Από όνειρο και θάνατο... Νέα βιβλία του ποιητή Δημήτρη Α. Δημητριάδη

Η γοητεία του ανέφικτου

ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ:

    Στη σπηλιά της μεγάλης αγέλης

    Το αίμα μένει

    Από όνειρο και θάνατο

Στα σπλάχνα του ποιήματος

ηχεί ακατάπαυστα

η τελευταία μας λέξη.

Γράφει η ΑΝΝΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Πρόσφατα κυκλοφόρησαν τα νεώτερα τρία βιβλία του ποιητή. Με συμβολικούς τίτλους και διαρκείς αναζητήσεις. Με τη διατρητική ματιά του να καταγράφει και να καταγγέλλει. Σε άλλες περιπτώσεις να παρακολουθεί και να περιγράφει μετακινήσεις στο χρόνο, στην παιδική ηλικία, σε λέξεις και εικόνες πρωτόγνωρες που τον σημάδεψαν και γι’ αυτό αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό του αλλά και γιατί αντιπροσώπευαν μυστικούς διαύλους προς το ανεξερεύνητο, το καινούριο.

Ο Δ. Α. Δημητριάδης αναζητά την άηχη αρμονία των ασύστολων θορύβων. Η γραφή του λειτουργεί ως σωσίβιο – σανίδες σωτηρίας, ενώ το λευκό χαρτί διαδραματίζει το ρόλο ενός καθρέφτη στην επιφάνεια του οποίου καθρεφτίζεται το συνοφρυωμένο από την περίσκεψη και την αγωνία πρόσωπό του.

Εντυπωσιάζει ο αυτοκυριαρχημένος στερεός λόγος, η ισορροπημένη ανάπτυξη της πρωταρχικής ιδέας. Η γλωσσική σήμανση είναι ρέουσα και ασφαλής. Καθ’ όλα πειστική. Συγκροτημένες οι εκφάνσεις, ασκημένη η παρατήρηση των ανθρωπίνων, ήπιοι οι ελεγειακοί τόνοι, προφανώς ιαματική η χρήση της εξομολόγησης. Προσέχει ο πυρήνας των ποιημάτων του τα πρόσωπα. Δεν τα σκιάζει, ούτε τα αδικεί. Το ποιητικό ρήμα είναι ευθύβολο και άπειρο. Αποτυπώνει κατά κανόνα τα ουσιώδη. Η καλλιέργεια του ύφους αποδίδει καρπούς: η γραφή αναπαλαιώνει κατά την κρίση της ό,τι κινδυνεύει να εκφυλιστεί ή να προχωρήσει στην επικράτεια του αδιάφορου.

Οι εις εαυτόν συνομιλίες του ποιητή, προβάλλουν τη μοναξιά, το ανέφικτο του έρωτα, το φόβο του θανάτου, την ταύτιση και τις κοινές προσδοκίες στο κυνήγι της ευτυχίας. Το άτομο περιφέρεται σε αστικά τοπία, σε παρακμιακές και σκοτεινές ατραπούς, αναζητώντας τη σιωπή της λύτρωσης, όχι της αναγκαστικής παραίτησης.

Μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα του παρόντος, στην αποπνικτική ασάφεια των ασύντακτων συμβόλων, ο ποιητής δε χάνει την πίστη του στη γοητεία του ανέφικτου, γνωρίζοντας καλά, πολύ καλά – ή και απλώς διαισθανόμενος – ότι υπάρχουν «ανεκμετάλλευτα χωράφια ονείρων», που δεν μπορεί να διασχίσει κανείς, παρά μόνο οδηγημένος από την πυξίδα της αλήθειας, ακολουθώντας το νήμα της μνήμης και την αύρα της προσφοράς.