίζοντας στο παγκόσμιο box office και το «Ονειρεμένο Τώρα» (The Spectacular Now) του Τζέιμς Πόνσολντ ακολουθεί, γνωρίζοντας παρόμοια αποδοχή.



Γιατρέ μου, τα βλέπω διπλά! Δύο ταινίες κυκλοφορούν σχεδόν ταυτόχρονα ως φόρος τιμής στον Γάλλο μόδιστρο υψηλής ραπτικής Ιβ Σεν Λοράν. Στην πρώτη, «Saint Laurent: Η Χρυσή Εποχή», ο Μπερτράν Μπονελό «αγιοποιεί» τον Σεν Λοράν, προσφέροντας μια «προυστική» βιογραφία φτιαγμένη από θραύσματα μνήμης, αισθήσεις και μια συγκλονιστική ερμηνεία από τον Γκασπάρ Ουλιέλ. Στη δεύτερη, «Yves Saint Laurent», ο Ζαλίλ Λεσπέρ καταλήγει σ' ένα pret a porter αποτέλεσμα (όχι απαραίτητα κακό, αλλά όχι κι αξιομνημόνευτο), οι ερμηνείες όμως των πρωταγωνιστών της είναι haute couture κλάσης κι αισθητικής.

Με το «Δικός της» (Her), ο Σπάικ Τζόουνς, στην πιο προσωπική ταινία της φιλμογραφίας του, μετατρέπει έναν μονόλογο διαρκείας σε συναρπαστικό σινεμά, παρασύροντας μαζί τους φανατικούς του θαυμαστές που είδαν μέσα σε αυτήν την παράδοξη ερωτική ιστορία όλα όσα αποτελούν την οικουμενική μοναξιά όσων φοβούνται να αγαπηθούν και να αγαπήσουν. Χοακιν Φίνιξ σε one man show με το απαραίτητο και «κλασικό» σιγόντο της Σκάρλετ Τζοχάνσον στην ωραιότερη «φωνητική» ερμηνεία που έγινε ποτέ. Mιλώντας για φωνητική ερμηνεία, η Karen O με το «The Moon Song» χάνει σκανδαλωδώς το Οσκαρ τραγουδιού για την πιο τρυφερή μπαλάντα της χρονιάς. Ο Τζόουνς όμως κερδίζει το χρυσό για το σενάριό του. Αυτό έλειπε.



Μπρους Ντερν: Ενας μύθος μιλάει στο Flix! Eίναι η χρονιά που το «Nebraska» του Αλεξάντερ Πέιν κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών, κι εκτός από τη συνέντευξή μας με τον ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη καταφέραμε να συναντήσουμε κι έναν πραγματικό κινηματογραφικό μύθο: τον πρωταγωνιστή του, Μπρους Ντερν. Τότε 77 χρονών, ο Ντερν ήταν τόσο άμεσος, γλυκός κι απλός - χαρούμενος σαν μικρό παιδί («8 λεπτά standing ovation! Ηταν πολύ συγκινητικό!») και απίστευτα γενναιόδωρος. «Ολοι οι σκηνοθέτες που έχω συνεργαστεί ήταν εξαιρετικοί. Ο Τζον Φρανκενχάιμερ, ο Χαλ Ασμπι, ο Γουόλτερ Χιλ, ο Μπομπ Ράφελσον – όλοι υπέροχοι. Είχαν ταλέντο να βρίσκουν τρόπους να σε προκαλούν – ώστε να παίρνεις μεγάλα ρίσκα με την ερμηνεία σου. Τους αποκαλώ την «απόχη μου»: αν έπαιρνες λάθος ρίσκο όταν βουτούσες με το κεφάλι, θα σε διέσωζαν σα δίχτυ ασφαλείας, θα σε έπιαναν στον αέρα σαν απόχη. Και μετά θα σου έλεγαν: πάμε πάλι! Ηταν καταπληκτικοί, αλλά κάπως απρόσωποι στη σχέση τους με τον ηθοποιό. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να σε ξαναστείλουν για άλλο ένα σάλτο μορτάλε. Ξανά και ξανά, γύρισμα στο γύρισμα – μέχρι να πετύχουν τη σκηνή που ήθελαν. Ο Αλεξάντερ, όταν βουτάς με το κεφάλι, δεν έχει δίχτυ ασφαλείας. Οταν πέσεις, πέφτει κι αυτός. Κάτω, μαζί σου. Σε σηκώνει στα χέρια του, σε τοποθετεί ξανά στην άκρη του γκρεμού, δίπλα του, και σου λέει: πάμε να δημιουργήσουμε μαγεία. Για αυτό νιώθεις ότι κι εσύ πρέπει να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Να του χαρίσεις αυτού του ανθρώπου ό,τι καλύτερο κρύβεις μέσα σου. Σε κάθε λήψη, σε κάθε πλάνο, σε κάθε σκηνή το παλεύεις. Και κάποιες φορές σου βγαίνει αυτή η μικρή μαγεία. Αυτή που μεταμορφώνει την εικόνα σε ταινία και την ταινία σε συναισθηματική όπερα. Επίσης, δεν έχω ξαναδεί σκηνοθέτη πιο πιστό με τους συνεργάτης του. Το συνεργείο του αποτελείται από 80 άτομα – τα 68 έχουν κάνει όλες του τις ταινίες. Και στις 6 ταινίες οι ίδιοι άνθρωποι. Είσαι σ' ένα σετ που όλοι συνεννοούνται με τα μάτια. Και δημιουργούν την ατμόσφαιρα οικογένειας.»



O Στιβ Καρέλ είναι μεγάλος ηθοποιός. Με το «Foxcatcher» του Μπένετ Μίλερ , μπορεί να έχασε τελικά το Οσκαρ, αλλά ο Στιβ Καρέλ αποδεικνύεται πολύ σπουδαία υπόθεση. Ερμηνεύοντας τον εκατομμυριούχο Τζον ντι Ποντ, στην ιστορία του τραγικού σκανδάλου των Ολυμπιακών αγώνων του 1988 που είχε συγκλονίσει την Αμερική και τον κόσμο, ο Καρέλ αφήνει πίσω του κάθε κωμικό ρόλο, μεταμορφώνεται κυριολεκτικά χάνοντας βάρος, αποκτώντας μια ψεύτικη μύτη, και συναρπάζει με κάθε λεπτομέρεια της ερμηνείας του - τον τρόπο που παίζει, μιλά, κινείται, στέκεται, αναπνέει.



Η βιβλιοθήκη του Interstellar ως η πιο «mind f*ck» σεναριακή ανατροπή της δεκαετίας Οπως μια χωροχρονική τρύπα που διπλώνει τον χρόνο για να σε μεταφέρει από το σημείο Α κάπου εντελώς διαφορετικά, έτσι και το «Interstellar» του Κρίστοφερ Νόλαν σε εισάγει στο σύμπαν της -και είναι ένα ευρύ, βαθύ, ανεξερεύνητο σύμπαν- μέσω της επιστημονικής φαντασίας για να σε ταξιδέψει κάπου πολύ πιο μακριά. Εκεί όπου το σινεμά δεν έχει πάει ποτέ, ή τουλάχιστον δεν έχει πάει με τόσο φιλόδοξο, συναρπαστικό, μεγαλειώδη, ακαταμάχητο τρόπο. Oποιος μπορεί να πει ότι κατάλαβε ακριβώς τι συνέβη με «Τη Βιβλιοθήκη» να σηκωθεί στον πίνακα. Εμείς ζητήσαμε τη γνώμη των ειδικών. Θυμηθείτε την επιστημονική ανάλυση της ταινίας εδώ: «Interstellar»: Πόσο Sci και πόσο Fi υπάρχει στο sci-fi του Κρίστοφερ Νόλαν;



Alright, alright, alright - o Mάθιου ΜακΚόναχεϊ κερδίζει το Οσκαρ του Το «Dallas Buyers Club» του Ζαν-Μαρκ Βαλέ είναι μία ταινία που αψηφά τα κλισέ «μιας ταινίας γύρω από το AIDS» και αποφασίζει να μιλήσει αποκλειστικά για τη ζωή - ακολουθώντας τη φρενήρη, εκστατική και σαν «πειραγμένο» αμερικάνικο όνειρο πορεία του ήρωά της, όσο αυτός συμφιλιώνεται με τη μοίρα του και ταυτόχρονα μοιάζει αποφασισμένος να την αλλάξει. Αδυνατισμένος τόσο ώστε να μοιάζει τρομακτικός, αλλά ποτέ υπερβολικά δραματικός όπως θα φανταζόταν κανείς από έναν στρέιτ, άξεστο γελαδάρη που αναγκάζεται να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως πάσχει από την ασθένεια των «αδερφών», ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ υποδύεται τον κεντρικό ήρωα με τη μεγαλοπρέπεια και τη βαθιά συνείδηση ενός ανθρώπου που μοιάζει έτοιμος να πληρώσει για τις «αμαρτίες» του. Και κερδίζει το Οσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου. Δίπλα του, ένας εξίσου συγκλονιστικός Τζάρεντ Λέτο κερδίζει το Β' Ανδρικού.



To σινεμά του κόσμου θα μας σώσει To 2014 προβλήθηκαν ταινίες που ξεπέρασαν τα όρια της χώρας τους κι έγιναν δικές μας. Ο Χιροκάζου Κόρε-Εντα προετοίμαζε το έδαφος για τους «Κλέφτες Καταστημάτων» με μία ακόμα πανανθρώπινη «οικογενειακή» ιστορία, τον «Πατέρα και Γιο» (Like Father Like Son). To σισιλιάνικο «Salvo» των Φάμπιο Γκρασαντόνια & Αντόνιο Πιάτζα, μία υπέροχη άσκηση ύφους, υπόκλιση στη φόρμα των κλασικών ευρωπαϊκών φιλμ νουάρ - στο genre που θέλει τους ήρωες σιωπηλούς, όσο το λόγο έχει η εικόνα (Βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής του 66ου Φεστιβάλ Καννών) .Ο Αλμοδόβαρ έκανε την παραγωγή στις «Iστορίες Για Αγρίους» (Relatos Salvajes), μία κατάμαυρα απολαυστική, μακάβρια αστεία, πικρά feelgood κωμωδία που έφτασε μέχρι το διαγωνιστικό του φεστιβάλ Καννών. Ταυτόχρονα, ο Πέδρο δήλωνε ότι το «Magical Girl» του Κάρλος Βερμούτ ήταν η αγαπημένη του ταινία της χρονιάς. Το 2014, η Αλίτσε Ρορβάχερ έκανε «Θαύματα» (Le Meraviglie). Ο Ριτές Μπάτρα μάς έθρεψε με ένα τρυφερό κομμάτι σινεμά - το «Lunchbox», μία ήσυχη, γλυκόπικρη ταινία για την πολύβουη ζωή και την εκκωφαντική μας μητροπολιτική μοναξιά. Ο «Λευκός Θεός» («White God») του Κορνέλ Μουντρούτσο βραβεύεται επάξια στις Κάννες και στέκεται ακόμα και σήμερα ως μία παραβολή της εξέγερσης των αδυνάτων από την πρόσφατη άνοδο των νεοναζιστών στην Ευρώπη.



O Nτέιβιντ Φίντσερ είναι ο Αλφρεντ Χίτσκοκ της γενιάς μας Με «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» (Gone Girl), o Φίντσερ επιβεβαιώνει τη στόφα του μεγάλου μετρ του σινεμά. Βασισμένο στο ομότιτλο best-seller της Τζίλιαν Φλιν (η συγγραφέας/σεναριογράφος έχει υφάνει ένα σφιχτό αστυνομικό who-done-it μυστήριο, έχει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια μας με μία ευρηματική ανατροπή, έχει εισάγει κατάμαυρο χιούμορ στην προσέγγιση της δυαδικής ευθύνης σ' ένα γάμο και μάς έχει αφήσει παραζαλισμένους μπροστά σ' ένα εγκεφαλικό παζλ που ακόμα προσπαθούμε να αποσαφηνίσουμε), ο Φίντσερ επιτυγχάνει κάτι πολύ περισσότερο από ένα καλοφτιαγμένο θρίλερ μυστηρίου. Ως γνήσιος απόγονος του Αλφρεντ Χίτσκοκ όμως, ο Φίντσερ χρησιμοποιεί το σινεμά είδους, υφαίνει κάτι που ξεπερνά το παιχνίδι του μυαλού και εξελίσσεται σε ανατομία της ανθρώπινης φύσης, μελέτη των κοινωνικών συμβάσεων και ψυχολογική διατριβή: πώς μπορούμε να εξαφανιστούμε σ' ένα γάμο, πώς μπορούμε να χάσουμε το δρόμο, τον εαυτό μας, τη χαρά μας;



Οι «μικρές» μεγάλες ταινίες της χρονιάς Κάθε χρονιά έχει τις ταινίες που δεν κάνουν εμπορική θραύση, ούτε απαραίτητα σαρώνουν τα βραβεία. Αλλά αυτό δεν τις κάνει λιγότερο ταινιάρες. Το 2014 είδαμε το «Palo Alto» της Τζία Κόπολα (άξια εγγονή του παππού της) που διασκεύασε διηγήματα του Τζέιμς Φράνκο και παρέδωσε μία νεανική, απέριττη ταινία για την εύθραυστη αθωότητα της νιότης. Είδαμε επίσης και τον «Εγωιστή Γίγαντα» της Κλίο Μπάρναρτ, ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων, κι ένα σπαρακτικό κομμάτι μεγάλου σινεμά. O Αϊρα Σακς ανανέωσε την αγάπη μας για το αμερικανικό indie με το «Η Αγάπη Είναι Παράξενη» (Love Is Strange), με πρωταγωνιστές το υπέροχο ζευγάρι του Τζον Λίθγκαου και του Αλφρεντ Μολίνα και αληθινή πρωταγωνίστρια την Νέα Υόρκη.




O Tζόναθαν Γκλέιζερ γλιστράει κάτω από το δέρμα μας Μπήκαμε στο σύμπαν μιας sci-fi παραισθησιογόνας ταινίας που απλώνεται σαν οργασμικός εφιάλτης γύρω από μία από τις πιο θαρραλέες γυναικείες ερμηνείες που είδαμε ποτέ. Ενα πραγματικά πρωτόγνωρο κινηματογραφικό mind fuck, ή «πειραματικό» ambient βίντεο κλιπ με ελάχιστο διάλογο, ένα κατασκευασμένο στην εντέλεια από έναν από τους πιο ενδιαφέροντες σκηνοθέτες του καιρού μας (θυμηθείτε - αν μπορέσατε ποτέ να ξεχάσετε - το «Sexy Beast» και το «Birth»), το «Under the Skin» γίνεται αυτόματα μία από τις ταινίες της δεκαετίας κι ο προσωπικός θρίαμβος της Σκάρλετ Τζοχάνσον.



SonyHack Το χακάρισμα της Sony από τους Βορειοκορεάτες, ως απάντηση στην κυκλοφορία της σάτιρας «The Interview», ξεκινά από μια κυβερνοεπίθεση και οδηγεί σ' ένα ντόμινο καταστροφών, από τις αποκαλύψεις emails της εταιρίας (που χαρακτηρίζουν, για παράδειγμα, την Αντζελίνα Τζολί ως χαζή πριγκίπισσα), στην «απόσυρση» της Εϊμι Πασκάλ, σε δηλώσεις του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα για αντίποινα.



Το Ξένιο ελληνικό σινεμά Πάνω από 20 ελληνικές ταινίες κυκλοφορούν μέσα στο 2014. Το «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα (η καλύτερη και πιο ώριμη σκηνοθετικά ταινία της καριέρας του) επιλέγεται για το τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών. «Το Μικρό Ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη επιλέγεται στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale 2014. «Η Εκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα κάνει πρεμιέρα στο Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Λοκάρνο. Τόσο το «Στο Σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα, όσο και «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου συμμετέχουν στο Forum του Βερολίνου. Ο Γιάννης Σακαρίδης με το «Wild Duck» έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Oι Αρης & Λάκης Ιωνάς (The Callas) προσκαλούσαν τούς πιστούς σε μια διονυσιακή συνάντηση με την ελληνική ψυχεδέλεια με το «Lustlands». Ο Βαγγέλης Σεϊτανίδης έστελνε το Θοδωρή Αθερίδη σ' ένα κινηματογραφικό ταξίδι δρόμου «Με Χωρίς Γυναίκες», ενώ ταυτόχρονα εκείνος περνούσε και πίσω από την κάμερα για να μιλήσει «Από Ερωτα». Ο Ηλίας Γιαννακάκης αποσπούσε μία βραβευμένη ερμηνεία από την Αμαλία Μουτούση στη «Χαρά» . Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος έκανε πρεμιέρα της «Λιμουζίνας» του, ενώ ο Νικόλας Τριανταφυλλίδης μάς μιλούσε για τους «Αισθηματίες» του. Το Flix είχε πάει στα γυρίσματα του: O Νίκος Τριανταφυλλίδης ξυπνάει τους «Αισθηματίες» που κρύβουμε μέσα μας

Oύγκατσακα ούγκα ούγκα, ούγκατσακα ούγκα ούγκα Ανάμεσα σε δεκάδες υπερηρωικές ταινίες, σίκουελ κι action σκάνε «Οι Φύλακες του Γαλαξία» (Guardians of the Galaxy) του Τζέιμς Γκαν και παίρνουν τα σκαλπ όλων. Η πιο διασκεδαστική και θαρραλέα ταινία της Marvel, με περιπέτεια, χιούμορ, έναν μεταμορφωμένο Κρις Πρατ και καθαρόαιμη συγκίνηση αποδεικνύει ότι το genre αλλάζει ριζικά. Κι επίσης έχει κι ένα απολαυστικό soundtrack. Τι άλλο να θέλει κανείς;



Ο Γουες Αντερσον ανοίγει το συρτάρι των αναμνήσεων της κοινής ευρωπαϊκής συνείδησης. Αλλά με το σήμα κατατεθέν σινεμά του: χιούμορ, χρώμα, πολιτική φωνή, ανθρωπισμός. Το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» κερδίζει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βερολίνου, κερδίζει 4 Οσκαρ, κερδίζει και τις καρδιές μας.



Αυτή είναι η χρονιά της «Ιντα». Ο Πάβελ Παβλικόφσκι ξέρει ακριβώς πώς να τετραγωνίσει τη μελαγχολία.



Πέντε χρόνια πριν τα «Παράσιτα», ο Μπονγκ Τζουν-χο έδειχνε τα δόντια του: Θεαματικό, συναρπαστικό, έξυπνο, πολιτικό, ανατριχιαστικό, χορταστικό, το «Snowpiercer» ήταν η έκπληξη που ξεπέρασε τα όρια μιας ταινίας είδους, για να υποψιάσει για το ποιος auteur θα αποδεικνύει με κάθε ταινία του ότι προσφέρει αληθινά σπουδαίο σινεμά.

Μια από τις ωραιότερες, πιο αξέχαστες σκηνές της χρονιάς, ανήκει, χωρίς αμφιβολία, στα «Κορίτσια» της Σελίν Σιαμά. Τέσσερα κορίτσια, μια παρέα, θα σταματήσουν προσωρινά το χρόνο, θα φορέσουν τα πιο όμορφα κλεμμένα ρούχα τους και θα βάλουν στη διαπασών το αγαπημένο τους τραγούδι, το «Shine Bright Like a Diamond» της Rihanna, ζώντας για λίγο το όνειρο - μέχρι να τους επιτεθεί για ακόμη μια φορά μετωπικά η πραγματικότητα.



We, the Cumber-bitches Είναι η χρονιά που ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς είναι παντού. Από πρωταγωνιστής στο σινεμά και στην τηλεόραση και διεκδικητής των μεγαλύτερων βραβείων, μέχρι σοκολατένιο ομοίωμα-κουνελάκι για το Πάσχα. Ας πούμε πως, σταδιακά, το άστρο του χαμήλωσε, αλλά το περιμένουμε να ξαναφωτίσει.



In memoriam Το 2014 πήρε μαζί του ανθρώπους, πολλούς, που μας μένουν πραγματικά αξέχαστοι. Από τον Ρόμπιν Γουίλιαμς και τον Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν, ως τη Λορίν Μπακόλ και τον Μάικ Νίκολς και τον δικό μας συνάδελφο και φίλο, Γιάννη Δεληολάνη.



Τα σερί του Ντέιβιντ Ο Ράσελ Μετά τον «Οδηγό Αισιοδοξίας», ο σκηνοθέτης το 2014 επιστρέφει - με το βλέμμα στα βραβεία και την καρδιά στα '70ς. Ο «Οδηγός Διαπλοκής» (American Hustle), μια απολαυστική ιστορία απάτης που μασκαρεύεται ως σκορσεζικό σινεμά κι επανδρώνεται με μία υπέροχη τετραμελή πρωταγωνιστική συμμορία άφησε στο χρόνο να δείξει αν «έκλεψε» τελικά τις εντυπώσεις. Μάλλον όχι.



Μεγάλες προσδοκίες, μέτριες ταινίες: Το «Κάποτε στην Νέα Υόρκη» (The Immigrant) του Τζέιμς Γκρέι βάζει πλώρη για να αφηγηθεί μια ιστορία από τις μέρες της μετανάστευσης, στοχεύει σε μεγαλόπνοο κλασσικό σινεμά, αλλά παγιδεύεται σε μία κινηματογραφική Νήσο Ελις: αδιάφορη, απλοϊκή, υπερβολικά βουτηγμένη στο μελόδραμα. Η «Γκρέις του Μονακό» (Grace of Monaco) του Ολιβιέ Νταάν από μία από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες, κι οσκαρικό όχημα για την Νικόλ Κίντμαν, από τη στιγμή της πρεμιέρας της στις Κάννες εκθρονίζεται και εξορίζεται από κάθε κινηματογραφικό βασίλειο. Τόση προσμονή (βοήθησε και η «ελληνικότητά» τους) και τόσο μέτρια «Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου» (The Two faces of January) του Χοσέιν Αμινί, μάπα και «Η Εξοδος: Θεοί και Βασιλιάδες» (Exodus: Gods and Kings), το peplum του βετεράνου στο υπερθέαμα Ρίντλεϊ Σκοτ. Θυμόμαστε σαν τώρα την αμηχανία του Τζορτζ Κλούνεϊ στη συνέντευξη Τύπου, αμέσως μετά την πρεμιέρα του «Μνημείων Ανδρες» (The Monuments Men) στο φεστιβάλ Βερολίνου και τις πρώτες κριτικές. Σκότωμα ήθελε η κυρία, όχι φόνο: το «Αμαρτωλή Πόλη: Η Κυρία Θέλει Φόνο» (Sin City : Α Dame to Kill For), το πολυαναμενόμενο σίκουελ του «Sin City» απογοητεύει τους φανς σε όλο τον κόσμο. Αλλά και η σκηνοθετική μεταφορά του «Αύγουστου» (August: Osage County) με ένα καστ όπου δέσποζε η μητριαρχική φιγούρα της Μέριλ Στριπ είναι κάτι που ξεχάσαμε ήδη.



κι ακόμα «O Ανθρωπος Αντίγραφο» (Εnemy) του Ντενί Βιλνέβ πολλαπλασιάζει επί δύο τον Τζέικ Τζίλενχαλ, σε μια WTF διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του Ζοζέ Σαραμάγκου. H «Philomena» του Στίβεν Φρίαρς μετατρέπει μια σπαρακτική αληθινή ιστορία σε μια αφοπλιστική δραμεντί, φτάνοντας μέχρι τα Οσκαρ. To «Fury» του Ντέιβιντ Αγιερ κλείνει τον Μπραντ Πιτ σ' ένα τανκ και διδάσκει πώς πρέπει να στέκονται οι αντιπολεμικές ταινίες. «Η Μαγική Ομπρέλα» («Saving Mr. Banks») της Εμα Τόμπσον είναι supercalifragilisticexpialidocious! Ενώ το «Maleficent» με την Αντζελίνα Τζολί σε αγέρωχη ευαισθησία δικαιώνει τις παρεξηγημένες κακές μάγισσες των παραμυθιών. Κι ας τελειώσουμε με μια ερώτηση: «Θεέ μου, τι σου Κάναμε;» (Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?) και η εισπρακτική επιτυχία μίας μπουφόνικης γαλλικής κωμωδίας έφερε την επέλαση του είδους στα θερινά μας σινεμά;

Με το που μπαίνει η χρονιά, στις 7 Ιανουαρίου, η ελευθερία, η δημοκρατία και η κοινή λογική (που θα έπρεπε δεδομένα και κερδισμένα πλέον να επικρατούν στον 21ο αιώνα), έχασαν την μάχη με τον φανατισμό, τον παραλογισμό και την τρομοκρατία. Τρεις ένοπλοι τζιχαντιστές, Γάλλοι πολίτες, επιτέθηκαν με καλάσνικoφ στα γραφεία της «Charlie Hebdo» στο Παρίσι και εκτέλεσαν εν ψυχρώ 9 δημοσιογράφους και 3 αστυνομικούς. Ανάμεσα στους συντάκτες της εφημερίδας που βρήκαν ακαριαίο θάνατο και οι ιστορικοί γελοιογράφοι Τινιούς (Tignous), Σαρμπ (Charb), Βολίνσκι (Wolinski) και Καμπί (Cabu). Αυτή η τραγωδία θα ρίξει τη σκιά της σ' ολόκληρο το 2015 - κι αργότερα.



«Star Wars: H Δύναμη Ξυπνάει» (Star Wars: The Force Awakens). Η χρονιά φέρνει την αναγέννηση της saga του «Star Wars»; Ο Τζέι Τζέι Εϊμπραμς ψάχνει τον Λουκ Σκαϊγουόκερ, αλλά στη διαδρομή ανακαλύπτει το δικό του ιερό δισκοπότηρο: ένα βαθιά συγκινητικό φιλμ, φόρο τιμής στο μύθο του «Star Wars», στη νέα γενιά των θεατών του και το ίδιο το σινεμά του entertainment.



Πέντε χρόνια μετά το «Senna» και τέσσερα πριν τον «Ντιέγκο Μαραντόνα», o Ασίφ Καπάντια παρουσιάζει στις Κάννες το «Amy: Το Κόριτσι Πίσω από το Ονομα», το ντοκιμαντέρ του γα τη soul αποκάλυψη Εϊμι Γουάινχαους, που έφυγε από τη ζωή στα 28 της χρόνια. Κι ο ελληνικός τίτλος αποτυπώνει ακριβώς το στόχο του ντοκιμαντέρ: πίσω από τα ντραγκς, τα σκάνδαλα, το βαρύ eyeliner, την άνοδο της προικισμένης ντίβας, την παρακμή και το άδοξο τέλος της, υπήρχε, κάπου, κάποτε, ένα δροσερό κορίτσι. Που το μόνο που ήθελε ήταν να γράφει μουσική και να την αγαπάνε. Ο Καπάντια, για άλλη μια φορά, πάτησε νεύρο, έπιασε συναίσθημα κι απέδειξε ότι εκείνος μπορεί να παραδώσει μία κινηματογραφική βιογραφία αλλιώς. Ενα χρόνο μετά, θα έρθει και το Οσκαρ.



Ο Αλεξ Γκάρλαντ αποδεικνύεται ο «Από Μηχανής» θεός της Αλίσια Βικάντερ: η Ava του «Ex Machina» μπορεί να μην ήταν ο πρώτος ρόλος της καριέρας της, αλλά ήταν σίγουρα εκείνος που τη σύστησε μαζικά στο κοινό και την έκανε το next big thing δεκαετίας. Kαι η Σουηδή πρωταγωνίστρια το επιβεβαίωσε. Επρεπε να περιμένει πολύ λίγο, ένα χρόνο μόνο, για να γίνει ](με άλλη ταινία)](https://flix.gr/cinema/the-danish-girl-review.html) και οσκαρική. Ομως αυτό ήταν το σημείο στην καλλιτεχνική της πορεία όπου όλα απογειώθηκαν.



Στα 83 της χρόνια η Ανίτα Εκμπεργκ φεύγει από τη ζωή παίρνοντας μαζί της τη «Dolce Vita» που έζησε εκείνο το βράδυ στη Φοντάνα ντι Τρέβι.



Ο Νίκος Ξυδάκης αναλαμβάνει χρέη Αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού της νέας κυβέρνησης. Ιδανική επιλογή που δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες που γέννησε με την ανακοίνωσή της.



H «Βόλτα», η μικρού μήκους ταινία της Στέλλας Κυριακοπούλου γυρίζει με βραβείο από το Φεστιβάλ του Sundance σε μια σημαντική διάκριση για τη νέα γενιά του ελληνικού σινεμά.



Το 65ο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου απονέμει τη Χρυσή Αρκτο στον απόντα Τζαφάρ Παναχί για το «Taxi», δήλώνοντας αμέριστη υποστήριξη σε έναν σκηνοθέτη που συνεχίζει να κάνει ταινίες σε μια χώρα που του έχει απαγορεύσει την ελευθερία της έκφρασης.



Διορίζεται νέο Διοικητικό Συμβούλιο στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, επικροτείται από την κινηματογραφική κοινότητα και ξεκινάει την προσπάθεια για την ομαλή επαναλειτουργία του οργανισμού μετά από μια μακρά περίοδο αδράνειας και μικροπρεπών αντιθέσεων.



O Λέοναρντ Νιμόι - ο αειθαλής Δρ. Σποκ του «Star Trek» φεύγει από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του ένα διαχρονικό μύθο για το πώς γεννιούνται, ζουν και βασιλεύουν οι πραγματικοί... εξωγήινοι αυτού εδώ του κόσμου.



Το «Τετάρτη 04:45», δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξη Αλεξίου συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα, ένα ακόμη credit για το δημιουργό και το ελληνικό σινεμά διεθνώς.



Φεύγει από τη ζωή ο Αλμπερτ Μέιζελς, ένας από τους σημαντικότερους ντοκιμαντερίστες όλων των εποχών, δημιουργός του «Grey Gardens» και του «Gimme Shelter».



Παγκόσμια συγκίνηση στις πρώτες προβολές του «Furious 7» καθώς ο αποχαιρετισμός στον αδικοχαμένο Πολ Γουόκερ κάνει μια ταινία δράσης να μοιάζει με ένα κοσμικό αντίο στον πιο αγαπημένο ήρωά του.



Φεύγει από τη ζωή ο Διαγόρας Χρονόπουλος, για χρόνια Διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης, πρώην Πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, σκηνοθέτης και ο ίδιος.



Στην έκτη απονομή των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου θριαμβεύει το «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα, ο οποίος αρνείται να παραλάβει τα βραβεία Σεναρίου, Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας αν δεν περάσει ο νόμος για την ιθαγένεια που αφορά στα παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς. Λίγες μέρες μετά η κυβέρνηση κινητοποιείται και τελικά ο νόμος ψηφίζεται.



Μετά από επτά ολόκληρους κύκλους, το «Mad Men» τελειώνει με ένα καταπληκτικό επεισόδιο, σίγουρο πως έχει γράψει ήδη τη δική του ιστορία στο μεγάλο βιβλίο των τηλεοπτικών μύθων.



Τρία χρόνια μετά το πιο διάσημο «μαύρο» της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, η ΕΡΤ ανοίγει ξανά με επίσημη ημέρα νέας λειτουργίας την 11η Ιουνίου - ακριβώς πάνω στην επέτειο του κλεισίματός της, το οποίο ακολούθησαν η «δοκιμαστική» περίοδος της Δημόσιας Τηλεόρασης και αυτή της ΝΕΡΙΤ.



Ξεκινούν τα γυρίσματα του πολυαναμενόμενου reboot του τηλεοπτικού «X-Files». Παλιοί φανατικοί και νέοι θαυμαστές παρακολουθούν μέρα με τη μέρα την επιστροφή του Μόλντερ και της Σκάλι...



Ο πλανήτης σινεμά αποχαιρετά τον Κρίστοφερ Λι που πεθαίνει στην ηλικία των 93 ετών, αφήνοντας πίσω του μια ολόκληρη μυθολογία από ανεξίτηλους ήρωες του σινεμά τρόμου και του φανταστικού.



H εικόνα του Τζον Σνόου να κείτεται χτυπημένος στο τελευταίο επεισόδιο του πέμπτου κύκλου του «Game of Thrones» βρίσκεται παντού, ανακηρύσσοντάς τον στο απόλυτο πρόσωπο της χρονιάς. Ταυτόχρονα οι θεωρίες γύρω από το θανατό του κάνουν τη σειρά να χτυπήσει δυσθέωρητα επίπεδα διασημότητας...



H Ελλάδα ζει στους ρυθμούς του Grexit και των capital controls - το θρίλερ παρακολουθείται καθημερινά στις τηλεοράσεις του κόσμου από εκατομμύρια θεατές.



Ανακοινώνεται πως το «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Τσαγγάρη θα ξεχωρίσει στο Φεστιβάλ τον Αύγουστο και θα συγκεντρώσει βραβεία και διακρίσεις στους μήνες που θα ακολουθήσουν με μεγαλύτερο το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ του Λονδίνου τον Οκτώβριο.



To σκάνδαλο «Μπιλ Κόσμπι» γιγαντώνεται με ολοένα και περισσότερες γυναίκες να τον κατηγορούν για βιασμό. Η Αμερική είναι ανάστατη, ο ίδιος αρνείται κάθε κατηγορία. Το Δεκέμβριο του 2015 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά.



Ανακοινώνεται πως το «Interruption» του Γιώργου Ζώη θα συμμετέχει στο τμήμα «Ορίζοντες» του 72ου Φεστιβάλ Βενετίας. Τρίτη επίσκεψη του σκηνοθέτη στη Μόστρα μετά το «Casus Belli», τους «Τίτλους Τέλους».



Φεύγει από τη ζωή ο Ομάρ Σαρίφ. μετά από 83 χρόνια ζωής - κυριολεκτικά - σαν σινεμά!



Το νέο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φέρνει και την κατάργηση του ειδικού φόρου επί των κινηματογραφικών εισιτηρίων που προορίζονται για την κινηματογραφική παραγωγή. ΟΙ αντιδράσεις από ολόκληρη την κινηματογραφική κοινότητα δεν είναι ικανές να αποσύρουν τη ρύθμιση.



Στα 76 του χρόνια πεθαίνει ο Γουές Κρέιβεν, αφήνοντας πίσω του μια ολόκληρη γενιά από θεατές που ουρλιάζουν ακόμη στη θέα του «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες» και των «Scream».



Το Variety δημοσιεύει κατά λάθος μια νεκρολογία τον Τέρι Γκίλιαμ. Ο ίδιος το διασκεδάζει και ζητάει δημόσια συγγνώμη... που δεν είναι νεκρός.



To προσφυγικό προκαλεί την ευαισθητοποίηση του κινηματογραφικού κόσμου, με κείμενα, δηλώσεις, παρεμβάσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και επισκέψεις διάσημων σταρ στη Λέσβο για να βοηθήσουν από κοντά όσους διακινδυνεύουν με τη ζωή τους την ελπίδα για μια καλύτερη μέρα.



Μάχη ξεσπάει ανάμεσα στα σώματα αστυνομικών των ΗΠΑ και τον Κουέντιν Ταραντίνο μετά από τις δηλώσεις του για την αστυνομική βία. Οι αστυνομικοί απειλούν με μποϋκοτάζ του «The Hateful Eight», ο Ταραντίνο απαντά, ένα μεγάλο θέμα συζήτησης παραμένει ανοιχτό όλο το έτος στην Αμερική των δύο ταχυτήτων.



Ανακοινώνεται πως το «Σύμπτωμα» του Αγγελου Φραντζή συμμετέχει στο Διεθνές Φεστιβάλ του Τορίνο. Τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του δημιουργού μετά το «Polaroid», το «Ονειρο του Σκύλου» και το «Μέσα στο Δάσος».



Το «Spectre» - μετά από ένα παροξυσμικό promotion παγκοσμίως και με την αγωνία στο κατακόρυφο - βγαίνει επιτέλους και στις ελληνικές αίθουσες για να γίνει η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του 2015.



Η 13η Νοεμβρίου καταγράφεται ως η νύχτα που άλλαξε για πάντα το Παρίσι, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις που στοίχισαν τη ζωή σε περισσότερους από 120 ανθρώπους. Η παγκόσμια κοινή γνώμη ορθώνει ανάστημα - ο πόλεμος προς το Ισλαμικό Κράτος κηρύσσεται έστω και ανεπίσημα, το μέλλον είναι πλέον άγνωστο...



To 56o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ρίχνει αυλαία κάτω από τη σκιά των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι. Χαρίζει το Χρυσό Αλέξανδρο στο «Rams» του Γκριμούρ Χακόναρσον από την Ισλανδία.



Στα 67 του χρόνια πεθαίνει ο Μηνάς Χατζησάββας, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό στο θέατρο και το σινεμά. Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός του συντρόφου του στην πολιτική του κηδεία - με αναφορά στο σύμφωνο συμβίωσης - υπήρξε ακόμη ένα βήμα για την τελική ψήφιση του συμφώνου σε μερικές εβδομάδες από το θάνατο του σπουδαίου ηθοποιού.



Το «Downton Abbey» κλείνει αυλαία με το τελευταίο του επεισόδιο ανήμερα Χριστούγεννα. Η τηλεθέαση στη Μ. Βρετανία αγγίζει δυσθεώρητα ρεκόρ και οι πόρτες του Πύργου που φιλοξένησε εκατομμύρια θεατές εδώ και πέντε χρόνια κλείνουν για πάντα.



Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θριάμβου Μέσα στο 2015 σκάνε μικρές ταινίες που κλείνουν το μάτι για το μέλλον των σκηνοθετών τους. Η «Ανωτέρα Βία» του Ρούμπεν Οστλουντ. Συμβολικό, σαρκαστικό, παγερό, αλλά με υπόκωφη συναισθηματική ενέργεια μεγατόνων κερδίζει βραβείο στις Κάννες και προαναγγέλει ότι ο Οστλουντ («Το Τετράγωνο») είναι μόνο στην αρχή. Tο 2015 είναι κι η χρονιά που ερωτευτήκαμε τον Ντέιμιαν Σαζέλ... χωρίς μέτρο. Το «Whiplash» έδωσε τον τόνο, το ρυθμό στην απαίτηση του Σαζέλ να τον προσέξουμε. Οταν, ένα χρόνο μετά, ήρθε το «La La Land», ήμασταν έτοιμοι και παραδομένοι στο σινεμά του.

Σσσσ... Ακούστε «Το Τραγούδι του Φοίνικα» (Phoenix) του Κρίστιαν Πέτσολντ. Κι ας μιλήσουμε χαμηλόφωνα. Ή και καθόλου...



To σοκ της χρονιάς Ο Ουκρανός Μιροσλάβ Σλαμποσπίτσκι έρχεται από το πουθενά στην Εβδομάδα Κριτικής των Καννών, φεύγει με 3 βραβεία κι αποδεικνύει ότι μπορεί να τεντώσει τα όρια της μεγάλης οθόνης και της αντοχής μας στη σκληρότητα αυτού του κόσμου. «Η Φυλή» αποδεικνύεται ένα σοκ στις αισθήσεις. Η κινηματογραφική φόρμα απαίτησε σιωπή (όχι, δεν παρακολουθείς σινεμά του βωβού αλλά αν δεν ξέρεις την νοηματική των κωφάλαλων ηρώων, είσαι από «άλλη φυλή»), δεν κατέφυγε στο μελό (ούτε ένα κοντινό) αλλά το το σινεμά βρήκε τον τρόπο να σου πει την άβολη, δυσάρεστη αλήθεια μέσα από έναν δικό του εκκωφαντικό διάλογο. «Στην αγάπη και το μίσος δε χρειάζονται υπότιτλοι». Αν και το κοινό προειδοποιήθηκε και στις Κάννες και στην Αθήνα, δεν έλειψαν οι λιποθυμίες και οι αποχωρήσεις από την αίθουσα. Γιατί οι κραυγές είναι ίδιες σε κάθε γλώσσα και σε κάθε φυλή.



O τρόμος σου πάει πολύ Τρεις ταινίες τρόμου κυκλοφορούν μέσα στο 2015 που ξεφεύγουν από τα όρια του genre και μας κάνουν να κρατάμε κι εμείς τα μάτια μας ανοιχτά (όχι μόνο όταν γυρίζουμε μόνες στο σπίτι, γιατί κάτι προφανώς μας ακολουθεί, αλλά...) για τις επόμενες ταινίες των εν λόγω δημιουργών. Κι έχουμε δίκιο. Γιατί η Τζένιφερ Κεντ, μέσα από το «Babadook: Οι Σελίδες του Τρόμου» καταλαβαίνεις ότι χρησιμοποιεί το είδος γιατί θέλει να πει κάτι άλλο (κι έρχεται 3 χρόνια μετά με το αδικημένο της αριστούργημα «The Nightingale» να μας το αποδείξει), όπως και η Ανα Λίλι Αμιρπούρ ξεκάθαρα κρύβει το φεμινιστικό της μανιφέστο πίσω από το «Ενα Κορίτσι Γυρίζει Σπίτι Μόνο του τη Νύχτα», ένα... ασπρόμαυρο αμερικανο-ιρανικό γουέστερν με βρικόλακες. Τέλος, καλώς τον Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ. Με το «Σε Ακολουθεί» υποσχέθηκε ότι ακριβώς το ίδιο θα κάνει σε εμάς το εθισμένο στην pop culture σινεμά του (fast forward: «Το Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης»).



Oh Carol... Εχει μείνει στο χρόνο για κάτι παραπάνω από τις 6 οσκαρικές του υποψηφιότητες (σκάνδαλο που δεν έφυγε με βραβεία). Για κάτι περισσότερο κι από τις δυο συγκλονιστικές του πρωταγωνίστριες. Ηταν κάτι παραπάνω κι από το πώς ένα ερωτικό κινηματογραφικό μελό γιορτάζει, αναδεικνύει και ξεπερνά την queer του διάσταση. Το «Carol» του Τοντ Χέινς γεννήθηκε το 2015, αλλά στην ουσία νικά το χρόνο και θα μείνει αιώνιο, τόσο για το λεπτοδουλεμένο εικαστικό στήσιμο της εικόνας (τίποτε λιγότερο από ένα αριστούργημα), όσο για τα όσα ουσιαστικά και σπαραχτικά είπε, ενώ οι ηρωίδες του δεν μπορούσαν να μιλήσουν ανοιχτά.

Από μέσα πεθαμένοι, και απ' έξω ζωντανοί Το 2015 είναι η χρονιά που ο Γιώργος Λάνθιμος έγινε διεθνής, με την πρώτη ξενόγλωσση ταινία και με πρωταγωνιστές τους Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Λεά Σεντού και Τζον Σι Ράιλι (κλείσιμο ματιού: η ξενοδόχος είναι η Ολίβια Κόλμαν σε έναν μικρό, αλλά χαρακτηριστικό, ρόλο). «Ο Αστακός» κερδίζει το Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες και φτάνει μέχρι την υποψηφιότητα για Οσκαρ Σεναρίου. Τίποτα από όλα αυτά μπορεί να μη θυμόμαστε σε δέκα ακόμα χρόνια. Δεν θα ξεχάσουμε όμως ποτέ όσα μάς έκανε να αισθανθούμε. Σε αυτό το σύμπαν των ζευγαριών και των μόνων, των συμβιβασμένων και των Αλλων, ο Λάνθιμος στάθηκε με έναν τρυφερό κυνισμό, βρήκε το οικείο μέσα στο αλλόκοτο, το ζεστά συγκινητικό σε κάτι εντελώς παγωμένο. Δε θα ξεπεράσουμε ποτέ την τελευταία σκηνή.



Η χρονιά που οι γυναίκες στο Χόλιγουντ φώναξαν δυνατά Αυτή ήταν η χρονιά που οι γυναίκες σταρ (και κάποιοι άντρες) μίλησαν ανοιχτά και φωναχτά πλέον για το σεξισμό και την ανισότητα στη χολιγουντιανή βιομηχανία.



Ο Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει, μετά το Οσκαρ του για την «Τέλεια Ομορφιά», με τη «Νιότη», μία ακόμα αριστουργηματική ταινία. Τόσο μεγαλόπρεπη, ώστε να γίνει διαχρονική. Τόσο απλή, ώστε να ξέρεις ότι θα παραμείνει αγαπημένη και προσωπική. Οχι, ο Σορεντίνο δεν έκανε μία ταινία για τη χαμένη νιότη. Εκανε μία ταινία για το χαμένο χρόνο. Για την αξία της στιγμής. Σε αυτήν είμαστε όλοι υπόλογοι. Γέροι που πιστεύουμε ότι τη χάσαμε. Μεσήλικες που αυτομαστιγωνόμαστε γιατί την ξοδέψαμε. Νέοι γιατί τη βαριόμαστε και την απαξιώνουμε. Γιατί όλοι γνωρίζουμε αυτή την ανατριχίλα όταν το καταφέρνουμε. Οταν ένα ανθισμένο λιβάδι, ένα «απλό μουσικό κομμάτι», μία ταινία που βρίσκει στόχο κατευθείαν στην καρδιά, ένας έρωτας αν είμαστε τυχεροί, μάς θυμίζουν ότι μόνο μέσα στις στιγμές μας κρύβεται η ανάταση, η ευτυχία και η πραγματική, αιώνια νιότη μας.



Μ' ένα quasi μονοπλάνο Ο Ούγγρος Λάζλο Νέμες, μάς τυλίγει στις φλόγες του Ολοκαυτώματος, με τη φρίκη μιας εντατικής ταινίας τρόμου. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, ξενόγλωσσο Οσκαρ και, χωρίς υπερβολή, μια από τις σημαντικότερες ταινίες της δεκαετίας. Ο σκηνοθέτης, λίγα χρόνια αργότερα, είδε το άστρο του να... δύει με τη «Δύση Ηλίου», αλλά εδώ είμαστε για να το ανατρέψει. Διαβάστε εδώ όσα είπαν ο Λάζλο Νέμες κι ο πρωταγωνιστής του, Γκέζα Ρέριγκ, στο Flix.



«Το βλέπω γύρω μου: όσοι γέρασαν, επέλεξαν να γεράσουν. Αφέθηκαν, το πίστεψαν. Τα γηρατειά είναι απλώς λάθος τρόπος σκέψης. Οσο είσαι ακόμα ζωντανός, όσο ακόμα αναπνέεις, τόσο αναρωτιέσαι, τόσο αγωνίζεσαι με τον εαυτό σου, τόσο ερωτεύεσαι, τόσο φοβάσαι. Αυτό σημαίνει ότι είσαι τόσο ζωντανός, όσο ήσουν στα 20 σου χρόνια. Ναι, μπορεί το σώμα σου να έχει σκεβρώσει και το πρόσωπό σου γεμίσει ρυτίδες. Ολα τα υπόλοιπα όμως παραμένουν ίδια. Εσύ κάτω από αυτό το δέρμα πάλλεσαι το ίδιο, επιθυμείς το ίδιο, αγαπάς το ίδιο. Και είναι τόσο υπέροχο που αυτή η ταινία το δείχνει επιτέλους.» Το Flix συναντά την Σάρλοτ Ράμπλινγκ (και τον Τομ Κόρτνεϊ και τον Αντριου Χέι) γιατί το 2015 είναι η χρονιά που κυκλοφόρησαν τα «45 Χρόνια», μια ταινία που θα την κρατάμε σφιχτά στην αγκαλιά μας και για τα επόμενα 45.

Τριάντα σχεδόν χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία με τον Mad Max, ο Τζορτζ Μίλερ επιστρέφει και μάς παίρνει από τα μαλλιά: αυτό το νέο κεφάλαιο της μεταποκαλυπτικής ιστορίας του μέλλοντός μας είναι ακόμα πιο ευφάνταστο, ακόμα πιο σύγχρονο, ακόμα πιο αναγκαίο να ειπωθεί. Ενα blockbuster με καλλιτεχνική καρδιά. Ενα μεταμφιεσμένο action movie. Η απόδειξη ότι το μεγάλο σινεμά είναι ένα. Εxtra bonus: ο τίτλος της ταινίας κλείνει το μάτι στην -πραγματική- ηρωίδα. Πρόκειται για το δρόμο της Φουριόζα, εκείνη είναι ο καταλύτης, σε μια ταινία με έντονη φεμινιστική χροιά. Στις Κάννες οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Τομ Χάρντι, «δεν αναρωτηθήκατε, διαβάζοντας το σενάριο και βλέποντας ότι η Σαρλίζ Θερόν θα έχει μεγάλο κομμάτι της δράσης, αν αυτό σας απειλήσει;» Κι η απάντηση του Χάρντι ήταν αποστομωτική. «Οχι». Στη σιγή που ακολούθησε, ξαναέσκυψε στο μικρόφωνό του. «Κοιτάξτε το ημερολόγιο. Εχουμε 2015. Μία γυναίκα μπορεί να είναι πρωταγωνίστρια».



Χτύπα κι άλλο, θα τ' αντέξω Αυτή ήταν η ταινία που έγινε παγκόσμιο blocbuster, έσπασε ρεκόρ κι έδεσε τα μάτια (κι όχι μόνο) πολλών θεατών που θέλησαν να μιμηθούν τις σκηνές της. Το «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» της Σαμ Τέιλορ Τζόνσον, βασισμένο στη σειρά μπεστ σέλερ ροζ λογοτεχνίας της E. Λ. Τζέιμς, θέλησε να γίνει το «9 1/2 Εβδομάδες» της εποχής του, δεν είχε όμως τίποτα το πραγματικά σκοτεινό, διαστροφικό, τίποτα το ωμά σέξι. Μάς άφησε όμως κληρονομιά την Ντακότα Τζόνσον και τον Τζέιμι Ντόρναν. Αυτούς τους δύο, ναι, τους κρατάμε ακόμα με χειροπέδες στο κινηματογραφικό κρεβάτι.



To τέλος μιας σχέσης Το «Δίπλα στη Θάλασσα», η τρίτη σκηνοθετική απόπειρα της Αντζελίνα Τζολί, και η πρώτη που επιχείρησε να δουλέψει με τον σύζυγό της, Μπραντ Πιτ, αποδείχθηκε μια σκέτη καταστροφή - τόσο καλλιτεχνικά, όσο και προσωπικά. Το IT ζευγάρι του Χόλιγουντ χώρισε λίγους μήνες μετά.

Oscars, ο αγώνας για την ισότητα, η επέλαση των Βρετανών και η νίκη των Μεξικανών Ο ευχαριστήριος λόγος της Πατρίτσια Αρκέτ, μετά τη νίκη της στην κατηγορία Β' Γυναικείου για το «Boyhood» έμεινε θρυλικός (και μάς έδωσε και πολλά επιτυχημένα meme της Μέριλ Στριπ που χειροκρότησε ενθουσιασμένα). Kατά τα άλλα, το 2015 ήταν η χρονιά που η Τζούλιαν Μουρ κέρδισε το δεύτερο αγαλματάκι της για το «Still Alice: Κάθε Στιγμή Μετράει», οι Βρετανοί κονταροχτυπήθηκαν μεταξύ τους για το Α' Ανδρικό (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς για «Το Παιχνίδι της Μίμησης» ή Εντι Ρεντμέιν για τη «Θεωρία των Πάντων»; Τελικά επικράτησε, άνετα, ο Ρεντμέιν) και ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου πήρε τη σκυτάλη από τον Αλφόνσο Κουαρόν στο Οσκαρ Σκηνοθεσίας για το «Birdman» που έφυγε με το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας και δύο ακόμα. Και μια υπόσχεση: ότι ανάμεσα σε Κουαρόν, Ινιαρίτου και Ντελ Τόρο, τα Οσκαρ θα γίνουν μεξικανική υπόθεση.

Σπάζοντας τον τέταρτο... Wonderwall Στο «Mommy», ο Ξαβιέ Ντολάν βάζει τον ήρωά του, τον Στίβεν, ν' ανοίξει με τα χέρια του το κάδρο, ακούγοντας Oasis.



To ελληνικό σινεμά: ένας Αλλος Κόσμος; Το 2015 το ελληνικό σινεμά τα είχε όλα. Εκανε πρεμιέρα το «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη, κερδίζοντας το στοίχημα ενός ετερόκλητου καστ (από τον Βαγγέλη Μουρίκη στον Σάκη Ρουβά) και μιας μαύρης αντρικής κωμωδίας. Ο Αγγελος Φραντζής (όσο περίμενε να λυθούν τα προβλήματα προπαραγωγής για το «Ακίνητο Ποτάμι») μάς αιφνιδίαζε, βγάζοντας το «Σύμπτωμα». Τρεις εκπρόσωποι της νεότερης γενιάς έκαναν άφοβα πειράματα με το σινεμά είδους: ο Γιάννης Βεσλεμές με τη «Νορβηγία» (μια new wave φαντασμαγορία με χιούμορ, βρικόλακες και απέθαντο ρομαντισμό), ο Αλέξης Αλεξίου με το «Τετάρτη 04:45» μετέφερε τη βαριά παράδοση του φιλμ νουάρ στην Αθήνα της κρίσης. Από την άλλη, ο Δημήτρης Τζέτζας με το «Republic» προσπάθησε να εφαρμόσει το... ταραντινικό σινεμά στην Ελλάδα. Οι Νίκος Νικολόπουλος και Βλαδίμηρος Νικολούζος με το «Polk» κατέθεσαν ένα φορμαλιστικά εντυπωσιακό δείγμα γραφής, η Μαργαρίτα Μαντά επένδυσε στο συναίσθημα κι ένα προσωπικό κινηματογραφικό όραμα, με το «Για Πάντα», ένα σύγχρονο ρομαντικό παραμύθι για το τέλος του κόσμου κι ο Πάνος Καρκανεβάτος επέστρεψε με τις «Οχθες», μία διεθνή συμπαραγωγή και μια ταινία μοιρασμένη ανάμεσα στην ποίηση και τη σκληρή ελληνική πραγματικότητα. Επίσης ήταν η χρονιά που το ελληνικό σινεμά έπεσε με φόρα στην άρπα κόλα των remakes με σκηνοθέτη τον Στράτο Μαρκίδη («Οι Γαμπροί της Ευτυχίας», «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα κι ο Κοντός»). Ο Μανούσος Μανουσάκης τσουγκρίζει με το box office στο «Ουζερί Τσιτσάνης», ο Γιάννης Φάγκρας παρουσιάζει, επιτέλους, το «Forget me Not» μετά από μια πολύχρονη, κοπιώδη παραγωγή. Στο ντοκιμαντέρ, ο Κίμωνας Τσακίρης («Sugartown - Οι Γαμπροί») επέστρεψε με την «Αρχαιολόγο», μία ταινία για την προσωπική ευθύνη, απρόσμενα φιλοσοφική κι ανθρώπινη, ενώ ο Φίλιππος Κουτσαφτής, 15 χρόνια μετά την «Αγέλαστο Πέτρα»), επανέφερε το ύφος του στο «Αρκαδία Χαίρε». Τέλος, ένας μεγάλος έκανε την υπόκλισή του. «Η Κόρη του Ρέμπραντ» του Νίκου Παναγιωτόπουλου κυκλοφόρησε στο τέλος της χρονιάς, ένα μήνα πριν φύγει από τη ζωή.

Δίπλα σ' όλα αυτά, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, έχοντας ήδη κερδίσει τα στοιχήματα των ρεκόρ του box office με το «Αν...», σημειώνει, με το «Ενας Αλλος Κόσμος», τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία των τελευταίων 10 χρόνων στην Ελλάδα.



Το μεγαλείο των ντοκιμαντέρ Ηταν η χρονιά που ο Πατρίσιο Γκουσμάν μάς έδειξε «Το Μαργαριταρένιο Κουμπί» στο Βερολίνο κι ο Βιμ Βέντερς, συν-σκηνοθετώντας με τον Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάντο, «Το Αλάτι της Γης», στις Κάννες (και οι δύο έφυγαν με βραβεία). Δύο πολύ διαφορετικά ντοκιμαντέρ, δύο αριστουργήματα. Ο εμβληματικός Χιλιανός ντοκιμαντερίστας ξεκινά με μια ωδή στο νερό και καταλήγει σε όσα το ενώνουν με την τραγική μνήμη της χώρας του. Από την άλλη, ο Βέντερς ξεπερνά κι αυτός την απλή καταγραφή της ζωής και του έργου του διάσημου Βραζιλιάνου φωτογράφου Σεμπαστιάο Σαλγκάντο, σπάει το κάδρο και παραδίδει ένα πανέμορφο φιλμ, αλλά, παράλληλα, με ευαισθησία, τρυφερότητα και οξεία πολιτική συνείδηση.



Aντίο, Πολ Γουόκερ Το 2013 σκοτώθηκε ο πρωταγωνιστής της Fast and the Furius saga, ειρωνικά, σε αυτοκινητιστικό. Δύο χρόνια μετά, το «Furious 7 / Μαχητές των Δρόμων 7» έρχεται για να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών, αλλά και για να αποχαιρετίσει τα ομορφότερα μπλε μάτια του Χόλιγουντ. Και το πετυχαίνει, πατώντας γκάζια, όχι μόνο στην αδρεναλίνη, αλλά και στο συναίσθημα. «It is never goodbye...»



Η αξία της Λύπης Το «Inside Out» (Τα Μυαλά που Κουβαλάς) της Pixar έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Καννών το 2015 και έζησε, όπως αναμενόταν, μία πορεία του θριάμβου προς το Οσκαρ animation. Ο Πιτ Ντόκτερ (ο σκηνοθέτης της αγαπημένης μας ταινίας της Pixar, του «Up») κέρδισε τα στοιχήματα στο πιο τολμηρό πρότζεκτ στην κινηματογραφική ιστορία της εταιρίας: πώς οπτικοποιείς τα συναισθήματα; Το κατάφερε με υπέροχες ιδέες, χιούμορ, συναισθηματική νοημοσύνη, ειλικρίνεια και χαρακτήρες που εξανθρωπίζουν «το τέρας» που ακόμα παραμονεύει στις παιδικές μας μνήμες. Είναι περίεργο, αλλά στα 5 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, όλοι μιλούν ακόμα για το χαρακτήρα της Λύπης. Και πώς, επιτέλους, μία ταινία έδειξε στα παιδιά τη χρησιμότητά της.

 

 

κι ακόμα Μεγάλοι σκηνοθέτες, μέτριες ταινίες: Ο «Ελεύθερος Σκοπευτής» του Κλιντ Ιστγουντ, παρά τις 6 υποψηφιότητες για Οσκαρ αποτελεί μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες της χρονιάς. Τα «Μεγάλα Μάτια» του Τιμ Μπέρτον δεν ανταπεξέρχονται στις προσδοκίες. «Η Διάσωση» του Ρίντλεϊ Σκοτ και «H Γέφυρα των Κατασκόπων» του Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν πρόκειται να ξεχωρίζουν στη φιλμογραφία τους. Το ίδιο κι ο «Παράλογος Aνθρωπος» του Γούντι Αλεν, παρά τον πάντα υπέροχο Χοακίν Φίνιξ. Για να μη μιλήσουμε για την απόπειρα 3D σε απλή φιξιόν ιστορία του Βιμ Βέντερς, με το «Ολα Θα Πάνε Καλά» - τίποτα δεν πήγε καλά. | To σινεμά του κόσμου θα μας σώσει Το «Λεβιάθαν» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ (Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Υποψηφιότητα για Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας), «Η Μυστική Λέσχη» του Πάμπλο Λαραΐν, το «Dheepan: Ο Ανθρωπος Χωρίς Πατρίδα» που χάρισε το Χρυσό Φοίνικα στον Ζακ Οντιάρ, «Ο Νόμος της Αγοράς» του Στεφάν Μπριζέ - μία μικρή ταινία με μεγάλη καρδιά.





απο το flix.gr