«Μοναξιάς Αποκρίσεις» - Το καλοκαιρινό ποιητικό αφιέρωμα του Ευάγγελου Τσαβδάρη (Μέρος 2ο)

Συνέχεια απόψε στο καλοκαιρινό ποιητικό αφιέρωμα του Ευάγγελου Τσαβδάρη ''Μοναξιάς Αποκρίσεις'', με ένα ποίημα - εξομολόγηση.



Ο ποιητής καταθέτει την ψυχή του, εξομολογούμενος το ασίγαστο πάθος του για τη γυναίκα, που το όνομά της του φέρνει στο νου το θρόισμα των φύλλων..

Είναι πράγματι μάταιο να προσπαθήσει κανείς να αποφύγει την πλημμύρα των συναισθημάτων και των εικόνων που δημιουργούν οι στίχοι του Ευάγγελου Τσαβδάρη..

Απολαύστε τους..

Φλώρα σαν θρόισμα των φύλλων

Άνοιξα περίτεχνα ευαγγέλια μοναξιάς

Ένα κοριτσάκι με μπλεγμένα μαλλιά, ατημέλητα πολλές φορές 

Τα πρωινά του μεσημεριού ξαγρυπνισμένη από μία περίτεχνη και περίεργη απεργία

Απεργία φεγγαριών και συναισθημάτων 


Κύλησαν τα χρόνια πότε με αντάρες, πότε με εκλάμψεις, πότε με θανάτους μικρούς 

Όλα έχουν ένα τέλος και μία αρχή, ένα άλφα και ένα ωμέγα που έκλεινε στο φθόγγο της φωνής σου

Αχ, στο χιόνι των μαλλιών μου, στο Κόκκινο χαλί που θα αρμενίσω τη θάλασσα, στην ουτοπία του σώματος που θα με οδηγήσει κοντά σου 

Δεν θα προφέρω ποτέ αυτό που οι άλλοι λένε ένωση σωμάτων

Όχι, μία γλυκιά τυραννία θα σε κεράσω

Πότε σαν μία μέλισσα ενοχλητική ένα κοφινά ηδονικό θα προσποιηθώ.

Θα κάνω τριβαδισμούς γύρω απ’ τα μαλλιά σου 

Θα πίνω τα δάκρυα απ’ τα μάτια σου και στο τέλος θα χορεύω στον ήχο του γέλιου σου

Κι όταν έρχεται η σειρά για να δρέψω το χώμα απ’ την τροφή της γης σου

Δεν θα θελήσω να ενώσω τα σώματα

Όχι

Δεν γίνεται μαζί να υπάρχουμε σε κάτι πρόσκαιρο σε τούτο δω, σε εκείνο εκεί, στο αιώνιο σύμπαν

Όχι καλή μου, δεν γίνεται αυτό, μοναχά ένα μυστικό, μια τυραννία ολάκερη σαν δώρο εικονικό θα σε κεράσω

Εφτά φορές, εφτά νύχτες, εφτα βράδια, εφτά θανάτους, εφτά ανάσες και θα φάω το χώμα απ’το σώμα σου 

Λαίμαργα, ασίγαστα, μυρίζοντας θα καιροφυλακτήσω σαν άγγελος την μυρωδιά σου 

Σ'αυτό, που οι πολιτισμοί δε πλένανε ποτέ

Σ'αυτό, που η ψυχή σου δε θέλησε ποτέ να αναγνωρίσει και πολλές φόρες υπόκωφα και βασανιστικά τα βράδια το έκρυβε κάτω απ’ τους λυγμούς της

Ναι αυτό που θα υπάρχει με εμάς, δεν θα είναι ποτέ ένωση σωμάτων 

Θα είναι μια παντοτινή ολάκερη καταιγίδα που θα τρέχει πάνω κάτω στης θηλυκότητας τον κολπίσκο και θα ανεβαίνει αργά να κλαίει με τους λυγμούς μου

Ωσότου με βρει ο θάνατος και θα χω για μαξιλάρι μονάχα τον κόρφο σου

Στην τελευταία μου ανάσα θα προφέρω σιγά σιγά και ατέλειωτα συνάμα τους φθόγγους απ’ το όνομά σου, που μοιάζουν σαν θρόισμα των φύλλων το χειμώνα 

Τσαβδάρης Ευάγγελος


Ακούστε στο παρακάτω ηχητικό τη μοναδική απαγγελία του ποιητή στο αποψινό ποίημά του..



ialmopia.gr