Το πολιτικό υβρίδιο της «Κεντροαριστεράς» στην Θεσσαλονίκη αδυνατεί να βρει κοινό υποψήφιο. Ο βασικός λόγος αυτής της αδυναμίας έγκειται στο γεγονός ότι κουμάντο κάνουν διάφορα φθαρμένα παλαιοκομματικά πρόσωπα, τα οποία δεν αφήνουν και τα όποια ικανά στελέχη του χώρου να αναπνεύσουν. Προσπαθούν να στραγγαλίσουν, με τις ευλογίες του αθηναϊκού παλαιοκομματικού κατεστημένου, κάθε προσπάθεια ανανέωσης των πολιτικών προσανατολισμών της Θεσσαλονίκης. Και επειδή η συγκεκριμένη πόλη είναι, αυτή τη στιγμή και λόγω των ιστορικών συγκυριών, η σημαντικότερη πόλη για τον ελληνισμό ο πολιτικός προσανατολισμός της έχει σημασία για όλη τη χώρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο αθηναϊκός παλαιοκομματισμός, εδώ και πολύ καιρό, προσπαθεί να τροχοπεδήσει τις πολιτικές εξελίξεις στην Θεσσαλονίκη. Αρχής γενομένης από την «τεχνητή αποθέωση» της διοίκησης Γιάννη Μπουτάρη στον ελεγχόμενο τύπο και στην αποσιώπηση κάθε κίνησης που αντιστρατεύεται τις εκδοχές του mainstream πολιτεύεσθαι.
Η δημόσια κατακρεούργηση της προέδρου του δημοτικού συμβουλίου και υποψηφίας της «Πρωτοβουλίας» του Γιάννη Μπουτάρη για το δημαρχικό αξίωμα στις επόμενες εκλογές κ. Καλυψούς Γούλα από τους κ.κ. Γιάννη Μπουτάρη και Σπύρο Βούγια ήταν μια από καιρό σκηνοθετημένη φαρσοκωμωδία. Εκείνο που δεν είχε αποφασιστεί ήταν ποιος θα οδηγούνταν στη δημόσια σφαγή για να ανοίξει ο δρόμος στους παλαιοκομματικούς μηχανορράφους της «Κεντροαριστεράς» και τον άνθρωπό τους. Το θύμα προσδιορίστηκε από τη στιγμή που η «Πρωτοβουλία» αναγκάστηκε λόγω των δυσκολιών που παρουσίαζε το «Διαπαραταξιακό» να εκθέσει δικό/ή της υποψήφιο. Και οδηγήθηκε η κ. Γούλα με τις ψήφους των πολιτικών φίλων της στο σφαγείο. Και σήμερα διαφάνηκε ότι οι εσωπαραταξιακές διαδικασίες δεν ήταν παρά μια στημένη φαρσοκωμωδία, για να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους οι «γκρίζες εξοχότητες» στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Ο εμπαιγμός ίσως και να μην δημιουργούσε τέτοια αγανάκτηση ακόμη και στους τρίτους που παρακολουθούν από απόσταση τις αθλιότητες των περί τον Γιάννη Μπουτάρη παλαιοκομματικών, αν η ζαριά της απαξίωσης δεν έχει ριχτεί στην πλάτη μιας γυναίκας, της οποίας η σχέση με το δήμαρχο Θεσσαλονίκης είχε αποκτήσει και συμβολικό χαρακτήρα. Πολλοί μπορεί να μην γνωρίζουν το όνομα της παραιτηθείσης προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, αλλά όλοι θυμούνται από τις τηλεοπτικές εικόνες, τη γυναίκα που συνόδευε προστατευτική και ψύχραιμη το δήμαρχο Θεσσαλονίκης όταν προπηλακιζόταν από έναν φανατισμένο όχλο. Αλλά όσο περισσότερο συμβολικό κεφάλαιο διέθετε το υποψήφιο θύμα, τόσο καλύτερα για τον υποψήφιο των παλαιοκομματικών και του αθηναϊκού κατεστημένου (κατεστημένο υπάρχει τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στην πολιτική: και στις δύο περιπτώσεις εις βάρος της location Θεσσαλονίκη).
Η Καλυψώ Βούλα με την παραίτηση της έθεσε τον δάκτυλο επί των τύπο των ήλων: στην ανοικτή πληγή της σχέσης πολιτικής και ηθικής. Στη δική της περίπτωση θριάμβευσε, έστω προσωρινά, η πολιτική ανηθικότητα εις βάρος του πολιτικού ήθους και της πολιτικής ευπρέπειας. Τώρα στο παρασκήνιο οι «γκρίζες εξοχότητες» τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία τους να εξουδετερώσουν μια άπειρη στις μηχανορραφίες γυναίκα πολιτικό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μια γυναίκα η οποία εκ της θέσεως της στην ελληνική κοινωνία αλλιώς αντιλαμβάνονταν – και ορθώς έπραττε – τις πολιτικές φιλίες. Αυτή η παραίτηση αποκτά έντονο πολιτικό χαρακτήρα. Και τούτο διότι ανέσυρε στην επιφάνεια εκείνον τον βλαχομακιαβελισμό που καταστρέφει συστηματικά, εδώ και χρόνια, τη χώρα. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν μια τέτοια περίπτωση «αναντάν μπαμπαντάν», απλώς τώρα αποκαλύπτεται δημοσίως. Ακόμη και στις υποτιθέμενες αναλαμπές του, την πολυαναφερόμενη αντισυμβατικότητα και τον προοδευτισμό του, δεν μπορούσε να αποκρύψει τον παλαιοκομματικό βλαχομακιαβελισμό του. Εκείνη η μορφή του πολιτικού «πιθηκισμού» που εισάγουν κατά καιρούς με τα «σούρτα φέρτα» τους στις λεγόμενες «αναπτυγμένες» και «πολιτισμένες» χώρες διάφοροι εγχώριοι «πρωτοπόροι», τις κάνουν ευκαιριακές σημαίες και προσπαθούν να «εκπολιτίσουν» - να κάνουν «κανονική χώρα» την Ελλάδα, όπως διατείνονται με στόμφο – αντιδημοκρατικά, αυταρχικά, διαφθείροντας και με διαρκείς μηχανορραφίες τον «Έλληνα». Πρόκειται για στάση και συμπεριφορά που βασίζεται στη βαθειά περιφρόνηση των δημοκρατικών διαδικασιών και ακόμη περισσότερο στην περιφρόνηση των πολιτών. Η κ. Καλυψώ Γούλα πήρε ένα μάθημα για το τι ακριβώς σημαίνει να είσαι «προοδευτικός» αυτού του τύπου: ένας πατερναλιστής που απλώς θέλει να επιβάλει το δικό του, με κάθε μέσο και τρόπο – και τι πιο πρόσφορο θύμα από μια γυναίκα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία;
Και εδώ ισχύει: το «πάθημα μάθημα», μια παλιά αλήθεια, που έρχεται κατ΄ ευθείαν από τα σπλάχνα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού - από την τραγωδία.
Υ.Γ.: Δε θεωρώ ότι η κ. Γούλα ήταν κατάλληλη για τη θέση του δημάρχου Θεσσαλονίκης, αλλά αυτό είναι μια προσωπική εκτίμηση, που πιθανότατα να επηρεάζεται και από το γεγονός ότι εμπλέκομαι πλέον ενεργά με την Δημοτική Κίνηση Θεσσαλονίκης «Υψίπολις» και την υποψηφιότητα του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη στα δημοτικά πράγματα της πόλης. Από τη στιγμή ωστόσο που επιλέχθηκε από τα μέλη της παράταξής της, θεωρώ ότι της οφειλόταν πιο έντιμη μεταχείριση. Επίσης παλαιότερα είχα την ευκαιρία από μια ασήμαντη παρατήρησή μου σε ένα πρόβλημα, που η ίδια προφανώς δε θα θυμάται πλέον, να διαπιστώσω την αποτελεσματικότητά της ως αντιδημάρχου. Προσθέτω και την επαινετέα στάση της απέναντι στις αθλιότητες των παλαιοκομματικών και υπό αυτή την έννοια και με όλες τις επιφυλάξεις που είναι απαραίτητες για παρόμοιες δημόσιες κρίσεις πολιτικών προσώπων θεωρώ πως η απόσυρσή της από τα δημοτικά πράγματα θα είναι μια απώλεια για την Θεσσαλονίκη.
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλισιτκής Προοπτικής»
και της Δημοτικής Κίνησης Θεσσαλονίκης «Υψίπολις»
