"Γράμματα στ ‘ αστέρια", από τον Μάκη Δελόγλου

( Η πρώτη θέληση )

Σήμερα τα μικρό μου αστεράκι ήρθε για πρώτη φορά στο σπίτι του παππού. Ήρθε και πέρα από την απόλυτη και άπειρη ευτυχία, έφερε και σκέψεις. Σκέψεις πολλές και βαριές. Ένα τόσο δα πραγματάκι, πώς μπόρεσε να κουβαλήσει τόσο μεγάλο φορτίο; Και ακόμη μεγαλύτερο και βαρύτερο αυτό που έχω εγώ να της δώσω. Πώς μπορώ να το κάνω αυτό; Και αν μου θυμώσει; Αν δεν μου μιλάει;

Υπάρχει τρόπος. Πάντα υπάρχει τρόπος για να καλύψουμε ότι άσχημο, κακό, βρωμερό, υπάρχει μέσα μας, έξω μας, γύρω μας. Απλά θα το δικαιολογήσουμε. Γιατί αν υπάρχει δικαιολογία είμαστε εντάξει. Ο.Κ. που έλεγαν και στο χωριό μου. Θα το καλύψουμε, θα το ωραιοποιήσουμε, θα το αρωματίσουμε. Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να δικαιολογήσεις και τα χειρότερα πράγματα. Μόνο διάθεση χρειάζεται και το μαύρο γίνεται άσπρο και φυσικά αντίστροφα. Θα πάρω λοιπόν πινέλα και χρώματα και θα στρωθώ στην δουλειά. Όταν μεγαλώσει θέλω να θυμάται τον παππού της χωρίς να τον κατηγορεί. Θα βρω δικαιολογίες πολλές λοιπόν. Θα τις αριθμήσω σαν συμφωνίες κλασσικής μουσικής γιατί έτσι πρέπει να ηχούν στα αυτάκια της για να είναι ευτυχισμένη. Και μετά θα τις βαφτίσω κιόλας. Και θα διαλέξω την καλύτερη. 

Πάμε λοιπόν

Δικαιολογία 1η. Η πατριωτική: Έκανα το καλύτερο για την πατρίδα μου.

2η. Η πατρική : Έκανα το καλύτερο για το παιδί μου 

3η. --------------

4η. Η αντιφατική: Ήθελα αλλά δεν μπορούσα 

5η Η ποσοτική: Ήμασταν μια μικρή χώρα

6η Η απολογητική: Με συγχωρείς δεν ήξερα

7η Η βουκολική: Προβατάκια ήμασταν και μας είχαν μαντρωμένα

8η Η αγνωστικιστική: Ένας θεός ξέρει γιατί.

9η Η Ευρωπαϊκή: Πάντα ανήκαμε στην Ευρώπη (Ωδή στην απόγνωση)

Τώρα θα ρωτήσετε. Με την 3η τι έγινε, την ξέχασες. Όχι. Θα σας πω. Η 3η είναι η Eroica του μεγάλου και αγαπημένου μου Γερμανού Λούντβιχ φαν Μπετόβεν. Γιατί δεν είναι όλοι οι Γερμανοί σαν τον Σόιμπλε. Τέτοιο όμως ψέμα δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω για δικαιολογία. Μπορώ να βρω άλλους 100 λόγους για ότι θα φορτώσω στους ώμους των εγγονών μου, αλλά έχω και εγώ τα όρια μου. Ο ηρωισμός δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας. Τελεία. Αλλά πάλι νομίζω ότι αυτές φτάνουν. Ωραία. Πέρασε και η ώρα. Πρέπει να κοιμηθούμε τώρα. Αααααααχ,(χασμουρητό). Νυστάζω πάρα πολύ.

Το αστεράκι μου, όταν μεγαλώσει θα ξέρει ότι οφείλει στον παππού.... την ζωή της; Και αν δεν είναι αυτή η ζωή που φαντάζομαι; Τον εαυτό μου σκεφτόμουν τόση ώρα; Να αγαπάει εμένα, τον παππού, και να μισεί τον εαυτό της; Εγγυάται κανείς όσες δικαιολογίες και να έχω ότι με αυτά που κάνω σήμερα η ζωή της σε 10,20 χρόνια θα είναι ευτυχισμένη; Όχι φυσικά. Μα αν αφήσω περιουσία, καταθέσεις, τράπεζες, νόμισμα ισχυρό, -γιατί το Ευρώ θα υπάρχει ακόμα. Θα αφήσω και μια χώρα μεγάλη. Την Ενωμένη Ευρώπη. Τί άλλο να κάνω; Θα έχει δουλειά, φαγητό θα έχει ανθρώπους που θα φροντίζουν τους Έλληνες να μην πεινάσουν, να μην κάνουν λάθη. Γιατί να μην είναι ευτυχισμένη; Τι; Δεν θα υπάρχουν Έλληνες; Και τι γίνηκαν οι Έλληνες, αστεράκι μου; Αααα. Υπάρχουν αλλά δεν λέγονται Έλληνες. Και πως λέγονται; Γραικοί; Και η παλιά Ελλάδα, λέγεται Γραικία; Και έγινε αυτό λίγο μετά που γεννήθηκες; Μα πως έγινε αυτό; Το ζήτησε η Μέρκελ για να μας βοηθήσει; Και εμείς το δεχθήκαμε; Είχαμε συνηθίσει να δεχόμαστε ότι μας ζητούσαν. Αλίμονο, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, από το να ζεις από συνήθεια. Έτσι είχανε καταντήσει οι Γραικοί;

Ωχ .Θεέ μου. Κοιμήθηκα και είδα ένα όνειρο ότι............. δεν θέλω να το θυμάμαι. Χάθηκε η Ελλάδα; Τί έβλεπα; Μα αν χαθεί η Ελλάδα, δεν μένει τίποτα όρθιο στον κόσμο τούτο. Γιατί ότι ωραίο, καλό, ανθρώπινο υπάρχει στον κόσμο, αν ακολουθήσεις τον δρόμο του, θα δεις τις ρίζες του, εκεί στον Όλυμπο να φυτρώνουν. Και κλωνιά να απλώνονται στην ιερή Ολυμπία, στον Βράχο της Αθήνας και στα νερά του Ευρώτα. Και στην Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου και από κει σε όλον τον κόσμο. Και Έλληνες γίνηκαν όλοι οι άνθρωποι που θελαν να νοιώσουν άνθρωποι. Γιατί οι Έλληνες δεν ήταν από μάνα και πατέρα αλλά από δάσκαλο και νου. Και Έλληνες γινήκαν έτσι και στην Ευρώπη και μπόρεσαν τον σκοτεινό μεσαίωνα να αφήσουν πίσω, δάσκαλο έχοντας τον παππού μας τον Αριστοτέλη. 

Αχ αστεράκι μου. Τίποτα δεν μπορώ πραγματικά να σου αφήσω. Η ύλη πάει και έρχεται. Το ίδιο και οι λαοί. Ότι είναι σήμερα στο κόσμο αληθινό, αύριο θα είναι ψέμα, ιστορία, χαλάσματα. Οι θύμισες, είναι το μόνο αληθινό στον κόσμο. Αυτές που μιλάνε ακόμα για πράγματα παλιά, μετά το πέρασμα τόσων αιώνων. Και λένε για πολλούς ανθρώπους. Άλλους με το όνομα τους. Άλλους χωρίς . Απλά λαοί, λένε. Δεν υπάρχουν μεγάλοι άνθρωποι, χωρίς μεγάλους λαούς. Ούτε μεγάλοι λαοί χωρίς μεγάλους ανθρώπους. Δεν υπάρχουν μεγάλοι στην Ελλάδα πια. Ανάξιοι μόνο, ρήτορες που μιλάν χωρίς φωνή, χωρίς να ξέρουν, χωρίς να νοιάζονται, χωρίς να αισθάνονται. Και αν κάτι μεγάλο, κρύβεται στα πλήθη. Γιατί ντρέπεται.

Και εγώ έτσι τώρα που σκέφτομαι, ντρέπομαι που μου πέρασε από τον νου, την αλήθεια να πασπαλίσω με ψεύτικες δικαιολογίες. Όχι. Ίσια και αληθινά θα μιλήσουμε και όταν μπορέσεις, κρίνε με όπως νομίζεις. Εμένα και όλους του καιρού μου. Γιατί σήμερα αστεράκι μου, ο παππούς σου έχει να απαντήσει σε ένα ερώτημα δύσκολο. Και δυστυχώς την απάντηση του αυτή, θα την κουβαλάς στην ζωή σου. Εσύ και τα παιδιά σου, και τα παιδιά εκείνων. Και εσύ δεν μπορείς να πεις ακόμα την γνώμη σου, να βοηθήσεις.

Μα τι λέω; Τώρα δα όμως μου φαίνεται ότι κάτι μου είπες. Γνώμη δεν έχεις αλλά το φαγητό σου ξέρεις πότε να το ζητήσεις. Αχ πόσο μοιάζεις με τους μεγάλους. Έτσι σήμερα μας θέλουν. Χωρίς γνώμη, χωρίς γνώση. Φόβος για την πείνα, επιθυμία για γεμάτη κοιλιά. Αστεράκι μου σε αγαπώ πολύ, όπως αγαπώ όλα τα αστεράκια, για να γεμίσω την κοιλίτσα σου και να αφήσω την ψυχούλα σου άδεια. Όταν μεγαλώσεις δεν ξέρω αν θα είσαι ευτυχισμένη, -δεν θα μαι εδώ για να μου το πεις. Τι είναι ευτυχία άραγε; Μια γεμάτη κοιλιά κάνει έναν άνθρωπο ευτυχισμένο; Ναι, η ευτυχία του ζώου .Έτσι μας λένε σήμερα. Κοιτάξτε το στομάχι σας . Θα χρεοκοπήσετε και θα πεθάνετε από την πείνα. Εμείς θα σας ταΐσουμε. Αν μας δώσετε την θέληση σας. Τι σας ζητάμε; αέρα κοπανιστό ζητάμε. Σάματις την είδες ποτέ σου, την έχεις πιάσει, την ζύγιασες; Ανάξια λόγου η ύπαρξη της. Για αυτό στην χωματερή εμείς θα την θάψουμε. Και έχει εκεί θαμμένες και άλλων λαών. Αλλά εμείς την δική σας θέλουμε. Γιατί είναι η πρώτη θέληση. Εκείνη που γέννησε κάποτε, ανάμεσα στα τόσα άλλα πράγματα και την Δημοκρατία. Ποιος λαός θα θέλει ξανά, όταν η πρώτη θέληση χαθεί; Τι μένει αν πάρεις την θέληση ενός ανθρώπου. Τίποτα. Ένα πτώμα. Κουφάρι χωρίς ψυχή. 

Αχ αστεράκι μου , εγώ την ψυχή σου δεν θα την αγγίξω. Δεν θα σου στερήσω το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να σου δώσω. Τροφή θα βρούμε, μην στενοχωριέσαι και αν κάποια στιγμή αποσωθεί εγώ θα γίνω ο Χριστός σου. Γιατί έτσι λέει η θέληση μου.

Αχ θέληση μου μην φοβηθείς. Μην κάνεις το κεφάλι μου να σκύψει. Ούτε από φόβο ούτε από ντροπή. Γιατί ασχήμια είναι τα σκυφτά κεφάλια. Γιατί ο Ήλιος είναι ζωή. Και ο Ήλιος είναι ψηλά και εκεί οι άνθρωποι στην ζωή θελαν πάντα να κοιτάνε. Πως είναι οι καιροί των σκυφτών ανθρώπων εγώ δεν θα το δεχτώ. Για αυτό λοιπόν , αύριο για σένα αυτό θα κάνω. Αύριο και κάθε αύριο που μου απομένει. Ούτε θα φοβηθώ, ούτε θα γονατίσω, ούτε θα ζητιανέψω. Θα σου αφήσω κληρονομιά το μόνο πολύτιμο που έχω, το μόνο που αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις με αυτό. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την λέει η θέληση μου και κοστίζει ακριβά. Αν οι νεοέλληνες παραχωρήσουν την δικιά τους, εγώ δεν θα τους ακολουθήσω. Ούτε ζητάω κανέναν να με ακολουθήσει. Καθένας έχει την δική του ελευθερία και της φέρεται, όπως νομίζει ότι της αξίζει. Ας σκεφτεί μόνος του. Η δική μου ελευθερία, δεν χρεοκοπά . Δεν χρειάζεται ΑΤΜ, μακαρόνια, βενζίνη. Η δική μου ελευθερία δεν φοβάται, ούτε κανάλια βρώμικα ,ούτε πολιτικούς κενούς , ούτε αψύχους διανοούμενους, ικέτες όλοι των αφεντάδων τους. Η δική μου ελευθερία δεν χρειάζεται την Ευρώπη, γιατί μπορεί να ζήσει παντού. Η Ευρώπη την χρειάζεται γιατί δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς. Η δική μου ελευθερία δεν ήταν ποτέ ζητιάνα. Ήταν πάντα περήφανη, γενναιόδωρη και πρόθυμη να μοιραστεί με όποιον την ζητούσε. Πάντα ευγενικά. Η δική μου ελευθερία θα ζει , ακόμα και όταν εγώ θα έχω φύγει. Γιατί δεν πεθαίνει, είναι αθάνατη.

Έτσι αστεράκι μου, αυτήν την ελευθερία θα την φυλάξω για σένα. Να την έχεις κτήμα σου πάντα, και τίποτα άλλο δεν θα χρειάζεσαι πραγματικά για να είσαι στην ζωή σου ευτυχισμένη. Άσε τα στομάχια για τον τελευταίο άνθρωπο. Εμείς δεν τα χρειαζόμαστε.

Σε φιλώ. Ο παππούς.

Μάκης Δελόγλου