''Το νόημα της ελευθερίας στο σήμερα και πώς να το χάσετε'' - Άρθρο του Κωνσταντίνου Ανδρονίκου

Ο συνεργάτης του ialmopia.gr Κωνσταντίνος Ανδρονίκου, ορμώμενος από την επέτειο της απελευθέρωσης της Αριδαίας, γράφει για το τι πραγματικά σημαίνει ''ελευθερία'' στις μέρες μας...

Το νόημα της ελευθερίας στο σήμερα και πώς να το χάσετε

Αφιερωμένο στην πόλη μας και στα χώματα τούτα που μετρούν 103 χρόνια ελευθερίας.

Προλογικό σημείωμα: Τρία χρόνια πριν σε ένα αντίστοιχο άρθρο για την επέτειο της συμπλήρωσης του πρώτου αιώνα από την απελευθέρωση της γης ετούτης από μια ομάδα ανθρώπων που δεν δίστασαν να αντισταθούν και να διεκδικήσουν τα πάτρια εδάφη τους από τους πολέμιούς τους, ευχόμουν ενδομύχως να μην χρειαστεί να ξαναγράψω κάτι παρόμοιο. Που να το φανταστώ, ότι τρία χρόνια μετά, ανήμερα της επετείου αυτής, τα πράγματα όχι μόνο καλύτερα δεν είναι, αλλά μάλλον πολύ πιο αβέβαια και δυσοίωνα από τότε. Τόσο, που μου δημιουργούν πραγματικά την ανάγκη να κάνω ένα σχόλιο πάνω στην παρούσα ανελεύθερη κατάσταση που βιώνουμε…

Έπειτα από το μακρύτερο καλοκαίρι που θυμάμαι, στο οποίο πραγματικά μετρήσαμε όλοι τον (κρύο) ιδρώτα και την υπομονή μας με το σταγονόμετρο, ένα καλοκαίρι όπου πιο πολύ διχαστήκαμε, παρά ενωθήκαμε, με τράπεζες κλειστές κι ατελείωτες ουρές, τις οποίες ακολούθησε μια ντροπιαστική συμφωνία ακόμα, φτάσαμε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Εκεί, ακολούθησε για μία ακόμη φορά, μια πιο ντροπιαστική επιβράβευση αυτής της συμφωνίας του λαού προς τους ολίγους που την υπέγραψαν. Επειδή όμως το έργο το χουμε ξαναδεί, πιστεύω ότι αυτό που θ’ ακολουθήσει θα είναι η κατακραυγή των ολίγων αυτών από τους ίδιους τους τιμητές τους και ο φαύλος κύκλος των μνημονίων καλά κρατεί.

Ωστόσο αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί είναι, τους μεν πρώην κατά και νυν υπέρ να μάχονται με σθένος ενάντια στην κοινή λογική και στον εαυτό τους (οι προηγούμενοι μαχόντουσαν μόνο ενάντια στην κοινή λογική) και από την άλλη τους πρώην και νυν υπέρ να μάχονται κατά αυτής της κυβέρνησης, αλλά όχι κατά της συμφωνίας! Κάπου εδώ, μπαίνουμε στη ζώνη του λυκόφωτος… Στη ζώνη αυτή με την τόσο ευχάριστη ατμόσφαιρα, όπου πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους όπως κάποτε που έβγαινε και φώναζε (απορώ γιατί δεν βγαίνουν οι ίδιοι τους να φωνάξουν, αφού έχουν τόσο μεγάλη περιέργεια ∙ λες και τους έχουν πουθενά μαντρωμένους), εγώ αναρωτιέμαι το εξής: μπορεί ένας άνθρωπος αποστασιοποιημένος και από τους μεν και από τους δε να νιώσει ελεύθερος; Νιώθουμε σήμερα ελεύθεροι ή έχουμε απολέσει κάθε ίχνος του νοήματος του να είσαι ελεύθερος; 

Προσωπικά νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση σε αυτό από τα λόγια του μεγάλου αγωνιστή Ρήγα Βελεστινλή, ο οποίος στο έργο του «Τα δίκαια του ανθρώπου», γράφει στο άρθρο 6: Το ηθικόν σύνορον της Ελευθερίας είναι τούτο το ρητόν: Μη κάμης εις τον άλλον εκείνο οπού δεν θέλεις να σε κάμουν. Λοιπόν, πιστεύω ότι θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και θα ξαναβρούμε το νόημα αυτού του αγαθού, μόνο όταν θα καταφέρουμε να μην μας κάνουν αυτό που δεν θέλουμε να μας κάνουν. Έως τότε, η λέξη ελευθερία θα κοστολογείται στην ελεύθερη αγορά…

Υ.Γ. Ξεκίνησα να γράψω τα λόγια αυτά, ακούγοντας ένα τραγούδι των πολύ αγαπημένων μου Queen, το οποίο ξεκινάει κάπως έτσι: I want to break free/Ι want to break free/ I want to break free from your lies/You're so self satisfied I don't need you/I've got to break free/God knows, God knows I want to break free. Σε μια σύντομη και πολύ πιο ελεύθερη (απ’ ότι εμείς τουλάχιστον) μετάφραση οι στίχοι αυτοί λένε: Θέλω να απελευθερωθώ/ θέλω να απελευθερωθώ από τα ψέματά σας/ διότι είστε τόσο αυτοϊκανοποίητοι που δεν σας χρειάζομαι. Πρέπει να απελευθερωθώ. Ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ θέλω να απελευθερωθούμε…

Κωνσταντίνος Ανδρονίκου