Χτύπα με μωρό μου ν'αγιάσω - γράφει η Νόνα Μπελίδου

Χτύπα με μωρό μου ν'αγιάσω - γράφει η Νόνα Μπελίδου για την ηλεκτρονική εφημερίδα ialmopia.gr

Κατέβηκα Θεσσαλονίκη για μια επαγγελματική συνέντευξη (όπως και πολλές άλλες φορές), αποτυχημένη (όπως και πολλές άλλες φορές) και φυσικά πάντα για τον ίδιο λόγο επειδή έχω παιδί. Εμείς που έχουμε παιδιά πρέπει να γίνουμε π*****νες για να ζήσουμε τα παιδιά μας. Και πάντα σε ρωτάνε με τον ίδιο αυστηρό τρόπο (λες και έχεις κάποια μολυσματική ασθένεια) «και το παιδί ποιός το κρατάει?». Το έχω δεμένο από ένα σχοινί στο μπαλκόνι. Αααχχχχ στην άκρη της γλώσσας το χα να του το πω. Τι ποιός το κρατάει? Όποιος κρατάει τα παιδιά όλων των γυναικών που δουλεύουν. Όποιος κράταγε και εσένα όταν ήσουν μικρός και η μάνα σου δούλευε. Όποιος βρεθεί κι αν δεν βρεθεί θα την βρω την άκρη γιατί μια γυναίκα μάγκα όλα τα μπορεί που λέει και το άσμα. Τεσπα.

Είπα λοιπόν να δω και την φίλη μου την Ε. μια που είχαμε και χρόνια να τα πούμε ε και να αλητέψουμε λίγο μαζί στην πόλη που λατρέυω από παιδί. Ήμουν στεναχωρημένη γιατί μετά την συνέντευξη ήξερα (όπως και πάντα) - διαισθητική γαρ - ότι δεν θα έπαιρνα αυτή την δουλειά. Σαν μην έφτανε αυτό με έπιασε και ένα δυνατό καλοκαιρινό μπουρίνι στο δρόμο και έγινα λούτσα. Μάτια - σώμα σημειώσατε Χ. Η Ε. όταν την συνάντησα δεν ήταν η Ε. που ήξερα. Καταπονημένη από διάφορα αλλά πιο πολύ από ένα ξυλοδαρμό που είχε υποστεί από έναν πρώην (γουρούνι). Το ήξερα από την αδερφή μου αλλά όχι με λεπτομέρειες. Αν και έχει περάσει καιρός από το συμβάν, όταν την ρώτησα σκοτείνιασε το πρόσωπό της. Τα μάτια της γέμισαν με μίσος και οργή. Σταμάτησε λίγο σα να ξαναζούσε την σκηνή. Είμαι σίγουρη ότι την ξαναζούσε και μαζί της την ζούσα κι εγώ.

- Ξεκίνησε να με χτυπάει και αφού έτρεχα στα άλλα δωμάτια να γλιτώσω με κυνηγούσε για να με χτυπήσει ακόμα περισσότερο, μου κοπανούσε το κεφάλι στο πάτωμα, έκανα 3 εβδομάδες να βγω από σπίτι μου το καταλαβαίνεις?

Εμένα το κεφάλι μου είχε μουδιάσει. Είχα μουδιάσει γενικότερα δηλαδή. Ξέρεις αυτή την αίσθηση που ντρέπεσαι ακόμα και για τον εαυτό σου που ανήκει στο ανθρώπινο είδος?

Δεν της είπα και πολλά, είχα αδειάσει, μόνο την αγκάλιασα και κλάψαμε μαζί. Της σκούπισα τα δάκρυα, κοίταξα από το παράθυρο τον συνεφιασμένο ουρανό της Θεσσαλονίκης και είπα «Άντε πάμε τώρα για αλητείες, για ποτά, για βόλτες, για καμάκι κι άσε όλα τα άλλα, δουλειές, παρελθόν όλα!!!! Κι έτσι και κάναμε. Το τσίπουρο και οι μπύρες ακόμα κυλάνε στις φλέβες μου. Όπως και αυτά που μου είπε η Ε.

Γράφει η Νόνα Μπελίδου για το ialmopia.gr