Θα σ΄ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει…

Χαλάει ποτέ η αγάπη; Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει;

Έχω βρει ένα “φάρμακο” για να ξεκινάω τη μέρα μου. Διαβάζω κάθε πρωί – μόλις ξυπνήσω – κάτι τρυφερό, όμορφο και αγαπησιάρικο, κάτι που να με εμπνέει και να μου ζεσταίνει την καρδιά. Μετά φεύγω για δουλειά.


Μέσα στην ημέρα παίρνω δυο-τρεις (καμιά φορά και παραπάνω) δόσεις του ίδιου φαρμάκου για να ξαναγεμίζω τις μπαταρίες μου με θετικότητα. Προτείνω το φάρμακο αυτό σε όλους. Το δίνω τακτικά και στα παιδιά, και μου ζητάνε συχνά απανωτές δόσεις (χορταίνεται ποτέ η αγάπη, δεν χορταίνεται!).


Ορίστε μια δόση φαρμάκου για τη μέρα σας. Επαναλάβετε κατά βούληση. Νιώστε πώς η ανάγνωση αυτού του τρυφερού κειμένου σάς επηρεάζει και σας συντονίζει με την πιο όμορφη πλευρά της ζωής, που εξακολουθεί να υπάρχει σε πείσμα των δύσκολων καιρών.


Φυσικά, περιμένω τα σχόλια και τις εντυπώσεις σας για τη “θεραπεία” και την αποτελεσματικότητα του “φαρμάκου”!

Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος.
Κλείστηκε στο δωμάτιο
κι άρχιζε να στριφογυρίζει
κι όλα τα πράγματα ν΄ αναποδογυρίζει.

Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε
Κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.

«Θεέ μου!» είπε η Μαμά «τι έχεις πάθει;»

«Είμαι ένας ανάποδος
και γκρινιάρης μικρός
και κανείς δε μ΄αγαπάει» είπε ο Μικρός.

«Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως και να ΄σαι,
εγώ πάντα θα σ΄ αγαπώ».

«Κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες
και θα μ΄ αγαπούσες;» ρώτησε ο Μικρός.

«Φυσικά» είπε η Μαμά.
«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει».

«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο,
πάλι θα μ΄ αγαπούσες,
πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;»

«Φυσικά» είπε η Μαμά.
«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει»

«Ό,τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός και χαμογέλασε.
«Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;»

«Θα σ΄ αγκάλιαζα και θα σ΄ αγαπούσα
και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα»
είπε η Μαμά.

«Χαλάει ποτέ η αγάπη;»
ρώτησε ο Μικρός.
«Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει;
Κι αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις,
να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις;»

«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά «το μόνο που ξέρω
είναι ότι θα σ΄ αγαπώ για πάντα».

«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε,
θα μ΄ αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός.
«Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»

Η Μαμά πήρε στην αγκαλιά της
τον Μικρό και κοίταξαν μαζί
από το παράθυρο τον ουρανό.

Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά
και τ΄ αστεράκια ήταν φωτεινά.

«Κοίτα, Μικρέ, τ΄ αστεράκια πώς λάμπουνε στον ουρανό.
Ξέρεις πως πολλά απ΄αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;»

«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;
Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει».

Debi Gliori, No matter what (Bloomsburry, 2003). Στα ελληνικά: Θα σ΄αγαπώ για πάντα, σε μετάφραση Φ. Μανδηλαρά, από τις εκδόσεις Πατάκη.

Πηγή newagemama.com