Τα τελευταία χρόνια η δημοσιογραφία περνάει κρίση, τόσο εντός όσο και εκτός Ελληνικής πραγματικότητας. Οι ειδήσεις πολλές, άλλες σοβαρές και άλλες πιο ασήμαντες, όλες όμως ικανές με τον ανάλογο χειρισμό να προκαλέσουν το λαϊκό αίσθημα και να ξεσηκώσουν πάθη. Η σωστή αντιμετώπιση είναι το κλειδί και οι καλοί δημοσιογράφοι οι κλειδοκράτορες. Ο Γιώργος είναι ένας από αυτούς. Γέννημα θρέμμα βορειοελλαδίτης, ζει στη Θεσσαλονίκη όπου εργάζεται ως ένας από τους δύο δημοσιογράφους του ανταποκριτικού γραφείου του ΑΝΤ1 στη συμπρωτεύουσα.
Στην 20ετή πορεία του έχει κληθεί να καλύψει δημοσιογραφικά μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας. Από το δυστύχημα με τους μαθητές στα Τέμπη το 2003, μέχρι τις κατά καιρούς πολιτικές εξελίξεις στα Σκόπια και την εξαφάνιση του 11χρονου Άλεξ στη Βέροια το 2006, με πιο πρόσφατο την προσφυγική κρίση, και συγκεκριμένα την τραγική κατάσταση διαβίωσης χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στην αυτοσχέδια δομή στην Ειδομένη, μέχρι και το καλοκαίρι του 2016.
Ο Γιώργος Γρηγοριάδης, μιλάει στο thespotlight.gr για τα γεγονότα που τον σημάδεψαν περισσότερο, την επαγγελματική του πορεία μέχρι σήμερα, αλλά και τα όνειρά του για το μέλλον.
Εργάζεσαι ως δημοσιογράφος στη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα επιτυχημένος, τα τελευταία 20 χρόνια. Γιατί δημοσιογραφία και όχι κάτι άλλο;
Αυτό μου άρεσε, αυτό με φαντάστηκα να κάνω, αυτό μου αρέσει να κάνω 20 χρόνια τώρα. Δεν ήξερα αλλά φανταζόμουν πως κάθε μέρα μου θα είναι διαφορετική. Και πράγματι αυτό συμβαίνει. Το ρεπορτάζ αν και κουραστικό είναι αναζωογονητικό. Εμπειρίες, γνωριμίες, προκλήσεις.
Η πρώτη σου δουλειά σε τηλεοπτικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας ήταν στο STAR, αν και πολύ γρήγορα μεταπήδησες στον ANT1 όπου παραμένεις μέχρι και σήμερα. Τι είναι αυτό που σε κρατάει τόσο δεμένο με το κανάλι του Αμαρουσίου όλα αυτά τα χρόνια;
Ο επαγγελματισμός σε όλους τους τομείς, η άψογη συνεργασία, η εμπιστοσύνη που μου έχει δείξει ο σταθμός. Έχω αλλάξει πολλούς διευθυντές, αρχισυντάκτες κι όμως ποτέ δεν με αντιμετώπισε κάποιος μόνο ως ανταποκριτή αλλά κυρίως ως υποστηρικτή σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια για έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση του κοινού. Τι άλλο να θέλει ένας ρεπόρτερ ανταποκριτικού γραφείου;
Σου έγινε ποτέ πρόταση από άλλο κανάλι να «εγκαταλείψεις» την οικογένεια του ΑΝΤ1;
Ναι! Και με καλύτερα χρήματα εκείνη την περίοδο. Ήταν τιμητική η πρόταση αλλά δεν μπήκα καν στη διαδικασία να τη συζητήσω. Δεν μπήκα καν στη διαδικασία να διαπραγματευτώ με τον ΑΝΤ1. Θεωρώ τον ΑΝΤ1 οικογένειά μου και τους οικογενειακούς δεσμούς μου έχω μάθει να μην τους ταράσσω. Απλά τους προστατεύω.
Σε όλη σου τη δημοσιογραφική πορεία έχεις καλύψει μια πληθώρα θεμάτων τόσο εγχώριου, όσο και παγκόσμιου ενδιαφέροντος . Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σου μέχρι σήμερα;
Από τότε που έγινα πατέρας άλλαξα ως άνθρωπος και ως ρεπόρτερ. Ό,τι δυσάρεστο έχει να κάνει με παιδιά με συνθλίβει. Από δυστύχημα έως κακοποίηση, από εγκατάλειψη μέχρι σοβαρή ασθένεια. Η τραγωδία στα Τέμπη με τους μαθητές του Μακροχωρίου, έχει χαραχτεί στη μνήμη μου. Η εικόνα του μαζικού «αποχαιρετισμού» τους, στο χωριό της Ημαθίας δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ από τα μάτια μου.
Τα περασμένα δυο χρόνια ασχολήθηκες εκτενώς με το προσφυγικό, που από το καλοκαίρι του 2015 έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη χώρα μας. Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα πηγαινοερχόσουν σχεδόν καθημερινά στον αυτοσχέδιο καταυλισμό της Ειδομένης, στα σύνορα με την FYROM. Μίλησέ μας για αυτή την εμπειρία…
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για την Ειδομένη. Μέρες, ίσως και μήνες. Ήταν και θεωρώ πως θα είναι η πιο δυνατή εμπειρία στη δημοσιογραφική μου πορεία. Έμαθα τι θα πει δίψα για ζωή. Γνώρισα ανθρώπους με όνειρα. Με στόχους. Ανθρώπους κυνηγημένους και ξεσπιτωμένους όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη. Ανθρώπους με αποθέματα ψυχής, κουράγιο και σωματική δύναμη που δεν γνώριζα ότι κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος. Ηλικιωμένους που γλίτωσαν από βόμβες στην πατρίδα τους και επιβίωναν σε κακουχίες σε μία χώρα που κατά τα άλλα τους άνοιξε την αγκαλιά. Νέοι, νεαρά ζευγάρια με μικρά παιδιά, γερόντια και γερόντισσες που σαν αγρίμια όταν χρειάστηκε άνοιγαν το κουρασμένο βήμα τους ξεκινώντας το απατηλό ταξίδι οδικώς από την Ειδομένη, περνώντας από κακοτράχαλες, λασπωμένες πλαγιές και ορμητικούς χειμάρρους για να περάσουν στα Σκόπια και από εκεί να συνεχίσουν προς την κεντρική Ευρώπη. Διαπίστωσα πως είναι να ζεις σε ένα αντίσκηνο μαζί με άλλα 10 άτομα. Να στέκεσαι στην ουρά με τις ώρες για μια χούφτα πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό. Πώς είναι να αρρωσταίνεις και να μην έχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Να κινδυνεύεις από τρωκτικά, έντομα, ιώσεις από λιμνάζοντα ύδατα και μολυσμένο πόσιμο νερό. Να μην επαρκούν οι χημικές τουαλέτες. Να μάχεσαι διεκδικώντας αξιοπρέπεια. Να ξέρεις πως και η επόμενη μέρα θα σε βρει «κλειδωμένο» σε έναν καταυλισμό κι όμως να ελπίζεις. Έμαθα τι σημαίνει στέρηση, πως είναι να έρχεσαι στα χέρια για την επιβίωσή σου. Η Ειδομένη ήταν σχολείο για μένα. Σχολείο ζωής.
Πόσο σε επηρέασε και πόσο σε άλλαξε σαν άνθρωπο, αλλά και δημοσιογράφο, η κατάσταση αυτή;
Όσο ήμουν εκεί παρέμενα ρεπόρτερ. Επαγγελματίας όσο μπορούσα. Όταν επέστρεφα σπίτι μου όμως, μετά από 16 ώρες έβγαζα τη μάσκα του δημοσιογράφου. Φορτισμένος ψυχολογικά ήταν σαν να γνώριζα το Γιώργο από την αρχή. Έκανα την αυτοκριτική μου, προσπαθούσα να τιθασεύω τη ματαιοδοξία μου. Ένα «γιατί» συνόδευε κάθε μου κίνηση μέχρι να ξαναβρεθώ στην Ειδομένη. Από το ζεστό πιάτο φαγητό, μέχρι το ζεστό μπάνιο μου, και από το στρώμα του κρεβατιού μου μέχρι τα καθαρά μου ρούχα έψαχνα να βρω απαντήσεις γιατί να συμβαίνει αυτό; Δεν το έπαιζα ο «Ρομπέν των ταλαιπωρημένων». Χωρίς να το θέλω όμως έβαζα τον εαυτό μου στη θέση τους και τρελαινόμουν. Άλλωστε έκανα φίλους από την Ειδομένη, γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, διευθυντές τραπεζών, αγρότες, στρατιωτικούς, καθηγητές πανεπιστημίων, δασκάλους, επιχειρηματίες. Πρώην τίτλοι βέβαια όλοι αυτοί για τους πρόσφυγες της Ειδομένης. Αλλά έτσι ήταν. Είχαν μια άλλη ζωή. Κανονική. Στημένη. Που άλλαζε, άλλαζε, άλλαζε και έφθινε. Χειροτέρευε. Μέχρι που άρχισαν να κινδυνεύουν και να παλεύουν με το θάνατο. Πώς να ξεχάσω τα μάτια των παιδιών που με κοιτούσαν όλο απορία όταν τους έδινα μία σοκολάτα στα χέρια. Εκείνα τα φοβισμένα μάτια που φώτιζαν αμέσως από χαρά. Παιδιά που εκτιμούσαν αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Δεν ξέρω αν η Ειδομένη με έκανε καλύτερο άνθρωπο, σίγουρα όμως με έκανε πολύ πιο σκεπτικιστή.
Πριν λίγους μήνες τα δεδομένα στον ενημερωτικό τομέα του ΑΝΤ1 άλλαξαν σημαντικά. Εκτός από την αλλαγή ώρας –πλέον προβάλλεται στις 19.00 και όχι στις 20.00-, η επί αρκετά χρόνια anchorwoman του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του σταθμού Μαρία Χούκλη έφυγε και στην θέση της ήρθε ο εξίσου έμπειρος Νίκος Χατζηνικολάου. Αυτή η αλλαγή θα έλεγες πως σηματοδοτεί μια νέα εποχή για το δελτίο του σταθμού;
Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς παρουσιαστές που πέρασαν από το δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1. Όλοι τους επαγγελματίες. Η Μαρία Χούκλη άφησε το στίγμα της στο σταθμό. Όπως και ο καθένας βέβαια. Θεωρώ ότι ο ΑΝΤ1 έχει ένα πολυθεματικό δελτίο, αξιόπιστο, χωρίς κιτρινισμούς, είναι κοντά στον πολίτη. Ο Νίκος Χατζηνικολάου είναι εξίσου έμπειρος με πιστό κοινό και συνεντεύξεις που βγάζουν ειδήσεις. Αυτή η κίνηση του ΑΝΤ1 να εντάξει το Νίκο Χατζηνικολάου στο δυναμικό του δείχνει πως η ενημέρωση δεν απαξιώνεται παρά τις προκλήσεις και πως παραμένουν τα δελτία ειδήσεων ο καθρέπτης ενός τηλεοπτικού σταθμού που σέβεται τους τηλεθεατές του.
Δεν είσαι όμως μόνο στο δελτίο, αλλά και στο «Καλημέρα Ελλάδα» με τον Γιώργο Παπαδάκη, την μακροβιότερη εκπομπή της Ελληνικής τηλεόρασης. Πόσο δύσκολο είναι να ξυπνάς σχεδόν καθημερινά από τις 5 το πρωί;
Η εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» είναι ένα κεφάλαιο μόνη της στην ελληνική τηλεόραση. Είναι πανεπιστήμιο. Είναι ενημέρωση από κάθε άποψη. Το ότι αποτελώ κομμάτι αυτής είναι τουλάχιστον τιμητικό για μένα. Ο Γιώργος Παπαδάκης είναι τόσο επαγγελματίας που δύσκολα μπορεί να περιγράψει κάποιος. Σηκώνει μανίκια κάθε πρωί από νωρίς και είναι εκεί έτοιμος για όλα. Το ίδιο και η ομάδα του. Υπάρχει τέτοιο δέσιμο που πλέον αντιλαμβάνεται ο ένας τον άλλο χωρίς πολλές κουβέντες. Έχω μάθει να διαχειρίζομαι πληροφορίες με το σταγονόμετρο, να αναλαμβάνω την ευθύνη του λόγου μου για κάτι που ίσως δεν έχω καταφέρει να διασταυρώσω όσο θα ήθελα, ευτυχώς χωρίς να έχω πέσει ακόμη σε λάθη αδιόρθωτα. Αλλά αυτό είναι και η άμεση ενημέρωση. Όσο για το… πολύ πρωινό ξύπνημα… έχει και αυτό τη χάρη του! Κυκλοφορώ σε μια άδεια πόλη, συνήθως μόνο με τους ξενύχτηδες και λιγοστούς άλλους επαγγελματίες που επίσης παλεύουν στην ζωή τους από το ξημέρωμα. Μου έχει τύχει να απολαμβάνω τη θέα στην παραλία χωρίς επικαιρότητα, μου έχει τύχει όμως και πολλές φορές να είμαι στον «αέρα» συνεχώς για κάτι που έχει «σκάσει» κατά τη διάρκεια της εκπομπής – όπως λέμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι στη γλώσσα μας – και οι πληροφορίες να πέφτουν βροχή τόσο πολύ ώστε να μην τις προλαβαίνεις. Και τα δύο έχουν τη μαγεία τους. Έχω μάθει να αντέχω στο κρύο, στην ζέστη, στον ήλιο, στη βροχή και τον αέρα. Σκληραγωγούμαι δηλαδή. Έτσι είναι όμως το πεζοδρόμιο. Κι όταν ακούς μπράβο στο τέλος της εκπομπής, γιατί το ακούς, τόσο από το Γιώργο Παπαδάκη, όσο και από τους αρχισυντάκτες της εκπομπής, τότε παίρνεις δύναμη για να συνεχίσεις. Και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. Άλλωστε μία 3ωρη εκπομπή πρέπει να τα έχει όλα. Και τα χαλαρά θέματα και τα σοβαρά. Κι ένας δημοσιογράφος πρέπει να μπορεί να στέκεται σε όλα. Εξάλλου το κοινό δεν σε κρίνει για τα θέματα που καλύπτεις αλλά για τον τρόπο που τα αντιμετωπίζεις.
Κατά καιρούς βλέπουμε συναδέλφους σου να μεταπηδούν από το δελτίο ειδήσεων είτε σε δικές τους ενημερωτικές εκπομπές, είτε ακόμα και στην ψυχαγωγία. Εσένα θα σε ενδιέφερε να κάνεις κάτι άλλο;
Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο χώρο έχω μάθει να είμαι στρατιώτης πρώτης γραμμής. Έχω μάθει να λέω ναι στις προκλήσεις. Έχω τσαλακωθεί όταν χρειάστηκε, όχι όταν μου ζητήθηκε, θεωρώ πως έχω ανταπεξέλθει σε κάθε είδος ρεπορτάζ. Μία πρόταση – πρόκληση με προοπτικές εξέλιξης σίγουρα θα τη συζητούσα.
Τι είναι αυτό που θα σε ιντρίγκαρε περισσότερο και θεωρείς ότι μπορεί να σου ταιριάζει;
Ό,τι έχει να κάνει με το ρεπορτάζ και την ενημέρωση. Δεν μπορώ να με κατηγοριοποιήσω. Άλλωστε και το ρεπορτάζ δεν έχει στεγανά. Είναι αρχή μου αυτό!
Αν σου γινόταν κάποια σοβαρή επαγγελματική πρόταση για την οποία όμως θα έπρεπε να φύγεις από την Θεσσαλονίκη και να μετακομίσεις πλέον μόνιμα στην Αθήνα, θα το έκανες;
Κάθε νέα αρχή όσο με τρομάζει τόσο με ενθουσιάζει. Εδώ και 13 χρόνια δεν είμαι μόνος. Έχω οικογένεια. Σύζυγο και 2 παιδιά, που με στηρίζουν στη δουλειά μου. Αν καταλήξουμε όλοι μαζί ότι το νέο ξεκίνημα θα είναι καλύτερο για όλους θα γυρίζαμε σελίδα στην ζωή μας.
Η μέρα ενός δημοσιογράφου είναι συχνά δύσκολη, κουραστική και ψυχοφθόρα. Υπάρχουν φορές που μεταφέρεις τους προβληματισμούς σου στο σπίτι;
Η οικογένειά μου θα έπρεπε να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση. Προσπαθώ να μην το κάνω αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν τα καταφέρνω πάντα. Με επηρεάζουν θέματα και επειδή δεν είμαι καθόλου εσωστρεφής ως άνθρωπος θεωρώ ότι αρκετές φορές μεταφέρω τους προβληματισμούς μου στο σπίτι. Τους συζητώ όμως χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγώ θέλω απλά να τους ξεφορτωθώ για να τους φορτώσω σε άλλους.
Το ξέρω πως αυτό το ρωτάνε συνήθως σε τραγουδιστές ή ηθοποιούς, αλλά πως θα σου φαινόταν αν ένας από τους γιους σου αποφάσιζε πως ήθελε να ακολουθήσει το επάγγελμά σου;
Σαν σωστός πατέρας θα προσπαθήσω να συμβουλέψω τους γιους μου. Ξέρω καλά τι σημαίνει ρεπορτάζ, τις δυσκολίες και τις ευκολίες που έχει. Η προβολή ναι είναι επιβράβευση, αλλά δεν είναι και τόσο λαμπερή όσο φαίνεται στο γυαλί. Από κει και πέρα η απόφαση θα είναι δική τους κι εγώ εκεί για να τους στηρίξω στην όποια επιλογή τους.
Εκτός από τον ΑΝΤ1, είσαι και δάσκαλος δημοσιογραφίας σε ιδιωτική σχολή στη Θεσσαλονίκη. Τι συμβουλές δίνεις στους μαθητές σου και τι θα πρέπει να προσέξει και να έχει πάντα στο μυαλό του ένας επίδοξος νέος δημοσιογράφος;
Ο χώρος μας έχει ανάγκη από καλά παιδιά κυρίως. Ένας νέος ρεπόρτερ είναι εύπλαστος. Ανάλογα με το μέσο που θα κληθεί να υπηρετήσει θα μάθει και τη δουλειά. Όρεξη χρειάζεται, τυπικότητα, σεβασμός, ακούραστα πόδια και χέρια, ανοιχτά μυαλά, κριτική ικανότητα και όχι τοποθετήσεις.
Κείμενο & Φωτογραφίες: Δημήτρης Ιωάννου | thespotlight.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr