Με αφορμή το γαλάζιο φεγγάρι - Το τρίτο μέρος του θερινού ποιητικού αφιερώματος από τον Ευάγγελο Αθαν. Τσαβδάρη

Το γαλάζιο φεγγάρι... ένα φαινόμενο σπάνιο και μαγευτικό, σαν την εξαιρετική ποίηση του Ευάγγελου Τσαβδάρη, που μοιράζεται με τους αναγνώστες του ialmopia το τρίτο μέρος του θερινού ποιητικού του αφιερώματος

Παλινδρομώντας στο ρεαλισμό και το όνειρο...

Δεν ωφελούν τα ποιήματα όταν γράφονται προς βρώσιν ενός καλοστημένου marketing.

Αλίμονο όμως αν ο κάτοικος της Μεσογείου σταματήσει να γράφει ποίηση.

Τότε ίσως οι θάλασσες σταματήσουν να είναι υφάλμυρες.

Τότε ίσως οι γυναίκες σταματήσουν να είναι ηδονικές, γλυκές, υλιστικές, αδιάφορες.

Ερωτικές, παλλιδονιστικές, πνευματοφόρες.

Τότε ίσως οι άγκυρες να μην έχουν ουσία διττή ανέκφραστη

Τότε ίσως οι ανδροπρεπείς δεν θα έκλειναν τα πέταλα τις νύχτες στις κουβέρτες μιας λεπτής γυναικείας φωνής.

Αλίμονο, πριν το όνειρο ο ρεαλισμός

Ρεαλισμός: 

Δυο φθόγγοι βγήκαν απ’ τα χείλη σου, δεν σε γνώρισα

Η ίδια απάντηση, σαν το χιόνι που βγαίνει να παγώσει τον ήλιο

σαν πόλεμο ακήρυχτο επιβουλής και αμετροέπειας.

Κι όμως τη ζέση που σκορπάς στους ανθρώπους, δεν την έζησα μα την αισθάνομαι

την υπομονή που αγκυροβολείς στο μουράγιο σου, τη νιώθω αδήλωτα στις τρικυμίες μου.

Την εγκατάλειψη που ζει ακόμη όταν παγώνει η λάβα απ’ τα μαλλιά σου,

πάντα θα γίνεται στίχος.

Το όνειρο:

Δυο φθόγγοι βγήκαν απ’ τα χείλη σου, δεν σε γνώρισα

Η ίδια απάντηση, μόνο σταφύλια και αμάραντοι σου πρέπουν να στολίζουν σα στεφάνι ιδεατό τα μαλλιά σου. 

Η ίδια απάντηση, σαν το αμόνι που βγαίνει να μεριάσει τον ήλιο,

σε μια συνυποδήλωση συμπάθειας.

Κι όμως τη ζέση που σκορπάς στους ανθρώπους, δεν την έζησα μα την αισθάνομαι

την υπομονή που αγκυροβολείς στο μουράγιο σου, τη νιώθω αδήλωτα στις τρικυμίες μου.

Την ελπίδα μου να ιχνηλατήσω τα ενδότερα της ψυχής σου,

πάντα θα γίνεται στίχος.

Τσαβδάρης Ευάγγελος