Με αφορμή μια φωτογραφία...

Ολάνθιστο περιβόλι, μοσχοβολιστό, το τσεμπέρι στο κεφάλι της Δασκάλας, που σαν μητριαρχική κλώσσα, εποπτεύει προστατευτικά τα τρυφερά βλαστάρια.

Κέρβερος-φύλακας, μετρώντας τα βήματα, δίνοντας το ρυθμό, τις φιγούρες, τις αλλαγές.

Περήφανες κορμοστασιές, ιτιές λυγερόκορμες θαρρείς, πιασμένα ώμο-ώμο, σύγχρονα Μακεδονόπουλα, ανασκαλεύουν το πλακόστρωτο, σείεται το ποτισμένο με αίμα μαρτύρων έδαφος, ανταριάζει γοερά η ατμόσφαιρα με το μεταλλικό κλάμα του χάλκινου οργάνου.

Υπό την σκέπη του Αγίου και την επιβλητική όψη του μαρμάρινου μνημείου της ατέλειωτης λίστας των πεσόντων ηρώων, κάτω από το ψυχρό θρόισμα των αιωνόβιων πλατάνων, μάτια υγραίνονται, κορμιά λυγούν, καρδιές σκιρτούν στην αρχέγονη, αέναη εναλλαγή της σκυτάλης των γενεών της παράδοσης.

Μητεράδες τριγύρω αποθανατίζουν, γιαγιάδες ζαρώνουν στα τσιμεντένια σκαλιά κι αναπολούν, παππούδες πνίγουν τα αναδρομικά δάκρυα, στο δυνατό αλκοόλ του καφενείου.

Στολές χρυσοκέντητες, λαμπυρίζουν στο απογευματινό μουντό ηλιόφως, νυχτέρια κόπων κεντώντας τες λησμονούνται.

Κυματισμοί αραχνοΰφαντων φορεσιών, ζωγραφίζουν τον καμβά της πλατείας, πολύχρωμη παλέτα βομβαρδίζει με πινελιές ελπίδας, αισιοδοξίας, πίστης.

Βρέφη στις αγκαλιές, τυπώνουν αναμνήσεις, κλωτσούν προς τα μπρος, θέλοντας να μετάσχουν, να μιμηθούν, να ορμήξουν στον μαγικό, σαγηνευτικό κύκλο της παράδοσης, αναβάπτιση ζητώντας της ιστορικής συνέχειας.

Κι εγώ, σε μια αθώρητη γωνιά, κάτω από τον ιστό της γαλανόλευκης, να σκουπίζω κρυφά το δάκρυ της συγκίνησης, της τόσο γλυκιάς εσωτερικής ανατάραξης, που κάθε φορά σαν κάποιο μαγικό κουμπί να πατιέται και να ανοίγει την κιβωτό των άπειρων συναισθημάτων, για τον ευλογημένο και μαρτυρικό μου τόπο.


Aπο Δημήτρης Σαλαμάνης - Προμαχιώτικα Νέα