Ιl palazzo reale con i pensieri - Η νέα ποιητική δημιουργία του Ευάγγελου Τσαβδάρη, μόνο στο ialmopia.gr

Μετά από ένα αναγκαίο διάστημα ανασυγκρότησης, ο βραβευμένος ποιητής Ευάγγελος Τσαβδάρης επιστρέφει στις σελίδες του ialmopia.gr, με νέες εμπνεύσεις, νέες υπέροχες ποιητικές δημιουργίες.



Σήμερα, ο Ευάγγελος επανέρχεται με ένα ποίημα - ποταμό ερωτισμού - , μια δημιουργία που χτυπά ανελέητα τους βράχους του έρωτα που κρύβει ο καθένας στην ψυχή του. Ας απολάυσουμε τη νέα έμπνευση του ποιητή.. 

Il palazzo reale con i pensieri

Είσαι η επιμονή μου,

είσαι το κύμα που μου παίρνει του θανάτου την πνοή, 

θα χαϊδεύω με προσμονή του έρωτα τα νεύματα, 

σε κάθε πόνο η αλγηδόνα μου..

Πώς να απαρνηθώ τον παράδεισο,

με την εξτατική χαρά σου,

μονάχα γραφόμενες ανάσες..

Μακριά μου θα περνάς και τότε θα αναπνέεις κάθε γραφίδα, 

περασμένη από γκαζάκι και φωτιά,

θα την παίρνω σε καμινέτο με φιτίλι πάθους, 

σαν εξαρτημένος να ποτίζω τις φλέβες μου

με στίχους και ναρκωτικά δικά σου,

ώσπου να ‘ρθει ο δικός μας παράδεισος..

Σημείο ηδονής, δεν μου έμαθαν να δίνω πληρωμένα φιλιά στα χείλη μα ούτε και δωρεάν..

Έγραψα λοιπόν δυο μουδιασμένα φιλιά ιχνήλατα, 

μετά εισχώρησα να χορέψουν οι πυρωμένες γλώσσες 

κι έπειτα είπα στήθος έχουν όλες και την ελιά μαστίγωσα 

μ’ αυτές τις ίδιες γλώσσες..

Έπειτα πήγα στην πηγή νερό να ξεδιψάσω

κι ύστερα ανέβηκες σαν γη κι έγινες ουρανός..

Ιχνηλατώντας το σώμα, 

προσμένοντας την κορύφωση, 

σε έναν εγωισμό αλήτικο του πεζοδρομίου.. 

Βαρέθηκα να ‘μαι ο κύριος ανέραστος με τη μαγκούρα, 

το επάνω περίβλημα του φεγγαριού και των ματιών σου ιχνηλατώ.. 

Σαν πλέξουμε, ένα κουβάρι γεμάτο ζέση και ζεστή, 

σαν τους εργάτες σε ερωτεύομαι, 

σαν μαργαριταρένια τσούλα.. 

Εκείνη που δεν είσαι και σε χτίζω, πάλι πάνω στις πληγές,

σαν ένα τεθλασμένο μηρυκαστικό του βάλτου,

χτυπάω την πόρτα στις ψυχές και δεν μου ανοίγουν..

Τούτη την ώρα που γεμίζω τους στίχους μου με κατάπλασμα,

είναι λογικό να μην σου αρέσουν οι τραυματισμένοι στίχοι.. 

Με κατατρώει της γραφής το μένος, 

γράφω ο ίδιος, τα πλένω με δάκρυ και μετά, 

θα αργήσω να μιλήσω για έρωτα.. 

Μονάχα θα παρακαλέσω έναν διαβάτη 

να συντροφέψει τα μύρα, και 

το πρωί που θα ξυπνήσεις ας τα φορέσεις στα μαλλιά σοu, αφέντρα ταξιδιάρα.. 

Στις νύχτες και το εσπερινό ξημέρωμα, 

ποιος ήλιος ερυθρός σε χαϊδεύει, 

σε ποιο σεβιλλιάνικο παραμύθι γίνεσαι μάνα και αφέντρα του ταύρου, 

δίνοντας του παναγιές πρωτόγονα ορμητικές; 

Σε ποια βενετσιάνικη μήτρα πλέεις,

κυοφορώντας τον έρωτα που σου παραδίνεται

με τα μάτια δεμένα στις όχθες του Σηκουάνα;

Μονόπρακτες αφορμές σαν τη σκέψη, 

αποξηραμένα λουλούδια φυτρώνουν στο μπετόν, και στο ύψωμα του, 

ένα παράθυρο με εικόνες πονεμένες, νοσταλγικές,

καρφιτσώνονται σε ένα μαγικό ειρμό αγάπης..

Ανάσες, πόσο καιρό είχα να γράψω για ανάσες, 

πόσες στιγμές νοστάλγησα να φωτίσει τους τοίχους του μυαλού μου το ζεστό σου τρεμούλιασμα.. 

Αυτό που συγκρατούν τα στιβαρά σου πόδια.. 

Αυτά που με περπατάνε στη ζωή, 

αυτά που μου εξάπτουν τη φαντασία, 

μια μονόπρακτη λαγνεία που με δένει πια με την ίδια τη ζωή..

Σ’ αγαπάω.. 

Αγαπώ την καθαρότητά σου, 

την ευθύτητα του κύματος που εκμαυλίζουν τα λόγια σου,

και στο παρασκήνιο χτυπά το σήμαντρο του πάθους.. 

Ζήσε σε παρακαλώ με τους τραυματισμένους μου στίχους, 

δεν μπορούν να υπάρξουν τα νέφη μου χωρίς να διαφεντεύουν τα μάτια σου..

Αγνότητα μετά την άγρια συνουσία των εραστών, 

να θέλει αγνά ένα απαλό άγγιγμα παρουσίας, 

όχι φευγαλέους καπνούς και κουβέντες αυτή την φορά, 

με τριαντάφυλλα πλεγμένα στα μαλλιά, 

κόκκινα νομίζεις πως είναι αλλά κατά βάθος άσπρα γεννήθηκαν.. 

Αγνότητα σε διαβάτες συνοικιών και μικρομάγαζα,

που ξεχνούν την αλητεία και τις λάσπες, 

τις πληγές και τα γδαρσίματα, 

όταν τους λες ευχαριστώ και φυσικά 

τα μαλλιά σου έχουν κρίνα.. 

Μη με ρωτάς, κρίνα! 

Το άκουσες; 

Κρίνα!

Κορίτσι, απ’ απόψε και πάλι κυκλικά δεν είσαι το κορίτσι μου,

δεν ήσουνα ποτέ..

Απλά ένιωθα τ’ όνειρο σε στίχους, 

την θλίψη, κάμωνα χαρά, 

τα κάρβουνα ζάχαρη έκανα,

και τα ‘βαζα στα μάτια σου, 

με τις αλκοολικές σου κουβέντες και νουθεσίες..

Απόψε όμως θα ‘θελα να σπάσω τις κρυσταλλένιες ροές και να τις κάνω στάχτη.. 

Το γιατί μην το ρωτάς θα το κάψει κι αυτό η φωτιά.. 

Εσύ προχώρα να με τραβάς και ‘μένα στο ζωντανό σου δρόμο, 

η φωτιά μη σε νοιάζει.. 

Λες και δεν έγραψα ποτέ άλλοτε, 

λες και δε γνώρισα ποτέ μου γυναίκα να της γράψω, 

σαν να ‘σαι η μόνη στην γη παρέα με τον στίχο, 

στου λυρισμού τον ήχο, 

γιόρτασε απόψε με νεφέλες και ανεμώνες του ονείρου, 

τους χειμώνες σου χαρίζω για να ζω!

Το οξυγόνο δε μου φτάνει,

δεν είναι το καθαρτήριο στα μικρομόρια του αέρα,

κλαίω που δεν θα στερέωνα ποτέ το πρόσκαιρο παιχνίδι, 

στης εμπιστοσύνης τα μετερίζια..

Αλλά, ας με νοιάζεσαι, 

την ξέρεις καλά ταύτη την τέχνη, 

καλύτερα και απ’ την αγάπη με πάθος την χαρίζεις.. 

Μη μου θυμώνεις, να με νοιάζεσαι, 

και κάποια εκλεκτά πρωινά, 

θα σε σκέφτομαι ώσπου να ξημερώσει!

Με ρημάζει ένα σαράκι, 

και το μόνο, που το φυτίλι της σκέψης ανάβει και λυτρώνει, ταυτόχρονα,

είναι να μεριάζω τον πόνο, 

σκεπτόμενος ότι κάνω πράγματα μαζί σου..

Θα σε κυνηγώ διαλεκτικά με ψυχή και θράσος ερωτικό, 

ως την πνοή μου την τελευταία...

Τσαβδάρης Ευάγγελος


ialmopia.gr