''Αλγήσματα του δρόμου'' - Το νέο ποίημα του Ευάγγελου Τσαβδάρη από την ποιητική σειρά ''Με εμβόλιμο διφορούμενο τέλος''

Σε μια περίοδο εξαιρετικής εμπνεύσεως και ασταμάτητου οίστρου, ο ποιητής Ευάγγελος Τσαβδάρης μοιράζεται μαζί μας τη νέα του δημιουργία από την ποιητική σειρά με τίτλο: ''Με εμβόλιμο διφορούμενο τέλος'', αποκλειστικά στο ialmopia.gr

Στο νέο του ποίημα ''Αλγήσματα του δρόμου'' ο ποιητής ανερυθρίαστα χτυπά τις πόρτες του αισθησιασμού, με λέξεις ωμές μα αληθινές, με στίχους κοφτερούς κι ερωτικούς, απευθυνόμενος στην αιθέρια ύπαρξη που ποτέ δεν μπορεί να ξεφύγει μακριά του. Στο τέλος, της χαρίζει τον στίχο, αυτόν που θα τον πάρει μαζί της στα ηδονικά της ταξίδια. 

Με ένα ακόμη πιο ερωτικό και ηδονικό ύφος, χωρίς όμως να γίνεται ανήθικος, ο Ευάγγελος Τσαβδάρης δοκιμάζει τα συγγραφικά του όρια, προσφέροντάς μας ποιήματα γεμάτα με εικόνες και συμβολισμούς. Ο ίδιος προλογίζει το σημερινό του δημιούργημα με μια αναφορά στον μεγάλο Γιάννη Ρίτσο.. 

Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος εκφράζει την αντίδρασή του στην ψεύτικη σεμνοτυφία και στην εξωτερική ηθική με την οποία κρίνουν οι άνθρωποι την τέχνη. 

Ο ποιητής υποστηρίζει ότι η γλώσσα της ποίησης πρέπει να είναι όπως η γλώσσα που μιλάς με τον αγαπημένο σου, με το φίλο σου, στην καθημερινότητά σου. 

Ακόμα ο ποιητής εκφράζει την άποψη ότι μέσω των αισθήσεων αναπτύσσεται ο άνθρωπος και γι αυτό η αξία της τέχνης προβάλλεται από τον αισθησιασμό που υπάρχει σ αυτή.

Αλγήσματα του δρόμου 

Φτιάξε στην ψυχή σου ένα χωνευτήρι συναισθημάτων να μετατρέπει το χρυσό σε λάσπη.. 

Από τη λάσπη αναφύονται τα στοιχεία της ζωής που κυκλικά τρέφουν τη σάρκα.. 

Κοσκίνισε ακατάπαυστα της πλουσιοπάροχης κακότητας στιγμές, με έπαρση ριζωμένες, 

και μετά τον καθαρμό ας μείνει μονάχα η δύναμη.. 

Σαν τις λεπτές ισόρροπες χάντρες στο λαιμό μίας θεραπαινίδας και μιας παρθένας κόρης, 

τόσο λεπτές όσο και οι λόγοι που την εκπόρνευσαν, στην παρθενία ενός δεσποτικού μαζοχισμού.

Που την μετατρέπει σε μαγαζάκι με βιτρίνες που εναλλάσσονται, λανσάροντας με στόμφο την Έπαρση..

Όσες βραδιές και αν σε ιχνηλατήσω με σκέψεις περασμένες από τον πόνο της λογικής, 

το πάθος μου για σένα, γίνεται σημαία μου..

Όσο κι αν το μυαλό στέκεται στεγνό, το κορμί γεμίζει αλγηδόνες.. 

Δεν μετράνε τούτη την ώρα, οι ρεκλάμες των εραστών σου.. 

Κανείς δεν πήρε ένα βελόνι να σου κεντήσει την ψυχή πολυσήμαντα.. 

Την μια στιγμή σαν μια καριόλα που στις σκέψεις κάνει πιάτσα, 

Την άλλη ως ένας άγγελος που γεννήθηκες μέσα μου. 

Όσοι μπάσταρδοι φαλτσαδόροι κι αν αγγίζουν τα μαλλιά σου, ας ξέρουν οτι κατοικώ μέσα τους.. 

Τρέξε να φύγεις μακριά μου, ποτέ δεν τα κατάφερες.. 

Σαν ηδονική παιδονόμος με πιανες απ’ το χέρι να περπατήσω στα κορμικά σου αλγήσματα.. 

Σαν σκιά, που παίρνει σάρκα...

Ένα τελευταίο άλγος

Πάρε τον στίχο ρε κορίτσι, 

σε ότι μοναδικό σου απομένει απόψε.. 

Στα απίθανα ρομάντζα του μυαλού, 

στο αλλού της τρέλας μου, 

στο ποτέ της αδυναμίας μου, 

στο επίπεδο πλακόστρωτο της λογικής σου, 

σε ένα σάπιο επίμετρο απ’ τις νύχτες σου... 

Τσαβδάρης Ευάγγελος

Ήθελα να ''ελευθερωθώ'' μέσω της γραφής



ialmopia.gr