Και τώρα τι κάνουμε; Άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη

Αλλη μια φορά το Κοινοβούλιο απαξιώθηκε, με τους συμπολιτευόμενους βουλευτές να ψηφίζουν μέτρα που δεν πιστεύουν και τους αντιπολιτευόμενους να καταψηφίζουν μέτρα που θα ψήφιζαν αν ήταν στην κυβέρνηση.

Προς τι; Για να πάμε, λέει, στο Eurogroup έχοντας άλλη μια φορά ήδη δώσει τα πάντα ώστε να πάρουμε, δήθεν, μια ουσιαστική αναδιάρθρωση χρέους που το Eurogroup ποτέ δεν θα έδινε...

Κάποιοι ήλπιζαν ότι η εκλογή του Μακρόν μαζί με τα λεγόμενα του Μοσκοβισί, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ υπέρ μιας έστω και υποτυπώδους αναδιάρθρωσης χρέους θα έσπαγαν το τείχος της άρνησης του Β. Σόιμπλε και του Eurogroup, το οποίο ελέγχει ως εάν να ήταν φέουδό του.

Το μόνο καλό που προέκυψε από το τελευταίο Eurogroup είναι ότι κατέρριψε φλεγόμενες αυτές τις φαντασιώσεις. Τώρα, σήμερα, μετά και τις τελευταίες δηλώσεις του Ρέγκλιγκ περί θλιβερών σεναρίων αναδιάρθρωσης που ίσως κάποτε προκριθούν, κανείς δεν δικαιολογείται πλέον να περιμένει την ανάκαμψη της χώρας μας στη βάση της οποιασδήποτε συμφωνίας προκύψει σε οποιοδήποτε Eurogroup των επόμενων χρόνων.

Οπότε; Τώρα τι κάνουμε; Εθνική συμφιλίωση στη βάση τριών ελάχιστων κοινών στόχων και επτά τομών που δρομολογούμε χωρίς την άδεια του Eurogroup. Αυτή είναι η απάντηση του DiEM25.

Πράγματι, όταν η κρίση είναι τόσο βαθιά, δημιουργούνται προϋποθέσεις συμφιλίωσης και συστράτευσης πολιτικών δυνάμεων, παραδοσιακά ανταγωνιστικών. Εντιμοι φιλελεύθεροι και συντηρητικοί, κεϊνσιανοί και μαρξιστές, λιμπεραλιστές και μονεταριστές μπορούμε να συμφωνήσουμε σε βασικά πράγματα που πρέπει να γίνουν αύριο το πρωί:

Αναδιάρθρωση όλων των χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων χρεών.

Δραστική μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών και του σταθερού κόστους της οικονομικής δραστηριότητας.

Τερματισμός των αυτο-τροφοδοτούμενων περικοπών συντάξεων, επενδύσεων, μισθών.

Η επίτευξη αυτών των στόχων μπορεί και απαιτείται να αποτελέσει τη βάση για τη λύση. Κανένας όμως από τους τρεις στόχους δεν συνάδει με το «κλείσιμο της αξιολόγησης», και τη λογική του 3ου Μνημονίου, που θεμελιώνεται ακριβώς στα αντίθετα:

(α) Αύξηση ή διατήρηση των απαράδεκτα υψηλών φορολογικών συντελεστών,

(β) αναβολή της αναδιάρθρωσης ιδιωτικών και δημόσιων χρεών σε ένα μέλλον όπου ο κοινωνικός ιστός και το ανθρώπινο κεφάλαιο θα έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα και η χώρα θα έχει ερημοποιηθεί, και

(γ) νέες περικοπές που μειώνουν κι άλλο την παραπαίουσα εγχώρια δραστηριότητα.

Η επίτευξη των τριών απαραίτητων στόχων προϋποθέτει επτά τομές:

• 1. Μεγάλες και άμεσες μειώσεις όλων των φορολογικών συντελεστών – 18% ο μέγιστος ΦΠΑ, 20% ο μέγιστος φόρος των επιχειρήσεων, κατάργηση της προπληρωμής φόρων, κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης για εισοδήματα κάτω των 30.000.
• 2. Αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους μέσω ανταλλαγών νέων ομολόγων των οποίων οι αποδόσεις εξαρτώνται από την ανάκαμψη των ονομαστικών εισοδημάτων.
• 3. Στόχος πρωτογενούς πλεονάσματος το πολύ 1,5% του ΑΕΠ.
• 4. Αμεση ίδρυση Δημόσιου Εξωτραπεζικού Συστήματος Πληρωμών, που επιτρέπει την πολύπλευρη ακύρωση ληξιπρόθεσμων οφειλών, τις εξωτραπεζικές πληρωμές, και δημοσιονομικό χώρο για το κράτος, καθώς και δυνατότητες χρηματοδότησης νέου προγράμματος καταπολέμησης της φτώχειας
• 5. Ιδρυση Δημόσιας Εταιρείας Διαχείρισης Μη Βιώσιμων Ιδιωτικών Χρεών με μορατόριουμ στους πλειστηριασμούς και στις εξώσεις.
• 6. Μετατροπή του Υπερταμείου-ΤΑΙΠΕΔ σε δημόσια αναπτυξιακή τράπεζα που δανείζεται με εχέγγυα τη δημόσια περιουσία (την οποία διαχειρίζεται με στόχο τις επενδυτικές ροές που αναβαθμίζουν την ίδια τη δημόσια περιουσία) και με τις μετοχές αυτής της νέας αναπτυξιακής τράπεζας να εκχωρούνται στα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία έτσι στηρίζονται με νέα κεφάλαια.
• 7. Σεβασμός στη μισθωτή εργασία και στην επιχειρηματικότητα: Τέλος στο «μπλοκάκι» και το ΤΕΒΕ-ΕΦΚΑ για μισθωτούς οι οποίοι εντάσσονται στο ΙΚΑ. Για νέες επιχειρήσεις, start-ups, απαλλαγή για 5 χρόνια από ασφαλιστικές εισφορές. Για όλες τις επιχειρήσεις εισαγωγή «ταβανιού» στο συνολικό ποσοστό φόρων και εισφορών στο 50% των εσόδων τους.

Η κρίση είναι τόσο βαθιά, που δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να υπάρξει εθνική συναίνεση πάνω σε μια τέτοια λύση. Το πρόβλημα, ο σπόρος της διχόνοιας, είναι αλλού: Οποια κυβέρνηση κι αν προσέλθει στο Eurogroup με λογικές προτάσεις θα έρθει αντιμέτωπη με το γνωστό Τείχος της Αρνησης των δανειστών.

Πράγματι, καμία λελογισμένη πρόταση οικονομικής πολιτικής δεν θα έχει την οποιαδήποτε τύχη εφόσον θέτει ως προϋπόθεση εφαρμογής της την πρότερη σύμφωνη γνώμη του Eurogroup.

Οι δανειστές, πρέπει να το καταλάβουμε, συμφωνούν σιωπηλά ότι αυτές οι τομές είναι απαραίτητες, αλλά δεν τις δέχονται γιατί η ανάκαμψη της Ελλάδας δεν τους αφορά. Το μόνο που νοιάζει τον κ. Σόιμπλε είναι να σηματοδοτήσει στο Παρίσι και στο ΔΝΤ ότι δεν είναι διατεθειμένος να κάνει πίσω σε τίποτα. Ετσι, καταλήγουμε παράπλευρη απώλεια στην τιτάνια μάχη συμφερόντων Παρισίων, Βερολίνου και Ουάσινγκτον.

Εμείς όμως; Θα κάτσουμε στη γωνιά μας, στη φυλακή χρέους μας, βουβοί, αποχαιρετώντας τα παιδιά μας που μεταναστεύουν, για να μη στενοχωρήσουμε δανειστές που δεν νοιάζονται καν για το αν θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω; Ή θα συνασπιστούμε να κάνουμε αυτά που είναι σωστά για την Ελλάδα και σωστά για την Ευρώπη; Ποια είναι αυτά;

• 1. Αμεση νομοθέτηση των πιο πάνω επτά τομών άνευ διαπραγματεύσεως και μονομερώς.
• 2. Οσο τα EuroWorkingGroup και Eurogroup αρνούνται να αποδεχθούν τις επτά τομές ως το αδιαπραγμάτευτο σημείο εκκίνησης της ελληνικής ανάκαμψης, η ελληνική κυβέρνηση θα ακολουθεί την τακτική της «κενής καρέκλας» του στρατηγού Ντε Γκολ.
• 3. Αν η τρόικα αρχίσει πάλι τις απειλές για Grexit, και η ΕΚΤ αρνηθεί, όπως τον Ιούνιο του 2015, να αυξήσει τον ELA, η χώρα θα διατηρηθεί εντός της ευρωζώνης με τα ισχύοντα capital controls και με αυξανόμενη χρήση του Δημόσιου Εξωτραπεζικού Συστήματος Πληρωμών.
• 4. Στο μεταξύ αναβάλλονται μονομερώς οι αποπληρωμές στην τρόικα και δρομολογείται πολιτική παραμονής εντός της ευρωζώνης υπό συνθήκες έκτακτης ανάγκης, που περιλαμβάνουν τη διάθεση της υπάρχουσας/διαθέσιμης ρευστότητας για τις επιλεκτικές εισαγωγές που έχει ανάγκη η χώρα και προς την ενίσχυση των εξαγωγικών τομέων και επιχειρήσεων.

Καλοπροαίρετα κάποιοι θα ρωτήσουν: Καλά, μπορεί να αντέξει η χώρα εντός της ευρωζώνης υπό καθεστώς σύγκρουσης με την τρόικα; Δεν το προσπαθήσατε αυτό το 2015 και αποτύχατε;

Οι πιο κακοπροαίρετοι, εκείνοι που τον Γενάρη του 2015 φώναζαν «Γερούν γερά!», θα πάνε πιο πέρα. «Να τους πάλι», τους ακούω ήδη να ουρλιάζουν, «θέλουν να μας φέρουν πίσω στο 2015. Πάλι Κούγκι και Ζάλογγο. Πάλι περήφανη διαπραγμάτευση που διακινδυνεύει τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη». Θα μας πουν εθνοπροδότες και αφελείς.

Τους απαντάμε: Το πρόγραμμα για επιβίωση εντός της ευρωζώνης υπό συνθήκες ρήξης με την τρόικα δεν απέτυχε το 2015. Απλώς δεν εφαρμόστηκε!

Λογικό ήταν να επέλθει η ήττα. Οσο για τα περί περιπέτειας, τους θυμίζουμε ότι περιπέτεια ήταν η Τουρκοκρατία, όχι το Κούγκι και το Ζάλογγο. Ετσι και σήμερα: Περιπέτεια είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης και το Μνημόνιο, όχι η αντίσταση σε αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι το 2015 σφάλαμε. Οχι επειδή πιστέψαμε ότι η απελευθέρωση ήταν εφικτή. Σφάλαμε που πιστέψαμε τους λάθος ανθρώπους, οι οποίοι κάποια στιγμή, για να συνθηκολογήσουν, αποκάλεσαν αυταπάτη τον εφικτό στόχο.

Εμείς δεν είχαμε αυταπάτες: Μπορούσαμε τότε, το καλοκαίρι του 2015, να έχουμε κρατηθεί στην ευρωζώνη με κλειστές τις τράπεζες για όσο καιρό απαιτείτο ώστε να υπάρξει πραγματική λύση.

Σήμερα μπορούμε ακόμα πιο εύκολα. Αλήθεια, τι θα μας κάνουν; Θα μας επιβάλουν capital controls; Σήμερα όλοι έχουμε χρεωστικές κάρτες, τα περισσότερα μαγαζιά έχουν POS.

Μαζί με το δημόσιο εξωτραπεζικό σύστημα πληρωμών που προτείνουμε, τον περιορισμό των εισαγωγών ειδών πολυτελείας και τη δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών που θα δώσουν ανάσες στον ιδιωτικό τομέα, θα μπορέσουμε να κρατηθούμε εντός της ευρωζώνης για όσο χρειάζεται, ώστε να δείξει η επίσημη Ευρώπη τι θέλει: τη διάλυση ή τη διάσωση της Ε.Ε.; Εμείς θα είμαστε έτοιμοι και για τα δύο.