Θεσσαλονίκη με την αδερφή μου την Μ. Εγώ κατάθεση βιογραφικού (πάλι) σε επίδοξο εργοδότη και η φράση "θα σας ειδοποιήσουμε" (πάλι). Η Μ. ήθελε να καταθέσει τα χαρτιά της για επιδοτούμενη φοίτηση σε μια θεατρική σχολή. Ε ναι θα κάναμε και τα παρελκόμενα.καφέ, βόλτα, τσιμπολόγημα. Τι? Νηστικές θα φεύγαμε?
Η βροχή μόλις είχε σταματήσει. Λατρεύω αυτή την ατμόσφαιρα. Τρελαίνομαι όταν βρέχει σ'αυτή την πόλη. Όταν κλαίει είναι πιο όμορφη όπως και μερικές γυναίκες. Ή είσαι drama queen ή δεν είσαι.
Η δική μου δουλειά στην Τσιμισκή. Είπαμε να περπατήσουμε μέχρι την δική της στην Εγνατίας. Είχα βάλει και τακούνια τρομάρα μου για να κάνω την κιουρία. Έχετε δει σπασμένη λατέρνα να κάνει βόλτες στην Θεσσαλονίκη? Ε αυτό! Αφού δεν την μπορείς την 8ποντη την πλατφόρμα κουκλίτσα μου βάλε το φλατ να περπατάς σαν άνθρωπος. Τελικά το φλάτ το αγόρασα από το πρώτο μαγαζί που βρήκα μπροστά μου. Αλλιώς θα ανάγκαζα την αδερφή μου να με πάρει στην πλάτη (τυγχάνω και πίπουλο βλέπεις).
Μετά από μια σύντομη συνάντηση με άνθρωπο της σχολής...τίποτα δεν ήταν ευνοϊκό. Δεν την έπαιρνε το όριο ηλικίας, οι ώρες ήταν πολλές όπως και τα λεφτά (αλοίμονο). Ήταν πολυ στεναχωρημένη και απογοητευμένη.
Η Μ. είχε πάντα το όνειρο να σπουδάσει σε δραματική σχολή. Στο φαγητό την ρώτησα γιατί δεν το κυνήγησε νωρίτερα. Που ήταν πιο μικρή, που έμενε Θεσσαλονίκη. Που όλα ήταν πιο εύκολα.
Απάντηση που κόντεψε να με κάνει τρελή:
- Είχαμε κάνει κάποτε μια θεατρική ομάδα με μια κοπέλα απόφοιτη του Εθνικού και μου είπε "δεν το 'χεις καθόλου"
- Εσύ τι πίστευες?
- Ότι το 'χω.
Και δεν κυνήγησες τα όνειρά σου που τα πίστευες, που τα λάτρευες επειδή στο είπε κάποια? Blame on you κοπελιά.
Τρέξε τώρα που είναι πολύ πιο δύσκολο. Που δουλεύεις, που δεν σε παίρνει η ηλικία, που ετοιμάζεσαι να κάνεις οικογένεια...Μα τι λέω? Τρέξε μόνο τρέξε πίσω από αυτό που αγαπάς. Στο χέρι σου είναι να το φτάσεις αλλά και να μην το φτάσεις σίγουρα θα σε κάνει να κινείσαι.
Όταν θες κάτι πολύ, όταν το πιστεύεις η μόνη απάντηση σε κάποιον που θα σου πει "δεν το 'χεις" είναι:
WATCH ME!!!!!
Δεν το' χεις καθόλου - Γράφει η Νόνα Μπελίδου για το ialmopia.gr
Εδώ νομίζω ότι ταιριάζει η γνωστή ιστορία με το Χότζα.
ΑπάντησηΔιαγραφή-----------------------------------
Κάποτε ο Χότζας πήρε μαζί του τον γιο του και το γάιδαρό του για να πάνε στο διπλανό χωριό. Τους έπιασε όμως το μεσημέρι κι ο ήλιος έκαιγε ντάλα. Ο Χότζας έβαλε τον γιο του πάνω στον γάιδαρο κι αυτός πεζός έσερνε τα βήματά του πίσω τους.
Καθώς προχωρούσαν συνάντησαν δυο-τρεις χωριάτες που,
σαν είδαν το παιδί καβάλα και τον γερο-Χότζα πίσω πεζό, είπαν:
«Πέρασαν τα χρόνια που τα παιδιά σέβονταν τους γονείς τους.
Πού να δεις στον καιρό μας ένα τζόβενο σαν και τούτο να ’ναι καβάλα στον γάιδαρο
και ν’ αφήνει τον γερο-πατέρα του να τσακίζεται στον ποδαρόδρομο!».
Το παιδί, σαν άκουσε αυτά τα λόγια, ντράπηκε κι είπε στον πατέρα του:
«Πατέρα, εγώ σου τα ’λεγα. Έλα τώρα, καβάλησε εσύ τον γάιδαρο».
Κατέβηκε το παιδί κι ανέβηκε ο Χότζας. Αφού πήραν λίγο δρόμο, συνάντησαν κάτι άλλους χωρικούς. Δημοσιά ήταν, οι περαστικοί δεν έλειπαν. Όταν σίμωσαν κοντά, ένας απ’ τους χωρικούς στάθηκε και κούνησε το κεφάλι του: «Κρίμα που είσαι και Χότζας», είπε. «Έτσι φροντίζεις το παιδί σου; Τέτοια διδάγματα του δίνεις; Ολόκληρος μαντράχαλος καβαλίκεψες τον γάιδαρο κι άφησες αυτό το τρυφερούδι να πνίγεται στη ζέστη, στον ιδρώτα και στη σκόνη. Κρίμα και πάλι κρίμα!».
Ο Χότζας άκουσε τα λόγια αυτά και ντράπηκε. Αυτός έκανε πάντα του κεφαλιού του και δεν άκουγε τους άλλους, τούτη τη φορά όμως ένα φίδι τρύπωσε στην καρδιά του και τον δάγκωσε. Σταμάτησε τον γάιδαρο και βοήθησε τον γιο του να καβαλήσει στα καπούλια του ζώου. Τώρα πια κανένας δεν θα ’χε να πει τίποτα.
Σε μια στροφή, συνάντησαν κάτι άλλους διαβάτες. Όταν είδαν αυτοί δυο ανθρώπους καβάλα σ’ ένα ζώο, άρχισαν να διαμαρτύρονται: «Στ’ όνομα του Θεού, Χότζα εφέντη. Τι πράγμα είναι αυτό; Άσπλαχνος θα ’σαι κι άθρησκος. Γίνεται δυο ανθρώποι καβάλα σ’ αυτό το δύσμοιρο το ζώο; Νισάφι, μωρέ! Ντροπή δεν έχεις! Είσαι και Χότζας!».
Ο Χότζας δεν μπορούσε να κάμει αλλιώς. Κατέβηκε απ’ τον γάιδαρο βλαστημώντας,
κατέβασε και τον γιο του και ξεκίνησαν πάλι με τα πόδια και οι τρεις.
Τέλος, κοντά στο χωριό, είδαν πάλι κάτι περαστικούς που, μόλις τους πρόσεξαν,
είπαν δυνατά μεταξύ τους: «Ποιος να το φανταστεί πως υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι στην εποχή μας! Ολάκερος γάιδαρος πάει ξεφόρτωτος κι αυτοί οι απτάληδες
τον ακολουθούν πεζή μέσα σ’ αυτή την κάψα και τον κουρνιαχτό. Σίγουρα ή χαζοί είναι ή βλαμμένοι!».
Ο Χότζας άκουσε τα λόγια αυτά, κοκκίνισε σαν παντζάρι απ’ την αγανάκτηση,
κι είπε στο παιδί του: «Μπράβο σ’ εκείνον που θα καταφέρει να σώσει τον εαυτό του
απ’ τη γλώσσα και τη γνώμη των ανθρώπων!».