Άντεξα τη λάβα των πυρομένων
πειρασμών,των πόθων.
Άντεξα την πίκρα τη μεγάλη,
που με κέρασαν πικρόχολα
χείλη ανθρώπων.
Την πίκρα που έγινε θάλασσα
και κόντεψε να με πνίξει.
Άντεξα τον πόνο της αρρώστειας
της μεγάλης. Τον αποχωρισμό.
Άντεξα τα καρφιά , τα όνειρα,
που έγιναν οπτασίες και με πλήγωσαν.
Άντεξα.
Όλα τ΄άντεξα.
Δεν άντεξα μόνο στο αντίκρισμα των θολωμένων σου
ματιών.
Ποίηση: Γιώργου Σαμαρτζίδη
αξιοθαύμαστος και ανεπανάληπτος
ΑπάντησηΔιαγραφή