Πως μπορεί αυτός ο τόπος ο μοναδικός να έχει γίνει τόσο αφιλόξενος; Άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα

Πως μπορεί αυτός ο τόπος ο μοναδικός να έχει γίνει τόσο αφιλόξενος; 

- Ένα άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα για την ηλεκτρονική εφημερίδα ialmopia.gr

Πως μπορεί αυτός ο τόπος ο μοναδικός που γέννησε τέχνες, πολιτισμούς και γράμματα να έχει γίνει τόσο αφιλόξενος.
Ναι κύριοι και κυρίες καλά διαβάσατε στον ρημαδιασμένο τον τόπο μας αναφέρομαι, την δόλια την Ελλάδα.
Αυτή τη χώρα την απαράμιλλου κάλλους και ομορφιάς.

Μοναδική στο κόσμο και ξακουστή στα πέρατα της οικούμενης.
Την οικουμένη, την οποία εσύ πατρίδα μου, εσύ στερέωσες με τις διδαχές των σοφών σου αντρών και γυναικών.
Ανθρώπους τους οποίους γέννησες εσύ πανώρια γη από την χερσόνησο του Αίμου. Από δικό σου χώμα πλάστηκαν και λούστηκαν από τα καθάρια σου νερά. Τα κρουσταλένια σου νερά, τα ζωογόνα. Και ξεράθηκαν στους άνεμους που φυσούν την κακοτράχαλη σου γη.
Τα μελτέμια και το βαρδάρη, αέρηδες μοναδικούς μα τόσο πολύ αγαπητούς. Που δίνουν άρωμα και ευωδία, σε κάθε κίνηση της ανθρωπότητας.


Αφού όλα καμώθηκαν όμορφα και καλά. Θέλω εγώ να ρωτήσω ο ταπεινός, ο μικρός και άθλιος.
Γιατί είσαι τόσο αφιλόξενη γης; Γιατί θέλεις να μας διώξεις από αυτό το ουρί του παραδείσου; Να φύγουμε από το τόπο που μας έλαχε και πλαστήκαμε;


Να φύγουμε για να κυνηγήσουμε ένα αύριο πιο καλό. Μιας και ο δικός μας τόπος ρήμαξε. Δε μπορεί να θρέψει τα παιδία του. Δεν είναι ικανός και άξιος να γεννήσει άλλους ανθρώπους. Διότι όλοι πλέον έχουμε ένα κατασκευαστικό λάθος από τη μήτρα μας ακόμη.
Ξεχάσαμε τι πάει να πει να είσαι άνθρωπος. Όλοι νομίζουμε ότι είμαστε καλοί και αγαθοί.
Αλλά δεν ήμαστε τίποτα που να θυμίζει αυτούς που έφτιαξαν τις έννοιες αυτές. Έχουμε κυλιστεί στη σαπίλα και τη ματαιοδοξία της εποχής.

Μιας εποχής όπου ο δήθεν πολιτισμός, των παλαιών εκείνων απολίτιστων, οι όποιοι κάποτε ζητούσαν λίγα ψίχουλα από τη χώρα του φωτός, έχει επικρατήσει και βλασταίνει. Μα δε βγάζει άνθη και μυροβόλα λέλουδα αλλά αγκάθια και τσουκνίδια.

Τσουκνίδια για να πληγώνει όλους αυτούς οι οποίοι προσπαθούν να σηκωθούν και αγκάθια για να τους κράτα αγκυλωμένους, όταν προσπαθούν να ξεφύγουν από τα δεσμά τους.
Μα τα δεσμά αυτά είναι κίβδηλα όπως κίβδηλα είναι τα λεφτά που διαφεντεύουν όλο τον κόσμο και το ντουνιά. Διότι αν το πορτοφόλι σου είναι γεμάτο με παρά έχεις δύναμη και μπορείς να έχεις τα πάντα.

Ξέρω ανθρώπους που τράβηξαν στη ξενιτιά και χόρτασε η τσέπη τους παρά. Μα αυτό που λαχταράν πάνω από όλα είναι ετούτη τη δόλια γης με αυτούς τους αλλοπρόσαλλους ανθρώπους τους έλληνες, τους κακοέλληνες θα έλεγα εγώ. Αυτούς τους ανθρώπους που με τα τόσα στραβά που έχουν. Έχουν κάτι το ξεχωριστό που δε το βρίσκεις σε όλο τον κόσμο και το ντουνιά.

Είναι κάτι μαγικό, μπορούν να νιώσουν τη χαρά σου, το πόνο σου, θα γλεντήσουν στη χαρά σου και θα κλάψουν στη λύπη σου. Μαζί σου θα πονέσουν και θα γελάσουν. Γιατί όλοι την ίδια μάνα έχουμε, αυτή τη δόλια γη. Εδώ όπου ο Θεός εστερέωσε τις ράχες, τα βουνά, τα λαγκάδια και τους κάμπους, τις λίμνες τους ποταμούς και τις θάλασσες.

Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε, εδώ είπαμε ότι δε θέλουμε να ξανά γυρίσουμε σε αυτό το τόπο τον οποίο τρώει τα παιδία του, αλλά εδώ θέλουμε να μας φέρουν όταν θα αποθάνουμε. Γιατί μια ζωή μπορείς να την αντέξεις μακριά από την Ελλάδα αλλά μια αιωνιότητα δε το βαστάει η ψυχή σου βρε αδερφέ. Δεν είναι δυνατόν, να αντέξεις μακριά της τόσο πολύ. Ας κάνουμε αυτό το τόπο τον καλό, λίγο πιο ανθρώπινο ώστε να μπορεί να γεννά ανθρώπους και να θρέφει τα παιδιά του.

Πως μπορεί αυτός ο τόπος ο μοναδικός να έχει γίνει τόσο αφιλόξενος; 

- Ένα άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα για την ηλεκτρονική εφημερίδα ialmopia.gr