Το "Ν...ΟΧΙ" του 2015! - Άρθρο της εκπαιδευτικού Εύας Μυλωνα

Από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος κι έπειτα πολύς λόγος γίνεται για το ΝΑΙ και το ΟΧΙ, την προέλευση, τις προεκτάσεις και τις συνέπειές τους. Συζητήσεις επί συζητήσεων, έντονοι προβληματισμοί, αλλά και έντονες διαφωνίες αποτελούν μέρος της καθημερινότητας των τελευταίων αυτών ημερών. 

Πολύς λόγος γίνεται, επίσης, για τον διχασμό που έχει προκύψει, ζήτημα στο οποίο θέλω να σταθώ για λίγο, έχοντας απεκδυθεί κομματικές ταυτότητες, επιταγές του θυμικού και...πάει λέγοντας! 

Σίγουρα, είναι άλλο το να έχω εγώ την άποψη μου κι εσύ τη δική σου, να τις διατυπώνουμε, να τις στηρίζουμε και να διαφωνούμε –επιθυμητό- και άλλο να οξύνονται τόσο πολύ τα πνεύματα που να δημιουργείται διχασμός, εν τέλει, στον κόλπο μια κοινωνίας εν γένει, αλλά και σε επιμέρους κοινωνικές ομάδες .

Παρατηρείται το εξής λυπηρό φαινόμενο: φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, γνωστοί έρχονται/μαστε σε ευθεία ρήξη! Είναι δυνανόν να ψυχραίνονται/μαστε και να δηλητηριάζονται οι σχέσεις τους/μας επειδή διαφωνούν/με στο πλαίσιο ενός δημοψηφίσματος; Όσο κρίσιμο κι αν θεωρείται αυτό από μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας. 

Επικρατούν σε αξιοσημείωτο βαθμό καταστάσεις που θυμίζουν άλλες εποχές, που μπορεί να μην τις έζησα προσωπικά(λόγω ηλικίας), αλλά μου έχουν μεταφέρει το κλίμα αυτών οικεία πρόσωπα, αλλά και αναγνώσματα.

Πρέπει μάλλον να επεξεργαστούμε (περισσότερο και καλύτερα) τα ερωτήματα: "Σε ποια βάση τοποθετείται αυτός ο διχασμός και η πόλωση; Πώς προέκυψαν και που στηρίζονται; Που θα οδηγήσουν;"

Αν και θεωρώ ότι τέτοια φαινόμενα, ο διχασμός βασικά, έστω και με διακυμάνσεις ως προς την ένταση, δεν έλειψαν ποτέ από τη ζωή του Έλληνα, ειδικότερα και κατά βάση από τη ζωή του ως πολιτικού όντος.

Αν κάνουμε, όμως, μια προσπάθεια να δούμε τα πράγματα, στο μέτρο του δυνατού, ρεαλιστικά και αντικειμενικά, (απ)ελευθερωμένοι από πάθη και αγκυλώσεις πολιτικού χαρακτήρα, σχετικά εύκολα θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από το αγκάθι του διχασμού. Επαναλαμβάνω, δεν στηλιτεύω τη διαφωνία, η οποία θεωρώ ότι αποτελεί υγιή διαδικασία και γόνιμη μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία. 

Εκτός, όμως, από το διχασμό που παρατηρείται μεταξύ των ψηφοφόρων, εντοπίζεται κι ένας άλλος διχασμός. Είναι ο εσωτερικός, αυτός που νιώθουν, που βιώνουν αρκετοί εξ ημών/υμών.

Πρόκειται για μια μάχη που διεξάγεται μέσα μας, ανάμεσα στη λογική και στο θυμικό, ένα δίλημμα που γεννήθηκε σε πολλές ψυχές και πολλούς νόες. 

Ποια είναι, τάχα, η καλύτερη δυνατή επιλογή;!

Είναι γεγονός ότι είμαστε όλοι θυμωμένοι και εξοργισμένοι με τις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονταν από όλες τις κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια(για να μη γυρίσουμε το χρόνο ακόμα πιο πίσω και θυμώσουμε ακόμη περισσότερο για/με το σάπιο πολιτικο-κομματικό σύστημα, που εδραιώθηκε μεταπολιτευτικά στη χώρα μας και αυτό μας οδήγησε αργά και σταθερά στην απόλυτη παρακμή και εξαθλίωση-με τη συγκατάθεσή μας, βεβαίως, βεβαίως). Αλλά είμαστε και "φοβισμένοι", ταραγμένοι στη σκέψη και μόνο της πιθανότητας να ζήσουμε ακόμα πιο δύσκολες μέρες στο άμεσο, αλλά και στο απώτερο μέλλον, μιας και το αύριο ενός τόπου κρίνεται από τις επιλογές του χθες και του σήμερα. 

ΝΑΙ; ΟΧΙ;

Πολύ φοβάμαι, βέβαια, και το ομολογώ, ότι και με τις δυο επιλογές είτε του ΝΑΙ είτε του ΟΧΙ, καλέ μου Έλληνα, θα έχεις να αντιμετωπίσεις περίπου τα ίδια πλήγματα!

Δεν είναι το ΝΑΙ και το ΟΧΙ που θα καθορίσει τη ζωή και το μέλλον σου.

Και λυπάμαι που σε έκαναν να το πιστέψεις και να φτάσεις μέχρι και στην πόλωση-«πόρωση» υποστηρίζοντας δυναμικά και μέχρι τελικής πτώσεως και με κάθε κόστος τη μια ή την άλλη επιλογή. 

Όλοι αυτοί που μας οδηγούν στον διχασμό(Κυβέρνηση, κανάλια κλπ), έχουν τα σχέδιά τους και επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Κι εμείς , δυστυχώς, «δυστυχέστατα», πέφτουμε αφελώς στην παγίδα.

Μιας και η χώρα και ο λαός έχει χωριστεί στους ΝΑΙ και στους ΟΧΙ, θα απευθυνθώ σε ‘σένα και...σε ‘σένα και θα σε αποκαλέσω, κάνοντας χρήση αυτών των μικρών λέξεων με την τόσο μεγάλη σημασία.

Λοιπόν, εσύ του...ΟΧΙ, δεν ανασταίνεις, δεν αναβιώνεις το έπος του '40, ούτε κερδίζεις καμια μάχη! Εσύ του...ΝΑΙ, δεν εξασφαλίζεις τη σωτηρία του τόπου σου, ούτε καν του εαυτού σου!

Αν θέλεις να δεις τη ζωή σου να αλλάζει, τη χώρα σου να αλλάζει, καλέ μου συν-Έλληνα, βοήθησε τον εαυτό σου και την Ελλάδα σου! Μην το καθυστερείς άλλο. Άργησες ήδη αρκετά. 

Ξεκίνα με την αυτοκριτική σου. Εντόπισε τα δικά σου λάθη. Ανάλαβε τις ευθύνες σου και προσπάθησε να αλλάξεις τη νοοτροπία σου, την πολιτική σου συμπεριφορά και έκφραση, τις επιλογές σου. Πάλεψε και διακδίκησε ένα καλύτερο αύριο για 'σένα και για τα παιδιά σου. 

Αλλά κατάλαβέ το και αποδέξου το: μόνος σου δεν μπορείς. Χωρίς κοινή βούληση, χωρίς συνεργασία, χωρίς συνεννόηση, χωρίς ομοψυχία, χωρίς ομόνοια και υπέρμετρη προσπάθεια μην περιμένεις να βγεις από τον βάλτο. Μάλλον θα βυθίζεσαι ολοένα και πιο βαθιά μέσα σε αυτόν. 

Είμαστε μια χώρα! Ειμαστε ένας λαός!

Μην γίνεσαι θύμα και έρμαιο των όποιων περιστάσεων, αλλά και δημαγωγών.

Ξύπνα, επιτέλους και διακδίκησε αυτό που αξίζει σε κάθε πολίτη του 21ου αιώνα, σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Διεκδίκησέ το, όμως, και μέσα και έξω απο τα σύνορα. Γιατί η επανεκκίνηση ειναι μια διαδικασία πρωταρχικά προσωπική-εσωτερική, που εν συνεχεία αποκτά άλλες, επιπρόσθετες προεκτάσεις και διαστάσεις.

Επαναπροσδιόρισε τη θέση σου, τα πιστεύω και τα θέλω σου. Επαναπροσιόρισε το νόημα, το λόγο ύπαρξης και τη λειτουργία του «κόμματος» και καθόρισε τις επιλογές του. Επαναπροσδιόρισε την έννοια της δημοκρατίας και απάλλαξέ την από ό,τι τη βαραίνει στο διάβα της μέσα στο χρόνο, από ό,τι τη νοθεύει, από ό,τι την αποχρωματίζει, τη θαμπώνει. Ξεκίνα από κάτι! Και τα άλλα θα ακολουθήσουν! 

Κατάλαβε πως δεν είναι η λύση και η ευκαιρία σου το δημοψήφισμα, που, ενώ κανονικά θεωρείται στοιχείο της δημοκρατίας και δυνατότητα δημοκρατικής έκφρασης(γεγονός υψίστης σημασίας, ασφαλώς), έτσι όπως ετέθη εν προκειμένω και εκ των πραγμάτων, σε αυτό το χρόνο, σε αυτή τη συγκυρία, με τις επικρατούσες συνθήκες και με ό,τι προηγήθηκε ή δεν προηγήθηκε, παραχαράσσει το πραγματικό του νόημα και το δημοκρατικό πολίτευμα εν γένει και καθίσταται άμεσα αντιδημοκρατική διαδικασία με εκβιαστικό χαρακτήρα, που δημιουργεί αντιθέσεις, αποστάσεις, φόβους και τριγμούς. Είναι είναι ένα άκαιρο και άκυρο δημοψήφισμα με κίβδηλο δημοκρατικό προσωπείο, που δημιουργεί μια πλαστή επιθυμία και ανάγκη να επιλεχθεί από τους ψηφοφόρους μια οδός που οδηγεί σε άγνωστη κατεύθυνση. Είναι η έκφραση της μετάθεσης της ευθύνης από την κορυφή στη βάση μιας βαρυσήμαντης πολιτικής επιλογής- απόφασης. 

Αλήθεια, που ήσουν τόσον καιρό, τόσα χρόνια αγανακτισμένε, ένθερμε υποστηρικτή του ΟΧΙ, που ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ τώρα να νιώθεις επαναστάτης ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ότι...γράφεις ιστορία; 

Που ήσουν κι εσύ ονειροβάτη υποστηρικτή του ΝΑΙ, που είσαι δυσαρεστημένος, αλλά επιλέγεις πάντα να ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΣΑΙ ΑΓΟΓΓΥΣΤΑ(άντε να κάνεις κανένα παραπονάκι σε κανένα φιλικό ή εργασιακό πηγαδάκι); 

Για 'σένα, δε, που απλά ενδιαφέρεσαι μονάχα για να σώσεις εαυτόν και τα «μασούρια» σου(Δεν αρνούμαι ότι έχεις το δικαίωμα. Ασφαλώς και το έχεις.) και από εκεί και πέρα ό,τι δεν σε αγγίζει δε σε νοιάζει...Δε θα πω τίποτα. Με καλύπτουν τα αποσιωπητικά.

Και για να καλύψω και να ικανοποιήσω αυτόν που θα στρέψει τον ερώτημα προς την υπογράφουσα το κείμενο, θα πω με πόνο ψυχής ότι ήμουν κι εγώ απούσα, αποπροσανατολισμένη και συμβιβασμένη. 

Σε μια-δυο συγκεντρώσεις αγανακτησμένων πήγα κάποτε(δεν τις θεώρησα ποτέ και σε καμιά περίπτωση έκφραση αγανάκτησης, εκδήλωση αντίθεσης ή αντίδρασης) , μέχρι να αντιληφθώ και πάλι σε ποια βάση γίνονταν κι αυτές και τι προσέφεραν στην πράξη. 

Μη θεωρήσεις αυτό το κείμενο προσβλητικό προς εσένα, το φίλο ή τον αδερφό σου. Δεν υπάρχει καμία τέτοια πρόθεση. 

Τις σκέψεις μου μοιράζομαι μαζί σου. Όπως κάνουν οι περισσότεροι όλες αυτές τις μέρες, στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Το κείμενο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από προϊόν διαπιστώσεων και προβληματισμών. 

Αφού κλήθηκες να ψηφίσεις, θα σου ευχηθώ...καλή ψήφο!

Δυστυχώς, καλείσαι να συμμετάσχεις στις 5 Ιουλίου του 2015, σε ένα ακόμα παιχνίδι, στο οποίο δεν είσαι τίποτε άλλο παρά ένα πιόνι. 

Αν και πιστεύω ότι το ρόλο μας συχνά δεν μας τον επιβάλλουν, τον διαλέγουμε ή τον δεχόμαστε. 

Επίλεξε, λοιπόν, τον τρόπο με τον οποίο θα εκφράσεις την πολιτική σου ουσία και βούληση και μην ξεχάσεις ότι αύριο θα θεωρείσαι και πάλι συνυπεύθυνος. 

Θέλω να ευχηθώ, επίσης, καλή τύχη στη χώρα μας και στον λαός της.

Εύα Μυλωνά, Δασκάλα, για το ialmopia.gr