
Εκεί που τα αισθήματα δικάζονται πως το λένε μωρέ, ποίες λέξεις να βρω για να το περιγράψω δεν μπορώ να το πάρω χαμπάρι, ότι σε έχασα, στις νηστείες μου το αποκοιμίζω, στις αναπνοές των ήμερων το θάβω, μα το πάθος εκεί, ριζωμένο βαθιά πάνω σε αίματα και μισοί όχι, σαν κοινώς ηλίθιος δεν το παραδέχομαι ότι με μισείς, και ας το φανέρωσες σ’ εκείνο το εσπερινό πρωί της δεκάτης Ιουλίου, καθώς γύριζα απ' το δικαστήριο της τελικής μου κρίσης, γιατί;...