Η κενή ταυτότητα - άρθρο του Κωνσταντίνου Ανδρονίκου για το ialmopia.gr
Δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω. «Αγνόησα» εσκεμμένα διάφορα γεγονότα τους τελευταίους μήνες, διότι δεν υπάρχει πιο απολαυστικό πράγμα από το να βλέπεις επίκαιρες αναλύσεις από ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε το όνομά τους και ξαφνικά γίνανε φωστήρες και αποκτήσαν γνώμη ελεεινή κι ατεκμηρίωτη, λες και αυτό είναι κάτι που αγοράζεται.
Όμως είναι μία από εκείνες τις φορές, που δεν μπορώ να κρατήσω τα προσχήματα και τα λόγια καμιά φορά πρέπει να είναι σκληρά. Αυτά που συνέβησαν ανά την υφήλιο την τελευταία εβδομάδα με συγκλόνισαν περισσότερο από πέρυσι το καλοκαίρι κι εκείνες τις απίστευτες 100 μέρες που ήρθαν τα πάνω κάτω σε αυτόν τον πιο απίστευτο αιώνα που ζούμε.
Ωστόσο, αυτό που με συγκλόνισε και εξακολουθεί να με συγκλονίζει, είναι η εξοργιστική απάθεια του λαού μας όσον αφορά την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που ταλαιπωρούν τόσο την χώρα μας (εμβάθυνση της κρίσης, παντελής έλλειψη εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, το χειρότερο πολιτικό αδιέξοδο από την εποχή του Όθωνα και των ξένων κομμάτων κλπ.) όσο και προς την αντιμετώπιση της σχεδόν καθημερινής αιματοχυσίας αθώων σε μετρό, πλατείες, ναούς τους κόσμου μας.
Προσοχή δεν μιλώ, για την απουσία μερικών στάτους από τους προαναφερθέντες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτά είναι αφορμή για καυγά και χοντρά γέλια και ποτέ δεν τα εκλάμβανα στα σοβαρά. Λες κι αν συμβεί κάτι και γράψεις είμαι το Γκόθαμ π.χ. και ανεβάσεις και μια φωτογραφία με κεράκι, θα αποθαρρύνεις το αρρωστημένο φρόνημα των εκάστοτε τεράτων (που έχουν αποθρασυνθεί τόσο πολύ) και δύσκολα θα το επαναλάβουν. Μιλώ για αυτόν τον καθημερινό μαρασμό, αυτήν την πλέον δραματική κατάσταση κυρίως της δικιάς μου γενιάς που μη έχοντας (ενίοτε δικαιολογημένα) που την κεφαλήν κλίνη, βρίσκει καταφύγιο σε μία ετοιμόρροπη συσκευή τηλεόρασης, παρακολουθώντας πεζούς και αχρείους να προσπαθούν να κερδίσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας κι έπειτα, τους σχολιάζει, πέφτει στην παγίδα της καθυστέρησης και εν τέλει πολτοποιείται.
Κάπου εδώ έρχεται και το δράμα της ταυτότητας της γενιάς μας. Καλώς η κακώς, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ιστορίας μας, ο ξεριζωμός (γιατί περί τέτοιου πρόκειται, η λέξη μετανάστευση είναι πολύ λίγη για να το περιγράψει) των επιστημόνων μας ατελεύτητος, οι προκλήσεις τεράστιες κι εσένα το μόνο που σε νοιάζει είναι να πας να ζήσεις μια ζωή ενός άλλου σε ένα ερημικό νησί κι έπειτα να κανιβαλίσεις γράφοντας δήθεν έξυπνες ατάκες για να ικανοποιήσεις την ζήλια σου, όχι για το καλύτερο αλλά για το κάτω του μετρίου αποτέλεσμα του βίου σου.
Έτσι, κλείνεις τα μάτια, σιωπάς κι αυτοί μας γλεντάνε (ναι, η λέξη που καταλάβατε) άνευ σιέλου… Ξεχάσαμε να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε και να ονειρευόμαστε, πήραμε μια βαριά ταυτότητα γραμμένη σε μια γλώσσα που όμοια της δεν υπάρχει και κάθε μέρα, ξύνοντας την με μανία, σβήνουμε και από έναν στόχο, αφήνοντας στο τέλος ένα σαρκίο που θα δουλεύει για να ικανοποιεί αλλότρια πάθη. Σταυρώνεται ο Χριστός καθημερινά στην Συρία, στην Αγία Πετρούπολη, στην Στοκχόλμη, στην Αίγυπτο και στην Υεμένη και εμείς αντί να ουρλιάξουμε στην μούρη του σταυρωτή, ούτε ένα δάκρυ δεν ρίχνουμε, μόνο περιμένουμε να πάει βράδυ και να μπούμε με τα καλά μας στην αίθουσα αναμονής για την υποκουλτούρα και την σαπίλα μέχρι να έρθει η ώρα να γίνουμε κάποιος άλλος. Κι όταν θα πεθάνουμε στα 40 από πλήξη ανέραστοι και άχρωμοι, κολλημένοι στον πάτο μιας οθόνης που εμείς δεν κλείσαμε, δεν θα υπάρχει ταυτότητα, δεν θα υπάρχει τίποτα παρά μόνο η θάλασσα κι ο βασιλιάς ήλιος…
Δεν σκοπεύω να δώσω κλισέ ευχές. Θα δώσω μόνο δυο στίχους του σπουδαίου μας Ελύτη και ας με συγχωρήσετε όλοι για την πικρία , τις Μεγάλες αυτές μέρες που έρχονται και που αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας, τοὺς ἐμπτυσμούς, τα ῥαπίσματα, τα κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, την πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τον σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην, καὶ πρὸ πάντων, τὸν σταυρόν θα τα δεχόμαστε για πολλά χρόνια…
Γι’ αυτό αναστηθείτε! Αυτό μας έμαθε ο Κύριος και καλύτερα από εμάς, άλλος δεν θα το κάνει…
Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ, 22
Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται
σαν να 'ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φα-
γωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο
μαύρος όγκος που σαλεύει
Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός
Και τώρα μαύρος αιώνας.
(Από το Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου, 1984)
Δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω. «Αγνόησα» εσκεμμένα διάφορα γεγονότα τους τελευταίους μήνες, διότι δεν υπάρχει πιο απολαυστικό πράγμα από το να βλέπεις επίκαιρες αναλύσεις από ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε το όνομά τους και ξαφνικά γίνανε φωστήρες και αποκτήσαν γνώμη ελεεινή κι ατεκμηρίωτη, λες και αυτό είναι κάτι που αγοράζεται.
Όμως είναι μία από εκείνες τις φορές, που δεν μπορώ να κρατήσω τα προσχήματα και τα λόγια καμιά φορά πρέπει να είναι σκληρά. Αυτά που συνέβησαν ανά την υφήλιο την τελευταία εβδομάδα με συγκλόνισαν περισσότερο από πέρυσι το καλοκαίρι κι εκείνες τις απίστευτες 100 μέρες που ήρθαν τα πάνω κάτω σε αυτόν τον πιο απίστευτο αιώνα που ζούμε.
Ωστόσο, αυτό που με συγκλόνισε και εξακολουθεί να με συγκλονίζει, είναι η εξοργιστική απάθεια του λαού μας όσον αφορά την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που ταλαιπωρούν τόσο την χώρα μας (εμβάθυνση της κρίσης, παντελής έλλειψη εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, το χειρότερο πολιτικό αδιέξοδο από την εποχή του Όθωνα και των ξένων κομμάτων κλπ.) όσο και προς την αντιμετώπιση της σχεδόν καθημερινής αιματοχυσίας αθώων σε μετρό, πλατείες, ναούς τους κόσμου μας.
Προσοχή δεν μιλώ, για την απουσία μερικών στάτους από τους προαναφερθέντες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτά είναι αφορμή για καυγά και χοντρά γέλια και ποτέ δεν τα εκλάμβανα στα σοβαρά. Λες κι αν συμβεί κάτι και γράψεις είμαι το Γκόθαμ π.χ. και ανεβάσεις και μια φωτογραφία με κεράκι, θα αποθαρρύνεις το αρρωστημένο φρόνημα των εκάστοτε τεράτων (που έχουν αποθρασυνθεί τόσο πολύ) και δύσκολα θα το επαναλάβουν. Μιλώ για αυτόν τον καθημερινό μαρασμό, αυτήν την πλέον δραματική κατάσταση κυρίως της δικιάς μου γενιάς που μη έχοντας (ενίοτε δικαιολογημένα) που την κεφαλήν κλίνη, βρίσκει καταφύγιο σε μία ετοιμόρροπη συσκευή τηλεόρασης, παρακολουθώντας πεζούς και αχρείους να προσπαθούν να κερδίσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας κι έπειτα, τους σχολιάζει, πέφτει στην παγίδα της καθυστέρησης και εν τέλει πολτοποιείται.
Κάπου εδώ έρχεται και το δράμα της ταυτότητας της γενιάς μας. Καλώς η κακώς, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ιστορίας μας, ο ξεριζωμός (γιατί περί τέτοιου πρόκειται, η λέξη μετανάστευση είναι πολύ λίγη για να το περιγράψει) των επιστημόνων μας ατελεύτητος, οι προκλήσεις τεράστιες κι εσένα το μόνο που σε νοιάζει είναι να πας να ζήσεις μια ζωή ενός άλλου σε ένα ερημικό νησί κι έπειτα να κανιβαλίσεις γράφοντας δήθεν έξυπνες ατάκες για να ικανοποιήσεις την ζήλια σου, όχι για το καλύτερο αλλά για το κάτω του μετρίου αποτέλεσμα του βίου σου.
Έτσι, κλείνεις τα μάτια, σιωπάς κι αυτοί μας γλεντάνε (ναι, η λέξη που καταλάβατε) άνευ σιέλου… Ξεχάσαμε να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε και να ονειρευόμαστε, πήραμε μια βαριά ταυτότητα γραμμένη σε μια γλώσσα που όμοια της δεν υπάρχει και κάθε μέρα, ξύνοντας την με μανία, σβήνουμε και από έναν στόχο, αφήνοντας στο τέλος ένα σαρκίο που θα δουλεύει για να ικανοποιεί αλλότρια πάθη. Σταυρώνεται ο Χριστός καθημερινά στην Συρία, στην Αγία Πετρούπολη, στην Στοκχόλμη, στην Αίγυπτο και στην Υεμένη και εμείς αντί να ουρλιάξουμε στην μούρη του σταυρωτή, ούτε ένα δάκρυ δεν ρίχνουμε, μόνο περιμένουμε να πάει βράδυ και να μπούμε με τα καλά μας στην αίθουσα αναμονής για την υποκουλτούρα και την σαπίλα μέχρι να έρθει η ώρα να γίνουμε κάποιος άλλος. Κι όταν θα πεθάνουμε στα 40 από πλήξη ανέραστοι και άχρωμοι, κολλημένοι στον πάτο μιας οθόνης που εμείς δεν κλείσαμε, δεν θα υπάρχει ταυτότητα, δεν θα υπάρχει τίποτα παρά μόνο η θάλασσα κι ο βασιλιάς ήλιος…
Δεν σκοπεύω να δώσω κλισέ ευχές. Θα δώσω μόνο δυο στίχους του σπουδαίου μας Ελύτη και ας με συγχωρήσετε όλοι για την πικρία , τις Μεγάλες αυτές μέρες που έρχονται και που αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας, τοὺς ἐμπτυσμούς, τα ῥαπίσματα, τα κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, την πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τον σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην, καὶ πρὸ πάντων, τὸν σταυρόν θα τα δεχόμαστε για πολλά χρόνια…
Γι’ αυτό αναστηθείτε! Αυτό μας έμαθε ο Κύριος και καλύτερα από εμάς, άλλος δεν θα το κάνει…
Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ, 22
Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται
σαν να 'ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φα-
γωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο
μαύρος όγκος που σαλεύει
Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός
Και τώρα μαύρος αιώνας.
(Από το Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου, 1984)
Αναφερετε για αναλυσεις ανθρωπων που δε ξερουν το ονομα τους, εσεις ποιος ειστε και σαν τι γραφετε;
ΑπάντησηΔιαγραφή