Αφιέρωμα ialmopia: EURO 2004 - Δέκα χρόνια μετά (vid + pics)

Κι όμως, πέρασαν 10 χρόνια από τη μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου. 10 χρόνια από το έπος που έγραψαν 23 Έλληνες ποδοσφαιριστές, ένας Γερμανός προπονητής και οι βοηθοί του.
10 χρόνια, σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην άλλαξε τίποτα.

Για σκεφτείτε λοιπόν. Άλλαξε τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο από εκείνο το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004; Άλλαξε τίποτα από τη στιγμή που ο Θοδωρής Ζαγοράκης ύψωσε στον πορτογαλικό ουρανό το Κύπελλο της Πρωταθλήτριας Ευρώπης; Σε τι έχει κάνει βήματα μπροστά το ελληνικό ποδόσφαιρο, ή κι ο ελληνικός αθλητισμός γενικότερα αν προτιμάτε;

Σε συλλογικό επίπεδο, σε επίπεδο πρωταθλήματος, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Οι γνωστές καταστάσεις, με άλλους πρωταγωνιστές κατά καιρούς, ζουν και βασιλεύουν και δυναστεύουν το ''ποδόσφαιρο εσωτερικού''. Αυτό που πέτυχε εκείνη η ''παρέα'' το καλοκαίρι του 2004 στην Πορτογαλία, δυστυχώς ΔΕΝ αποτέλεσε το εφαλτήριο για την αναγέννηση του ελληνικού πρωταθλήματος, ΔΕΝ άφησε μια κληρονομιά..

Ή μήπως άφησε; Θυμηθείτε, για παράδειγμα, τι κάνατε τα καλοκαίρια του 2002, του 2000, του 1998 κτλ κτλ... Κι έπειτα σκεφτείτε τι κάνατε τα αντίστοιχα καλοκαίρια του 2008, του 2010, του 2012 ή το φετινό...

Πριν το 2004, ως Έλληνες, βλέπαμε τις μεγάλες διοργανώσεις σαν ''οπαδοί'' της Ολλανδίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Βραζιλίας, της Αργεντινής κ.ο.κ... Τώρα πια, μπορούμε και στηνόμαστε μπροστά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες για να παρακολουθήσουμε (ή ταξιδεύουμε για να στηρίξουμε από κοντά) τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ Εθνική ομάδα, κι όχι την ξένη που αγαπήσαμε στα νιάτα μας!

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κεκτημένο από την εποποιία του EURO 2004. Η μεγαλύτερη (και ίσως η μοναδική) κληρονομιά εκείνης της επιτυχίας είναι η ίδια η Εθνική Ελλάδας ποδοσφαίρου, και η μόνιμη παρουσία της στην ελίτ των εθνικών ομάδων παγκοσμίως. Αν δεν υπήρχε η 4η Ιουλίου του 2004, τώρα δε θα στενοχωριόμασταν που ''αποτύχαμε'' να προκριθούμε στους ''8'' του Μουντιάλ. Δε θα τα ''βάφαμε μαύρα'' που δεν μπορέσαμε να περάσουμε την υπερδύναμη Γερμανία στους ''8'' του προηγούμενου EURO.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να υπερηφανεύεται πως έχει πια μια θέση ''ρεζερβέ'' στα κορυφαία ποδοσφαιρικά ραντεβού του πλανήτη. Κι αυτό το οφείλουμε σε μια παρέα ποδοσφαιριστών (ίσως η μόνη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που ήταν πραγματικά ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ) και σε ένα Γερμανό φιλέλληνα προπονητή με άγνοια κινδύνου. Χάρη σ'αυτούς, τα καλοκαίρια μας πια δε θα είναι πορτοκαλί ή μπλέ ή πρασινοκίτρινα ή ασπρόμαυρα. Θα είναι μόνο γαλανόλευκα.

ialmopia.gr