Ο ρόλος του αναδόχου (νονού) στη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία - Άρθρο του Ευάγγελου Τσαβδάρη

Με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού αυτή τη φορά, ο Ευάγγελος Τσαβδάρης επιστρέφει στις σελίδες του ialmopia.gr, καταθέτοντας την σημαίνουσα άποψή του για θέματα που αγγίζουν κι απασχολούν μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Το αποψινό, επίκαιρο, άρθρο του εκπαιδευτικού και ποιητή, πραγματεύεται τον σημαντικό ρόλο που πρέπει να παίζει ο ανάδοχος, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής ενός παιδιού. Πόσο έχει επηρεαστεί άραγε η ιδιότητα του ''νονού'' στην κοινωνία του 2018 και σε ποια χνάρια πρέπει να βαδίσει η σχέση του με το βαφτιστήρι; 

Ας διαβάσουμε την άποψη του Ευάγγελου Τσαβδάρη:

Στη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία όπου το ωράριο εργασίας είναι αμείλικτο και οι ρυθμοί αδυσώπητοι κάποιες φορές οι κοινωνικοί ρόλοι έχουν χάσει την αξία τους και την αρχική τους βιωματική και ανθρώπινη χροιά.

Αναφερόμαστε στο ρόλο του αναδόχου, του ''νονού'' όπως το λέει ο λαός, και θα προσεγγίσουμε το θέμα σε τρεις πυλώνες.

Το Θρησκευτικό θεολογικό κομμάτι, το κοινωνικό αντίκρισμα, και τη σημασία της σχέσης με τον ανάδοχο του παιδιού, και την επίδραση στην ψυχολογία του.

Στο θεολογικό κομμάτι :

Ο Ανάδοχος είναι ο πνευματικός πατέρας ή η πνευματική μητέρα, οφείλει να μαθαίνει στο βαφτιστήρι του την προσευχή, τον τακτικό εκκλησιασμό, τις επισκέψεις σε μέρη πνευματικά, ως είναι οι εκκλησίες μας, τα μοναστήρια μας. Δεν νοείται ο νονός να βλέπει το παιδί του μόνο μία ή δύο φορές το χρόνο. Η τακτική επικοινωνία μεταξύ τους θεμελιώνει γερές πνευματικές βάσεις και μάλιστα σε εποχές δύσκολες, που όλα γύρω μας είναι διαβρωμένα και σάπια. Ο νονός μπορεί να ορθώσει λόγο δυνατό και πολλές φορές καθοριστικό σε λάθος επιλογές του παιδιού του.

Δεν τελειώνει το έργο του στο ναό ανήμερα στης Βαπτίσεως. Ούτε όλη η γιορτή, ή το πανηγύρι όπως κάποιοι το ονομάζουν, τελειώνει με ένα τραπέζι.

Παράλληλα οφείλει να του χαρίσει την Καινή Διαθήκη και να κάνουνε μία βιωματική κουβέντα με πολύ συναίσθημα και αγάπη μέσα από την οποία θα απορρέουν και θα καταλάβει το παιδί τις αλήθειες της πίστεώς μας καθώς και το μυστήριο της εξομολόγησης. 

Σε κοινωνικό επίπεδο: 

Ο Ανάδοχος έχει αντιληφθεί το ρόλο του ως μια κοινωνική υποχρέωση του lifestyle, που εξαντλείται με την αγορά και την απονομή ενός δώρου το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, καθώς και στις ονομαστικές εορτές του παιδιού. Αυτή η κατάσταση μπορεί να εμπεριέχει τη δικαιολογία του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου και των τεράστιων επαγγελματικών υποχρεώσεων που αντιμετωπίζουμε όλοι μας.

Ωστόσο στην ψυχή του παιδιού τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά,

Το ψυχολογικό αντίκρισμα που θα αναλυθεί εκτενώς παρακάτω θα μας δείξει την εικόνα που έχει το παιδί για την έλλειψη επικοινωνίας με το νονό ή τη νονά του.

Πρωτίστως, μέσω του δώρου και της ελλειπτικής επικοινωνίας, δημιουργείται στο παιδί λανθασμένο πρότυπο που το αντιλαμβάνεται ως εξής:

'' Μόνο αν μου κάνουν δώρο οι γονείς μου, θα τους υπακούω''

Αυτή είναι μία ανώδυνη ερμηνεία, υπάρχει όμως και η πιο επώδυνη:

''Με τα δώρα νομίζουν ότι με θυμούνται;''

Ως αποτέλεσμα αυτού, του παιδί νιώθει προδομένο με την πιθανότητα στην εφηβεία και στην μετέπειτα ενήλικη ζωή να αποκτήσει μία συμπεριφορά έλλειψης εμπιστοσύνης και κυνικότητας.

Επίσης ένα άλλο δεδομένο που ορισμένες φορές το παραγνωρίζουμε και δεν του δίνουμε σημασία είναι ο μιμητισμός με τα άλλα αδέρφια.

Αν η σχέση των άλλων αδερφών με τους αναδόχους τους είναι υποστηρικτική ενδεχομένως να δημιουργήσει στο παιδί που δεν αντιμετωπίζει την ίδια κατάσταση:

1. Αισθήματα ζήλιας

2. Ανταγωνισμού

3. Εγκατάλειψης

4. Αποτυχίας

Από τα προλεγόμενα καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι παρά τους τρομερούς ρυθμούς της εποχής, είναι καλό και για τον ανάδοχο αλλά και για το παιδί να συντηρείται  μία ζωντανή βιωματική επαφή που στο τέλος θα κάνει καλό και στους δύο.

Τσαβδάρης Ευάγγελος 

Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής