Η κυρία Στεφανία και ο κύριος Γιάννης είναι φυσιογνωμίες με έντονο ταπεραμέντο και αυτό το καταλάβαμε αμέσως μόλις τους γνωρίσαμε. Πρωταγωνίστησαν στην διαφήμιση του γιαουρτιού Δωδώνη και μας έδωσαν πολύ υλικό για να γελάμε τις υπόλοιπες μέρες. Τους βρήκαμε, μας είπαν την ιστορία της ζωής τους, πώς βρέθηκαν στην Αθήνα και πώς τους ανακάλυψαν τα πρακτορεία μοντέλων.
Ο κύριος Γιάννης μας περιμένει στο γραφείο του πρακτορείου του, καθισμένος καμαρωτά στον καναπέ και με την γκλίτσα στο χέρι. Τον γνώρισα αμέσως. Έστριβε του μουστάκι του και ίσιωνε την τραγιάσκα του. «Εγώ είμαι από την Ήπειρο» μου λέει. «Από τα Τζουμέρκα. Ξέρεις πόσα χρόνια είμαι εδώ; Ήρθα στην Αθήνα 26 Σεπτέμβρη του 1955, ημέρα Δευτέρα. Ήταν ο ένας αδερφός μου εδώ παλιά. Πήγα στρατό στα Γιάννενα, παντρεύτηκα και από το 1964 ζούμε εδώ. Παλιότερα ανέβαινα στην Ήπειρο δέκα μέρες για διακοπές. Πήγαινα καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα. Τώρα πάω σε κανένα γάμο και σε καμιά -μακριά από δω- κηδεία. Η Ήπειρος είναι καλό μέρος για καλοκαίρι. Από τέλη Μαΐου μέχρι μέσα Σεπτέμβρη είναι καλά. Άμα πιάσει 15 Σεπτέμβρη, πρέπει να φύγεις. Πιάνουν οι βροχές τα κρύα.
Η Αθήνα εντάξει είναι. Μου αρέσει. Τι να κάνω, πού να πάω; 78 χρονών είμαι. Παλιά δούλευα σε οικοδομές. Τώρα έχει πεθάνει η οικοδομή, αλλά εγώ έχω συνταξιοδοτηθεί και η γυναίκα μου είναι συνταξιούχος, οπότε εντάξει είμαστε. Εγγόνια δεν έχω. Ο γιος μου δεν παντρεύτηκε και κοντεύει τα πενήντα».
Τον ρωτάω πώς τον βρήκαν για το διαφημιστικό. «Ήμουν στην είσοδο και κοίταζα τα πωλητήρια. Κάποιος κύριος από το γραφείο εδώ μου λέει «τι κοιτάζεις». Του λέω «για τον αδερφό μου κοιτάζω, που θέλει να αγοράσει μια γκαρσονιέρα». Μου λέει «να σε τραβήξω μια φωτογραφία»; Του λέω και εγώ «ναι, μωρέ τράβα με με την γκλίτσα». Ήρθα μετά, με τράβηξαν ένα βίντεο και έκανα ένα διαφημιστικό με Κρητικούς, μετά πήγαμε στου Καρέα για έναν γάμο που ήθελαν κάτι φωτογραφίες και τώρα προέκυψε αυτό με το γιαούρτι. Καλά είναι, πλάκα έχει. Όσοι με βλέπουν στον δρόμο και με αναγνωρίζουν μού μιλάνε».
Η κυρία Στεφανία είναι 68 ετών, αλλά μοιάζει με πενηντάρα. Με πολύ χιούμορ και αστείες πόζες μας μίλησε για την ζωή της, την Ζάκυνθο και τα πολύπλευρα ταλέντα της. «Ήρθα στην Αθήνα από την Ζάκυνθο. Στην Ζάκυνθο ήταν πάρα πολύ ωραία η ζωή μου. Ήμουν λίγο ατίθαση σαν παιδί. Τελείωσα μόνο το δημοτικό. Οι οικονομικές δυνατότητες των γονιών μας δεν ήταν πολύ καλές. Ο πατέρας μου εργαζόταν σε ένα πυρηνελαιουργείο. Οπότε, είπαν οι δικοί μου να έρθουμε στην Αθήνα. Ήρθε η αδερφή μου πρώτη και μετά ήρθε ο μπαμπάς μου. Εγώ τελευταία. Δεν ήθελα να φύγω, με έφεραν εδώ με το ζόρι. Ήρθα επειδή δεν υπήρχαν δουλειές. Ήμασταν μια φτωχή οικογένεια. Η Ζάκυνθος είχε και πολλούς σεισμούς. Ακόμα έχω τον φόβο του σεισμού. Όταν ήμουν παιδί πέρασα τον μεγάλο σεισμό και τον φοβάμαι πολύ. Όταν ήρθα λοιπόν στην μεγάλη Αθήνα, πήγα πρώτα στην Ομόνοια. Φοβήθηκα λιγάκι. Με έφερε ένας ξάδερφός μου που ήταν αστυνομικός στα ανάκτορα του βασιλιά. Θυμάμαι να του κρατάω το σακάκι επειδή φοβόμουν. Θα ήθελα πάρα πολύ να γυρίσω στην Ζάκυνθο. Αφού όταν νευριάζω, λέω «θα φύγω, θα πάω αλλού, θα πάω στην πατρίδα μου». Ονειρεύομαι να γυρίσω πίσω, αλλά φοβάμαι και τους σεισμούς. Το όνειρό μου όμως είναι πάντα εκεί. Το πνεύμα μου, η ψυχή μου είναι εκεί. Η εργασία μου ήταν εδώ. Ήμουν νοσοκόμα».
Η φωνή της κυρίας Στεφανίας είναι πολύ χαρακτηριστική. Την ρωτάω πώς την βρήκαν για την διαφήμιση. «Μια φίλη μου με παρακίνησε. Πήγα να κάνω κάστινγκ για την διαφήμιση και με επέλεξαν. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα με έπαιρναν γιατί γελούσαν πολύ με αυτά που έλεγα. Έπαιζα και σε θεατρικό εργαστήρι στα Γλυκά Νερά, είμαι και στην χορωδία, είμαι και σε χορευτικά. Και στην Ζάκυνθο κάναμε διάφορα θεατρικά στις πλατείες. Είναι και η φωνή μου πολύ χαρακτηριστική. Και στην χορωδία ξέρουν όλοι την φωνή μου. Η κόρη μου είναι γυμνάστρια και όλοι της λένε «την μαμά σου την είδαμε και είχε πλάκα». Και σε κάτι εργάκια που έχω παίξει, δίνω γέλιο. Μια φορά που έκανα την σοπράνο στις φυλακές ανηλίκων και έκανε ο αυλάρχης ότι με διώχνει, εγώ συνέχιζα και γελούσαν όλοι πολύ. Από μικρή το είχα αυτό το ζιζάνιο. Έβραζα μέσα μου.
Όσοι με βλέπουν και με ξέρουν, μου λένε «μαρήη». Κατάγομαι από την Ζάκυνθο, αλλά επειδή είμαι εδώ από το 1963 δεν έχω την προφορά. Όταν πάω όμως στο νησί, τα θυμάμαι όλα. Όμως, κάνω όλες τις προφορές, δεν έχω πρόβλημα. Και που μου είπαν να κάνω την μεγάλη γιαγιά, δεν είχα πρόβλημα, μου άρεσε. Ήταν ωραία εμπειρία, μόνο που έφαγα πολύ γιαούρτι και με δυσκόλεψε και αυτό το slow motion» μου λέει και γελάει. «Στον δρόμο δεν με αναγνωρίζουν. Μόνο οι δικοί μου».
Η κυρία Στεφανία πιστεύει στην ζωντάνια της εξοχής και της επαρχίας. «Στα νέα παιδιά θα έλεγα να πάνε πίσω στις πατρίδες τους, να φύγουν από την Αθήνα. Και εγώ σε εξοχή μένω. Η εξοχή με αλλάζει. Από το 1963 που έφυγα από την Ζάκυνθο, πήγα πάλι το 2003. Τώρα συζώ με έναν στρατιωτικό, έχω μια σχέση. Κάνω όσα μου έλειψαν όσο μπορώ. Είναι πολύ καλός ο σύντροφός μου. Και η διαφήμιση του άρεσε πάρα πολύ. Μου λέει «το ’χεις, το ’χεις». Μακάρι να ξανακάνω διαφήμιση. Ή και ταινία ακόμα» μου λέει και ποζάρει με νάζι στην Ελισάβετ.
πηγή: grekamag.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr