Γράφει ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης αποκλειστικά για το ialmopia.gr
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα λειτούργησε σαν παραισθησιογόνο, καθώς οι Έλληνες πίστεψαν πως αν με οποιονδήποτε τρόπο ρεύσει χρήμα στη χώρα, όλα τα μεγάλα προβλήματα που ήρθαν στην επιφάνεια θα λυθούν.
Όμως τα προβλήματα δεν είναι μόνο οικονομικά.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ουσιαστικά σε κατάσταση σήψης, δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικού βίου που να μην κραυγάζει το απόλυτο κοινωνικό αδιέξοδο: η καταρρέουσα δημόσια υγεία και παιδεία, η νομιμοποίηση της αναξιοκρατίας, η φοροδιαφυγή, η διαπλοκή, ο χρηματισμός του δημόσιου λειτουργού, η υπερφόρτωση ανίκανων στελεχών στο δημόσιο, όλα μαρτυρούν την ύπαρξη εδώ και δεκαετιών ενός κράτους που βρισκόταν σε νεκροφάνεια.
Ο Έλληνας είχε αντικαταστήσει στο λεξιλόγιό του την αλληλεγγύη με τον εγωισμό, την αριστεία με τη μετριότητα, τη δικαιοσύνη με την ανομία. Πολύ πριν από την κρίση, έπαψε να προσδίδει νόημα σε αξίες όπως η φιλοπονία, η αυτογνωσία, η μετριοπάθεια, η υπακοή στους νόμους, η φιλαλήθεια.
Είχε ιεραρχήσει τις σωματικές και υλικές αξίες πολύ πιο πάνω από τις ηθικές και τις πνευματικές. Έπαψε να αναζητεί τη δικαιοσύνη και τη σωφροσύνη, το προσωπικό συμφέρον ήταν, πλέον, πιο πάνω από το κοινό.
Η οικογένεια, με την αρρωστημένη της μορφή, βρίσκεται πριν και πάνω από όλα, ο Έλληνας δε διστάζει να διορίσει το ανάξιο παιδί του σε βάρος του άξιου παιδιού του γείτονα, που δεν έχει τις ίδιες γνωριμίες. Ο Έλληνας έπαψε να παράγει, το εκπαιδευτικό σύστημα αναπτύσσεται ασύμμετρα υπακούοντας τους νόμους της ψηφοθηρίας, η γεωργική τεχνολογία και η εφαρμοσμένη τεχνολογική έρευνα είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Η κρίση έφερε στην επιφάνεια τα μεγάλα ελλείμματα παιδείας που βασανίζουν την κοινωνία, η οποία θαυμάζει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό χωρίς όμως να τον γνωρίζει, ούτε να τον καταλαβαίνει. Προσκυνάει τα είδωλα του ξενόφερτου καταναλωτισμού, θυσιάζοντας τις δικές της αρετές. Δεν χαρακτηρίζεται από καλλιέργεια και πολιτισμό, αντίθετα έλκεται από δάνεια και απομιμήσεις, αφού δεν έχει να παράγει και να προτείνει κάτι δικό της.
Πολιτισμός για τον Έλληνα δεν είναι η συμμετοχή στην κοινωνία της ζωής και ο αγώνας για την ελευθερία είναι η εξύψωση του ατομοκεντρισμού, η καταναλωτική ευχέρεια και κυρίως η εκμετάλλευση, με κάθε τρόπο, μιας ιστορικής παρακαταθήκης που θλιβερά αγνοεί. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ουσιαστική ενότητα, ο κάθε κλάδος συντεχνιακά πασχίζει να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα, ανήμπορος να υπερκεράσει το ατομικό για το συλλογικό συμφέρον.
Πέρασαν ολόκληρες δεκαετίες και απεργίες, ποτέ όμως στην ελλαδική κοινωνία δεν ακούστηκε συλλογικό αίτημα διεκδίκησης της αξιοκρατίας, του ελέγχου της ποιότητας, της καταξίωσης της αριστείας και των αξιολογικών κρίσεων, διότι έτσι θα αναιρείτο η κομματική πελατεία και οι ψηφοφόροι θα είχαν κρίση και λογική.
Η σιωπή του πνευματικού κόσμου είναι εκκωφαντική. Σε όλους τους τομείς των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών η ανθρώπινη ποιότητα είναι εν διωγμό. Όσοι είναι ικανοί και άξιοι πρέπει να ψάξει κανείς για να τους βρει, στον αφρό ξεχωρίζουν με έπαρση και περηφάνεια οι μετριότητες.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που πιστεύουν ακόμα στην Ελλάδα, που οραματίζονται και ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Πρόκειται για νέους ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να μοχθήσουν για τον τόπο τους, ξέροντας καλά ότι στον αγώνα που θέλουν να δώσουν για ένα καλύτερο αύριο δεν έχουν και πολλά να περιμένουν από τις άρχουσες τάξεις της χώρας.
Εν κατακλείδι, οι Έλληνες ξεχνάμε ότι διαχειριζόμαστε μόνοι μας την ευθύνη της ψήφου μας και άρα και της ζωής μας. Αν δεν φροντίσουμε για την πνευματική μας ανάπτυξη, την ψυχική μας εξύψωση και την ηθική μας τελείωση, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταστούμε ηθικά ανορθωτικοί χαρακτήρες, χρήσιμοι κοινωνικοί ανανεωτικοί παράγοντες.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα λειτούργησε σαν παραισθησιογόνο, καθώς οι Έλληνες πίστεψαν πως αν με οποιονδήποτε τρόπο ρεύσει χρήμα στη χώρα, όλα τα μεγάλα προβλήματα που ήρθαν στην επιφάνεια θα λυθούν.
Όμως τα προβλήματα δεν είναι μόνο οικονομικά.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ουσιαστικά σε κατάσταση σήψης, δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικού βίου που να μην κραυγάζει το απόλυτο κοινωνικό αδιέξοδο: η καταρρέουσα δημόσια υγεία και παιδεία, η νομιμοποίηση της αναξιοκρατίας, η φοροδιαφυγή, η διαπλοκή, ο χρηματισμός του δημόσιου λειτουργού, η υπερφόρτωση ανίκανων στελεχών στο δημόσιο, όλα μαρτυρούν την ύπαρξη εδώ και δεκαετιών ενός κράτους που βρισκόταν σε νεκροφάνεια.
Ο Έλληνας είχε αντικαταστήσει στο λεξιλόγιό του την αλληλεγγύη με τον εγωισμό, την αριστεία με τη μετριότητα, τη δικαιοσύνη με την ανομία. Πολύ πριν από την κρίση, έπαψε να προσδίδει νόημα σε αξίες όπως η φιλοπονία, η αυτογνωσία, η μετριοπάθεια, η υπακοή στους νόμους, η φιλαλήθεια.
Είχε ιεραρχήσει τις σωματικές και υλικές αξίες πολύ πιο πάνω από τις ηθικές και τις πνευματικές. Έπαψε να αναζητεί τη δικαιοσύνη και τη σωφροσύνη, το προσωπικό συμφέρον ήταν, πλέον, πιο πάνω από το κοινό.
Η οικογένεια, με την αρρωστημένη της μορφή, βρίσκεται πριν και πάνω από όλα, ο Έλληνας δε διστάζει να διορίσει το ανάξιο παιδί του σε βάρος του άξιου παιδιού του γείτονα, που δεν έχει τις ίδιες γνωριμίες. Ο Έλληνας έπαψε να παράγει, το εκπαιδευτικό σύστημα αναπτύσσεται ασύμμετρα υπακούοντας τους νόμους της ψηφοθηρίας, η γεωργική τεχνολογία και η εφαρμοσμένη τεχνολογική έρευνα είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Η κρίση έφερε στην επιφάνεια τα μεγάλα ελλείμματα παιδείας που βασανίζουν την κοινωνία, η οποία θαυμάζει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό χωρίς όμως να τον γνωρίζει, ούτε να τον καταλαβαίνει. Προσκυνάει τα είδωλα του ξενόφερτου καταναλωτισμού, θυσιάζοντας τις δικές της αρετές. Δεν χαρακτηρίζεται από καλλιέργεια και πολιτισμό, αντίθετα έλκεται από δάνεια και απομιμήσεις, αφού δεν έχει να παράγει και να προτείνει κάτι δικό της.
Πολιτισμός για τον Έλληνα δεν είναι η συμμετοχή στην κοινωνία της ζωής και ο αγώνας για την ελευθερία είναι η εξύψωση του ατομοκεντρισμού, η καταναλωτική ευχέρεια και κυρίως η εκμετάλλευση, με κάθε τρόπο, μιας ιστορικής παρακαταθήκης που θλιβερά αγνοεί. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ουσιαστική ενότητα, ο κάθε κλάδος συντεχνιακά πασχίζει να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα, ανήμπορος να υπερκεράσει το ατομικό για το συλλογικό συμφέρον.
Πέρασαν ολόκληρες δεκαετίες και απεργίες, ποτέ όμως στην ελλαδική κοινωνία δεν ακούστηκε συλλογικό αίτημα διεκδίκησης της αξιοκρατίας, του ελέγχου της ποιότητας, της καταξίωσης της αριστείας και των αξιολογικών κρίσεων, διότι έτσι θα αναιρείτο η κομματική πελατεία και οι ψηφοφόροι θα είχαν κρίση και λογική.
Η σιωπή του πνευματικού κόσμου είναι εκκωφαντική. Σε όλους τους τομείς των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών η ανθρώπινη ποιότητα είναι εν διωγμό. Όσοι είναι ικανοί και άξιοι πρέπει να ψάξει κανείς για να τους βρει, στον αφρό ξεχωρίζουν με έπαρση και περηφάνεια οι μετριότητες.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που πιστεύουν ακόμα στην Ελλάδα, που οραματίζονται και ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Πρόκειται για νέους ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να μοχθήσουν για τον τόπο τους, ξέροντας καλά ότι στον αγώνα που θέλουν να δώσουν για ένα καλύτερο αύριο δεν έχουν και πολλά να περιμένουν από τις άρχουσες τάξεις της χώρας.
Εν κατακλείδι, οι Έλληνες ξεχνάμε ότι διαχειριζόμαστε μόνοι μας την ευθύνη της ψήφου μας και άρα και της ζωής μας. Αν δεν φροντίσουμε για την πνευματική μας ανάπτυξη, την ψυχική μας εξύψωση και την ηθική μας τελείωση, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταστούμε ηθικά ανορθωτικοί χαρακτήρες, χρήσιμοι κοινωνικοί ανανεωτικοί παράγοντες.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr