Οι καλύτερες ταινίες του 2017

Το PopCode διαλέγει τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν φέτος στην Ελλάδα, από πολύχρωμα φεστιβαλικά διαμάντια μέχρι υπερήρωες και εξωγήινες απειλές.


Όταν το 'Moonlight' και το 'La La Land' πάλευαν πάνω από έναν φάκελο στα φετινά Όσκαρ, το 'Get Out' έδινε το σύνθημα εκκίνησης ως πρώτο υπερ-χιτ της χρονιάς. Από τότε και για τους επόμενους 11 μήνες, το φετινό σινεμά συγκίνησε, διασκέδασε και διαφώτισε. Στις περιπτώσεις των μπλοκμπάστερ έκανε και μίνι απόσβεση για την περσινή παραπολυμέτρια περίοδο που πέρασαν οι ναυαρχίδες των μεγάλων στούντιο.

Στα πλαίσια της φετινής ανασκόπησής του, το PopCode έριξε μια ματιά στον κατάλογο των ταινιών που είχαν διανομή στις ελληνικές αίθουσες και διάλεξε τις καλύτερες. Για να στις προτείνει ή για να στις θυμίσει.
*** 

H ΑΛΛΗ ΑΜΕΡΙΚΗ 

Get Out

Ήταν το 1o μετα-Οσκαρικό must-see της χρονιάς και κατάφερε να κρατήσει το hype του μέχρι σήμερα. Αστείο, τρομακτικό και πανέξυπνο, το ‘Get Out’ έδειξε με το δάχτυλο τη συζήτηση για τη “μεταφυλετική Αμερική” και γέλασε με την καρδιά του. Εσύ έβλεπες την καταστροφή να έρχεται και - σε αντίθεση με τον μέσο πρωταγωνιστή σε θρίλερ που σε αναγκάζει να ουρλιάζεις “Πίσω σου, ζώον!1!” - o κεντρικός χαρακτήρας τη βλέπει κι αυτός. Η γνώση, όμως, δεν είναι αρκετή για να σώσει μια νεαρή μαύρη ζωή και το ‘Get Out’ το αναγνωρίζει απ' την πρώτη του σκηνή. Ετοιμάσου για μεγάλα πράγματα από τον Jordan Peele στα επόμενα χρόνια. 

Logan Lucky

Το υποτιμημένο αυτό (από το κοινό, όχι τους κριτικούς) μίνι αριστούργημα του Soderbegh είναι ακριβώς αυτό που μας υποσχέθηκε ο δημιουργός του. Δηλαδή το Ocean's Eleven από την ανάποδη. Γιατί εδώ το έγκλημα (μια ληστεία στην πίστα NASCAR) και οι εγκληματίες (τα αδέλφια Channing Tatum και Adam Driver) είναι πιο 'working class heroes' πεθαίνεις. Κάνουν ακόμη και τον 'Born in the USA' Springsteen να μοιάζει μετανάστης. Απολαυστικό. Γρήγορο. Και υποχθόνια καυστικό αφού, όταν ξεπεράσεις την πρώτη χαρά του επιτέλους βλέπεις κάτι πολύ καλό που ΔΕΝ είναι τηλεοπτική σειρά, συνειδητοποιείς πόσο εύστοχα κράζει την Αμερική του Trump. Όλα τα λεφτά ο Daniel Craig ως 'ειδικός επί των εκρηκτικών' που μας θυμίζει ότι δεν του αξίζει να τον θυμόμαστε μόνο ως Bond. 

I Am Not Your Negro

Όχι ακριβώς ντοκιμαντέρ μα περισσότερο ένα φιλμ-κείμενο κοινωνικής ανάλυσης πάνω στη συστηματική καταπίεση και ρατσιστική εκδίωξη των μαύρων διαμέσου της Αμερικάνικης ιστορίας, το “Δεν Είμαι Ο Νέγρος Σου” είναι ένα ηλεκτρισμένο, απολύτως απαραίτητο έργο πάνω στο τι σημαίνει να είσαι το “άλλο” του status quo. Ο Πεκ παίρνει μάλιστα συνειδητά την απόφαση να εστιάσει 100% στο κοινωνικό πλαίσιο των σκέψεων του Μπάλντουιν, στήνοντας έτσι την ταινία του ως ένα δοκίμιο που αποστασιοποιείται πλήρως από το -όποιο- προσωπικό πορτρέτο.

ADVERTISING

Moonlight

Επίπονο έως ανυπόφορο κατά τόπους, επιβλητικό και ταυτόχρονα ήπιο, συγκρουσιακό όσο και συγκρατημένο, το ‘Moonlight’ είναι ένα λυρικό καλλιτέχνημα που ζωντανεύει τη μοναξιά, την αναζήτηση ταυτότητας και τελικά την ελπίδα, βρίσκοντας την ομορφιά και στις πιο βαθιά αποκρουστικές καταστάσεις. Το πετυχαίνει μέσα από τις λέξεις που κρύβονται στις μεγάλες παύσεις, τη μουσική, τους χαρακτήρες που σπάνε τα στερεότυπα χωρίς να χάνουν ποτέ την ανθρωπιά τους μήπως και γίνουν με τη σειρά τους νέα σύμβολα, και τα συγκλονιστικά χρώματα του Jenkins και του διευθυντή φωτογραφίας James Laxton, που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την πιο κατηφή, μουντή παλέτα που συνοδεύει συνήθως τέτοιες θεματολογίες. 

Brawl in Cell Block 99

Το ‘Brawl in Cell Block 99’ είναι η κινηματογράφηση μιας αναπόφευκτης ολίσθησης προς την πίσσα του απόλυτου κενού, με ένα μεθοδικά στημένο προσωποκεντρικό δράμα του πρώτου μέρους να δίνει τη θέση του σε ένα κλιμακούμενο ντεμαράζ απίστευτης βίας στη δεύτερη πράξη. Διαλυμένα κρανία, σπασμένα χέρια, και ανάμεσα σε αυτά, χαρακτήρες και pulp πλοκές που οδηγούν σε φράσεις όπως "commence the abortionist!" (χωρίς επεξηγηματικό πλαίσιο είναι ακόμα καλύτερο). O Zahler χρησιμοποιεί εικόνες και κώδικες των πάσης φύσεων μεταμεσονύκτιων ακροτήτων, για να φτιάξει ένα ωμό δράμα που σβήνει το φως ό,τι ώρα της μέρας κι αν το δεις. 

Coco 

Το ετήσιο πλανταγματάκι της Pixar αγκάλιασε σφιχτά τον θάνατο και δεν τον άφησε να φύγει μέχρι να νιώσει κι αυτός καλύτερα. Το 'Coco' δεν πολιτικοποιεί την εμποτισμένη με πολλή αγάπη και φροντίδα την κουλτούρα του Μεξικό αφήγησή του, αλλά στα χρόνια του #Wall ένα πέρασμα στην άλλη πλευρά επιδέχεται και διαφορετικό συμβολισμό. Εκπληκτικά γραφικά, ζωντανό σάουντρακ και μεγάλη καρδιά που προσπερνά την απουσία των εκπλήξεων. 

HISTORY + FICTION 

Silence 

Η ταινία περνάει δυόμιση ώρες βουτώντας τόσο βαθιά μέσα στην ιδέα της πίστης, που τη συνθίλβει σε στοιχειώδη σωματίδια -την μετατρέπει σε εντελώς αόριστο κόνσεπτ εσωτερικής ηθικής ανάβασης- και στο τέλος παραδίδει την απόλυτη πράξη πίστης του κεντρικού της ήρωα, κλέβοντάς του την ίδια του την ομιλία, συμπυκνώνοντας δεκαετίες ζωής σε μια αφήγηση κάποιου εντελώς ξένου, εξωτερικού παρατηρητή, μη επιτρέποντάς του να μας μιλήσει ο ίδιος άλλο. Έχοντας αυτή την ηρεμία, τη σιγουριά (ή την ελπίδα, την πίστη) πως έχει πει και πράξει όλα όσα χρειαζόταν. Ή τελοσπάντων όλα όσα μπορούσε, που υποθέτω είναι η βάση της όποιας πίστης. 

Neruda 

Η πιο τολμηρή ταινία που έχει φτιάξει μέχρι τώρα ο μετρ των αντι-βιογραφικών φιλμ, Pablo Larrain, με ενστικτώδη άλματα στην αφήγηση και τη δομή που σπάσανε και τις λίγες φόρμες ρεαλισμού που είχε αφήσει αράγιστες στα προηγούμενά του εγχειρήματα. Ζωηρή και ρευστή, ανοιχτή σε ερμηνείες, όπως ένα πραγματικό ποίημα που αιωρείται ακόμα κι όταν όλα τα θραύσματα μπουν στη θέση τους. Η πολιτική είναι έως τώρα η αγαπημένη θεματική του Larrain και έχει πολύ γούστο να παρακολουθεί κανείς τις τεχνικές και τον τρόπο αφήγησης που εφευρίσκει κάθε φορά για να την αντιμετωπίζει από άλλη σκοπιά.  

Blade of the Immortal 

Το tagline της ταινίας είναι “για να σώσει τη ζωή της θα πρέπει να πάρει χίλιες άλλες” και, φίλες, φίλοι, το tagline δεν έλεγε ψέμματα. Miike στα μεγάλα κέφια του ακόμα και στην 100ή ταινία της καριέρας του, ‘13 Assassins’ αλλά με το βλέμμα σε κόμικ αντί σε Kurosawa. Η ελαχιστότατη λεπτομέρεια που ωθεί το τελικό μακελειό του φιλμ είναι μια λεπτή, ξεκάθαρα anti-establishment στιγμή, σχεδόν συγκινητική ειδικά μάλιστα καθώς έρχεται εν μέσω καρτούν ξεκοιλιασμάτων που δε σταματούν να σε διασκεδάζουν με την γραφική εφευρετικότητά τους. 

All the Money in the World 

O Ridley Scott σκηνοθετεί μια αληθινή ιστορία απαγωγής ως δυστοπικό καπιταλιστικό λαβύρινθο, με τον Christopher Plummer να κλέβει με ευκολία την παράσταση ως εφιαλτικό Σκρουτζ σκιάχτρο, σε μια ιδιοφυή, ανήκουστη κίνηση αντικατάστασης του κεντρικού πρωταγωνιστή Kevin Spacey, και μια ερμηνεία που προβαρίστηκε, παίχτηκε και γυρίστηκε μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του φιλμ. Ο 80χρονος Scott απλά δε δίνει μία. Είναι οργισμένος, και δε δίνει μία. 

Under the Sun 

Ντοκιμαντεριστικό crew κινηματογραφεί την οικογενειακή ζωή ενός μικρού κοριτσιού στη Βόρεια Κορέα με τις ευλογίες του καθεστώτος, που νομίζει πως δίνει το ΟΚ για προπαγάνδα ενώ στην πραγματικότητα έχει επιτρέψει τη δημιουργία ενός εγκεκριμένου από το κράτος expose πάνω στις εξωφρενικές τακτικές προσηλυτισμού ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Ένα από αυτά τα ‘πρέπει να τα δεις για να πιστέψεις’ ντοκιμαντέρ που υπογραμμίζουν πως το ακριβώς ίδιο αντικείμενο, ειδωμένο από διαφορετική οπτική γωνία και σε διαφορετικό περιβάλλον, αποκτά ακραία αντιθετική υπόσταση. 

WONDER WOMEN 

Raw

Coming of age με κανιβαλισμό για τη φρίκη και τον φόβο που συνοδεύουν την αφύπνιση του ενστίκτου, της γυναικείας (και όχι μόνο) σεξουαλικότητας και της ανάγκης να τεστάρεις τα νερά των ηθικών ορίων. Το σωματικό, τολμηρό ντεμπούτο της Julia Ducournau έσκασε σαν μετεωρίτης στον κόσμο του horror κάνοντας χρήση πολύ δυνατών visuals, ο συμβολισμός του όμως άντεξε ακόμα κι όταν αυτά ξεθώριασαν με τους τίτλους τέλους. 

Lady Macbeth 

Η Katherine του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη William Oldroyd - πρωταγωνίστρια σε νοβέλα του Ρώσου Nikolai Leskov αρχικά - είναι ανελέητη στο γκόθικ σκηνικό της. Πιο ανελέητη και απ' ότι υπονοεί ο σαιξπηρικός της τίτλος. Η Florence Pugh δίνει ερμηνεία σταρ στα παπούτσια μιας γυναίκας που θα κερδίσει την ανεξαρτησία της ακόμα πατώντας επί πτωμάτων, σε έναν κόσμο που την κατάρτισε στην ψυχοπάθεια. Η Katherine μπορεί να είναι ηρωίδα πρωτο-φεμινισμού, μπορεί να είναι τέρας και μπορεί -όπως την αποκαλεί ένας χαρακτήρας - να είναι και "αρρώστια". Δεν χρειάζεται να διαλέξεις κουτάκι γιατί χωράει σε όλα. Ταινία-μαχαίρι στην πλάτη των παραδοσιακών costume dramas.

Wonder Woman 

Το ‘Wonder Woman’ το ερωτεύεσαι με αυτόν τον αυθεντικά ολοκληρωτικό τρόπο που διαλέγεις κάποιον με τα ελαττώματά του. Απενοχοποιημένος ρομαντισμός, old school ελαφράδα και επιθετική στάση απέναντι στον κυνισμό. Σε κάμποσες δεκαετίες από τώρα θα είναι κλασική. Δεν είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, μπορεί να αποδειχθεί όμως η πιο επιδραστική για τη βιομηχανία. - Ιωσηφίνα Γριβέα 

ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΙΔΟΣ ΣΙΚΟΥΕΛ 

Star Wars: The Last Jedi 

To 'Last Jedi' είναι ένα love letter στους φαν του saga, φτιαγμένο από ένα fanboy που προσπάθησε κατά τόπους να περιορίσει το αλλόκοτο των ταινιών του για να ενταχθεί στην μυθολογία της σειράς, χωρίς όμως να το μετανιώνει καθόλου. Και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα έβαζε τις προσωπικές του πινελιές στην αφήγηση και, φυσικά, στο οπερατικό, visual κομμάτι. Ο Rian Johnson πέρασε πολύ καλά γυρίζοντας το φετινό 'Star Wars' και αυτό βγήκε προς τα έξω. Και μετά έφτασε στις άκρες του γαλαξία. Πάσχοντας όπως πολλές ταινίες του είδους από το σύνδρομο πολλαπλών σκηνών που μυρίζουν τέλος και την κοιλίτσα κάπου στη μέση, η ταινία αποζημιώνει με το πάθος της. Ο μύθος των χαρακτήρων γίνεται ανθρώπινος όσο η κάμερα τους καδράρει σαν θεούς και το αυτοαναφορικό για το franchise - ή και για τη βιομηχανία θεάματος του σήμερα γενικότερα - μήνυμα είναι εκκωφαντικό: Μπορείς να κρατήσεις τις αρετές του χθες χωρίς να φυλακίζεσαι μέσα του.

Split 

Μισή ντροπή δική μου που έχω την ξεδιαντροπιά να εκθειάζω οτιδήποτε έχει αγγίξει το 'καταραμένο' χέρι του M. Night Shyamalan και μισή δική του που έπεισε τον James McAvoy να τον εμπιστευτεί και να παίξει ένα χαρακτήρα με 23 διαφορετικές προσωπικότητες (και μια bonus kinder έκπληξη). Μια από τις οποιές καταλήγει να φυλακίσει τρια νεαρά κορίτσια στο λημέρι του, τα οποία, για να ξεφύγουν, πρέπει να τον ξεγελάσουν, να τον δελεάσουν και γενικώς να παίξουν ένα μάτσο παιχνίδια. Μια ταινία εντελώς ένοχη απόλαυση που, ωστόσο, το τελευταίο που μπορείς να της καταλογίσεις είναι κοινοτυπία. Για αυτό δες την, φχαριστήσου την και, μετά, αν θέλεις να αποφύγεις την δημόσια κατακραυγή από τους ειδήμονες, κράτα το στόμα σου κλειστό και την άποψή σου για τον εαυτό σου. 

John Wick: Chapter 2 

Σε αυτό το σίκουελ, όσο πιο κοντά στη ‘Grande Bellezza’ του Sorrentino θα μπορούσε να έχει βρεθεί ποτέ μια περιπέτεια με τον Keanu Reeves, o John Wick ταξιδεύει στη Ρώμη για να ξεπληρώσει ένα παλιό χρέος αίματος και γίνεται σκιά κάτω από αγάλματα γιγάντων, σε κήπους με απομεινάρια της Ιστορίας, στα έγκατα ενός σπουδαίου αρχαίου πολιτισμού. Το context πάντα έχει σημασία, ειδικά όταν μιλάμε για έναν ήρωα που προσπαθεί ματαίως να ξεφύγει από το παρελθόν του αλλά το βρίσκει αδύνατον. Η διαδρομή που ενώνει τον Buster Keaton με τον Keanu Reeves δεν είναι ανόμοια με εκείνη που ενώνει το ζωντανό μουσείο της νυχτερινής Ρώμης με το ασαφές μουσείο μοντέρνας τέχνης στη Νέα Υόρκη όπου εκτυλίσσεται η σεκάνς κορύφωσης του φιλμ.

Blade Runner 2049 

Οι Denis Villeneuve και Roger Deakins έστησαν μια αποστομωτικής ομορφιάς αποπνικτική δυστοπία που φαντάζεται τον κόσμο έξω από την Σκοτεινή Πόλη του πρωτότυπου ως μια μετα-αποκαλυπτική έρημο γεμάτη μυστήρια και λιγοστά απομεινάρια ζωής. Μέσα σε αυτό το σκηνικό αναπτύσσεται ένα αργού ρυθμού νεο-νουάρ στο κέντρο του οποίου ο παγιδευμένος Κ αναζήτησε το μυστικό και την αλήθεια της ύπαρξης, την ίδια ώρα που φανταζόταν μια άλλη ζωή. Υπό αυτή την έννοια, το '2049' αποτελεί εξίσου διασκευή Κάφκα όσο και Φίλιπ Ντικ, με τα στοιχεία του ορίτζιναλ έργου του Ridley Scott να βρίσκουν αργά και βασανιστικά το δρόμο τους μέσα του. Στην καρδιά του, το '2049' είναι ένας διαλογισμός πάνω στη συλλογική μας δίψα για μια διαρκή επιστροφή του πλαστού και του γνώριμου, όχι πια ως έκπληξη, όχι ως δημιουργία με ψυχή, αλλά ως πειθήνιο αντίγραφο κατόπιν προπαραγγελίας. Την συλλογική μας μοντέρνα αναζήτηση αλήθειας σε έναν κόσμο όπου η έννοια έχει προ πολλού χάσει τη σημασία της. 
 

H ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΚΡΙΣΗ 

The Other Side of Hope

Ο Καουρισμάκι εξακολουθεί να καδράρει τα πάντα ως εκθαμβωτικούς ουμανιστικούς πίνακες που λάμπουν μες στο σκοτάδι, οι ήρωές του πάντοτε άνθρωποι με ακέραιη ηθική βάση. Το φινάλε είναι ως εκ τούτου άκρως συζητήσιμο (και σίγουρα αξέχαστο), κυρίως επειδή με διακριτικό τρόπο, ο δημιουργός έχει ως τότε ζωγραφίσει ένα πολυσήμαντο πορτρέτο για την ψυχή της σημερινής Ευρώπης.

Dunkirk

Διατηρώ περισσότερες ενστάσεις από ό,τι θαυμαστικά για την ταινία, αλλά ακόμα κι έτσι αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αφηγηματικές απόπειρες της χρονιάς. Ο Nolan στήνει τον επίλογο μιας καταστροφικής μάχης ως απόδραση σε τρεις χρόνους, σα να επρόκειτο για την κλιμάκωση του 'Inception', αφήνοντας τους στρατιώτες στο έδαφος να παλεύουν σε μια κυκλική κόλαση δίχως αρχή και τέλος. Το καθαρό, πατριωτικό τέλος προδίδει την υπαρξιακή αγωνία των θεμελίων του φιλμ και το προσγειώνει σε συζητήσιμα ηθικά νερά, αλλά κάποιες φορές ακόμα κι η πτήση από μόνη της έχει αξία. 

Νήμα 

Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης στην 4η ταινία του δημιουργεί ένα ολόκληρο χειροποίητο σύμπαν σε δύο επίπεδα. Πρώτα στην κατακόκκινων αποχρώσεων ανάγνωση της εποχής της δικτατορίας αλλά και μια μετέπειτα, καθαρά sci-fi καταβολών σύγχρονη Αθήνα όπου ο αποκλεισμός είναι πλήρης και ο λαός θυσιάζεται στο βωμό του ελέγχου. Συνδέοντας τον τεταμένης πραγματικότητας ρεαλισμό με ένα δυστοπικό παράλληλο παρόν ο Βούλγαρης αναρωτιέται για τη φύση της εξουσίας και τη (δια)φθορά του αγώνα, κάνοντας απαιτητικό, πολυεπίπεδο πολιτικό σινεμά με εικονογραφία ‘70s θρίλερ ερωτισμού. Η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς.

Paddington 2

Ανώτερο σίκουελ ενός έτσι κι αλλιώς αγαπητού έργου, κι επίσης η πρώτη ίσως αυστηρά συνειδητοποιημένη αντι-Brexit ταινία (για όλη την οικογένεια!). Μια παρεξήγηση στην πρώτη πράξη φέρνει τον Πάντινγκτον στη θέση του κατηγορούμενου, εξοστρακίζοντάς τον από την ειρηνική του λονδρέζικη κοινότητα υπό τις ιαχές πανηγυρισμού και μίσους ενός κακιασμένου γείτονα. Οι σκηνές στη φυλακή είναι απολαυστικές, γεμάτες ιδιόρρυθμο χιούμορ, ροζ αποχρώσεις και πάρα πολλή ζάχαρη, o Χιου Γκραντ το απολαμβάνει στον πολυ-ρόλο του, ενώ η τεράστια σεκάνς δράσης της τρίτης πράξης είναι πιο εφευρετική, κινητική και πολύχρωμη από ό,τι έχουμε δει σε περιπέτεια της Marvel εδώ και 5 χρόνια. 

TO TWILIGHT ΖΕΙ 

Good Time 

Οι αδερφοί Safdie δεν κοιτούν την ιστορία εγκλήματος ως μια κοινωνικά αποκομμένη πράξη, διαχειριζόμενοι εντάσεις ταξικές και διαφυλετικές, οργανικά δουλεμένες μες στο DNA της περιπέτειάς τους, με τον κεντρικό αμοραλιστή ήρωα να εκπροσωπεί κάθε ιδέα λευκού προνομίου σε μια Αμερική που παίρνει ως δεδομένα ενόχους ανθρώπους αναλόγως του χρώματός τους. Φόντο καθόλη τη διάρκεια παραμένει η φτωχή πλευρά της Νέας Υόρκης, καθώς επεισόδιο μετά το επεισόδιο, το νευρώδες ταξίδι διαφυγής του Κόνι εξελίσσεται σε ένα urban τρενάκι του τρόμου απόκοσμα νέον υφής, συνοδεία ενός τρομερά ταιριαστού σάουντρακ από τον πειραματικό μουσικό Oneohtrix Point Never που ακούγεται σαν αγχωμένοι Tangerine Dream. Είναι βέβαιο μελλοντικό cult classic, και δικαίως. 

Personal Shopper

O Assayas παραδίδει την πιο ιδιοσυγκρασιακή ιστορία φαντασμάτων της χρονιάς, μια ελεγεία πάνω στη μνήμη και τη μοναξιά στην ψηφιακή εποχή με μια από τις πιο αξιομνημόνευτες (και ίσως την πρώτη αληθινά σπουδαία, στο σινεμά) σκηνές on-screen texting και την ερμηνεία της χρονιάς από την Kristen Stewart. 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Alien: Covenant

Ναι, πάτωσε στο box office, ξεπερνώντας μόνο το cult 'Aliens Vs. Predator'. Κάτι που δεν το λες και καλό για ένα franchise που μετράει ήδη 4 δεκαετίες. Ναι, δεν απάντησε στα ερωτήματα του 'Prometheus'. Ναι, μας έκανε λανθασμένα να πιστέψουμε ότι θα δούμε μάχη μεταξύ Alien και Engineers. Ναι, το βάρος έπεσε στα ανδροειδή (με διπλό Fassbender, νισάφι πια θα πουν κάποιοι) και όχι στους ανθρώπους ή τα alien. Όμως, προσωπικά, μου έβγαλε αύρα από το original (και όχι μόνο για το κοντό μαλλί της πρωταγωνίστριας), αλλά στο πιο οργισμένο. Αυτό δηλαδή που ήταν εξαρχής ο στόχος του Ridley Scott, ο οποίος ήδη ετοιμάζει 3-4 sequel με στόχο να φτάσει ως και πριν τα γεγονότα της πρώτης ταινίας. Είσαι πραγματικά πρόθυμος να μην δεις που ακριβώς το πάει όλο αυτό ο συγκεκριμένος ασταμάτητος 80χρονος;

Juste la fin du monde

Aφήγηση κατασκευασμένη πάνω σε απίστευτα αφοσιωμένα close-ups, αποκόβοντας πλήρως τον έξω κόσμο (στην τελευταία πράξη το σπίτι θα μπορούσε να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, τελευταίο απομεινάρι της γης) και ταυτόχρονα οποιαδήποτε ιδέα δραματουργικού και μη context. Ο Dolan στήνει το play του πάνω σε μοτίβα που ενσαρκώνει το κάθε πρόσωπο. O Dolan χρησιμοποιεί μόνο μόνο ΜΟΝΟ πρόσωπα για να πει τα πάντα. Eίναι σοβαρά η πιο ενδιαφέρουσα ταινία του. 

Resident Evil: The Final Chapter 

Το ρημαγμένο αρχηγείο της Umbrella κινηματογραφείται σα να ήταν το σκάφος του τρόμου στο ‘Event Horizon’, κι ο εμβληματικός λευκός διάδρομος με το φονικό λέιζερ είναι καλυμμένος πλέον από χώμα, λάσπη και φθορά. Βαθιά, κάτω ακόμα κι από αυτή την υπόγεια κόλαση, κρύβεται με ασφάλεια η άρχουσα τάξη, περιμένοντας τον πλανήτη να καθαρίσει από τη βρωμιά της Μη Εκλεκτής ανθρωπότητας. Και είναι φυσικά ένας κλώνος (γιατί καθόλη τη διάρκεια της σειράς, πάντα μέσα από κλώνους της Alice μας συστήνεται κάθε νέο κεφάλαιο της ιστορίας), ένα παράγωγο της παράνοιας, που βάζει τέλος, γιατί τα πάσης φύσεως ορίτζιναλς είναι προφανές πως από την ίδια τους τη φύση, καταλήγουν παρωχημένα, μακριά από εμάς, καταλήγουν -απαρέγκλιτα- καθεστώς.

On Body and Soul 

Η φετινή επιστροφή της Enyedi, με απρόσμενη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο, δεν αγγίζει τους υπέροχους κόσμους του «20ού αιώνα» όμως τη βρίσκει στην καλύτερή της φόρμα εδώ και δεκαετίες, καθώς καταφέρνει να μιλήσει για τη μοναξιά και τους μοναδικούς τρόπους ανθρώπινης σύνδεσης, ενώνοντας ευαισθησία, μελαγχολία και αγωνία σε ένα περιβάλλον ήρεμης (μα σοκαριστικής) βίας. Το λιγότερο συνηθισμένο ρομάντζο της χρονιάς. 
 

The Killing of a Sacred Deer

Οι Λάνθιμος και Φιλίππου διερωτούνται για τη φύση της εκδίκησης, της ατομικής ηθικής, της ενοχής, της θυσίας, μέσα από ένα θρίλερ που παίρνει την δεδομένη πια έφεση του διδύμου στην κυριολεκτική απεικόνιση αλληγορικών ιδεών, μετατρέποντας αφηρημένες έννοιες (όπως το κάρμα) σε πολύ ρεαλιστικές απειλές. Η μετουσίωση αυτή επιτυγχάνεται μέσα από ένα σερί ανατριχιαστικών εικόνων (όπως την πρώτη ‘πτώση’ των παιδιών) που κάνουν ακόμα και κάθε τι γνώριμο να μοιάζει απόκοσμο (η χρήση ενός ποπ κομματιού σε μια σκηνή της ταινίας είναι από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της κινηματογραφικής χρονιάς), και οδηγώντας την οικογένεια σε μια εφιαλτική εσωτερική πορεία αρρωστημένης ψυχολογικής κόντρας. Κέφι, έγκλημα και τιμωρία για όλη την οικογένεια.

H λίστα είχε κλειδώσει. Μια συντάκτρια απαίτησε να την ξεκλειδώσουμε για να προσθέσει "τη μόνη ταινία που μου άρεσε φέτος". Εμείς εδώ στο PopCode το πάθος και τις εμμονές τις επιβραβεύουμε. Της δώσαμε τα κλειδιά. 

mother! 

 

 

Πολύ χαίρομαι που το ‘mother!’ είναι ανάμεσα στις ‘Ιστορίες από το Τέλος του Κόσμου’ και στην ‘Καλύτερη ταινία της χρονιάς’, γιατί είναι και τα δύο και τίποτα απ’ αυτά, και γενικά δεν εμπίπτει σε καμία κατηγορία. Και είναι η απόλυτη ταινία. Είναι όπως πρέπει να είναι οι ταινίες σήμερα, αφού οι σειρές τις έχουν ξεπεράσει κατά πολύ σε ποιότητα, σενάριο, πρωτοπορία, συναίσθημα. Για μένα πλέον όταν κάνεις μια ταινία πρέπει να δώσεις στο κοινό κάτι διαφορετικό, που να μην μπορεί να πάρει από μία σειρά. Αυτό ακριβώς έκανε το ‘mother!’. Μου άρεσε τόσο που πήγα δύο φορές στο σινεμά την ίδια εβδομάδα. Ο Aronofsky έκανε ταινία το Πάθος του Δημιουργού, της Γης, των Ανθρώπων, της Έμπνευσης, του Χριστού. Δηλαδή μετά από αυτό μπορεί να βγει στη σύνταξη, δεν γίνεται να κάνει κάτι καλύτερο.

 

απο το oneman.gr/pop-code | PopCode