Αφιέρωμα: Τάφος του Ινδού, το ιστορικό γήπεδο της Λεωφόρου

Τάφος του Ινδού, ετών ... 53!

Πάμε 53 χρόνια πίσω. Παρέα με μια φωτογραφία από τα εγκαίνια του κλειστού της Λεωφόρου. Του περίφημου Τάφου του Ινδού, όπως τον βάφτισε ο Τάσος Στεφάνου


H φωτογραφία βρέθηκε στα χέρια μου τυχαία. Ξεφυλλίζοντας το ιστορικό αρχείο της εφημερίδας ΦΩΣ των Σπορ, από το πολύ μακρινό 1961, κοσμούσε την 2η σελίδα. Τραβηγμένη από ψηλά, σε μακρινό ασπρόμαυρο φόντο, η λεζάντα ήταν χαρακτηριστική.

Έγραφε: "Μια φωτογραφία από τα προχθεσινά εγκαίνια του νέου θαυμασίου γηπέδου μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Είναι η στιγμή, που ψάλλεται ο αγιασμός".

Σωτήριον έτος 1961 λοιπόν. Για την ακρίβεια, 8 Ιανουαρίου. Κάτω από τις θύρες 6 και 7 του ποδοσφαιρικού γηπέδου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κατασκευάζεται ένα κλειστό γήπεδο, που θα στέγαζε την ομάδα μπάσκετ του συλλόγου, που μέχρι τότε αγωνιζόταν στο γήπεδο του Εθνικού. Οι εργασίες κράτησαν δύο χρόνια. Το 1961, όλα ήταν έτοιμα, ή ... σχεδόν έτοιμα, για να εγκαινιαστεί το γήπεδο με αγώνα των εφηβικών ομάδων του Παναθηναϊκού και του Μίλωνα.

Ο νεαρός (τότε) Τάσος Στεφάνου, μπασκετμπολίστας των τμημάτων υποδομής, ήταν ο νονός και ενός θρυλικού ονόματος, που έχει το συγκεκριμένο γήπεδο από τότε. Βλέποντάς το, του θύμισε σκηνές της μεγάλης κινηματογραφικής επιτυχίας της εποχής, που είχε σκηνοθετήσει ο Φριτς Λανγκ: "Είχα πάει με κάποιους φίλους στην Αρτζεντίνα να δούμε το έργο. Σε μια σκηνή, ο πρωταγωνιστής πρέπει να κατέβει δυο μεγάλες σειρές από σκαλιά. Βλέποντας τη σκηνή αναφώνησα: Ρε παιδιά, το γήπεδό μας..." διηγείται ακόμη και τώρα, ο άνθρωπος που εξακολουθεί να βρίσκεται κοντά στο μπάσκετ του ΠΑΟ.

Με εξαίρεση, άλλωστε, το διάστημα που βρέθηκε για σπουδές στο Παρίσι (όπου κι εκεί, πάντως, έπαιξε μπάσκετ) ο κύριος (με όλη τη σημασία της λέξης) Τάσος είναι δίπλα στην ομάδα μπάσκετ. Πρώτα σαν παίκτης, μετά σαν προπονητής, αργότερα σαν διοικητικός παράγοντας: 57 χρόνια... συμπλήρωσε πρόσφατα και συνεχίζει.

 

 

Ο "Τάφος του Ινδού" είχε νο 1 και νο 2. Έκοψε αρκετές χιλιάδες εισιτήρια, αλλά στο πέρασμα του χρόνου, όσο να' ναι ξεχάστηκε. Ο "Τάφος του Ινδού" στη Λεωφόρο, αντέχει εδώ και μισό αιώνα. Εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί, φιλοξενώντας το γυναικείο μπάσκετ και τα τμήματα υποδομής των "πρασίνων". Για δεκαετίες, βέβαια, στέγασε το "πράσινο" μπάσκετ. Πριν έρθουν οι έξι Ευρωλίγκες, ο Ομπράντοβιτς, ο Διαμαντίδης και οι άλλοι "ήρωες" του σύγχρονου Παναθηναϊκού, τα κατορθώματα των οποίων είναι συνυφασμένα με το ΟΑΚΑ, υπήρχε το θρυλικό γήπεδο της Λεωφόρου.

Εκεί έπαιξαν ο Κολοκυθάς, ο Πολίτης,ο Πέπας, ο Κυρίτσης, ο Παναγιωταράκος, ο Χαϊκάλης, ο Κορωναίος, ο Κόντος, ο Κέφαλος, ο Κοκολάκης, ο Στεργάκος, o Aνδρίτσος, ο Παπαντωνίου, ο Ιωάννου, ο Βίδας και δεκάδες άλλοι "πράσινοι" που έγραψαν την ξεχωριστή ιστορία του μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Μερικούς τους πρόλαβα να παίζουν ... μπροστά μου, στα τρία μέτρα. Τόση ήταν η απόσταση που χώριζε τα ... δημοσιογραφικά (δηλαδή ένα γραφειάκι και οι υπόλοιποι καθόμασταν όρθιοι) από τον αγωνιστικό χώρο. Σχεδόν ... καθόμασταν κι εμείς στον πάγκο των φιλοξενουμένων.

Αυτό το ιστορικό γήπεδο, με τις δυο εισόδους, μία από την Τσόχα και άλλη μία από την Αλεξάνδρας, έχει ζήσει πολύ μεγάλες στιγμές. Όπως την απίστευτη πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όταν ο ΠΑΟ νίκησε 87-83 και πήρε το εισιτήριο για τους "6" του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1981. Το αιώνιο δευτερόλεπτο, που έδωσε την ευκαιρία στον Κόντο να ευστοχήσει σε δυο βολές και ο ΠΑΟ που είχε χάσει με 3π στη Μόσχα (83-80) να φτάσει στο πολυπόθητο +4 της πρόκρισης.


"Πολλοί θα νομίζουν ότι είναι αυτό το ματς που μου έχει μείνει στη μνήμη περισσότερο απ' όλα τα άλλα" λέει στο Sport24.gr, o Τάσος Στεφάνου και διευκρινίζει: "Δεν είναι αυτό, ωστόσο. Εκείνο που θυμάμαι ακόμη και τώρα είναι με τη Ρεάλ το 1962, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Το τι βροχή είχε πέσει, δεν λέγεται! Είχε πλημμυρίσει όλη η Αθήνα και τρέχαμε όλη τη μέρα να μαζέψουμε τα νερά. Τόσο σφουγγάρισμα δεν έχω ρίξει ποτέ στη ζωή μου. Με τη βροχή, άλλωστε, ταλαιπωρούμασταν από την αρχή της κατασκευής του γηπέδου. Και στον αγώνα των εγκαινίων πάλι έβρεχε, αν θυμάμαι καλά. Αλλά σταμάτησε. Και έγιναν κανονικά τα εγκαίνια".

- Μα νόμιζα ότι ήταν πολύ μοντέρνο, για τα δεδομένα της εποχής ...


 

 

"Ήταν. Και μάλιστα ήταν το πρώτο γήπεδο, που δεν είχε τσιμέντο. Το δάπεδο ήταν φτιαγμένο από ένα μείγμα φελλού και πίσσας. Για την εποχή ήταν κάτι πρωτοποριακό, καθώς ο αγωνιστικός χώρος δεν ήταν τόσο σκληρός, όπως στα υπόλοιπα γήπεδα. Το ευχαριστιόμασταν, δηλαδή. Ωστόσο, δεν είχαμε κλείσει το πάνω μέρος, για να υπάρχει ... φυσικός εξαερισμός. Όταν έβρεχε λοιπόν, βγάζαμε κουβαδες και σγουγγαρίζαμε. Με την πάροδο του χρόνου, μπήκαν τα τζάμια και έτσι δεν έμπαινε το νερό από πάνω. Καμιά φορά, όμως, φούσκωνε ο αγωνιστικός χώρος..."

- Νομίζω ότι παρά το ... μακάβριο όνομα, που του έδωσες κύριε Τάσο, στον "Τάφο" πρέπει να περνούσες περισσότερες ώρες απ' ό,τι στο σπίτι σου...

"Αλήθεια είναι. Πολλές φορές νόμιζα ότι δεν είχα αφήσει καθόλου το γήπεδο. Ήταν το σπίτι μου. Όχι μόνο το δικό μου, αλλά και όλων μας στον Παναθηναϊκό. Έχουμε ζήσει πολύ μεγάλες στιγμές σε αυτό το γήπεδο, που ουσιαστικά είναι συνυφασμένο με την ιστορία του μπάσκετ του συλλόγου"

- Και δεκάδες ντέρμπι, βέβαια...

"Ναι. Και με τον Ολυμπιακό και με την ΑΕΚ και με τις ομάδες της Θεσσαλονίκης. Παρότι μικρό το γήπεδο, πήγαιναν φίλαθλοι και των δυο ομάδων. Εντάξει, δεν λέω ότι ήμασταν ... φίλοι και αγαπημένοι, αλλά δεν υπήρχε και μίσος. Άλλες εποχές..."

- Καλύτερες;

"Ανθρώπινες, θα έλεγα. Εν πάση περιπτώσει, για μένα όπως και για πολλούς συνοδοιπόρους μου, ο Τάφος του Ινδού έχει συνδυαστεί με τα πιο ωραία μας χρόνια. Ήταν και ένα ιδιαίτερο γήπεδο. Από το μπαρ, στην είσοδο, έκανες δεξιά και βρισκόσουν στα αποδυτήρια. Ήταν τόπος συνάντησης όλων μας, αυτό το γήπεδο, που έφτιαξε ο Απόστολος Νικολαΐδης..."

πηγη: sport24