Πίσω από ένα σταχτοδοχείο
Οι τεχνολογικές κοινωνίες έχουν δώσει μια ροπή στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Μια ροπή προς το απρόσωπο. Μια ροπή που όσο πιο κοντά νομίζουμε ότι μας φέρνει, τόσο περισσότερο μας απομακρύνει. Σε τέτοιες κοινωνίες, η επικοινωνία είναι ενυπόστατη και ανυπόστατη ταυτόχρονα. Πολλοί άνθρωποι μιλούν μεταξύ τους, μα λίγοι επικοινωνούν. Η ενασχόληση με τα βιντεοπαιχνίδια είναι πια μια διέξοδος πολλών ανθρώπων για τη δημιουργία κοινωνικών σχέσεων και την κάλυψη της ανάγκης για επικοινωνία. Δεν αμφιβάλλω για την αποτελεσματικότητά της. Αναγνωρίζω όμως, ότι όπως παντού, έτσι κι εδώ, υπάρχει μια προβληματική.
Έχω παρατηρήσει πως κατά ένα μεγάλο ποσοστό, εκφράζουμε την αγάπη μας για τα βιντεοπαιχνίδια στους άλλους, με γνώμονα την ανταπόκριση. Στην ερώτηση «Τι παιχνίδια παίζεις;», οι συνηθέστερες απαντήσεις κυμαίνονται ανάμεσα στα πιο γνωστά, συζητημένα και προβεβλημένα παιχνίδια. Δεν είναι πως οι άνθρωποι δεν παίζουν άλλους μικρότερους και άγνωστους τίτλους. Δεν είναι πως οι τίτλοι που παραλείπουν να αναφέρουν είναι πιο προσωπικοί ή ντρέπονται για αυτούς. Ασυναίσθητα όμως, καθοδηγούμενοι υποσυνείδητα από την ανάγκη για επικοινωνία επιλέγουν να αναφέρουν παιχνίδια που στατιστικά ο συνομιλητής τους έχει πιθανότητα να γνωρίζει ή να έχει ασχοληθεί. Στατιστικά, λοιπόν, οι τίτλοι που είναι πιθανότερο κάποιος να γνωρίζει είναι αυτοί που έχουν προβληθεί, διαφημιστεί και συζητηθεί περισσότερο. Αυτό συμβαίνει διότι η εξωτερίκευση της αγάπης μας για τα βιντεοπαιχνίδια πραγματοποιείται για κάποιο σκοπό, δηλαδή την ανταπόκριση και την εύρεση κοινών στοιχείων με τον συνομιλητή, τα οποία μέσα από την επικοινωνία θα βοηθήσουν στην κοινωνικοποίηση και τη δημιουργία μιας κοινωνικής σχέσης.
Μάθαμε να αγαπάμε εμφανώς, ένα διαλεχτό μέρος το οποίο κρίνουμε ως ικανό να μας παρέχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Συνηθίσαμε να δείχνουμε την αγάπη μας εκεί που μετράει. Το κριτήριο για να εκφράσουμε την αγάπη μας για τα βιντεοπαιχνίδια είναι το ποσοστό ανταπόκρισης των άλλων. Ειδάλλως, είτε δεν θα εκφραστούμε καθόλου, είτε θα αναφερθούμε στους τελευταίους τίτλους με τους οποίους ασχοληθήκαμε. Οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι σαφώς σε δυσμενέστερη θέση όσον αφορά τις πιθανότητες ανταπόκρισης του συνομιλητή μας. Γι’ αυτό, τις περισσότερες φορές, οι πιο πολλοί άνθρωποι γινόμαστε επιλεκτικοί, φτιάχνοντας μια λίστα με παιχνίδια δημοφιλή. Αυτή η λίστα δεν είναι ψεύτικη. Μιλάμε όντως για παιχνίδια με τα οποία ασχοληθήκαμε. Η επιλογή των παιχνιδιών της λίστας, όμως, δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία.
Αναμφίβολα, η πρακτική αυτή μπορεί να μας βοηθήσει. Δεν μπορώ να τοποθετηθώ απέναντί της όσο γνωρίζω ότι έχει βοηθήσει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό gamers, κυρίως κοντά στην εφηβική ηλικία, να σταματήσουν να κλείνονται στον εαυτό τους, να μοιραστούν εμπειρίες, να ξεπεράσουν ενδεχομένως κάποια προβλήματα και να δημιουργήσουν ομαλά κοινωνικές σχέσεις. Την ίδια στιγμή όμως δεν χαίρομαι να βλέπω την αγάπη των ανθρώπων για κάτι, να εκφράζεται τόσο στημένα και να έχει σκοποθεσία. Και αυτό, γιατί η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά αίσθημα. Το –συν, είναι ένα συνθετικό που δηλώνει έναν δεσμό, μια σχέση, μια κατά κάποιο τρόπο εξάρτηση. Η αγάπη όσο ρομαντικό ή γλυκανάλατο και αν ακούγεται, είναι ανεξάρτητη και απροϋπόθετη. Δεν αγαπάμε επειδή μας αγαπούν, αλλά ούτε και για να μας αγαπούν. Δεν περιμένουμε, ή δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να περιμένουμε, αντάλλαγμα ή ανταπόδοση. Πριν δεχτώ παράπονα για την εξωπραγματική και μη ρεαλιστική αγάπη που περιέγραψα, θέλω να φέρω ως παράδειγμα την όχι και τόσο δυσεύρετη εξιδανικευμένη, κατά τη γνώμη μου, μορφή της. Η σχέση αγάπης ενός γονιού με το παιδί του, υπό φυσιολογικές συνθήκες πάντα, στηρίζεται ακριβώς επάνω στην έννοια του «απροϋπόθετου».
Με λυπεί λοιπόν, να βλέπω ανθρώπους να κόβουν και να ράβουν την αγάπη τους για τα παιχνίδια, στα μέτρα κάποιου άλλου, ακόμη και όταν αυτό συμβαίνει σε ένα πλαίσιο αθωότητας και με καλές προθέσεις. Ο σκοπός, δεν εξαγίασε, και δεν θα εξαγιάσει ποτέ τα μέσα, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Είμαστε τόσο απελπισμένοι καμιά φορά να γίνουμε αποδεκτοί και να κοινωνικοποιηθούμε μέσα σε μια κοινωνία, η οποία όσο περισσότερους τρόπους μας προσφέρει για να το κάνουμε, τόσο περισσότερο μας δυσκολεύει σε αυτό, που μοιάζει αστείο για κάποιον τρίτο που μας παρατηρεί, ακόμη και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ο στρουθοκαμηλισμός όμως, δε θα βοηθήσει. Όσο και να στεκόμαστε πίσω από ένα τραπεζάκι κρατώντας ένα σταχτοδοχείο μπροστά από το κεφάλι μας, μπορώ από προσωπική εμπειρία να εγγυηθώ πως δεν έχει το θεμιτό αποτέλεσμα.
Το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας είναι σαν να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, ο οποίος αγχώνεται άδικα. Ανησυχούμε τόσο πολύ για το εάν θα έχουμε κοινά με κάποιον ο οποίος αγαπά επίσης τα βιντεοπαιχνίδια. Ψάχνουμε τόσο διεξοδικά τα σημεία που να ταυτίζονται οι απόψεις μας, για να γίνουν βάση μιας επικοινωνίας που να αφορά αυτό που τόσο αγαπάμε. Δυστυχώς όμως ψαχουλεύουμε, σκαλίζουμε και ανακατώνουμε χωρίς νόημα. Το κοινό στοιχείο που ψάχνουμε με τόσο ζήλο, το οποίο να είναι ικανό να μας φέρει κοντά σε κάποιον, το έχουμε ήδη. Η αγάπη μας για τα βιντεοπαιχνίδια, για την οποία κάνουμε όλον αυτόν τον κόπο, είναι αυτή που μας συνδέει. Οτιδήποτε άλλο κρίνω πως είναι περιττό.
Βάσω Κοζαδίνου
Βρείτε τη συντάκτρια: vasokozanidou@unboxholics
Οι τεχνολογικές κοινωνίες έχουν δώσει μια ροπή στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Μια ροπή προς το απρόσωπο. Μια ροπή που όσο πιο κοντά νομίζουμε ότι μας φέρνει, τόσο περισσότερο μας απομακρύνει. Σε τέτοιες κοινωνίες, η επικοινωνία είναι ενυπόστατη και ανυπόστατη ταυτόχρονα. Πολλοί άνθρωποι μιλούν μεταξύ τους, μα λίγοι επικοινωνούν. Η ενασχόληση με τα βιντεοπαιχνίδια είναι πια μια διέξοδος πολλών ανθρώπων για τη δημιουργία κοινωνικών σχέσεων και την κάλυψη της ανάγκης για επικοινωνία. Δεν αμφιβάλλω για την αποτελεσματικότητά της. Αναγνωρίζω όμως, ότι όπως παντού, έτσι κι εδώ, υπάρχει μια προβληματική.
Έχω παρατηρήσει πως κατά ένα μεγάλο ποσοστό, εκφράζουμε την αγάπη μας για τα βιντεοπαιχνίδια στους άλλους, με γνώμονα την ανταπόκριση. Στην ερώτηση «Τι παιχνίδια παίζεις;», οι συνηθέστερες απαντήσεις κυμαίνονται ανάμεσα στα πιο γνωστά, συζητημένα και προβεβλημένα παιχνίδια. Δεν είναι πως οι άνθρωποι δεν παίζουν άλλους μικρότερους και άγνωστους τίτλους. Δεν είναι πως οι τίτλοι που παραλείπουν να αναφέρουν είναι πιο προσωπικοί ή ντρέπονται για αυτούς. Ασυναίσθητα όμως, καθοδηγούμενοι υποσυνείδητα από την ανάγκη για επικοινωνία επιλέγουν να αναφέρουν παιχνίδια που στατιστικά ο συνομιλητής τους έχει πιθανότητα να γνωρίζει ή να έχει ασχοληθεί. Στατιστικά, λοιπόν, οι τίτλοι που είναι πιθανότερο κάποιος να γνωρίζει είναι αυτοί που έχουν προβληθεί, διαφημιστεί και συζητηθεί περισσότερο. Αυτό συμβαίνει διότι η εξωτερίκευση της αγάπης μας για τα βιντεοπαιχνίδια πραγματοποιείται για κάποιο σκοπό, δηλαδή την ανταπόκριση και την εύρεση κοινών στοιχείων με τον συνομιλητή, τα οποία μέσα από την επικοινωνία θα βοηθήσουν στην κοινωνικοποίηση και τη δημιουργία μιας κοινωνικής σχέσης.
Μάθαμε να αγαπάμε εμφανώς, ένα διαλεχτό μέρος το οποίο κρίνουμε ως ικανό να μας παρέχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Συνηθίσαμε να δείχνουμε την αγάπη μας εκεί που μετράει. Το κριτήριο για να εκφράσουμε την αγάπη μας για τα βιντεοπαιχνίδια είναι το ποσοστό ανταπόκρισης των άλλων. Ειδάλλως, είτε δεν θα εκφραστούμε καθόλου, είτε θα αναφερθούμε στους τελευταίους τίτλους με τους οποίους ασχοληθήκαμε. Οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι σαφώς σε δυσμενέστερη θέση όσον αφορά τις πιθανότητες ανταπόκρισης του συνομιλητή μας. Γι’ αυτό, τις περισσότερες φορές, οι πιο πολλοί άνθρωποι γινόμαστε επιλεκτικοί, φτιάχνοντας μια λίστα με παιχνίδια δημοφιλή. Αυτή η λίστα δεν είναι ψεύτικη. Μιλάμε όντως για παιχνίδια με τα οποία ασχοληθήκαμε. Η επιλογή των παιχνιδιών της λίστας, όμως, δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία.
Αναμφίβολα, η πρακτική αυτή μπορεί να μας βοηθήσει. Δεν μπορώ να τοποθετηθώ απέναντί της όσο γνωρίζω ότι έχει βοηθήσει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό gamers, κυρίως κοντά στην εφηβική ηλικία, να σταματήσουν να κλείνονται στον εαυτό τους, να μοιραστούν εμπειρίες, να ξεπεράσουν ενδεχομένως κάποια προβλήματα και να δημιουργήσουν ομαλά κοινωνικές σχέσεις. Την ίδια στιγμή όμως δεν χαίρομαι να βλέπω την αγάπη των ανθρώπων για κάτι, να εκφράζεται τόσο στημένα και να έχει σκοποθεσία. Και αυτό, γιατί η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά αίσθημα. Το –συν, είναι ένα συνθετικό που δηλώνει έναν δεσμό, μια σχέση, μια κατά κάποιο τρόπο εξάρτηση. Η αγάπη όσο ρομαντικό ή γλυκανάλατο και αν ακούγεται, είναι ανεξάρτητη και απροϋπόθετη. Δεν αγαπάμε επειδή μας αγαπούν, αλλά ούτε και για να μας αγαπούν. Δεν περιμένουμε, ή δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να περιμένουμε, αντάλλαγμα ή ανταπόδοση. Πριν δεχτώ παράπονα για την εξωπραγματική και μη ρεαλιστική αγάπη που περιέγραψα, θέλω να φέρω ως παράδειγμα την όχι και τόσο δυσεύρετη εξιδανικευμένη, κατά τη γνώμη μου, μορφή της. Η σχέση αγάπης ενός γονιού με το παιδί του, υπό φυσιολογικές συνθήκες πάντα, στηρίζεται ακριβώς επάνω στην έννοια του «απροϋπόθετου».
Με λυπεί λοιπόν, να βλέπω ανθρώπους να κόβουν και να ράβουν την αγάπη τους για τα παιχνίδια, στα μέτρα κάποιου άλλου, ακόμη και όταν αυτό συμβαίνει σε ένα πλαίσιο αθωότητας και με καλές προθέσεις. Ο σκοπός, δεν εξαγίασε, και δεν θα εξαγιάσει ποτέ τα μέσα, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Είμαστε τόσο απελπισμένοι καμιά φορά να γίνουμε αποδεκτοί και να κοινωνικοποιηθούμε μέσα σε μια κοινωνία, η οποία όσο περισσότερους τρόπους μας προσφέρει για να το κάνουμε, τόσο περισσότερο μας δυσκολεύει σε αυτό, που μοιάζει αστείο για κάποιον τρίτο που μας παρατηρεί, ακόμη και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ο στρουθοκαμηλισμός όμως, δε θα βοηθήσει. Όσο και να στεκόμαστε πίσω από ένα τραπεζάκι κρατώντας ένα σταχτοδοχείο μπροστά από το κεφάλι μας, μπορώ από προσωπική εμπειρία να εγγυηθώ πως δεν έχει το θεμιτό αποτέλεσμα.
Το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας είναι σαν να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, ο οποίος αγχώνεται άδικα. Ανησυχούμε τόσο πολύ για το εάν θα έχουμε κοινά με κάποιον ο οποίος αγαπά επίσης τα βιντεοπαιχνίδια. Ψάχνουμε τόσο διεξοδικά τα σημεία που να ταυτίζονται οι απόψεις μας, για να γίνουν βάση μιας επικοινωνίας που να αφορά αυτό που τόσο αγαπάμε. Δυστυχώς όμως ψαχουλεύουμε, σκαλίζουμε και ανακατώνουμε χωρίς νόημα. Το κοινό στοιχείο που ψάχνουμε με τόσο ζήλο, το οποίο να είναι ικανό να μας φέρει κοντά σε κάποιον, το έχουμε ήδη. Η αγάπη μας για τα βιντεοπαιχνίδια, για την οποία κάνουμε όλον αυτόν τον κόπο, είναι αυτή που μας συνδέει. Οτιδήποτε άλλο κρίνω πως είναι περιττό.
Βάσω Κοζαδίνου
Βρείτε τη συντάκτρια: vasokozanidou@unboxholics
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr