Στο παλιό (εγκαταλελειμμένο) φυλάκιο των Προμάχων...

Εκμεταλλευόμενος τον ελεύθερο χρόνο μου και μετά την επίσκεψή μου στα κοιμητήρια του χωριού για το καθιερωμένο κεράκι μου στους τάφους προσφιλών ανθρώπων, που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, τα βήματά μου ( και η περιέργεια), με οδήγησαν στην μεγάλη αυλή του ιστορικού παλιού φυλακίου των Προμάχων.


Το φυλάκιο έχει εγκαταλειφθεί χρόνια τώρα από τον στρατό και τα σημάδια του χρόνου, είναι έντονα σε κάθε σημείο του.

Αγριόχορτα και τεράστια αγκάθια, προσπαθούν να το περικυκλώσουν και να το καταπιούν, ενώ δεκάδες αγριοπούλια, έχοντας βρει ελεύθερη είσοδο από τα σπασμένα παράθυρα, έχουν γεμίσει τους χώρους στο εσωτερικό του αχανούς κτιρίου.
Μιλώντας σιγανά σε τρία αδέσποτα, που έχουν στρατοπεδεύσει στην σπασμένη παράπλευρη είσοδο, φοβούμενος μην μου ορμήξουν, έχοντας την παιδική μου φοβία με τα σκυλιά, παραμερίζω έναν σπασμένο κουβά με σκουπίδια, και με το σχετικό δέος, για το τι θα συναντήσω, μπαίνω μέσα. 

Στα πρώτα μου βήματα και προσπαθώντας να συνηθίσω στο ημίφως, ακούω έναν δυνατό θόρυβο και ασυναίσθητα, στρέφω το κεφάλι μου προς την σκεπή. Δεκάδες αγριοπερίστερα, τρομαγμένα από την ασυνήθιστη εισβολή, χτυπούν τα φτερά τους τρομαγμένα, και πετώντας με στρατιωτική τάξη, βγαίνουν έξω από έναν ημικυκλικό φεγγίτη, που υπάρχει ψηλά. 

Βρίσκομαι σε έναν τεράστιο θάλαμο, τελείως άδειο, με τα σχετικά καινούρια του πλακάκια στο δάπεδο να είναι γεμάτα από τα περιττώματα και τα φτερά των ενοίκων του.
Συνεχίζοντας την περιπλάνησή μου και με τον χτύπο της καρδιάς μου να γίνεται όλο και γρηγορότερος, διασχίζω τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του κτιρίου, διαπιστώνοντας την ερημιά και την εγκατάλειψη. 

Ο θάλαμος του ύπνου των οπλιτών με τις κρεμάστρες ακόμη στη θέση τους, η αίθουσα ψυχαγωγίας με δυο τρία κατεστραμμένα στρώματα κατάχαμα, το μαγειρείο, ο θάλαμος του λοχία υπηρεσίας, τα μπάνια, οι τουαλέτες, ενώ ένα εικονοστάσι κρεμασμένο σε μια γωνιά, μαρτυρούν την ζωή, που υπήρχε και την μικρή κλειστή στρατιωτική κοινωνία που άκμασε τις περασμένες δεκαετίες. 

Τότε, που οι κάτοικοι του χωριού και οι φαντάροι, που υπηρετούσαν τη θητεία τους ζούσαν και συνυπήρχαν αρμονικά. 

Εδώ γεννήθηκαν φιλίες άρρηκτες, που διατηρούνται μέχρι σήμερα, ενώ πολλοί οπλίτες παντρεύτηκαν με κορίτσια του χωριού, μετά από τις γνωριμίες τους στην τότε «βόλτα» και στα ζαχαροπλαστεία, τρώγοντας την πάστα και πίνοντας το βερμούτ. 

Εδώ ερχόντουσαν μικρά παιδάκια του χωριού και οι φιλόξενοι φαντάροι, τα φιλεύαν με μπομπότες και μαρμελάδες. 

Στη μεγάλη αίθουσα διασκέδασης, προβάλλονταν κάθε βδομάδα κινηματογραφική ταινία, συνήθως πολεμικού περιεχομένου, και οι πιτσιρικάδες παραμόνευαν κάθε Τετάρτη να φανεί η Καναδέζα, το στρατιωτικό όχημα με το νούμερο «4», η οποία έφερνε το συνεργείο προβολής. 

Λίγα μέτρα ανατολικότερα του κυρίως κτιρίου, υπήρχαν οι στάβλοι του φυλακίου, όπου εκτρέφονταν άλογα, μιας και υπήρχε ομάδα Ιππικού, και μάλιστα οι έφιπποι στρατιώτες τα πήγαιναν μέσα στο χωριό, για να τα ποτίσουν στις κοινόχρηστες τότε μεγάλες βρύσες με τα γάργαρα τρεχούμενα νερά, με τα ποδοβολητά των πεταλωμένων οπλών τους να αντηχούν στα σοκάκια, προκαλώντας δέος.
Στην άκρη του εξωτερικού περιβόλου, στέκει αγέρωχη ακόμη η θρυλική σκοπιά, σε πανοραμική θέση, όπου εκατοντάδες φαντάροι ξενύχτισαν φυλλάσοντας τις κρύες νύχτες και αναμένοντας την πολυπόθητη απόλυσή τους και την επιστροφή τους στην οικογένεια και στον τόπο τους. 

Λίγο βορειότερα διακρίνω από το σπασμένο παραθυρόφυλλο τον κυκλικό σχηματισμό του εδάφους, όπου προσγειωνόταν το ελικόπτερο του Στρατηγού, που ερχόταν τακτικά για επιθεώρηση και θυμήθηκα το τρεχαλητό όλων των κατοίκων προς το φυλάκιο, να πάνε να δουν από κοντά το τεράστιο σιδερένιο πουλί με τον εκκωφαντικό θόρυβο, παρατώντας όλες τους τις ασχολίες. 

Ένα δυνατό αγριεμένο γάβγισμα, με επαναφέρει στην σημερινή πραγματικότητα και φοβούμενος μη μου ορμήξουν μέσα στο έρημο κτίριο τα «θηρία» και με «κατασπαράξουν»(βλπ παιδική φοβία), κρεμάω την κάμερά μου στον ώμο και με βιαστικές δρασκελιές, αγγίζοντας τα γεμάτα με γκράφιτι ντουβάρια, βγαίνω έξω στην αυλή τρίβοντας τα μάτια μου, να συνηθίσω την αντηλιά. 

Αφήνοντας πίσω μου το ιστορικό φυλάκιο και κοιτώντας από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου όλη την άναρχη κατάληψη που έχει υποστεί από όλων των ειδών τα άσχετα πράγματα, σκεφτόμουν έντονα το πόση μεγάλη ήταν η συμβολή του στα εθνικά και κοινωνικά δρώμενα της εποχής, και συνέλαβα τον εαυτό μου να έχει υποπέσει σε μια θλίψη για την εγκατάλειψη του τεράστιου χώρου, πολλών στρεμμάτων, ενώ η πεποίθησή μου, ότι θα πρέπει να εκμεταλλευτεί από τους φορείς, είναι αδιαμφισβήτητη. 

Αρκεί να βρεθούν ικανοί άρχοντες, που θα τολμήσουν…

Περισσότερες εικόνες ΕΔΩ
 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΛΑΜΑΝΗΣ | promahi-nea.blogspot.gr