172 χρόνια πρίν σίγησε ο Γέρος του Μοριά - Άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα

Λαμπείν ο ήλιος στα βουνά.
Λάμπει και στα λαγκάδια.
Λάμπει και η κλεφτουριά.
Έτσι έλαμπες και εσύ.
Μοναδικό άστρο της ρωμιοσύνης.
Σαν ήλιος μέσα στο σκότος.
Σαν Αυγερινός στο γλυκοχάραμα.
Ελπίς της επαναστάσεως.
Εσύ στρατηγέ του Μορέως.
Σε αποκαλούσαν όλοι με το προσωνύμιο ο Γέρος του Μοριά.
Καθώς στο πρόσωπο σου έβλεπαν την σοφία και την αρετή ενός άνδρα.
Ενός άνδρα σκεπτόμενου πάντα ελληνικά.

Ένα άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα.

Διότι πάνω από όλα έβαζες την ελευθερία του έθνους.
Εσύ ο πρωταγωνιστής όλων των μεγάλων νικών και επιτυχιών του αγώνα.
Εσύ όπου ελευθέρωσες την Τριπολιτσά, εσύ όπου κατατρόπωσες το Δράμαλη πασά. Εσύ όπου χάρισες την μεγάλη νίκη στο Βαλτέτσι και από τους πρώτου μπήκες στη Καλαμάτα.

Εσύ που όποτε το κουβέρνο ζητούσε να το ξελασπώσεις ήσουν εκεί για να κάνεις το χρέος προς τη πατρίδα.
Και για τα καλά που έκαμες, οι συναγωνιστές σου και οι πολιτικοί σου αντίπαλοι καθώς και ο μετέπειτα βασιλιάς μας σε έβαλαν φυλακή.
Για τα καλά που έκαμες είπαν να σε ευχαριστήσουν.
Και σε έβαλαν σε ένα μπουντρούμι σκοτεινό.
Και η αντιβασιλεία μας η καλή είπε να σου δοθεί η εσχάτη των ποινών.
Ο θάνατος για προδοσία προς το έθνους.
Είναι τραγικό καμιά φορά έτσι όπως τα φέρνει τούτη η μάταιη ζωή.
Ο άνθρωπος που λευτέρωσε ένα έθνος.
Που ήταν πάντα μποστάρης σε κάθε αγώνα.
Ο άνθρωπός που δε λιγοψυχούσε ποτέ.

Αυτός που ήταν ο ένας και μοναδικός που μπορούσε να ψυχώσει τη ρωμιοσύνη ολάκερη με ένα εμπρός αδέρφια, όταν κανείς άλλος δε μπορούσε να το κάνει στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στα πρώτα επαναστατικά χρόνια.
Εσύ ήσουν αυτός που «πρόδιδες» κάθε μέρα το έθνος.
Είναι να γελά κάνεις.
Αυτό ήταν το ευχαριστώ από αυτούς που τους έδωσε ένα τόπο να διαφεντέψουν.
Διότι είμαι σίγουρος ότι στον αιώνα τον άπαντα ζήτουλες ενός τόπου θα ήταν.
Όλοι αυτοί που φόραγαν τα φράγκικα και δεν ήξερα τον πόνο της φουστανέλας.
Εσύ ήσουν αυτός ο οποίος δε κοίταζες πλούτια και μεγαλεία αλλά μόνο τη λευτεριά του τόπου.
Δε κοίταζες να βγάλεις κάποιο προσωπικό όφελος αλλά μόνο να λευτερωθεί ο τόπος και τίποτης άλλο.
Εσύ που έχασες το γιο σου τον Πάνο, όχι από χέρι τουρκικό αλλά από ελληνικό.
Εσύ που όταν ο Μπραΐμης πάταγε το πόδι του την ελληνική τη γη.
Του είπες να μονομαχήσετε και δεν αποκρίθηκε ποτέ.
«Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου.»
Και όταν θέλησε ο πανάγαθος Θεός να σε πάρει στις αγκάλες του είχες το προμήνυμα ότι ζυγώνει ο καιρός.

Και πρόλαβες να δεις χαρές πολλές και τρις μέρες πριν επάντρεψες το γιό σου Κολινό.
Όταν έφτασε το βράδυ το στερνό, σε είχε καλέσει ο καλός μας βασιλιάς ο Όθωνας. Και στο παλάτι έκανε χορό μεγάλο και ζήτησες να σταματήσει τα φράγκικα τραγούδια για να πιάσει τα Ελληνικά και τότες κάηκε το πελεκούδι

Αλλά το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου 1843 και ώρα 11.
Σίγησες για πάντα εσύ, το λιοντάρι της κλεφτουριάς.
Εσύ αητέ του Μορέως.
Εσύ το πρωτοπαλίκαρο από το Λιμποβίτσι της επαρχίας Καρύταινης.
Εσύ Θεόδωρε Κολοκοτρόνη.

 

 

 

 Ένα άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα.



ialmopia.gr | pinnokio.gr