Διαβάτης στις λεωφόρους, του Σουρεαλισμού - του Μύρωνα Κομνηνού

Διαβάτης στις λεωφόρους, του Σουρεαλισμού - του Μύρωνα Κομνηνού στο ialmopia.gr

 

 

 

 

Θα έφτανε μόνο μια στιγμή, συγκεκριμένης σκέψης, ανάμεσα
σε όλες τις βροχές, που υπομένεις, και υποφερτή ζέστη.
Μηχανικοί ήχοι, για απραγματοποίητα κινούμενα σχέδια!
Ανακαλύπτοντας την συμφωνημένη κίνηση, των ανικανοποίητων
απλανών βλεμμάτων, κάθε μέρα πολλαπλασιαζόμενη στην αέναη επιθυμία!.........

Ένα χαμηλό γκρίζο, από σύννεφα, σαν παρουσία ή αγκάλιασμα, για
ένα λεκέ σε διάσταση!
Έτσι απελευθερώνεται, το πυροτεχνικό παιχνίδι, των ασήμαντων επιθυμιών,
στο μπερδεμένο τύλιγμα των νυχτερινών συννέφων……

Όταν είμαι μόνος μπορώ να μιλήσω αντίστροφα, να συζητήσω με τα σεντόνια,
να κλάψω για τον έρωτα μιας ιδέας και να κοιμηθώ, με ανοιχτό το φως!

Εσύ υπόφερες διαφορετικά, γι’ αυτό δεν μιλάς. Από σένα έμαθα την σιωπή
και την υπερηφάνεια των χεριών, ίσως να μην είσαι σημαντικιά,
αλλά ζεις μαζί μου……
Παρόλο, που έχεις μπράτσα τραχιά, δεν ξεχωρίζεις, τα χρυσά σημάδια
μιας αληθινής ανάγκης!.......

Όταν ο ήλιος θ’ ανατείλει το πρωί, μέσα από ιδανικούς κήπους οπίου
και ορχιδέων, νεκροί άγγελοι, θα με φιλούν κι εγώ θα κλαίω δυνατά
όπως την πρώτη φορά………
Θα βρέξει χρώματα και θα ‘μαι ευτυχής, να πάω να λουστώ.
Όταν γυρίσεις κυρία, δωσ’ μου μια στιγμή!........

Παράγω ελαφρούς ήχους, είμαι διάφανος, σαν μια νεροφίδα, είμαι (2)
αυτό που νομίζω, ότι ξέρω!
Ήρωα του χαμένου χρόνου, αντικείμενο του συγκεκριμένου
ύπνου, της ψεύτρας μουσικής!

Πρέπει να μάθω να κοιμάμαι μόνος, να συνηθίσω στο σκοτάδι
και να υποφέρω την νύχτα!

Δεν υπάρχει μια λέξη στην μέση όλης αυτής της ομίχλης,
που είναι τόσο ομίχλη, που να μπορείς να την περιγράψεις…..
Είμαι ένας μετρονόμος και σε μετράω…….
Τώρα ξεκουράζομαι στην μητρική κοιλιά της ασυνειδησίας!......

Υπερβολικά σιωπηλό φως που περιγράφω, παρ’ όλο που δεν
βλέπω, από φόβο να ξεχάσω τις λέξεις του αίματός μου!
Εξαφανίζεται ήδη το σκοτάδι, μ’ ένα στριφογύρισμα της μουσικής
και η γραφή μου, γίνεται νηματοειδής……..

Άγνωστη σκιά, ασαφής στο διπλό δωμάτιο, από μυστηριώδη
άσπρα μαντήλια, σκεπτόμενη στυφά υγρά, για να μαλακώσει, τα
χείλια, που μιλούν σιγά, στην ώρα του πατέρα που επιστρέφει
και στην ώρα της περισυλλογής!

Ωχρή και απαραβίαστη, η σκέψη μου, τώρα λάμπει λίγο και
στο χαρτί.
Ωχρή και απαραβίαστη, σε είδα να σκύβεις στην σκιά ενός ειδικού
ήλιου, με μια αόριστη αίσθηση, μιας εύθραυστης συζήτησης που
δεν θέλω, να γίνει θυμητή!.....
Είναι η στιγμή σου, εάν στις αφίσες, είσαι η προσωπική μου (3)
διαφήμιση.
Είσαι ένα αμφίβολο χρυσαφικό, ανώφελο και γλυκό!.......

Ίσως να καταφέρει να δημιουργηθεί, με φανταστική ακρίβεια, το
τρομερό γεγονός της απλότητας, σαν μια φανταστική κουβέντα, και
αναζητούμενο, ανάμεσα στις ρυτίδες, επιθυμητών στομάτων!
Με καθυσηχάζει, η σκέψη ενός πρόσφατου ονείρου, στο απέραντο
κρεβάτι μου!

Κομμάτια κλωστής στο πάτωμα, χωρίς συμφέρον, που μοιάζουν πολύ
με το απόγευμα δεμένο με βαριά κομμάτια μολύβδου που τείνουν
στον χώρο που εγώ καταλαμβάνω……..

Διαλύθηκε στο σύντομο λεπτό, ένας εκθιασμός που
θεωρούνταν αιώνιος!
Στην διάλυσή του, δεν ξέρεις να μιλάς, γι’ αυτό και
γω σιωπώ!......

Βαριές δοκιμές να ράψεις πάνω στις συχνότητες
κάποιου άλλου, με την ηδονή θαμπών απομιμήσεων,
ψάχνοντας, ανάμεσα σε λέξεις, κουμπωμένες σφιχτά,
πολύ σφιχτά!.............

«Ξαγρύπνα καλλιτέχνη, ξαγρύπνα,
μην παραδίνεσαι στον ύπνο….
Όμηρος της αιωνιότητας είσαι και
Δεσμώτης του Χρόνου!........»