''Ο καθένας μας είναι μια δοκιμή και ένα πείραμα της φύσης...'', του Κώστα Δανά

''Ο καθένας μας είναι μια δοκιμή και ένα πείραμα της φύσης...'' - Γράφει ο Κώστας Δανάς για το ialmopia.gr

-Αυτό που θέλω, δεν είναι τίποτα παραπάνω, απ΄το να θέλω να ζήσω, ότι βγαίνει από μέσα απ’ την ψυχή μου!

Είναι τόσο δύσκολο;

Οι λογοτέχνες, όταν γράφουν λογοτεχνήματα περνούν το εαυτό τους συνήθως για θεό και νομίζουν πως είναι ικανοί, να βλέπουν σε βάθος και να κατανοούν την κάθε ανθρώπινη ιστορία και να την παρουσιάζουν σαν να την λέει ο θεός, στον ίδιο του τον εαυτό, χωρίς αποκρύψεις και ουσιαστική, σ΄όλες τις λεπτομέρειες. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, όπως δεν μπορούν και οι λογοτέχνες.

Η δική μου ιστορία είναι προσωπική και πρόκειται επίσης για την ιστορία ενός ανθρώπου, όχι κάποιου φανταστικού, κάποιου πιθανού, κάποιου ιδανικού, ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μη υπαρκτού, αλλά ενός πραγματικού, μοναδικού ζώντος ανθρώπου. Το τι είναι αυτό, δηλαδή ένας άνθρωπος που ζει πραγματικά, το ξέρουν σήμερα λιγότερο από ποτέ άλλοτε, και γι’ αυτό σκοτώνουν σωρηδόν τους ανθρώπους, από τους οποίους ο καθένας είναι ένα πολύτιμο ανεπανάληπτο πέρασμα της φύσης. Αν δεν ήμασταν κάτι παραπάνω ακόμη από ανεπανάληπτοι άνθρωποι, αν μπορούσε κανείς να μας αφανίσει πραγματικά εντελώς με μια σφαίρα, τότε δεν θα είχε νόημα ν΄αφηγούμαστε ιστορίες. Ο κάθε άνθρωπος, δεν είναι μόνο ο εαυτός του, αλλά είναι και το ανεπανάληπτο, πέρα για πέρα ιδιαίτερο, οπωσδήποτε σημαντικό και θαυμαστό σημείο, όπου διασταυρώνονται το φαινόμενο του κόσμου μια φορά με αυτόν τον τρόπο και ποτέ ξανά! Γι’ αυτό και η ιστορία κάθε ανθρώπου είναι σημαντική, αιώνια, θεία, γι’ αυτό ο κάθε άνθρωπος, όσο ζει και εκπληρώνει το θέλημα της φύσης, είναι θαυμαστός και άξιος κάθε προσοχής. Στον καθένα το πνεύμα έχει πάρει μορφή, στον καθένα πάσχει το πλάσμα, στον καθένα σταυρώνεται ένα λυτρωτής.

Λίγοι γνωρίζουν τι είναι ο άνθρωπος. Πολλοί το νιώθουν και γι’ αυτό πεθαίνουν ευκολότερα, όπως κι εγώ θα πεθάνω ευκολότερα όταν θα έχω τελειώσει το γράψιμο της δικής μου ιστορίας και δεν θα μπορώ να γράφω στίχους πια! Γνώστη δεν μπορώ ν’ αποκαλέσω τον εαυτό μου. Ένας πλάνος εξερευνητής ήμουν και είμαι ακόμη, αλλά δεν ψάχνω πια στ’ αστέρια και στα βιβλία, παρά αρχίζω ν’ αφουγκράζομαι τις διδασκαλίες που μουρμουρίζει το αίμα κυλώντας στις φλέβες μου. Η ιστορία μου είναι ευχάριστη, δεν είναι γλυκιά και αρμονική, σαν τις φανταστικές ιστορίες. Έχει την γεύση του παράλογου και της σύγχυσης, της τρέλας και του ονείρου, όπως η ζωή όλων των ανθρώπων που δεν θέλουν πια να εθελοτυφλούν!

Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένας δρόμος προς τον εαυτό του, η προσπάθεια ενός δρόμου, η υποψία ενός μονοπατιού. Κανένας άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ απόλυτα ο εαυτός του!

Όλοι όμως επιδιώκουν να γίνουν ο εαυτός τους, ο ένας στα τυφλά, ο άλλος πιο συνειδητά, ο καθένας όπως μπορεί. Όλοι κουβαλάμε υπολείμματα από την γέννησή μας, βλέννες, τσόφλια ενός αρχέγονου κόσμου, μέχρι το τέλος μας. Μερικοί δεν γίνονται ποτέ άνθρωποι, παραμένουν πίθηκοι! Κάποιοι είναι από την μέση και πάνω άνθρωποι και απ’ την μέση και κάτω ύαινες! Όλοι όμως είμαστε προσπάθειες της φύσης για να γεννηθεί κάποτε ο άνθρωπος.

Όλοι μας έχουμε κοινές ρίζες, κοινές μάνες, όλοι ερχόμαστε από την ίδια άβυσσο, όμως ο καθένας μας είναι, μια δοκιμή κι ένα πείραμα της φύσης, τραβά για τον δικό του στόχο! Μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, να εξηγήσουμε όμως μπορούμε ο καθένας μας μόνο τον εαυτό του!

Κώστας Δανάς

Ιατρός