Ασφαλώς στην υπόθεση Γεωργιάδη υπάρχει ένα κορυφαίο γεγονός. Κάτι που δεν μπορεί να μπει σε καμία ζυγαριά και να «ισορροπηθεί» από οτιδήποτε άλλο. Είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και μάλιστα σε μια από τις χειρότερες μορφές της, όπως είναι η σεξουαλική εκμετάλλευση ανηλίκου.
Η λογική και ο νόμος των πιθανοτήτων λέει ότι πολλοί από αυτούς που διατυπώνουν δημόσιο λόγο και παίρνουν θέση πάνω στην απόφαση του δικαστηρίου, με κάποιον τρόπο κάπου, κάποτε, έμπρακτα στήριξαν το trafficking, το οποίο στην θεωρία καταγγέλλουμε όλοι, αλλά στην πράξη τροφοδοτούμε μέσα από τις επιλογές μας.
Γιατί επιλογή του καθενός είναι να επισκεφτεί ένα studio ή να «ψαρέψει» μια εκδιδόμενη από κάποιο πεζοδρόμιο της παραλιακής, χωρίς να μπει στη διαδικασία να ζητήσει έγγραφα που να πιστοποιούν ότι η (ή ο) επί πληρωμή ερωτική σύντροφός του για την επόμενη ώρα δεν είναι και η ίδια θύμα ενός δικτύου σύγχρονων δουλεμπόρων.
Βέβαια, αυτή η πρακτική είναι τόσο διαδομένη που κανείς δεν διανοείται να την κατατάξει στα βάραθρα της ηθικής, ενώ η έκταση των όποιων ενοχών εξαντλείται στην ενδεχόμενη συζυγική απιστία, χωρίς να περιλαμβάνει «ντεκαβλέ» σκέψεις σχετικά με το πώς, πού και κάτω από ποιες συνθήκες περνά τον υπόλοιπο καιρό του το κορίτσι με τα «ελεύθερα πιασίματα», όπως διαλαλούν οι προαγωγοί του.
Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη τις καλά κρυμμένες δικές μας αμαρτίες κι ας επανέλθουμε στην απείρως σοβαρότερη υπόθεση Γεωργιάδη. Σοβαρότερη επειδή αφορά ανηλίκους. Σοβαρότερη επειδή σε αυτήν εμπλέκεται έναν πολιτικός. Σοβαρότερη επειδή λόγω της δημοσιότητας που πήρε, βοήθησε ώστε να «ξεγυμνωθούν» πολλοί περισσότεροι από τα φερόμενα ως θύματά του.
Η διατύπωση «φερόμενα ως» είναι πιθανό να προκαλεί αντιδράσεις σε κάποιον που διαβάζει ετούτη την ώρα αυτές τις γραμμές, αλλά είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι η μόνη πολιτικώς ορθή που μπορεί να σταθεί (χωρίς να υπάρξουν αγωγές) μέχρι να έχουμε μια τελεσίδικη ετυμηγορία. Πρωτόδικα το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο πρώην βουλευτής είναι ένοχος. Ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι αθώος. Και ο γράφων, ως αθεράπευτος φυσιογνωμιστής, κοιτάζει το πρόσωπο του κατηγορούμενου και λέει «ο τύπος έχει λερωμένη την φωλιά του», αλλά αυτό -όπως κάθε προσωπική και χωρίς γνώση της δικογραφίας κρίση- δεν έχει την παραμικρή σημασία ή βαρύτητα.
Σε ένα θεωρητικά τέλειο κόσμο, το μόνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί σχετικά με το γεγονός είναι το ίδιο το γεγονός και τίποτα άλλο. Στους παράξενους καιρούς που ζούμε, όμως, η συζήτηση για άλλη μια φορά μετατοπίστηκε. Το κέντρο βάρους της μετακινήθηκε κατά το δοκούν, με τον καθένα να προτάσσει εκείνο το μέρος που είναι πιο συμφέρον για το «στρατόπεδό» του. Μια συμπεριφορά που σε καμία περίπτωση δεν δείχνει σεβασμό στα πραγματικά θύματα αυτής της ιστορίας που δεν είναι άλλα από τα ανήλικα παιδιά που έναντι αμοιβής μοιράζονται το κορμί τους.
Στο «τσίρκο» που λέγεται Ελλάδα τα πράγματα κύλησαν διαφορετικά.
Χρειάστηκαν μόνο μερικές ώρες για να μετατραπεί ένα τόσο τραγικό γεγονός σε παιχνίδι εντυπώσεων, στο οποίο ελάχιστοι από τους συμμετέχοντες μπορούν να υποστηρίξουν ότι είναι «καθαροί». Τουλάχιστον όχι όσοι τοποθετήθηκαν με αποκλειστικό γνώμονα την κομματική τους ταυτότητα και το στενό μικροκομματικό συμφέρον τους.
Δυστυχώς οι αντιδράσεις ήταν οι αναμενόμενες, με βάση τους πολιτικούς συσχετισμούς και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε χρονιά εκλογών, πράγμα που σημαίνει πως οτιδήποτε (ακόμη και μια υπόθεση παιδεραστίας) προσφέρεται για εκμετάλλευση.
Η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να περιορίσει τις ζημιές της, αφού προηγουμένως δεν φρόντισε να κρατήσει αποστάσεις από την υπόθεση. Η παρουσία «γαλάζιου» βουλευτή ως μάρτυρα υπεράσπισης, αλλά και δηλώσεις που ακολούθησαν -σε ορισμένες περιπτώσεις αντικρουόμενες- μαρτυρούν την σύγχυση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και τον πανικό που έφερε αυτή η καταδικαστική απόφαση στη λογική του «αυτός θα μας πάρει μαζί του» και θα χάσουμε τις εκλογές.
Παίρνοντας ως αφετηρία αυτό το σημείο, καταλαβαίνει κανείς και τους λόγους για τους οποίους στον «δεξιάς» απόχρωσης Τύπο το θέμα υποβαθμίστηκε, η κάλυψή του περιορίστηκε και τελικά θάφτηκε από μιντιακά συγκροτήματα που στέκονται απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση. Εκδότες, διευθυντές, αρχισυντάκτες, προϊστάμενοι πήραν τις αποφάσεις τους και έπραξαν αναλόγως. Κάποιοι λένε πως εκτός από αποφάσεις, έλαβαν -αν όχι εντολές- τουλάχιστον συστάσεις από τους πολιτικούς φίλους τους. Σε μια εποχή που η πληροφορία και η είδηση ταξιδεύει με ταχείς ρυθμούς και μπορεί να προέλθει από ένα σωρό πηγές, κάποιοι θα απαντήσουν πως πρόκειται για μια ηλίθια επιλογή που αφήνει έκθετους τους εμπνευστές της.
Προφανώς εκείνοι που πούλησαν εκδούλευση στα… συνεταιράκια τους αποκρύπτοντας και κουκουλώνοντας την αλήθεια, σήμερα κυκλοφορούν ηθικά γυμνοί απέναντί μας. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, για την δημοσιογραφία αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη και (δυστυχώς) δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο. Και επαγωγικά δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που προϊόντος του χρόνου η στάση τους θα ξεχαστεί και θα συνεχίσουν να… ενημερώνουν το κοινό τους με την… γνωστή αξιοπιστία τους.
Δυστυχώς η «ενοχή» μιας πλευράς δεν μεταφράζεται αυτόματα σε «αθώωση» της άλλης. Για την σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η καταδίκη Γεωργιάδη ήταν ένα απρόσμενο δώρο για αλλαγή της πολιτικής ατζέντας. Και η εκμετάλλευση του γεγονότος έγινε με τέτοιο τρόπο που συναγωνίζεται σε χυδαιότητα τους απέναντι. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς πήγε περίπατο όταν από χείλη (υποτιθέμενων) προοδευτικών ανθρώπων ακούς λόγια που ευθέως κάνουν λόγο για συλλογική κομματική ευθύνη, ενώ στην πραγματικότητα μιλάμε μόνο για τις πράξεις ενός ατόμου.
Μια τέτοια θέση υποδηλώνει ότι είναι η προτίμηση ενός ανθρώπου για το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς ή η αγάπη του για τον φιλελευθερισμό και το μικρότερο κράτος που οδήγησε τα βήματά του προς την σεξουαλική εκμετάλλευση και όχι ας πούμε ο έκφυλος χαρακτήρας του ή η ανήθικη προσωπικότητά του. Μια γενίκευση κι ένα τσουβάλιασμα που γίνεται ηθελημένα και προβάλλεται ως ζήτημα πολιτικής, ενώ δεν είναι τέτοιο. Αυτή η λογική είναι που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και μπορεί να πάρει και να σηκώσει οποιονδήποτε, δίνοντας υπόσταση σε κατάπτυστα υπονοούμενα με προεκτάσεις που δεν έχουν θέση στην κοινωνία. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το τι έκανε ένας συνάδελφός μου στη δουλειά ή ένας συμπαίκτης μου στην ομάδα ή ένα μέλος της οικογένειάς μου ή ένας ομοϊδεάτης μου δεν είναι δυνατό να βαραίνει εμένα ή να με μετατρέπει σε ένοχο για οτιδήποτε.
Εφόσον αποδειχθεί τελεσίδικα ότι ο Νίκος Γεωργιάδης έκανε όσα πρωτόδικα αποφάσισε το δικαστήριο ότι έκανε, προφανώς και θα πρέπει το σύστημα να τον «φτύσει». Ένα σύστημα πάντως που θα συνεχίζει να κινείται στους ρυθμούς μιας πολιτικής χυδαιότητας που ανταγωνίζεται στα ίσια ειδεχθείς πράξεις και συμπεριφορές σαν κι αυτές που προσπαθεί να αποκρύψει από τη μία ή να τους δώσει προεκτάσεις που δεν υπάρχουν, από την άλλη.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης | menshouse.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr