Της μίλησα. Κι από χαρά πλημμύρισα.
Το πρόσωπό της έλαμπε,
είχε κορμί σαν άγαλμα,
που έσταζε μέλι.
Μάτια μαβιά και πλούσια μαλιά.
Προσπάθησα να της αγγίξω το απαλό της χέρι,
την ώρα που έπεφτε στη γη, ένα ξεψυχισμένο αστέρι.
Μα μου΄φυγε ξαφνικά, την έκλεψαν οι άνεμοι.
Την πήγαν σε πελάγη.
Εκεί για να ΄χει παρέα τους γλάρους και την απέραντη θάλασσα.
Τεράστιο την ομορφιά της
βάλαν θέλγητρο, τα κύμματα , να γαληνέψει.
Όλα τα όνειρά μου για αυτήν, χείμερες, που είχα πιστέψει.
Ποίηση:Γιώργου Σαμαρτζίδη
Το πρόσωπό της έλαμπε,
είχε κορμί σαν άγαλμα,
που έσταζε μέλι.
Μάτια μαβιά και πλούσια μαλιά.
Προσπάθησα να της αγγίξω το απαλό της χέρι,
την ώρα που έπεφτε στη γη, ένα ξεψυχισμένο αστέρι.
Μα μου΄φυγε ξαφνικά, την έκλεψαν οι άνεμοι.
Την πήγαν σε πελάγη.
Εκεί για να ΄χει παρέα τους γλάρους και την απέραντη θάλασσα.
Τεράστιο την ομορφιά της
βάλαν θέλγητρο, τα κύμματα , να γαληνέψει.
Όλα τα όνειρά μου για αυτήν, χείμερες, που είχα πιστέψει.
Ποίηση:Γιώργου Σαμαρτζίδη
Πολύ ερωτικό.Συνεχισε έτσι κ Σαμαρτζιδη να μας ταξιδευεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι θεοοοος
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι ένα μεγάλο κεφάλαιο για την ποίηση ανεπανάληπτος...συγχαρητήρια
ΑπάντησηΔιαγραφή