Αφιέρωμα στον τεράστιο Ρονάλντο: Από το Ρίο στη Βαρκελώνη...

Το ημερολόγιο έδειχνε 22 Δεκεμβρίου του 1997, όταν το "φαινόμενο" κέρδισε την πρώτη Χρυσή Μπάλα της καριέρας του. Σήμερα, 17 χρόνια μετά, το Sport24.gr θυμάται τα πρώτα βήματα του Ρονάλντο, από το ξεκίνημα στο Ρίο, μέχρι την απόλυτη καταξίωση στη Βαρκελώνη.



Σαν σήμερα πριν 17 χρόνια (22/12/1997), το France Football ανακοίνωσε επίσημα ότι ο Ρονάλντο ήταν ο νικητής της Χρυσής Μπάλας για το 1997. Ο Βραζιλιάνος υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της τελευταίας εικοσαετίας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενος στις μεγαλύτερες ομάδες της υφηλίου. Το Sport24.gr κάνει μια αναδρομή στα πρώτα βήματα του "φαινόμενου", από το ξεκίνημα στο Tennis Club Valqueire μέχρι την καθολική αναγνώριση στη Μπαρτσελόνα. Η πορεία προς τη δόξα ενός από τους πιο προικισμένους επιθετικούς που γνώρισε ποτέ ο φίλαθλος κόσμος. Δείτε σπάνιες φωτογραφίες και απολαύστε το "φαινόμενο" σε βίντεο.

Ήταν κάτι αναμενόμενο, στην ουσία το γνώριζαν όλοι, όμως έγινε επίσημο στις 22 Δεκεμβρίου του 1997. Οι άνθρωποι του France Football ανακοίνωσαν ότι ο νικητής της Χρυσής Μπάλας για εκείνη τη χρονιά ήταν ο Ρονάλντο. Το "φαινόμενο", τότε παίκτης της Ίντερ, έγινε ο πρώτος Βραζιλιάνος αλλά και γενικότερα Λατινοαμερικάνος παίκτης που κέρδισε την ανώτατη ποδοσφαιρική ατομική διάκριση σε ηλικία μόλις 21 ετών (ο νεώτερος νικητής στην ιστορία του θεσμού). Η διαφορά του από τον δεύτερο ήταν τεράστια, 150 ολόκληροι πόντοι (ρεκόρ για τότε). Ο Ρονάλντο μάζεψε 222 πόντους έναντι 72 του δεύτερου Μιγιάτοβιτς (Ρεάλ Μαδρίτης) και 63 του τρίτου Ζιντάν (Γιουβέντους).

Έχοντας ολοκληρώσει μια εκπληκτική σεζόν με την Μπαρτσελόνα (1996/97) και ένα θυελλώδες διαζύγιο με τους "μπλαουγκράνα" μετά από τα τερτίπια των μάνατζερ του για μερικά χιλιάδες παραπάνω δολάρια στην προμήθειά τους, ο Ρονάλντο ήταν εκείνη την εποχή, στους πρώτους μήνες του στους "νερατζούρι", ο μεγαλύτερος ανερχόμενος αστέρας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Έναν χρόνο νωρίτερα είχε χάσει τη Χρυσή Μπάλα για έναν μόλις πόντο από τον Ματίας Ζάμερ (144 έναντι 143), όμως το 1997 είχε έρθει η σειρά του. Η καριέρα του μπορεί στη συνέχεια να πέρασε από σαράντα κύματα λόγω των σοβαρών τραυματισμών του, πάντα όμως είχε δική του μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους. Πραγματικό "σκυλί του πολέμου", με μια αδάμαστη θέληση που τον βοήθησε να ξεπερνάει τα προβλήματα και να επιστρέφει στο προσκήνιο, ο Ρονάλντο σφράγισε με την παρουσία του μια ολόκληρη εποχή και δίκαια απέκτησε το προσωνύμιο "φαινόμενο". ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Ο Ronaldo Luis Nazario de Lima γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1976 σε ένα μικρό σπίτι της οδού General Cesar Obino, στο προάστιο Bento Ribeiro του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ήταν το τρίτο παιδί της Σόνια και του Νέλιο, υπάλληλου στην τηλεφωνική εταιρεία του Ρίο. Τα παιδικά του χρόνια ήταν φτωχικά, αλλά ευτυχισμένα. Πολύ γρήγορα, από την ηλικία των 5 ετών, άρχισε να παίζει μπάλα με τους φίλους του στις χωμάτινες αλάνες που βρίσκονταν δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό της περιοχής. Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80 το μεγάλο είδωλο των πιτσιρικάδων του Ρίο, ήταν ο Ζίκο που τότε αγωνιζόταν ακόμα στην τοπική Φλαμένγκο.




Ο Ρονάλντο σε ηλικία ενάμιση έτους. Στο σπίτι η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη και δεν υπήρχε τηλέφωνο (1978)

Τα Χριστούγεννα του 1980 ο μικρός Ρονάλντο πήρε για δώρο από τους γονείς του μια δερμάτινη μπάλα. "Ήταν το γεγονός που άλλαξε τη ζωή του", διηγείται ο πατέρας του, Νέλιο. Λίγους μήνες αργότερα, ο "Dadado", όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά στη γειτονιά, πήγε στο σχολείο, μια εμπειρία καθόλου ενδιαφέρουσα για τον Ρονάλντο που την ημέρα έπαιζε συνεχώς μπάλα και τις νύχτες ονειρευόταν θριαμβευτικές στιγμές δίπλα στο ίνδαλμά του, Ζίκο. Μαζί με την παρέα του είχαν φτιάξει μια ομάδα που την ονόμασαν "Clube do Guri" και όταν τελείωναν τον αγώνα, ο Ρονάλντο συνήθιζε να φτιάχνει στο έδαφος έναν κύκλο και να προκαλεί τους φίλους του σε μονομαχία: ποιος θα μπορούσε να κάνει περισσότερα χτυπήματα με το πόδι και το κεφάλι, χωρίς να πέσει στο έδαφος η μπάλα και χωρίς να βγει ο διαγωνιζόμενος από τον κύκλο! ΤΟ ΜΑΡΑΚΑΝΑ ΚΑΙ Ο ΖΙΚΟ

Αν η μπάλα που του δώρισαν οι γονείς του, άλλαξε τη ζωή του, μια άλλη εμπειρία θα τον έφερνε ακόμα πιο κοντά στο να αποφασίσει ότι θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Την άνοιξη του 1985, ο πατέρας του, Νέλιο και μερικοί φίλοι του θέλησαν να πάνε στον Ναό του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, το Μαρακανά, για να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι της Φλαμένγκο με την Βάσκο ντα Γκάμα. Θεώρησαν ότι είχε φτάσει η στιγμή για να πάρουν μαζί τους τον Ρονάλντο. Εκείνο το απόγευμα ήταν η "αποκάλυψη". Οι κερκίδες του εντυπωσιακού γηπέδου με τον Ζίκο να ζωγραφίζει στο χορτάρι με τη φανέλα με το "10", σκοράροντας μάλιστα το νικητήριο γκολ, μάγεψαν τον μικρό που από εκείνη τη μέρα και μετά, προσπαθούσε να μιμηθεί – ακόμα και μέσα στο σπίτι – όλες τις κινήσεις του ειδώλου του. Ο Ρονάλντο είναι ο νεώτερος σε ηλικία παίκτης που κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα (21 ετών)

Ο Ρονάλντο σαν παιδί ήταν αρκετά προβληματικό. Όσο βρισκόταν στο σπίτι και στις αλάνες, ξεχείλιζε από ενέργεια. Στο σχολείο όμως ήταν πολύ ντροπαλός και κλειστός. Τα βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς αναμμένο φως, γιατί πίστευε στις μάγισσες και φοβόταν ότι θα έρχονταν κάποια νύχτα για να τον πάρουν μαζί τους. Τα πρώτα χρόνια στο κολέγιο δυσκολευόταν να εκφραστεί ολοκληρωμένα, όμως σιγά – σιγά το ξεπέρασε. Το 1985, ένας σκάουτ μιας ομάδας από την διπλανή συνοικία, ο Φερνάντο Γκόρντο, πρότεινε στον Ρονάλντο να γραφτεί στην "Valqueire Tennis Clube", ένα σύλλογο που διοργάνωνε αγώνες ποδοσφαίρου σάλας για μικρές ηλικίες. Ο μικρός δέχτηκε ενθουσιασμένος και εκεί ανακάλυψε πολλά περισσότερα πράγματα εκτός από τη μπάλα: έμαθε να συνυπάρχει με συμπαίκτες σε μια οργανωμένη ομάδα και συνήθισε την πειθαρχία στις εντολές των προπονητών. ΑΠΟ ΤΗΝ VALQUEIRE ΣΤΗΝ SOCIAL RAMOS CLUBE

Τρία χρόνια αργότερα, ο Ρονάλντο έβγαλε το πρώτο του επίσημο ποδοσφαιρικό δελτίο με την Valqueire, το οποίο εκδόθηκε από την Βραζιλιάνικη Ομοσπονδία του ποδοσφαίρου σάλας. Στις 10 Ιουλίου του 1988, ο "Dadado" αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε επίσημο παιχνίδι με αντίπαλο την Βάσκο ντα Γκάμα και πέτυχε 4 γκολ, δίνοντας και την ασίστ για το πέμπτο. Λίγες εβδομάδες όμως αργότερα, πήρε μεταγραφή για την Social Ramos Clube, της οποίας ο τεχνικός διευθυντής ήταν φίλος του πατέρα του. Στα 12 χρόνια του, ο Ρονάλντο ήταν το πιο ευτυχισμένο παιδί του κόσμου, αφού για πρώτη φορά θα είχε την ευκαιρία να πάρει μέρος στο κανονικό πρωτάθλημα παίδων αντιμετωπίζοντας ομάδες από ολόκληρη τη χώρα.




Το πρώτο δελτίο του Ρονάλντο με την Valqueire Tennis Clube (Ιούνιος 1988)

Η σωματική του ανάπτυξη λίγο πριν κλείσει τα 13, ήταν εντυπωσιακή. Ήταν ψηλός και μυώδης, όμως εκεί που ξεχώριζε ήταν στην εκρηκτικότητα και την ταχύτητα. Κανείς δεν μπορούσε να τον συναγωνιστεί στα σπριντ. Στην πρώτη του χρονιά, ο Ρονάλντο βγήκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος "καριόκα" με 49 γκολ σε 24 αγώνες! Σε ένα ματς εναντίον της Clube Municipal, η ομάδα του κέρδισε 12-1 με 11 δικά του τέρματα! Εκείνη την εποχή, τόσο πετυχημένη για τον εκκολαπτόμενο άσο του μέλλοντος, αποφάσισαν να χωρίσουν οι γονείς του. Πέρα από το ψυχολογικό χτύπημα, τα πράγματα στο σπίτι του έγιναν δύσκολα, αφού ο Νέλιο έστελνε πλέον λίγα χρήματα και η Σόνια αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά σε μια καντίνα. ΚΟΠΑΝΑ, ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ SAO CRISTOVAO

Λίγους μήνες μετά τον χωρισμό, ο διευθυντής του σχολείου του Ρονάλντο, κάλεσε τους γονείς του και τους ενημέρωσε ότι ο μικρός είχε "ξεσαλώσει" στις κοπάνες και ότι είχε βαθμούς κάτω από τη βάση στα 6 από τα 7 μαθήματα, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να επαναλάβει την τάξη. Ο Νέλιο και η Σόνια τον μάλωσαν, του μίλησαν, προσπάθησαν να τον πείσουν ότι το σχολείο ήταν απαραίτητο για το μέλλον του, όμως του Ρονάλντο δεν του ίδρωσε το αυτί. Είχε πάρει διαζύγιο με τα βιβλία και κάθε μέρα που περνούσε, οι επιδόσεις του χειροτέρευαν συνεχώς. Κάπου εκεί ήρθε η πρόταση από την Sao Cristovao, ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, που είχε την έδρα της πολύ κοντά στο Μαρακανά. Ο μικρός υπέγραψε χωρίς να ξέρει ότι η ζωή του θα άλλαζε ριζικά και μάλιστα άμεσα.

Το ντεμπούτο του ήταν άκρως επιτυχημένο, αφού πέτυχε χατ τρικ στο νικητήριο 5-2 επί της Tomazinho Futebol Clube, όμως το σημαντικότερο γεγονός - που έπαιξε μεγάλο ρόλο στη συνέχεια της καριέρας του - ήταν η παρουσία στη διοίκηση της Sao Cristovao του θρυλικού Ζαϊρζίνιο, πρώην παίκτη της Εθνικής Βραζιλίας με 110 συμμετοχές. Στις 20 Μαρτίου του 1991 ο Ρονάλντο πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει το σχολείο και να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο ποδόσφαιρο. Την πρώτη του σεζόν έπαιξε σε 28 επίσημα ματς και σκόραρε 17 φορές. Την επόμενη περίοδο και λόγω της σωματικής του ανάπτυξης αλλά και επειδή το ταλέντο του ήταν αδιαμφισβήτητο, τον προβίβασαν κατευθείαν στην κατηγορία των Νέων. MARTINS & PITTA: ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ




Σε ηλικία 13 ετών (1990) ο Ρονάλντο ήταν το αστέρι της Social Ramos Clube (στην μπροστινή σειρά, πρώτος από δεξιά)

Το καλοκαίρι του 1992 ο προπονητής του Ρονάλντο, Αλφρέντο Σαμπάιο, κάλεσε δυο παράγοντες της ομάδας, τους Αλεξάντερ Μάρτινς και Ρεϊνάλντο Πίτα, να παρακολουθήσουν το 15χρονο αστέρι των Νέων. Οι δυο αυτοί τύποι είχαν αρχίσει εκείνο τον καιρό να εκπροσωπούν παίκτες, έχοντας ανοίξει και ένα γραφείο μάνατζερ το οποίο λεγόταν "Gortin Corporation". Αμφότεροι ενθουσιάστηκαν με την απόδοση του Ρονάλντο που πέτυχε 5 γκολ και αμέσως, εκμεταλλευόμενοι και την κακή οικονομική κατάσταση του συλλόγου, αγόρασαν τα δικαιώματά του αντί 7.500 δολαρίων. "Έκοψαν" και μηνιάτικο στον μικρό, αποφασίζοντας να βοηθήσουν ακόμα περισσότερο και την οικογένειά του. Παραχώρησαν μάλιστα ένα δικό τους διαμέρισμα, αφού το ανακαίνισαν και το επίπλωσαν, στη μητέρα και τα αδέρφια του Ρονάλντο για να εγκατασταθούν εκεί.

Το δεύτερο μισό του 1992 βρήκε τον Ρονάλντο να έχει εκπληρώσει το πρώτο του παιδικό όνειρο. Μπορούσε πλέον να ζει από το ποδόσφαιρο, έχοντας εξασφαλίσει και την οικογένειά του. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ένα ακόμα όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Έπαιξε στο Μαρακανά! Πριν από έναν επίσημο αγώνα της Φλαμένγκο, τέθηκαν αντιμέτωπες δυο μικτές ομάδες, η μια με παίκτες της Volta Redonda (της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του διαμερίσματος του Ρίο ντε Τζανέιρο) και η άλλη με παλιές δόξες της Εθνικής Βραζιλίας, η λεγόμενη "Masters", η οποία είχε στις τάξεις της παίκτες όπως ο Ζαϊρζίνιο, ο Σαμπάιο, ο Ζούλιο Σέζαρ και ο Μάρκο Αντόνιο.

Ένα τέταρτο πριν τη λήξη, ο Ρονάλντο πέρασε ως αλλαγή στους "Masters" και λίγα λεπτά αργότερα έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι. Μετά τη λήξη του ματς, περίμενε την Φλαμένγκο και έβγαλε μια φωτογραφία με το τότε αστέρι του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, τον Μπεμπέτο, που στη συνέχεια έκανε μεγάλη καριέρα στην ισπανική Ντεπορτίβο. Στα σχεδόν τρία χρόνια που ο Ρονάλντο έμεινε στην Sao Cristovao, πέτυχε 44 γκολ σε 63 αγώνες. Το τελευταίο από αυτά το σημείωσε εναντίον της Φλαμένγκο και ήταν το γρηγορότερο της καριέρας του. Δέχτηκε τη μπάλα αμέσως μετά τη σέντρα στα 30 μέτρα από την αντίπαλη εστία, ντρίμπλαρε όποιον βρήκε μπροστά του και πριν συμπληρωθούν 30 δευτερόλεπτα αγώνα, έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Το βάπτισμα του πυρός με την Εθνική Βραζιλίας ήρθε για τον Ρονάλντο στο ξεκίνημα του 1993, όταν κλήθηκε να πάρει μέρος στο Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής U-17, μια διοργάνωση που φιλοξενήθηκε στην Κολομβία. Ο Ρονάλντο ανέβηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε αεροπλάνο, αφού πριν, συναντήθηκε τυχαία στο αεροδρόμιο του Ρίο με το μεγάλο του είδωλο, Άιρτον Σένα. Η "σελεσάο" πέρασε την πρώτη φάση με τέσσερις νίκες και 5 γκολ του Ρονάλντο. Ο 16χρονος ξεκίνησε τη διεθνή καριέρα του με ένα χατ τρικ εναντίον της Χιλής. Στην τελική φάση η Βραζιλία έμεινε εκτός βάθρου με τρεις ισοπαλίες, αλλά ο Ρονάλντο με 8 τέρματα συνολικά, βγήκε πρώτος σκόρερ στο τουρνουά, μπήκε στην ιδανική ενδεκάδα και ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης.




Το τελευταίο παιχνίδι του Ρονάλντο με την εφηβική ομάδα της Sao Cristovao στο γήπεδο της Φλουμινένσε (1992). Όρθιος, πρώτος από δεξιά

Μετά την επιστροφή του στη Βραζιλία, ήταν προφανές ότι οι Νέοι της Sao Cristovao ήταν πολύ λίγοι για τον Ρονάλντο. Η διοίκηση της ομάδας πρότεινε να τον προβιβάσουν στην πρώτη ομάδα, όμως οι μάνατζέρ του, Μάρτινς και Πίτα, αρνήθηκαν, επειδή φοβήθηκαν τα σκληρά μαρκαρίσματα της Β’ Κατηγορίας. Αμέσως μόλις μαθεύτηκε ότι ο Ρονάλντο είναι διαθέσιμος, οι μισές ομάδες της πρώτης κατηγορίας ήρθαν σε επαφή με τους εκπροσώπους του. Βάσκο ντα Γκάμα, Φλαμένγκο, Μποταφόγκο, Σάο Πάολο και πολλές άλλες. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι οι μάνατζερ ήθελαν να διατηρήσουν το 50% των δικαιωμάτων του παίκτη, πράγμα που δεν δέχονταν οι σύλλογοι. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Ο μοναδικός σύλλογος που αποδέχτηκε τους όρους των Μάρτινς και Πίτα ήταν η Κρουζέιρο του Μπέλο Οριζόντε. Ο πρόεδρός της αγόρασε το 45% των δικαιωμάτων έναντι 600.000 δολαρίων και η συμφωνία έκλεισε. Ο Ρονάλντο ξεκίνησε στην Κρουζέιρο από το εφηβικό τμήμα και έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα τον Μάιο του 1993. Στην αρχή του καλοκαιριού ανέλαβε προπονητής ο Κάρλος Αλμπέρτο Σίλβα, ο οποίος αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία στον 17χρονο επιθετικό και τον πήρε μαζί του στην Πορτογαλία, εκεί όπου η Κρουζέιρο θα έπαιρνε μέρος στο τουρνουά της Πόρτο και σε άλλα φιλικά. Στις 3 Αυγούστου ο Ρονάλντο μπήκε ως αλλαγή στο 55’ απέναντι στην Μπενφίκα και δυο μέρες αργότερα σκόραρε εναντίον της Μπελενένσες.

Από εκείνα τα παιχνίδια και μετά, ο Ρονάλντο έγινε βασικός στην Κρουζέιρο και το όνομά του έγινε πλέον γνωστό σε ολόκληρη τη Βραζιλία. Οι επιτυχίες του μικρού, τόσο στις εγχώριες όσο και στις διεθνείς διοργανώσεις όπως το Κόπα Λιμπερταδόρες, ήταν συνεχόμενες, όμως η ομάδα του δεν είχε την απαιτούμενη δυναμική ώστε να διεκδικήσει τίτλους. Τον Μάρτιο του 1994 μια ακόμα έκπληξη περίμενε τον Ρονάλντο: ο ομοσπονδιακός προπονητής, Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, τον κάλεσε για το φιλικό με την Αργεντινή. Στις 23 Μαρτίου έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Βραζιλίας, αντικαθιστώντας στο 80’ τον Μπεμπέτο, ένα από τα είδωλά του. Ήταν ένας από τους μικρότερους σε ηλικία παίκτες που έπαιξαν με τη "σελεσάο" σε ολόκληρη την ιστορία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Όμως τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Και δεν θα αργούσαν καθόλου... ΜΟΥΝΤΙΑΛ 1994 & ΝΙΚΕ

Ο Παρέιρα είχε ήδη στο μυαλό του το επιθετικό ντουέτο για το Μουντιάλ των ΗΠΑ. Όμως έψαχνε τους αναπληρωματικούς των Μπεμπέτο και Ρομάριο, για αυτό έδωσε ακόμα μια ευκαιρία στον Ρονάλντο τον Μάιο του 1994, στο φιλικό εναντίον της Ισλανδίας. Εκεί, ο Ρονάλντο τον αποζημίωσε, πετυχαίνοντας ένα γκολ, κερδίζοντας ένα πέναλτι και δίνοντας μια ασίστ. Λίγες μέρες αργότερα, ο Παρέιρα παρέδωσε τη λίστα στους δημοσιογράφους. Τελευταίο όνομα για την αποστολή ήταν αυτό του Ronaldo Luis Nazario de Lima, ο οποίος κέρδισε στο νήμα έναν γνωστό μας, τον Ριβάλντο. Όλα πήγαιναν πρίμα, οι μάνατζερ δέχονταν βροχή τις προτάσεις από Αμερική και Ευρώπη.




Στο αεροδρόμιο του Ρίο ντε Τζανέιρο μαζί με το μεγάλο του είδωλο, τον Άιρτον Σένα (1993)

Ενώ η αποστολή της Βραζιλίας βρισκόταν στην Καλιφόρνια, ο Ρονάλντο και οι εκπρόσωποί του δέχτηκαν την επίσκεψη του διευθυντή της ΝΙΚΕ για ποδοσφαιρικά θέματα, Cees van Nieuwenhuizen. Η πρόταση ήταν σαφής: ένα βουνό λεφτά για να φοράει ο παίκτης τα ρούχα της φίρμας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Ήταν το μεγαλύτερο ρίσκο που είχε πάρει μέχρι τότε η ΝΙΚΕ, δίνοντας τόσα πολλά χρήματα σε έναν τόσο νέο παίκτη. Ο Ρονάλντο γνώριζε ότι εκείνο δεν θα ήταν το "δικό του" Μουντιάλ. Ήδη ο Παρέιρα είχε μιλήσει μαζί του και του είχε πει ότι η παρουσία του εκεί ήταν το βραβείο για το ταλέντο και την ποιότητά του, μια μεγάλη ευκαιρία για να μάθει από το "κλίμα" της διοργάνωσης που σημαίνει τα πάντα για τους Βραζιλιάνους.

Κάποια στιγμή ο βοηθός του Παρέιρα, Μάριο Ζαγκάλο, του δήλωσε απερίφραστα: "να ευγνωμονείς τον Θεό για την τύχη σου, εδώ αυτό που πρέπει να κάνεις στην ηλικία σου, είναι να βλέπεις, να ακούς και να μη μιλάς!" Μια μέρα που κάποια μέλη της αποστολής πήγαν σε ένα κοντινό πρατήριο της ΝΙΚΕ για να παραλάβουν ρουχισμό, ο Ρομάριο έδειξε στον διευθυντή τον Ρονάλντο και είπε: "μην ασχολείσαι μαζί μου, αυτός είναι το αστέρι, αυτός θα γίνει πολύ σύντομα ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου!" Τελικά η Βραζιλία κατέκτησε το τρόπαιο με τον Ρονάλντο να μην έχει αγωνιστεί ούτε ένα λεπτό στο τουρνουά. Όμως πανηγύρισε τον τίτλο και κράτησε μαζί με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του το πανό με το οποίο αφιέρωσαν τη μεγάλη τους νίκη στον πριν λίγους μήνες αδικοχαμένο Άιρτον Σένα. ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ

Στα τέλη του 1993 η PSV Αϊντχόφεν είχε στείλει έναν άνθρωπό της για να ψάξει για ταλέντα στη Βραζιλία. Μετά από τρία διαδοχικά παιχνίδια της Κρουζέιρο, ο "κατάσκοπος" των Ολλανδών πείστηκε ότι ο Ρονάλντο ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνε. Μόλις επέστρεψε στο Αϊντχόφεν, έδωσε στον τεχνικό διευθυντή του συλλόγου μια λίστα με 5 ονόματα: Ζε Ελίας, Ρονάλντο, Ντένερ, Βάλμπερ και Ριβάλντο. Στο τέλος Απριλίου του 1994, η διοίκηση της ολλανδικής ομάδας έκανε την πρώτη επαφή με τους μάνατζερ του Ρονάλντο. Στο μεταξύ και άλλοι ενδιαφερόμενοι έκαναν την παρουσία τους, όπως η Στουτγκάρδη και ο Άγιαξ.




Με την Εθνική Βραζιλίας στο πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής U17 (Κολομβία 1993). Στη μπροστινή σειρά, πρώτος από αριστερά

Για να κλείσουν τη δουλειά, παράγοντες της Αϊντχόφεν ταξίδεψαν στις ΗΠΑ στη διάρκεια του Μουντιάλ και συμφώνησαν με τους μάνατζερ του Ρονάλντο. Στις 3 Αυγούστου το πρωί και ο πρόεδρος της Κρουζέιρο δέχτηκε τους όρους της μεταγραφής, η οποία έκλεισε στα 6 εκατομμύρια δολάρια. Δυο εβδομάδες αργότερα, ο Ρονάλντο μαζί με τους γονείς του και την σύντροφό του, Νάντια, έφτασαν στην Ολλανδία, όπου τους περίμεναν περίπου 100 φίλοι της ομάδας. "Θα πάρουμε το πρωτάθλημα και θα βάλω 30 γκολ", ήταν η υπόσχεση του 18χρονου αστέρα. Ο προπονητής της ομάδας, Άαντ ντε Μος, δήλωσε ενθουσιασμένος στους δημοσιογράφους: "ξεκινάμε τη σεζόν για να γίνουμε πρωταθλητές και ο Ρονάλντο είναι η ασφάλεια ζωής μου!"

Το ντεμπούτο του Βραζιλιάνου με τη φανέλα της PSV ήρθε στις 20 Αυγούστου εναντίον της Χέρενφεϊν. Στο πρωτάθλημα σκόραρε 3 φορές στα πρώτα δυο παιχνίδια και σημείωσε το πρώτο του χατ τρικ εναντίον της Μπάγερ Λεβερκούζεν σε αγώνα για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Μέχρι το τέλος της περιόδου, ο Ρονάλντο πέτυχε 30 γκολ σε 33 ματς (πρώτος σκόρερ), όμως η Αϊντχόφεν δεν κατέκτησε κανένα τίτλο. Η δεύτερη χρονιά του στην PSV ξεκίνησε με ενοχλήσεις στο δεξί του γόνατο, όμως η διάγνωση των γιατρών της ομάδας υπήρξε καθησυχαστική. Η σεζόν ξεκίνησε και πάλι με γκολ, όμως στα μέσα Νοεμβρίου οι πόνοι στο γόνατο είχαν γίνει αφόρητοι. Με μια πιο προσεκτική εξέταση, τού διαγνώστηκε το σύνδρομο "Osgood Schlatter", ένα πρόβλημα που παρουσιάζεται σε νέους αθλητές στην ηλικία της ανάπτυξης.
"Ο Ρονάλντο δεν είναι άνθρωπος, είναι μια ολόκληρη ασταμάτητη αγέλη" Χόρχε Βαλντάνο

Το χειρουργείο ήταν η μόνη λύση. Στις 5 Δεκεμβρίου έπαιξε εναντίον της Βέρντερ και επανεμφανίστηκε στα γήπεδα ύστερα από σχεδόν 5 μήνες απουσίας, αφού στο μεταξύ είχε εγχειριστεί με επιτυχία στις 30 Μαρτίου του 1996. Ο τεχνικός της Αϊντχόφεν, Ντικ Άντβοκαατ δεν εκτίμησε την τεράστια προσπάθεια του Ρονάλντο, ώστε να επιστρέψει όσο το δυνατόν γρηγορότερα και του έδωσε μόλις 16 λεπτά συμμετοχής στον τελικό του Κυπέλλου, όπου η PSV κέρδισε το τρόπαιο. Το τελευταίο ματς του Βραζιλιάνου με τη φανέλα της Αϊντχόφεν - οποία σύμπτωση - ήταν σε ένα φιλικό εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΡΕΚΟΡ

Ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν ο πρώτος που είχε αποφασίσει να φέρει τον Ρονάλντο στην Μπαρτσελόνα. Όμως στις αρχές του 1996 απολύθηκε και ήταν ο πρόεδρος των "μπλαουγκράνα", Νούνιεθ, αυτός που έδωσε εντολή στον αντιπρόεδρο Τζουάν Γκασπάρ να ολοκληρώσει τη μεταγραφή. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς ξεκίνησε η πολιορκία της PSV. Στο τέλος του μήνα διέρρευσαν οι επαφές στον Τύπο, όπως επίσης και δηλώσεις του ίδιου του παίκτη που έλεγε ότι θέλει να αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Κάτω από την πίεση του Γκασπάρ, η διοίκηση της Αϊντχόφεν ανακοίνωσε τις απαιτήσεις της: 2.250 εκατομμύρια πεσέτες (13.5 εκατομμύρια ευρώ), πράγμα που σήμαινε πως αν ολοκληρωνόταν, θα επρόκειτο για την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου.




Το 1993 ο Ρονάλντο υπέγραψε στην Κρουζέιρο. Το "φαινόμενο" έμεινε εκεί μια σεζόν (1993/94), κατακτώντας την Copa do Brasil. Πρώτος από αριστερά, στην μπροστινή σειρά

Η PSV είχε ξεκαθαρίσει ότι θα αποδεχόταν την παραχώρηση του παίκτη, μόνο αν έπαιρνε όλο το ποσό σε μετρητά. Ο Νούνιεθ ήθελε να αποφύγει κάτι τέτοιο, όμως αναγκάστηκε να υποχωρήσει μπροστά στην αμετακίνητη θέση των Ολλανδών και στις 8 Ιουλίου έστειλε ένα φαξ στα γραφεία της Αϊντχόφεν, ανακοινώνοντας την καθολική αποδοχή των όρων της PSV. Τρεις μέρες αργότερα, Νούνιεθ και Γκασπάρ ταξίδεψαν στο Άμστερνταμ και από εκεί στο Αϊντχόφεν, όπου είχαν οκτάωρη συνάντηση με τους ανθρώπους της PSV. Υπέγραψαν ένα έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο οι "μπλαουγκράνα" είχαν στη διάθεσή τους 15 μέρες για να τα βρουν και με τον παίκτη, αλλιώς όλα θα ακυρώνονταν.

Στο ξενοδοχείο Biltmore του Μαϊάμι παίχτηκε η τελευταία πράξη. Μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις, οι δυο πλευρές συμφώνησαν τη νύχτα της 16ης Ιουλίου τα εξής: οκταετές συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές 250 εκατομμύρια πεσέτες (1.5 εκ. ευρώ) την πρώτη χρονιά και αναπροσαρμογή για κάθε σεζόν, με αύξηση 15%. Η ρήτρα αποδέσμευσης συμφωνήθηκε στα 32 εκατομμύρια δολάρια. Το μόνο που απέμενε ήταν η επίσημη ανακοίνωση της μεταγραφής. Μετά από άδεια που ζήτησαν οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα από τη βραζιλιάνικη Ομοσπονδία (επειδή ο Ρονάλντο βρισκόταν με την Εθνική ομάδα στις ΗΠΑ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα), το μεσημέρι της 17ης Ιουλίου και μπροστά σε 60 περίπου δημοσιογράφους, η ποδοσφαιρική υφήλιος έμαθε για την ολοκλήρωση της ακριβότερης μετακίνησης παίκτη στην ιστορία. ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΞΕΦΤΙΛΙΖΕΤΕ, ΠΛΗΡΩΣΤΕ ΜΑΣ!

Στις 17 Αυγούστου ο Ρονάλντο προσγειώθηκε στη Βαρκελώνη και την επόμενη μέρα έκανε την πρώτη του προπόνηση στο Καμπ Νόου. Στις 19 το πρωί πέρασε από τα γραφεία του συλλόγου και έβαλε την υπογραφή του στο καινούργιο συμβόλαιο. Ήταν πλέον "μπλαουγκράνα" και με τη βούλα! Στις 25 έκανε το ντεμπούτο του σε επίσημο αγώνα, σκοράροντας δυο φορές στο τελικό 5-2 του πρώτου αγώνα για το ισπανικό Σούπερ Καπ εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης. Η "μηχανή" Ρονάλντο πήρε μπροστά και ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού ανάμεσα στους φίλους της Μπαρτσελόνα που είχαν να ζήσουν ανάλογες στιγμές λατρείας για έναν παίκτη από την εποχή του Μαραντόνα.




Οι δυο πρώτες του ομάδες στην Ευρώπη. Αϊντχόφεν και Μπαρτσελόνα

Όμως το Σάββατο 12 Οκτωβρίου, ο Ρονάλντο "κέρδισε" τις καρδιές όλων των Ισπανών φιλάθλων και τον θαυμασμό της ποδοσφαιρικής υφηλίου. Ήταν η 7η αγωνιστική και η Μπαρτσελόνα έπαιζε εκτός έδρας, αντιμετωπίζοντας στο "Multiusos de San Lázaro" την Κομποστέλα. Οι "μπλαουγκράνα" κέρδισαν 1-5 και ο Ρονάλντο πέτυχε 2 γκολ. Το ένα από αυτά αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα από τα γκολ ποιήματα και συγχρόνως ορόσημα στην ιστορία της Πριμέρα Ντιβισιόν. Κλέβοντας τη μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, απέφυγε σπρωξίματα, τραβήγματα, κλωτσιές και όποιον βρήκε μπροστά του, στέλνοντας στο τέλος της προσπάθειάς του τη μπάλα στα δίχτυα.

Λίγες μέρες αργότερα η ΝΙΚΕ αγόρασε τα δικαιώματα της φάσης από την LFP (ισπανική Λίγκα) και έβγαλε μια διαφήμιση στην τηλεόραση. Οι παίκτες της Κομποστέλα που είχαν αναμιχθεί στη φάση, ζήτησαν αρχικά να σταματήσει η προβολή της διαφήμισης, αφού όπως υποστήριζαν, τους ξεφτίλιζε! Όταν η ΝΙΚΕ αρνήθηκε, οι "δικαιούχοι" κατέθεσαν αγωγή ζητώντας να τους δοθούν χρήματα με το επιχείρημα 'αν θέλετε να μας ξεφτιλίζετε, τότε πληρώστε μας!!!" Στην εκδίκαση της αγωγής οι "Κομποστελάνος" φυσικά δεν δικαιώθηκαν. RONALDOMANIA

Η τρέλα για τον Ρονάλντο συνεχίστηκε σε ολόκληρη τη σεζόν. Στις 26 Οκτωβρίου πέτυχε το πρώτο του χατ τρικ επί της Βαλένθια, σημειώνοντας ένα ακόμα γκολ ανθολογίας. Πυροβόλησε όλες τις εστίες και στις 4 διοργανώσεις που πήρε μέρος. Βγήκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα (αλλά και στην Ευρώπη) με 34 γκολ σε 37 παιχνίδια, κέρδισε το Σούπερ Καπ, κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων με δικό του γκολ στον τελικό του Ρότερνταμ απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν. Έφτιαξε μαζί με τον Ζιοβάνι ένα από τα πιο ονειρικά επιθετικά δίδυμα στην ιστορία της ισπανικής Λίγκας και κέρδισε το κύπελλο Ισπανίας παρά το γεγονός ότι δεν αγωνίστηκε στον τελικό, αφού βρισκόταν στη Βολιβία για το Κόπα Αμέρικα.




Μαζί με τους Ζιοβάνι και Πεπ Γουαρδιόλα (1996)

Είχε φροντίσει όμως να αφήσει ως παρακαταθήκη για τον θεσμό, τη μαγική του εμφάνιση στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό παιχνίδι επί ισπανικού εδάφους τη δεκαετία του ’90, όταν με το δικό του χατ τρικ απάντησε στα 4 γκολ του Πάντιτς στην τεράστια ανατροπή της Μπαρτσελόνα επί της Ατλέτικο Μαδρίτης στα προημιτελικά του θεσμού. Εκείνο το επικό 5-4 (από 0-3) ήταν τόσο εκπληκτικό ματς, που η κρατική τηλεόραση το είχε επαναλάβει σε μαγνητοσκόπηση αμέσως μετά τη λήξη, ύστερα από τα χιλιάδες τηλεφωνήματα των Ισπανών τηλεθεατών που είχαν κατακλύσει το τηλεφωνικό κέντρο της TVE. Το μόνο που του αντιστάθηκε ήταν το πρωτάθλημα που πήγε τελικά στη Ρεάλ του Φάμπιο Καπέλο. Όμως ποτέ ένας παίκτης δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ, δεν πρόσφερε τόσα πολλά και δεν ξεσήκωσε τέτοιο ενθουσιασμό σε μόνο ένα χρόνο παρουσίας, όχι μόνο στις τάξεις της ομάδας του, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα. Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ήταν 23 Οκτωβρίου του 1996 όταν η Σεβίγια υποδέχτηκε τη Μπαρτσελόνα στο "Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν" για την 9η αγωνιστική του πρωταθλήματος 1996-97. Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που είχα την τύχη να δω ζωντανά αυτόν τον τεράστιο παίκτη. Καθόμουν δίπλα στον πάγκο της Σεβίγια και μπορούσα να θαυμάσω από πολύ κοντά τις κινήσεις του, τα σπριντ του, τις ανάσες του, τις εκφράσεις του. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, όπως και οι 45.000 που είχαν κατακλύσει το γήπεδο. Το ίδιο τυχεροί ήταν οι Τσιάρτας και Μαρινάκης που έπαιξαν εκείνη την ημέρα και τον είχαν αντίπαλό τους.

Το "φαινόμενο" δεν υπήρξε φαινόμενο μόνο για το ταλέντο, την ποιότητα και τα γκολ του. Οι συνεχόμενοι – φρικτοί – τραυματισμοί του δεν τον λύγισαν. Στάθηκε απέναντί τους, τους πολέμησε και τους νίκησε, προσφέροντας απλόχερα σε όλους τους θαυμαστές του, ποδόσφαιρο στο ανώτατο επίπεδο. Ο Ρονάλντο ως παίκτης υπήρξε μοναδικός, όχι μόνο στα πρώτα του βήματα που διηγηθήκαμε σε αυτό το κείμενο, αλλά και στη συνέχεια της καριέρας του, όταν πλέον βρισκόταν στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ελίτ. Η Ίντερ, η Ρεάλ, η Μίλαν και η Κορίνθιανς μαζί φυσικά με την Εθνική Βραζιλίας, είναι όλες περήφανες που τον είχαν στις τάξεις τους. Πέρα και πάνω όμως από όλα αυτά, ο Ρονάλντο υπήρξε μαχητής. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω και τα δάκρυά του στις 14 Φεβρουαρίου του 2011, στη συνέντευξη Τύπου όπου ανακοίνωσε το τέλος αυτής της μαγικής πορείας, απέδειξαν για μια ακόμη φορά το μεγαλείο του χαρακτήρα του. Αυτού που κάποτε υπήρξε ο κορυφαίος στον κόσμο... 

 

 

ΠΗΓΗ: sport24