Στο μοναστήρι του Άγιου Παΐσιου

Λίγες ώρες πριν και την τυπική διαδικασία της αγιοποίησης του γέροντα Παΐσιου βρεθήκαμε στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου στην Σουρωτή



Στο στενό ανηφορικό δρομάκι, με τις πολλές στροφές, που έχει αφετηρία πάνω στον οδικό άξονα Σουρωτής και Ταγαράδων και καταλήγει ψηλά στο λόφο, όπου βρίσκεται χτισμένη η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, η κίνηση τις τελευταίες ημέρες, δεν θυμίζει επαρχιακή οδό. Εκατοντάδες αυτοκίνητα και λεωφορεία πηγαινοέρχονται καθημερινά στο μοναστήρι μεταφέροντας χιλιάδες πιστούς από όλη την Ελλάδα κι από το εξωτερικό, οι οποίοι θέλουν να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν στον τάφο του γέροντα Παϊσιου του Αθωνίτη. Του παππούλη τους, όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν, ο οποίος ανακηρύχθηκε και επίσημα Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μόλις 22 χρόνια από τη στιγμή που κοιμήθηκε. Μια εξέλιξη που άνοιξε μια κουβέντα για το εάν το Πατριαρχείο βιάστηκε να τον κάνει άγιο, όπως λένε κάποιοι, με δεδομένο ότι συνήθως απαιτούνται 70 έως 100 χρόνια για κάτι ανάλογο.

Με νωπή ακόμη την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και με δεδομένο ότι από την περασμένη Τετάρτη 14 Ιανουαρίου, κάθε βράδυ στο ησυχαστήριο της Μονής τελείται αγρυπνία, το WE του News247.gr ακολούθησε, χθες Σάββατο, το ίδιο δρομολόγιο, ενόψει και της σημερινής πανηγυρικής λειτουργίας «αγιοκατάταξης» στην οποία αναμένεται να παραστεί χιλιάδες κόσμου, ώστε να μάθει από πρώτο χέρι, τί το ξεχωριστό νιώθουν οι πιστοί για τον «ασυρματιστή του Θεού», όπως συνηθίζεται να αποκαλείται ο Παϊσιος, λόγω της ειδικότητάς του στον στρατό.




Ήταν λίγο μετά από τις 3 χθες το απόγευμα όταν, με «οδηγό» τον τρούλο της Ιεράς Μονής, φτάσαμε μπροστά στην κεντρική αυλόπορτα του μοναστηριού, που κρέμεται στις άκρες ενός πέτρινου καλοχτισμένου μαντρότοιχου. Μεσολάβησαν λίγα λεπτά οδήγησης ακόμη, πριν βρεθούμε στο χώρο στάθμευσης της Μονής, όπου, ήδη, υπήρχαν πάνω από 50-60 οχήματα. Ορισμένα εκ των οποίων με ξένες πινακίδες κυκλοφορίας, κυρίως από γειτονικές χώρες με ορθόδοξο θρησκευτικό δόγμα.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών, περνούσαν με κατάνυξη το κατώφλι του μοναστηριού, όπου ήταν αναρτημένη γραπτή ανακοίνωση περί απαγόρευσης λήψης φωτογραφιών και βίντεο και πήγαιναν να προσκυνήσουν στον τάφο του γέροντα, στο προαύλιο του επιβλητικού ναού. Ενημερώσαμε για τις προθέσεις μας μια νεαρή μοναχή, η οποία υποσχέθηκε πως σε λίγη ώρα θα μας δεχόταν κάποιος υπεύθυνος της μοναστικής κοινότητας. Και μέχρι να ολοκληρωθούν τα διαδικαστικά, επισκεφτήκαμε τον τάφο, όπως έκαναν και δύο Ρουμάνοι ακριβώς μπροστά μας οι οποίοι γονάτισαν με σεβασμό και φίλησαν τη μικρή μαρμάρινη πλάκα που υπάρχει. Ορισμένοι άφηναν ανθοδέσμες με λουλούδια και άλλοι έπαιρναν στη χούφτα τους λίγο από το χώμα που σκεπάζει τον Αθωνίτη γέροντα.


«Επιτρέπεται να γίνεται αυτό;» ρώτησα μια μοναχή που στο μεταξύ με είχε πλησιάσει. «Όπως αισθάνεται ο καθένας, τι να σας πω…» απάντησε χαμηλόφωνα η μαυροφορεμένη αδελφή και έσπευσε να με προτρέψει να αποσύρω το μαγνητόφωνό μου, όταν είδε να μου απαντά ο κ. Νίκος Ελευθεριάδης, από την Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης, με καταγωγή από τη Ρωσία, ότι ήρθε να προσκυνήσει γιατί ο Παϊσιος έχει κάνει πολλά θαύματα και συνεχίζει να κάνει.

«Μην το κάνετε αυτό. Λέγονται πράγματα εξωπραγματικά. Για αυτό λέμε, να πάρετε κάτι υπεύθυνα», είπε χαρακτηριστικά η μοναχή, η οποία, αφού την παρακάλεσα, μου έδωσε την άδεια να φωτογραφίσω τον τάφο. Η συνομιλήτριά μας παραδέχθηκε από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η αγιοκατάταξη του γέροντα Παϊσιου, αυξήθηκε ο αριθμός των πιστών στο μοναστήρι. Ανέφερε ακόμη ότι γενικά έρχεται κόσμος να προσκυνήσει, από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό, «κυρίως Ρώσοι, Σέρβοι, Ρουμάνοι και λιγότεροι Βούλγαροι, με τους περισσότερους να φτάνουν στη Μονή την περίοδο μετά το Πάσχα», αλλά δεν θέλησε να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες «γιατί δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να τους μετρήσουμε». Με το σταγονόμετρο έδινε απαντήσεις και στα υπόλοιπα ερωτήματα που προσπαθήσαμε να θέσουμε. «Οτιδήποτε πληροφορίες για τη Μονή θέλετε είναι σε αυτό», σημείωσε, προσφέροντάς μας ένα βιβλίο με πολλές ιστορικές αναφορές στο μοναστήρι και πρόσθεσε πως για ό,τι άλλο επιθυμούμε να μάθουμε για τον γέροντα Παϊσιο, θα πρέπει να απευθυνθούμε στους πιστούς. «Ξέρετε, είναι γνωστό το μοναστήρι μας. Ο γέροντας ήταν γνωστός. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι εμείς για να γνωρίσει ο κόσμος τον γέροντα», είπε και με πραγματικά ευγενικό τρόπο μας συνόδευσε στο χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων, αφού προηγουμένως προσφέρθηκε να κεράσει ελληνικό καφέ και μελομακάρονο.

Για περισσότερη από μία ώρα συζητήσαμε με πολλούς από τους πιστούς, που είτε ερχόταν να προσκυνήσουν, είτε μόλις είχαν κάνει το προσωπικό τους τάμα. Έτσι έγινε και με την κ. Ευαγγελία, μια ηλικιωμένη κυρία, η οποία μας εκμηστηρεύτηκε πως η ίδια δεν τον γνώρισε τον Άγιο, αλλά ότι «μια φίλη μου, είχε πάρει και το καπέλο του γέροντα Παϊσιου. Τον θεωρούμε πως ήταν άγιος. Γνώριζε πάρα πολλά. Μόλις σε έβλεπε από μακριά σε φώναζε με το όνομά σου. Έκανε καλό. Όποιος ερχόταν, ζητούσε τη γνώμη του και του την έλεγε. Τώρα για θαύματα, δεν ξέρω».


Ο Γιάννης Κουμαράκης, ένας 35άρης από τη Θεσσαλονίκη, επικέντρωσε στις προφητείες του γέροντα. «Ήρθα να προσκυνήσω γιατί τον θεωρώ άγιο τον γέροντα. Ήταν διορατικός και προφητικός. Βλέπουμε ότι οι προφητείες που είχε κάνει πριν την κοίμησή του, εκπληρώνονται με την πάροδο του χρόνου. Τα τελευταία γεγονότα της κρίσης, τα γεγονότα της Γαλλίας, επαληθεύουν τις προφητείες του».

Η κυρία Ηλέκτρα συνοδευόμενη από μια φίλη της αναφέρθηκε σε όσα λέγονται για το πώς βοηθούσε τον κόσμο ο γέροντας. «Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν θαύματα ή όχι. Το βέβαιο είναι ότι έρχεται πολύς κόσμος να προσκυνήσει και ερχόταν και από παλιά, όταν ήταν εν ζωή και τους βοηθούσε. Εγώ δεν τον ήξερα όταν ζούσε. Ήρθα αφότου είχε κοιμηθεί και έκτοτε έρχομαι συχνά γιατί αγαλλιάζει η ψυχή μου. Ανάβω ένα κεράκι και προσεύχομαι».


«Ήταν πολύ ταπεινός και βοήθησε χιλιάδες κόσμο. Τον διαβάζω κάθε μέρα» ανέφερε από την πλευρά του ο κ. Στράτος, ένας 65άρης κύριος που επισκέφτηκε το μοναστήρι μαζί με τη σύζυγό του και ένα ακόμη συνομήλικο ζευγάρι και πρόσθεσε πως «όπως έλεγε και ο ίδιος, αυτός δεν έκανε τίποτε. Όλα γινόταν με τη βοήθεια της Παναγίας και του Χριστού. Αυτός προσευχόταν και τους έλεγε δεν σας βοηθάω εγώ».

Η κυρία Γεωργία από το Κιλκίς επισκέπτεται το μοναστήρι 1-2 φορές το χρόνο. Όπως τόνισε ό,τι γνωρίζει για τον γέροντα είναι αυτά που έχει ακούσει από τα Μέσα Ενημέρωσης και από εμπειρίες γνωστών της. «Προσωπικά δεν τον έχω γνωρίσει, αλλά από το περιβάλλον μας ήταν πολλοί που τον είχαν επισκεφθεί όταν ήταν εν ζωή. Εμείς ξεκινήσαμε να ερχόμαστε για να ανάψουμε ένα κεράκι. Και να μην είχε αγιοποιηθεί, πάλι θα ερχόμασταν. Δεν τον κάνουμε για αυτή την τελευταία εξέλιξη».

«Αυτό που γίνεται κάθε ημέρα, εδώ με τον κόσμο που έρχεται, δείχνει περίτρανα τί ήταν ο παππούλης», σημείωσε ο κ. Γιάννης, Ιατρός, καθηγητής Πανεπιστημίου, για να προσθέσει πως ο ίδιος τον είχε γνωρίσει προσωπικά. «Για να ξέρετε και το άλλο, ο παππούλης δεν είχε σχέση με τα κατεστημένα. Με τους συμβατικούς χριστιανούς κι όλα αυτά. Όταν πηγαίναμε εκεί πέρα (εννοεί στο Άγιο Όρος) έβλεπε τους λεγόμενους τακτοποιημένους και τους έλεγε παιδιά πάτε στα άλλα μοναστήρια, εκεί θα βρείτε, εδώ δεν έχω τίποτε. Μόνος είμαι. Όταν έβρισκε κανέναν δυστυχισμένο, παραπονεμένο ή κανέναν ταλαιπωρημένο του έλεγε έλα εδώ βρε παιδί μου. Τώρα, όλα τα άλλα που λένε για θαύματα και τα λοιπά είναι πολύ χαζά σε σχέση με το μεγαλείο του παππούλη. Είναι ένα τίποτα. Ο πολύς κόσμος στηρίζεται στις προφητείες του και σε αυτά, τα οποία είναι χαζά, αν έχει γνωρίσει κανείς τον παππούλη. Εγώ τον γνώρισα από το 1974. Ήμουν άθεος και φοιτητής και μόλις τον είδα, λέω υπάρχει Θεός. Δεν με προσέγγισε εκείνος. Ο κόσμος δεν ξέρει. Έρχεται εδώ για τα θαύματα. Όμως η πνευματική επαφή είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει. Αισθάνεσαι ότι έχει νόημα η ζωή σου όταν γνωρίσεις έναν άγιο άνθρωπο, ακόμη και χωρίς να σου λέει τίποτε». Ο συνομιλητής μας θυμήθηκε επίσης ότι ο γέροντας Παϊσιος ήταν τόσο ταπεινός, που «είχε ένα τενεκεδάκι από κουτί γάλα για να πίνει νερό, αν και εμείς του πηγαίναμε ποτήρια και άλλα δώρα. Με αυτό ήθελε να δείξει τη μη σύνδεσή του με οτιδήποτε ανθρώπινο. Γιατί έλεγε πως αν εγώ έχω ένα τέτοιο ωραίο ποτήρι Γιάννη, τι θα κάνω; Θα μου λερώνεται, θα πρέπει να το προσέχω και αν μου σπάσει τι θα κάνω; Έτσι δεν κολλάω το μυαλό μου στο κοσμικό. Η ζωή του ήταν πάρα πολύ ασκητική και δεν έδειχνε αυτά που έκανε. Καμιά φορά έγραφε έξω από το κελί του μη με αναζητήσετε, έχω φύγει γιατί νομίζω ότι πιο πολύ θα σας βοηθήσω με τις προσευχές μου, παρά με τις φλυαρίες μου. Έφευγε πάνω στο βουνό για δέκα μέρες και έτρωγε χόρτα κλπ. Για εμάς από τότε που κοιμήθηκε ήταν άγιος. Απλώς τώρα κανείς έχει τη χαρά ότι έκλεισε και το τυπικό μέρος της αγιοσύνης του. Τα θαύματα του παππούλη φέρνουν τον κόσμο εδώ στο μοναστήρι και όχι η αγιοκατάταξή του».


Ο κ. Περατεινός Γεώργιος, πρώην αστυνομικός, μας δήλωσε πως είχε γνωρίσει εν ζωή τον γέροντα. «Είχα την ευλογία πριν από πολλά χρόνια, γιατί υπηρετούσα στην αστυνομία και πηγαίναμε συχνά, σχεδόν κάθε μήνα, μέσα στο Άγιο όρος. Το σπίτι του ήταν ένα σπιτάκι με πέτρα παλιά, μετά το μοναστήρι του Κουτλουμουσίου, σε μια λακούβα. Είχα την ευλογία να τον δω δύο φορές και να κουβεντιάσω μαζί του. Ο άνθρωπος ήταν πολύ ταπεινός, για να καταλάβετε δεν σε κοιτούσε ποτέ στα μάτια. Σε έπιανε από το χέρι και σου μιλούσε. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω τώρα. Με είπε Γιώργο, χωρίς καν να συστηθώ. Είχε ένα ποτήρι τσίγκινο, του έβαζε ο νεότερος που τον φρόντιζε, νεράκι και ένα παξιμάδι το οποίο εμείς επ’ ουδενί θα το βάζαμε στο στόμα μας. Έβρεχε το ψωμάκι και έτρωγε. Αυτή ήταν η τροφή του». Τί κέρδισε ο ίδιος ο κ. Περατεινός από τη συναναστροφή του με τον γέροντα; «Έγινα πιο χριστιανός. Πάω περισσότερο στο Άγιο Όρος, προσεύχομαι. Έρχομαι συχνά, κάθε 10-15 ημέρες, όποτε μπορώ. Τώρα ένα παραπάνω γιατί έχω ένα σοβαρό πρόβλημα. Ετοιμάζομαι για εγχείριση καρδιάς και ξέρεις, όταν είμαστε σε κάποιο ζόρι, τους έχουμε περισσότερο ανάγκη».

Σε εμπειρίες από το περιβάλλον του αναφέρθηκε ο κ. Ηλιόδωρος, ένας μεσόκοπος άνδρας από τη Θεσσαλονίκη. «Ο γέροντας έχει πει ό,τι πιο σοφό και έξυπνο έχω ποτέ διαβάσει και βιώσει. Έξυπνος ίσον διαβασμένος. Και όποιος δει με την καρδιά ξεκουράζεται και όποιος δει με το μυαλό κουράζεται. Νομίζω ότι αυτές οι δύο ρήσεις του γέροντα είναι βιβλιοθήκες πολλών δεκαετιών, για να καταλήξει κανείς. Ο ίδιος ο γέροντας είναι η αλήθεια. Είναι η πνευματοποίηση του ανθρώπου. Γιατί δεν μπορεί να έρχονται εδώ χιλιάδες άνθρωποι -20.000 στη μνήμη του- εάν ο γέροντας δεν ήταν η συμπαντική αγάπη, ο πολιτισμός του Χριστού. Και νομίζω ότι σήμερα αν έχουμε για κάτι να υπερηφανευτούμε από όλη αυτή την παλιά κληρονομιά, είναι οι σύγχρονοι γεροντάδες όπως ο γερό Παϊσιος, ο γερό Πορφύριος και ο Ιάκωβος Τσαλίκης».


Αμφιλεγόμενα ή μη, τα όσα αναφέρονται για τις προφητείες και τα θαύματα που έκανε ο Αθωνίτης ασκητής, η αθρόα προσέλευση προσκυνητών έχει βοηθήσει το μοναστήρι, αλλά και την περιοχή γενικότερα. Στοιχεία που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν αριθμητικά, λένε ότι σε εβδομαδιαία βάση οι επισκέπτες της Μονής ίσως να ξεπερνούν τα 1.500 άτομα, από την Ελλάδα και το εξωτερικό και εκτός από δωρεές, κάποιοι σταματούν για φαγητό ή άλλα ψώνια στο κοντινό χωριό της Σουρωτής, που έχει πληθυσμό 2.500 κατοίκων.

«Ο θρησκευτικός τουρισμός ήταν και συνεχίζει να είναι αυξημένος. Όσο περνούν τα χρόνια και λόγω και της κρίσης, η στροφή που παρατηρείται προς την εκκλησία είναι μεγάλη. Ένα παραπάνω τώρα με τον γέροντα Παϊσιο ο οποίος είναι θαυματουργός και θεραπευτής», επισήμανε ο Ελευθερία, μια νεαρή κοπέλα που εργάζεται σε μια από τις ταβέρνες του χωριού. Όπως λέει η ίδια, το ρεύμα των πιστών είναι μεγάλο και ειδικά τώρα με την είδηση της αγιοκατάταξης του γέροντα, οι επισκέψεις ενδεχομένως να ξεπερνούν και τα 1.000 άτομα την ημέρα. «Γενικά όμως υπάρχουν πολλά εκδρομικά και όχι μόνο από όλη την Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό. Μπορεί να είναι από Σερβία, από Ρωσία, από Βουλγαρία, όπου υπάρχει ορθόδοξος χριστιανισμός. Πολύ έντονο όμως είναι το φαινόμενο της Ρωσίας και της Σερβίας», αναφέρει και εκτιμά ότι «με την κατάταξή του στους Αγίους, πιστεύω ότι θα αυξηθεί το ρεύμα των προσκυνητών που θα έρχεται στη Μονή και κατ’ επέκταση θα αυξηθούν και οι επισκέπτες στο χωριό μας, όπου ετοιμάζεται ένα νέο πολιτιστικό και ένα εμπορικό κέντρο με πολλά καταστήματα».

Η Λίλιαν από το διπλανό κατάστημα ψιλικών τονίζει ότι η μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου στο μοναστήρι παρατηρείται από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο. «Τις Κυριακές έρχονται αρκετά λεωφορεία, μπορεί να είναι και πάνω από δέκα, ενώ τις καθημερινές επισκέψεις γίνονται κυρίως από μεμονωμένους προσκυνητές», μας είπε, σημειώνοντας ότι κόσμος έρχεται από όλη την Ελλάδα, αλλά και ξένοι και κυρίως από τις άλλες ορθόδοξες χώρες. Η ίδια πάντως, δεν έχει διαπιστώσει σοβαρό οικονομικό όφελος στο χωριό από την παρουσία των πιστών στο μοναστήρι.








ΠΗΓΗ: news247