2014: Σινεμά ο Παράδεισος

To Flix θυμάται όσους αποχαιρετήσαμε το 2014, μπροστά ή πίσω από την κάμερα, αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ



Από τον Αλέν Ρενέ μέχρι τον Ρόμπιν Γουίλιαμς και από τον Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν μέχρι τον Μάικ Νίκολς, το 2014 πήρε μακριά μας χολιγουντιανούς μύθους, επαγγελματίες εν ενεργεία και κινηματογραφικούς ήρωες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Αλέν Ρενέ (1922 - 2014)

«To παρόν και το παρελθόν συνυπάρχουν, αλλά το παρελθόν δεν πρέπει ποτέ να είναι σε flash-back». Ο Αλέν Ρενε δεν μπόρεσε να έρθει στο Βερολίνο για να παρουσιάσει την τελευταία του ταινία, «The Life of Riley» που έκανε την πρεμιέρα της στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, κερδίζοντας εκτός από την αποδοχή των κριτικών και την Αργυρή Αρκτο της διοργάνωσης. Ετσι κανείς δεν τον είδε στα 91 του χρόνια. ακόμη ενεργό, ανάμεσα στη σύντροφό του Σαμπίν Αζεμά και τους αγαπημένους του ηθοποιούς να διασκεδάζει αφόρητα με το γεγονός πως δεν σταμάτησε ποτέ να «παίζει» με τους κανόνες του σινεμά, κουβαλώντας στις πλάτες του σχεδόν ολόκληρη την ιστορία του μοντέρνου σινεμά όπως το γνωρίζουμε σήμερα και για πάντα.


Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν (1967 - 2014)

Ο Χόφμαν έκανε κάθε ρόλο να μοιάζει εύκολος, αλλά ο ίδιος είχε δηλώσει «το να παίζω μου είναι τόσο δύσκολο, ώστε αν η ερμηνεία μου δεν αγγίξει ένα επίπεδο που έχω θέσει σαν όριο στο μυαλό μου, αν δεν φτάσω τις προσδοκίες που έχω από τον εαυτό μου, με κάνει δυστυχή». Ακόμη κι αν μοιάζει δύσκολο να βρεις μια ερμηνεία του Χόφμαν όπου ο ηθοποιός δεν άγγιξε το επίπεδο που ήθελε, δηλώσεις σαν αυτές κάνουν σαφές ότι δεν ήταν από τους ανθρώπους που παίρνουν την ζωή ελαφρά. Και το γεγονός ότι ανέκαθεν πάλευε με τους εθισμούς του ήταν ένα ξεκάθαρο σημάδι αυτής της νοοτροπίας του. «Δεν με ενδιέφερε ποτέ να πίνω με μέτρο. Ακόμη δεν το κάνω» δήλωνε το 2011 στην εφημερίδα Guardian. «Επειδή έχει περάσει τόσος πολύ καιρός απ΄όταν ήμουν εθισμένος, δεν σημαίνει ότι ήταν απλά μια φάση. Εχει να κάνει με το τι είδους άνθρωπος είμαι».


Ρόμπιν Γουίλιαμς (1951-2014)

Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ο Ρόμπιν Γουιλιαμς είχε ρωτηθεί – ειρωνικά – αν έχει προσπαθήσει ποτέ να επικοινωνήσει με κάποιον από τους νεκρούς. Και αυτός είχε απαντήσει πως θα ρώταγε “Πως είναι εκεί” και μιμούμενος τη φωνή ενός πνεύματος συνέχισε: «Δεν ξέρω. Κάνει πολύ ζέστη. Είναι σαν το Μαιάμι στην πραγματικότητα.» Τώρα πια ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ξέρει πόσο ζέστη κάνει στην «άλλη πλευρά». Οπως ακριβώς ήξερε την ακριβή θερμοκρασία του να ζεις μια ολόκληρη ζωή μοιρασμένη ανάμεσα σε μια ιλιγγιώδη καριέρα κωμικού και ένα ανοιχτό τραύμα από αυτά που δεν κλείνουν ούτε με box-office hits, ούτε με Οσκαρ, ούτε με τα τρανταχτά γέλια και τα σπαρακτικά δάκρυα που κατάφερε να χαρίσει στα χρόνια της ενεργούς επαγγελματικής του ζωής.


Λόρεν Μπακόλ (1924-2014)

Τρία χρόνια πριν, σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στο Vanity Fair, η Λόρεν Μπακόλ επανέλαβε αυτό που υπήρξε το μότο της ζωής της («I am not a has-been. I am a will be») και ξεκίνησε να αφηγείται για εκατομμυριοστή φορά τη ζωή της σαν αυτό να ήταν κάτι συνηθισμένο, κάτι που δεν περιλάμβανε μερικούς από τους πιο μυθικούς ρόλους στην ιστορία του αμερικάνικου σινεμά, μερικές από τις πιο πολύκροτες σχέσεις στην ιστορία των love stories στην πόλη των Αγγέλων, μερικά από τα πιο θρυλικά στιγμιότυπα που γνώρισε ποτέ η βιομηχανία του θεάματος.


Μάικ Νίκολς (1931-2014)

«Νομίζω πως το βασικό θέμα των ταινιών μου ήταν πάντοτε οι σχέσεις ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, επικεντρωμένες γύρω από ένα κρεβάτι». Γράφτηκε πολλές φορές μέσα στα χρόνια κι ακόμη περισσότερο τώρα με το θανατό του. Ο Μάικ Νίκολς ήταν ο σωστός σκηνοθέτης τη σωστή στιγμή για κάθε δεκαετία του Χόλιγουντ και κυρίως για εκείνη την πρώτη του στο σινεμά, που εν μέσω των απελευθερωμένων και απελευθερωτικών 70s τόλμησε να προσφέρει τη σωστή, ευφυή και καλώς εννοούμενη mainstream σεξουαλική εκπαίδευση σε μια ολόκληρη βιομηχανία.


Ρίτσαρντ Ατένμπορο (1923-2014)

Οσοι τον γνώριζαν ήξεραν όμως πως η αγάπη του Ρίτσαρντ Ατένμπορο για τη ζωή ήταν μεγαλύτερη από κάθε δυστυχία. Οπως ήξεραν καλά πως η αγαπημένη του φράση ήταν αυτή που χρησιμοποιούσε τόσο εύστοχα ώστε κανείς να μην μπορεί να του αρνηθεί τίποτα, είτε αυτό ήταν κάποιος ηθοποιός είτε μια συνεισφορά στις φιλανθρωπικές του δράσεις. Λέγεται πως έμαθε αυτήν την τεχνική από τη μητέρα του, που κατά τη διάρκεια του πολέμου συγκέντρωσε τους γιους της και τους είπε πως σκέφτεται να πάρει στο σπίτι δύο ορφανά κορίτσια εβραϊκής καταγωγής που είχαν μείνει ορφανά, αλλά μόνο αν αυτοί δεν είχαν αντίρρηση. Η φράση ήταν «Entirely up to you, darling» - ακριβώς όπως ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του που κυκλοφόρησε το 2008.


Σίρλεϊ Τεμπλ (1928-2014)

«Σταμάτησα να πιστεύω στον Αϊ-Βασίλη όταν ήμουν έξι ετών. Η μητέρα μου με πήγε να τον συναντήσω σε ένα εμπορικό κέντρο και εκείνος μου ζήτησε αυτόγραφο». Η παραπάνω πιο διάσημη από όλες τις ατάκες της Σίρλεϊ Τεμπλ περικλείει με σαφήνεια, μελαγχολία και ειδικό θεωρητικό βάθος αυτό που συνέβη το 1932 σε ένα τρίχρονο κορίτσι που τράβηξε την προσοχή ενός ατζέντη για να γίνει το πιο διάσημο παιδί που έκανε ποτέ τα πρώτα του βήματα πάνω στο μεγάλο κόκκινο χαλί του Χόλιγουντ.


Πολ Μαζούρσκι (1930-2014)

«Το υπέροχο με τις ταινίες του Πολ είναι ότι δεν δείχνουν καθόλου κατασκευασμένες. Μοιάζουν να έχουν γεννηθεί από την ίδια τη ζωή. Πιστεύεις όλα όσα συμβαίνουν. Ολοι πίστευαν ότι οι ταινίες του ήταν ντοκιμαντέρ». Το εισαγωγικό κείμενο του Μελ Μπρουκς στο βιβλίο «Paul on Mazursky» που κυκλοφόρησε το 1991 λέει περισσότερα για την καριέρα του Πολ Μαζούρσκι απ' όσα θα μπορούσε κανείς να ανακαλύψει βλέποντας τις πιο διάσημες ταινίες του, το τολμηρό «Bob & Carol & Ted & Alice» (1969), το τρυφερό «Harry & Tonto» (1974), το box-office hit «Down and Out in Beverly Hills» (1986), το υποψήφιο για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας «An Unmarried Woman» (1978).


Τζέιμς Γκάρνερ (1928-2014)

Ο Τζέιμς Γκάρνερ δεν έγινε ποτέ σούπερ σταρ, ήταν όμως μια από τις πιο οικείες φυσιογνωμίες του θεάματος, για το τηλεοπτικό και κινηματογραφικό κοινό, όχι μόνο στην Αμερική, αλλά σ’ όλον τον κόσμο.Η καριέρα του διατρέχει πάνω από πέντε δεκαετίες και η φήμη του έχει ως ορόσημα δυο ρόλους με τους οποίους ταυτίστηκε απόλυτα και του έκλειναν επί σειρά ετών εβδομαδιαία ραντεβού με την υφήλιο.


Μπομπ Χόσκινς (1942-2014)

Ηταν Αύγουστος του 2012, όταν ο Μπομπ Χόσκινς ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το σινεμά και το θέατρο, τότε επειδή είχε μόλις διαγνωσθεί με Πάρκινσον. Aφήνοντας πίσω του μια υπέροχα χαμηλόφωνη καριέρα με σπουδαίους ρόλους, από τον παλιομοδίτη γκάνγστερ στο «The Long Good Friday» του Τζον ΜακΚένζι το 1979 μέχρι τον χαρακτηριστικό δημόσιο υπάλληλο στο «Βrazil» του Τέρι Γκίλιαμ το 1985 και από τον συγκλονιστικό μικροκακοποιό στο «Mona Lisa» του Νιλ Τζόρνταν το 1986 μέχρι τον αλκοολικό ντετέκτιβ στο «Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ;» του Ρόμπερτ Ζεμέκις το 1988. Εναμιση χρόνο μετά, ο Μπομπ Χόσκινς δεν είναι πια μαζί μας, έχοντας αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο από πνευμονία, σε ηλικία 71 ετών, αφήνοντας πίσω του την οικογένεια του που τον αποχαιρέτησε με την ακόλουθη δήλωση: «Ο Μπομπ πέθανε ήρεμα χθες το βράδυ, περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του, μετά από πνευμονία. Σας ζητάμε να σεβαστείτε τη στιγμή αυτή και ευχαριστούμε για όλα τα μηνύματα αγάπης και υποστήριξης.»


Χάρολντ Ρέιμις (1944-2014)

Το αναρχικό χιούμορ ειδικά των πρώτων ταινιών του, είτε με την ιδιότητα του σεναριογράφου είτε αυτή του σκηνοθέτη άλλαξε για πάντα τον τρόπο που γελάμε από τότε. Ο ίδιος δήλωνε ότι η αισθητική και το χιούμορ του επηρεάστηκε τόσο από την κωμωδία των αδελφών Μαρξ τους οποίους αγαπούσε από πολύ μικρός, όσο κι από την περίοδο που πέρασε δουλεύοντας μετά το πανεπιστήμιο σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα στο Μιζούρι: «Με προετοίμασε για το Χόλιγουντ και για τη δουλεία μου με τους ηθοποιούς» έλεγε. «Κι όχι μόνο για τους ηθοποιούς. Ηταν μια καλή εκπαίδευση για την ίδια την ζωή, έξω στον κόσμο».


Μίκλος Γιάντσο (1921-2014)

«Η πιο ευγενής αισθητική απόλαυση είναι η ανακάλυψη της αλήθειας», είχε δηλώσει σε μία συνέντευξή του ο Μίκλος Γιάντσο, ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες της Ουγγαρίας, γνωστός για το χαρακτηριστικό του στιλ και τις πολιτικοκοινωνικές του αλληγορίες που τον έκαναν να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του διεθνούς σινεμά τις δεκαετίες του '60 και του '70.


Ρίτσαρντ Κίελ (1939-2014)

H μοναδική ειρωνία στο timing του θανάτου του Ρίτσαρντ Κίελ είναι πως πριν από μερικές εβδομάδες, η παραγωγή της καινούριας 24ης περιπέτειας του Τζέιμς Μποντ εξέδωσε μια ανακοίνωση στην οποία δήλωνε πως, εν μέσω της αναζήτησης για τον κακό της ταινίας, «ο στόχος είναι να βρεθεί o επόμενος Jaws», αναφερόμενη φυσικά σε έναν από τους πιο διάσημους κακούς στην ιστορία της σειράς. Διάσημος για το μέγεθός του - αποτέλεσμα μια ορμονικής διαταραχής (γνωστής ως ακρομεγαλία), ο Κίελ είχε ύψος 2.17, αν και ο ίδιος, όπως είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του το 2002 με τίτλο «Making it Big in the Movies» συνήθιζε να λέει πως ήταν 2.18 και 44, επειδή ήταν πιο εύκολο να το θυμάται.


Μαξιμίλιαν Σελ (1930-2014)

Για τους ιστορικούς του σινεμά, ο Μαξιμίλιαν Σελ υπήρξε σχεδόν ο διασημότερος μη Αμερικάνος ηθοποιός που πάτησε ποτέ το πόδι του στο Χόλιγουντ. «Οταν ρωτήθηκα από δημοσιογράφους στη Βιέννη τι με ευχαριστεί περισσότερο με το να ζω και να εργάζομαι στη Βόρειο Αμερική, τους απάντησα "Η ελευθερία". Οι δημοσιογράφοι μου απάντησαν: "Κύριε Σελ, πρέπει να είναι και κάτι άλλο γιατί αυτό δεν μπορούμε να το δημοσιεύσουμε". Εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να τους εξηγήσω...»


Τζέιμς Ρέμπχορν (1948-2014)

Μπορεί το όνομά του να μην σας θυμίζει τίποτα, αλλά ο Τζέιμς Ρέμπχορν εργάστηκε στο σινεμά και την τηλεόραση εδώ και πέντε δεκαετίες, προσφέροντας με γενναιοδωρία το ταλέντο του σε δεύτερους ρόλους, με πιο πρόσφατη τη συμμετοχή του στο «Homeland». Ο θανατός του, σε ηλικία 65 ετών, αφήνει ένα μικρό, αλλά δυσαναπλήρωτο κενό.


Χαρούν Φαρόκι (1944-2014)

Ηταν τον Οκτώβριο του 2013, όταν ο Γερμανός Χαρούν Φαρόκι επισκέφθηκε την Ελλάδα για να παραστεί σε ένα αφιέρωμα στο έργο του, στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου, συστήνοντας και παρουσιάζοντας ένα μεγάλο κομμάτι από τον όγκο δουλειάς που ακατάπαυστα ολοκλήρωσε από την δεκαετία του '60 μέχρι και σήμερα. Η είδηση του θανάτου του, σε ηλικία 70 ετών, στις 30 Ιουλίου του 2014 κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες σαν μια υπενθύμιση για την απώλεια ενός μεγάλου φιλοσόφου της κινούμενης εικόνας και των νέων μέσων, ενός ανήσυχου κινηματογραφιστή που προσπάθησε να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την... πραγματικότητα.


Τζόαν Ρίβερς (1933-2014)

«Πέτυχα λέγοντας αυτά που όλοι οι υπόλοιποι απλά σκέφτονταν». Η παραπάνω διάσημη ατάκα της Τζόαν Ρίβερς περικλείει σχεδόν και τις πέντε δεκαετίες μέσα στις οποίες η θρυλική κωμικός κατάφερε να γίνει μια από τις πιο διάσημες γυναίκες του κόσμου του θεάματος, πιο γνωστή - άδικα - για την εμμονή της με τις πλαστικές εγχειρήσεις από την ηλικία των 30 ετών και το μίσος που έτρεφαν γι' αυτήν σχεδόν όλοι οι σταρ του Χόλιγουντ για τις (είναι αλήθεια) όχι πάντα κομψές λεκτικές επιθέσεις της.


Μίκι Ρούνεϊ (1920-2014)

«Ημουν ένα 13χρονο αγόρι για τριάντα ολόκληρα χρόνια». Η παραπάνω δήλωση του Μίκι Ρούνεϊ συνοψίζει περισσότερο από οτιδήποτε την καριέρα του στον κόσμο του θεάματος, η οποία ξεκίνησε όταν αυτός ήταν ακόμη μωρό και δεν σταμάτησε ούτε στιγμή μέσα σε οκτώ ολόκληρες δεκαετίες, δίνοντας ένα ολότελα πρωτόγνωρο νόημα στην έννοια «παιδί - θαύμα».


Ιλάι Γουάλας (1915-2014)

«Τι άλλο να κάνω, αφού αγαπώ να παίζω» ήταν η απάντησή του στις ερωτήσεις για το αν πρόκειται να εγκαταλείψει την σκηνή ή την οθόνη, στην οποία οι τελευταίοι ρόλοι του ήταν το 2010 στον «Αόρατο Συγγραφέα» του Ρομάν Πολάνσκι και στο «Wall Streer: To Χρήμα Ποτέ δεν Πεθαίνει» του Ολιβερ Στόουν.


Μίχαελ Γκλαβόγκερ (1959-2014)

Σκηνοθέτης ταινιών μυθοπλασίας όπως τα «Slugs», «Contact high» και πιο πρόσφατα το «Kill Daddy Goodnight», o Μίχαελ Γκλαβόγκερ, ήταν περισσότερο γνωστός για τα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ του, ειδικότερα την τριλογία του με θέμα τον ανθρώπινο μόχθο. Ο Αυστριακός σκηνοθέτης πέθανε σε ηλικία 54 ετών από ελονοσία στη Λιβερία, ενώ γύριζε το καινούριο του ντοκιμαντέρ.


Γιώργος Σκαλενάκης (1926-2014)

Στα 88 του χρόνια πέθανε ο σκηνοθέτης Γιώργος Σκαλενάκης, πιο γνωστός για τις «Διπλοπενιές», αλλά και για τη μακρά θητεία του ως καθηγητής στη Σχολή Σταυράκου.


Βίρνα Λίζι (1953-2014)

Ξεκινώντας την καριέρα της όταν ήταν ακόμη έφηβη, η Βίρνα Λίζι διέσχισε το παγκόσμιο σινεμά μέσα σε τέσσερις δεκαετίες σαν να ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Και ενώ δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στα ύψη της διασημότητας των «ανταγωνιστριών» της Ιταλίδων Σοφία Λόρεν και Κλαούντια Καρντινάλε, δεν στερήθηκε ούτε χολιγουντιανής λάμψης, ούτε κοσμικού θαυμασμού για τον αέρα της ντίβας που κουβαλούσε σχεδόν από παιδί, μεγαλώνοντας στην Ανκόνα της Ιταλίας μέσα στη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.


Κέισι Κέισεμ (1932-2014)

Ο ραδιοφωνατζής που έμαθε τον κόσμο να μετράει μέχρι το 40… ανάποδα, εστιάζοντας στην επίμονη ενασχόλησή του με ένα κινηματογραφικό είδος, το καταχωρημένο στα σινελημματατολόγια ως Biker Film, που, αφού εξάντλησε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς των λέξεων angel, hell, wheel και rebel στον ίδιο τίτλο, πήρε τη χαριστική βολή από τους νέους κανονισμούς που θεσπίστηκαν στις αρχές των 70ς για τα όρια ταχύτητας, τα κράνη, τα τιμόνια, τα πιρούνια, τα ψαλίδια, τις ζάντες και λοιπά άλλα αξεσουάρ του ζεν της Harley. Πως λέμε ρόδα, τσάντα και κοπάνα; Ε, καμία σχέση!


Γιάννης Δεληολάνης (1965-2014)

Ο Γιάννης αγαπούσε την φαντασία, τον Κρόνενμπεργκ, τους σκοτεινούς μύθους, τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις, το περιοδικό «Σινεμά», του οποίου υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη και με το οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια. Συνεργάτης, υπεύθυνος σύνταξης και αργότερα αρχισυντάκτης του, ο Γιάννης είχε πάντα μια ενδιαφέρουσα άποψη να καταθέσει πάνω στις κινηματογραφικές εικόνες και μια προσωπική ματιά στον τρόπο που έβλεπε το σινεμά. Αλλά και τον ίδιο τον κόσμο, αφού ο Γιάννης ασχολήθηκε εκτός από την κριτική, τόσο με την λογοτεχνία όσο και την ποιήση. 

 

Πηγή: Flix.gr