Στο τέλος της προβολής του “Godzilla” (imdb | letterboxd) συνέλεξα δύο ειδών αντιδράσεις. Υπήρχαν οι ενθουσιασμένοι, κι όταν λέω ενθουσιασμένοι εννοώ ΠΟΛΥ ενθουσιασμένοι. Και υπήρχαν και οι βαριεστημένοι. Και δεν έχω ιδέα τι σημαίνει η κάθε αντίδραση για εκείνον που την είχε.
Μας αρέσει συχνά να κάνουμε γενικεύσεις και να γκρουπάρουμε κόσμο κάτω από ταμπέλες όπως ‘κουλτουριάρης’ ή ‘ανεγκέφαλος μπλοκμπαστεράκιας’ κάτι που βρίσκω παντελώς λάθος (με έχουν αποκαλέσει και τα δύο λες και δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνεις και το “Under the Skin” και το “Avengers”) και αν υπάρχει μια ταινία που μοιάζει προδικασμένο το πόσο πολύ θα θολώσει τα νερά ανάμεσα σε τέτοιες ταμπέλες, είναι αυτή η τερατοπεριπέτεια του Γκάρεθ Έντουαρντς.
Ο Έντουαρντς είχε προηγουμένως γυρίσει μόλις μια ταινία, το υπερεκτιμένο, αργόσυρτο αγγελικό ίντι “Monsters” όπου τα τέρατα του τίτλου εμφανίζονται λίγο, ως επιβράβευση της υπομονής μας για το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, όπου ξεχάσιμοι χαρακτήρες κάνουν ξεχάσιμα πράγματα. Αναμφίβολα ο σκηνοθέτης είχε επιδείξει εξαιρετικό ταλέντο στην απεικόνιση τεράτων (πλασμάτων εξ ορισμού άσχημων, απειλητικών) ως πινελιές ομορφιάς σε έναν πεζό πίνακα. Είναι λες και ο Έντουαρντς κοιτάει με άλλα μάτια τους εισβολείς, με μάτια καλλιτεχνικά, με διάθεση να τους δει ως χρώματα στο σκοτάδι.
Μας αρέσει συχνά να κάνουμε γενικεύσεις και να γκρουπάρουμε κόσμο κάτω από ταμπέλες όπως ‘κουλτουριάρης’ ή ‘ανεγκέφαλος μπλοκμπαστεράκιας’ κάτι που βρίσκω παντελώς λάθος (με έχουν αποκαλέσει και τα δύο λες και δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνεις και το “Under the Skin” και το “Avengers”) και αν υπάρχει μια ταινία που μοιάζει προδικασμένο το πόσο πολύ θα θολώσει τα νερά ανάμεσα σε τέτοιες ταμπέλες, είναι αυτή η τερατοπεριπέτεια του Γκάρεθ Έντουαρντς.
Ο Έντουαρντς είχε προηγουμένως γυρίσει μόλις μια ταινία, το υπερεκτιμένο, αργόσυρτο αγγελικό ίντι “Monsters” όπου τα τέρατα του τίτλου εμφανίζονται λίγο, ως επιβράβευση της υπομονής μας για το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, όπου ξεχάσιμοι χαρακτήρες κάνουν ξεχάσιμα πράγματα. Αναμφίβολα ο σκηνοθέτης είχε επιδείξει εξαιρετικό ταλέντο στην απεικόνιση τεράτων (πλασμάτων εξ ορισμού άσχημων, απειλητικών) ως πινελιές ομορφιάς σε έναν πεζό πίνακα. Είναι λες και ο Έντουαρντς κοιτάει με άλλα μάτια τους εισβολείς, με μάτια καλλιτεχνικά, με διάθεση να τους δει ως χρώματα στο σκοτάδι.
"Monsters"
Είναι προφανές πως το “Monsters” έπαιξε ως οντισιόν και ταυτόχρονα πατρόν για το “Godzilla”, όταν το Χόλιγουντ αποφάσισε πως για τα 60ά γενέθλια του τέρατος θα έκανε ένα reboot που να τιμά την παράδοσή του.
Η ταινία που ήρθε σαν αποτέλεσμα είναι ένα Αμερικάνικο μπλοκμπάστερ γυρισμένο με ίντι ευαισθησίες από ένα Άγγλο που τιμά με κάθε σεβασμό και αίσθηση ιστορίας την Ιαπωνική παράδοση. Αυτό θα πει σύγχρονο Χόλιγουντ.
Το πρόβλημα ή η ομορφιά της ταινίας εξαρτώνται από το πώς ερμηνεύεις τα ίδια προβλήματα/ομορφιές του “Monsters”. Ο Έντουαρντς αφιερώνει τεράστιο κομμάτι της εστίασής του σε χαρακτήρες πριν εισάγει με παιχνιδιάρικα ελλειπτικό τρόπο το τέρας. Δε μπορώ παρά να εικάζω πως η πλειοψηφία των κριτικών (που έχουν υμνήσει το φιλμ) το έχουν κάνει από τον ενθουσιασμό του να βλέπεις μια Χολιγουντιανή μπλοκμπαστεριά που αντί να σου δείχνει μια τεράστια σαύρα, επιτρέπει στον Μπράιαν Κράνστον να δώσει σοβαρή δραματική ερμηνεία.
Είναι προφανές πως το “Monsters” έπαιξε ως οντισιόν και ταυτόχρονα πατρόν για το “Godzilla”, όταν το Χόλιγουντ αποφάσισε πως για τα 60ά γενέθλια του τέρατος θα έκανε ένα reboot που να τιμά την παράδοσή του.
Η ταινία που ήρθε σαν αποτέλεσμα είναι ένα Αμερικάνικο μπλοκμπάστερ γυρισμένο με ίντι ευαισθησίες από ένα Άγγλο που τιμά με κάθε σεβασμό και αίσθηση ιστορίας την Ιαπωνική παράδοση. Αυτό θα πει σύγχρονο Χόλιγουντ.
Το πρόβλημα ή η ομορφιά της ταινίας εξαρτώνται από το πώς ερμηνεύεις τα ίδια προβλήματα/ομορφιές του “Monsters”. Ο Έντουαρντς αφιερώνει τεράστιο κομμάτι της εστίασής του σε χαρακτήρες πριν εισάγει με παιχνιδιάρικα ελλειπτικό τρόπο το τέρας. Δε μπορώ παρά να εικάζω πως η πλειοψηφία των κριτικών (που έχουν υμνήσει το φιλμ) το έχουν κάνει από τον ενθουσιασμό του να βλέπεις μια Χολιγουντιανή μπλοκμπαστεριά που αντί να σου δείχνει μια τεράστια σαύρα, επιτρέπει στον Μπράιαν Κράνστον να δώσει σοβαρή δραματική ερμηνεία.
Μπράιαν Κράνστον
Καλά είναι όλα αυτά, όμως στην πραγματικότητα η ιστορία των ανθρώπων χαρακτήρων του φιλμ είναι κλισέ, είναι ανεξάρτητη δραματουργία 101. Ο άντρας που έχει κολλήσει στο παρελθόν, με τις εμμονικές ιδέες που τον κάνουν να δείχνει τρελός, με τον απομακρυσμένο γιο που δεν τον πιστεύει, που τον εκλιπαρεί να προχωρήσει στη ζωή του. Δεν ξέρεις ήδη πώς πάει αυτό; Τα έχουμε δει ένα σωρό φορές.
Ειλικρινά, όταν το τέρας μπαίνει σε πρώτο πλάνο, οτιδήποτε άλλο εξαφανίζεται από το πλάνο, παύει να έχει σημασία. Το μισό καστ έχει διακοσμητικό ρόλο, χαραμίζοντας εξαιρετικούς ηθοποιός ενώ η αρχική υπόσχεση μοιάζει να είναι πως σκοπεύει να κάνει κάτι με αυτούς. Ο ήρωας που ακολουθούμε, ο Φορντ του εκπληκτικά συνηθισμένου Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον (ο άνθρωπος που έχει “περισσότερα ονόματα από ό,τι εκφράσεις προσώπου” όπως γράφει ο Ματ Σίνγκερ στην κριτική που εξηγεί καλύτερα τα προβλήματά μου με την ταινία από ό,τι κατάφερα εγώ ο ίδιος) δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στο μεγάλο τέρας, το οποίο η ταινία, εντελώς σχιζοφρενικά, δεν μοιάζει να συνειδητοποιεί πόσο συναρπαστικό το έχει δημιουργήσει.
Ο Γκοτζίλα του φιλμ, και μαζί τα συνοδευτικά πλάσματα (για τα οποία δε θα πούμε γενικώς τίποτα, τιμώντας την αίσθηση μυστηρίου του φιλμ), έρχονται ως αλληγορίες για την κακομεταχείριση της φύσης και με εντελώς αβίαστο τρόπο παίρνουν τον έλεγχο της τρίτης πράξης του έργου μέσα από σκηνές δράσης μαγευτικής ομορφιάς: Κόκκινοι καπνοί μέσα σε ένα καφέ αποπνικτικό σύννεφο, έντονη φυσική παρουσία, κινήσεις, εκφράσεις, προέλευση και κίνητρα που προετοιμάζουν το τερέν για μια μονομαχία εντυπωσιακή, σκοτεινή αλλά και με σημασία.
Καλά είναι όλα αυτά, όμως στην πραγματικότητα η ιστορία των ανθρώπων χαρακτήρων του φιλμ είναι κλισέ, είναι ανεξάρτητη δραματουργία 101. Ο άντρας που έχει κολλήσει στο παρελθόν, με τις εμμονικές ιδέες που τον κάνουν να δείχνει τρελός, με τον απομακρυσμένο γιο που δεν τον πιστεύει, που τον εκλιπαρεί να προχωρήσει στη ζωή του. Δεν ξέρεις ήδη πώς πάει αυτό; Τα έχουμε δει ένα σωρό φορές.
Ειλικρινά, όταν το τέρας μπαίνει σε πρώτο πλάνο, οτιδήποτε άλλο εξαφανίζεται από το πλάνο, παύει να έχει σημασία. Το μισό καστ έχει διακοσμητικό ρόλο, χαραμίζοντας εξαιρετικούς ηθοποιός ενώ η αρχική υπόσχεση μοιάζει να είναι πως σκοπεύει να κάνει κάτι με αυτούς. Ο ήρωας που ακολουθούμε, ο Φορντ του εκπληκτικά συνηθισμένου Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον (ο άνθρωπος που έχει “περισσότερα ονόματα από ό,τι εκφράσεις προσώπου” όπως γράφει ο Ματ Σίνγκερ στην κριτική που εξηγεί καλύτερα τα προβλήματά μου με την ταινία από ό,τι κατάφερα εγώ ο ίδιος) δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στο μεγάλο τέρας, το οποίο η ταινία, εντελώς σχιζοφρενικά, δεν μοιάζει να συνειδητοποιεί πόσο συναρπαστικό το έχει δημιουργήσει.
Ο Γκοτζίλα του φιλμ, και μαζί τα συνοδευτικά πλάσματα (για τα οποία δε θα πούμε γενικώς τίποτα, τιμώντας την αίσθηση μυστηρίου του φιλμ), έρχονται ως αλληγορίες για την κακομεταχείριση της φύσης και με εντελώς αβίαστο τρόπο παίρνουν τον έλεγχο της τρίτης πράξης του έργου μέσα από σκηνές δράσης μαγευτικής ομορφιάς: Κόκκινοι καπνοί μέσα σε ένα καφέ αποπνικτικό σύννεφο, έντονη φυσική παρουσία, κινήσεις, εκφράσεις, προέλευση και κίνητρα που προετοιμάζουν το τερέν για μια μονομαχία εντυπωσιακή, σκοτεινή αλλά και με σημασία.
Γκοτζίλα
Μέχρι τότε πολλοί θα είναι εκείνοι που θα έχουν βαρεθεί από την ταινία. Ή θα την έχουν βρει εξαιρετική επειδή δίνει βάρος στους ανθρώπους; Δεν ξέρω, είναι τόσο περίεργο αυτό το μπλοκμπάστερ που δεν σε αφήνει ούτε ασφαλές συμπέρασμα, ούτε γενικεύσεις να κάνεις. Ξέρω μόνο αυτό που νιώθω εγώ:
Πως στην προσπάθεια να δημιουργήσει ένα φιλμ επιτηδευμένα ‘ανθρώπινο’, ο Έντουαρντς δεν συνειδητοποίησε (για δεύτερη φορά) πως το ταλέντο του είναι στο να απεικονίζει τα χειρότερα τέρατα με τον ομορφότερο τρόπο, σαν πλάσματα με ουσιαστική οντότητα και παρουσία και σημασία. Καλοί οι puny humans, αλλά ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας του φιλμ είναι ο Γκοτζίλα.
Μέχρι τότε πολλοί θα είναι εκείνοι που θα έχουν βαρεθεί από την ταινία. Ή θα την έχουν βρει εξαιρετική επειδή δίνει βάρος στους ανθρώπους; Δεν ξέρω, είναι τόσο περίεργο αυτό το μπλοκμπάστερ που δεν σε αφήνει ούτε ασφαλές συμπέρασμα, ούτε γενικεύσεις να κάνεις. Ξέρω μόνο αυτό που νιώθω εγώ:
Πως στην προσπάθεια να δημιουργήσει ένα φιλμ επιτηδευμένα ‘ανθρώπινο’, ο Έντουαρντς δεν συνειδητοποίησε (για δεύτερη φορά) πως το ταλέντο του είναι στο να απεικονίζει τα χειρότερα τέρατα με τον ομορφότερο τρόπο, σαν πλάσματα με ουσιαστική οντότητα και παρουσία και σημασία. Καλοί οι puny humans, αλλά ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας του φιλμ είναι ο Γκοτζίλα.
Ρίτσαρντ Αγιοάντι
Ο Ρίσαρντ Αγιοάντι είναι μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση νέου σκηνοθέτη. Πριν λίγα χρόνια με το “Submarine” έπαιξε όμορφα τον Γουές Άντερσον, σε ένα προπέρσινο επεισόδιο του “Community” ρίφαρε πάνω στο cult “My Dinner with Andre” και στο “Double” (imdb | letterboxd) τώρα διασκευάζει Ντοστογιέφσκι σε ένα Γκιλιαμικό σύμπαν γυρισμένο σαν ταινία του Καουρισμάκι.
Τα επιμέρους αποτελέσματα είναι πάντα όμορφα, έχουν αισθητική και δεν χάνουν ποτέ τον θεατή, όμως σε αυτό το σημείο αρχίζω να αναρωτιέμαι αν ο Αγιοάντι είναι αληθινός άνθρωπος ή αν είναι απλά το σύνολο των αναφορών του.
(Ναι, όλοι είμαστε το σύνολο των αναφορών μας, αλλά υποθέτω ένας καλλιτέχνης πρέπει να φέρει και κάτι που αναγνωρίζεται ως δικό του.)
Ο Ρίσαρντ Αγιοάντι είναι μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση νέου σκηνοθέτη. Πριν λίγα χρόνια με το “Submarine” έπαιξε όμορφα τον Γουές Άντερσον, σε ένα προπέρσινο επεισόδιο του “Community” ρίφαρε πάνω στο cult “My Dinner with Andre” και στο “Double” (imdb | letterboxd) τώρα διασκευάζει Ντοστογιέφσκι σε ένα Γκιλιαμικό σύμπαν γυρισμένο σαν ταινία του Καουρισμάκι.
Τα επιμέρους αποτελέσματα είναι πάντα όμορφα, έχουν αισθητική και δεν χάνουν ποτέ τον θεατή, όμως σε αυτό το σημείο αρχίζω να αναρωτιέμαι αν ο Αγιοάντι είναι αληθινός άνθρωπος ή αν είναι απλά το σύνολο των αναφορών του.
(Ναι, όλοι είμαστε το σύνολο των αναφορών μας, αλλά υποθέτω ένας καλλιτέχνης πρέπει να φέρει και κάτι που αναγνωρίζεται ως δικό του.)
Τζέσι Άιζενμπεργκ, Τζέσι Άιζενμπεργκ
Η ταινία είναι ωραιότατη: Διαθέτει καταρχάς μια πρώτη σημαντική υποψηφιότητα για μουσική της χρονιάς από τον Άντριου Χιούιτ, ο Τζέσι Άιζενμπεργκ στο διπλό ρόλο του υπαλληλάκου και του ‘τάυλερ ντέρντεν’ αντικατοπτρισμού του είναι προβλεπόμενα καλός, η καλλιτεχνική διεύθυνση και το μοντάζ βοηθούν τον Αγιοάντι να συνθέσει έναν παστέλ εφιάλτη που σίγουρα δεν γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο ή να σου επιτρέψει να τον ξεχάσεις γρήγορα.
Tο πρόβλημα του φιλμ, για έναν υπάλληλο που μια μέρα συναντά έναν πανομοιότυπο με αυτόν άντρα που όμως έχει όλα όσα λείπουν στον ίδιο, είναι πως δεν το νιώθω ποτέ να ξεπερνά εν τέλει τις αναφορές του. Αυτό δεν του αφαιρεί τον τίτλο του προτεινόμενου- αισθητικά και μόνο είναι μια εμπειρία αρκετά έντονη ώστε να αξίζει τον κόπο. Αλλά να, από ένα σημείο κι έπειτα, δεν με ένοιαζε απαραίτητα πώς θα τελειώσει. (Αν και, όταν έφτασε στο point, ομολόγησα έναν θαυμασμό.) Όπως και νά’χει, η ταμπέλα του χίπστερ “Brazil” δε θα φύγει εύκολα. Υποπτεύομαι πως ο Αγιοάντι θα είναι ΟΚ με αυτό.
Φιλμ σε φιλμ
Να κάτι όλο και πιο σπάνιο: Προβολές ταινιών απο φιλμ, όπως Τότε. Το ετήσιο διμηνιαίο ραντεβού στο Άστυ επιστρέφει με το Ταινιόραμα, την σινεφιλικά εξουθενωτική (με την καλύτερη δυνατή έννοια) συλλογή σπουδαίων ταινιών από μεγάλους σκηνοθέτες, που προβάλλονται καθημερινά σε θεματικές τριάδες, χρόνο μετά το χρόνο.
Σε μια τέτοια βραδιά του Ταινιοράματος πριν πολλά χρόνια είχα δει για πρώτη φορά στη ζωή μου Αρτζέντο. Είχα δει “Opera” (εικ.) - “Suspiria” - “Τέσσερις Μύγες σε Πράσινο Βελούδο”, έτσι, back to back to back σε ένα βράδυ. Έχει πολλές τέτοιες φανταστικές τριάδες το πρόγραμμα, μια εκ των οποίων, φέτος, είναι ακριβώς η ίδια αρτζεντική. (Αργεί ακόμα ωστόσο, είναι την Κυριακή 15 Ιουνίου. Ξέρετε λοιπόν πού θα με βρείτε εκείνο το βράδυ.)
Τσέκαρε όλο το πρόγραμμα εδώ. Αξίζει να βρεις μέρες και να επισκεφθείς, με πολύ φτηνό ημερήσιο εισιτήριο, και να καταναλώσεις σελιλόιντ όπως εκείνοι όλοι οι δημιουργοί θα ήθελαν να το κάνεις.
Από την 1η βδομάδα τον αποψινό Ντέιβιντ Λιντς ήδη είναι αργά να τον προλάβεις όμως η τριπλέτα της Κυριακής (“Πέρυσι στο Μάριενμπαντ”, “Μετά τα Μεσάνυχτα”, “Τραγούδια από τον Δεύτερο Όροφο”) είναι πεντάστερη, ενώ τη Δευτέρα υπάρχει και μια τριπλέτα Τρυφώ. Όρεξη να υπάρχει.
Κάννες
Στο ετήσιο 13άρι προβλέψεων του ΟΝΕΜΑΝ για τις Κάννες πέρσι πέσαμε αρκετά μέσα, προβλέποντας την λατρεία μας για το “Inside Llewyn Davis” μεταξύ άλλων. Θα κάνουμε το ίδιο πράγμα την επόμενη βδομάδα- το κομμάτι της αναμονής είναι το καλύτερο με τις Κάννες, ένα Φεστιβάλ αρκετά σημαντικό ώστε επί 10 μέρες να μην είναι δυνατόν να αποφύγεις διαρκείς αναφορές σε ταινίες που θα δεις σε μήνες (ή και χρόνια) από τώρα.
Προς το παρόν, για την ταινία “Grace of Monaco” που άνοιξε το Φεστιβάλ έχουμε διαβάσει τόσο επιθετικό κράξιμο, που δε βλέπουμε την ώρα να έρθει εδώ, πρέπει να είναι τρομερά διασκεδαστικό troll cinema.
Προσεχώς
Δεν ξέρω αν σας λέει τίποτα, ένα μικρό φιλμάκι του Μπράιαν Σίνγκερ βγαίνει, "X-Men: Days of Future Past" (με τον φανταστικό Ελληνικό τίτλο "Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος"). Το βλέπουμε Δευτέρα, αντιδράσεις στα γνωστά μέρη.
πηγη:oneman.gr
Η ταινία είναι ωραιότατη: Διαθέτει καταρχάς μια πρώτη σημαντική υποψηφιότητα για μουσική της χρονιάς από τον Άντριου Χιούιτ, ο Τζέσι Άιζενμπεργκ στο διπλό ρόλο του υπαλληλάκου και του ‘τάυλερ ντέρντεν’ αντικατοπτρισμού του είναι προβλεπόμενα καλός, η καλλιτεχνική διεύθυνση και το μοντάζ βοηθούν τον Αγιοάντι να συνθέσει έναν παστέλ εφιάλτη που σίγουρα δεν γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο ή να σου επιτρέψει να τον ξεχάσεις γρήγορα.
Tο πρόβλημα του φιλμ, για έναν υπάλληλο που μια μέρα συναντά έναν πανομοιότυπο με αυτόν άντρα που όμως έχει όλα όσα λείπουν στον ίδιο, είναι πως δεν το νιώθω ποτέ να ξεπερνά εν τέλει τις αναφορές του. Αυτό δεν του αφαιρεί τον τίτλο του προτεινόμενου- αισθητικά και μόνο είναι μια εμπειρία αρκετά έντονη ώστε να αξίζει τον κόπο. Αλλά να, από ένα σημείο κι έπειτα, δεν με ένοιαζε απαραίτητα πώς θα τελειώσει. (Αν και, όταν έφτασε στο point, ομολόγησα έναν θαυμασμό.) Όπως και νά’χει, η ταμπέλα του χίπστερ “Brazil” δε θα φύγει εύκολα. Υποπτεύομαι πως ο Αγιοάντι θα είναι ΟΚ με αυτό.
Φιλμ σε φιλμ
Να κάτι όλο και πιο σπάνιο: Προβολές ταινιών απο φιλμ, όπως Τότε. Το ετήσιο διμηνιαίο ραντεβού στο Άστυ επιστρέφει με το Ταινιόραμα, την σινεφιλικά εξουθενωτική (με την καλύτερη δυνατή έννοια) συλλογή σπουδαίων ταινιών από μεγάλους σκηνοθέτες, που προβάλλονται καθημερινά σε θεματικές τριάδες, χρόνο μετά το χρόνο.
Σε μια τέτοια βραδιά του Ταινιοράματος πριν πολλά χρόνια είχα δει για πρώτη φορά στη ζωή μου Αρτζέντο. Είχα δει “Opera” (εικ.) - “Suspiria” - “Τέσσερις Μύγες σε Πράσινο Βελούδο”, έτσι, back to back to back σε ένα βράδυ. Έχει πολλές τέτοιες φανταστικές τριάδες το πρόγραμμα, μια εκ των οποίων, φέτος, είναι ακριβώς η ίδια αρτζεντική. (Αργεί ακόμα ωστόσο, είναι την Κυριακή 15 Ιουνίου. Ξέρετε λοιπόν πού θα με βρείτε εκείνο το βράδυ.)
Τσέκαρε όλο το πρόγραμμα εδώ. Αξίζει να βρεις μέρες και να επισκεφθείς, με πολύ φτηνό ημερήσιο εισιτήριο, και να καταναλώσεις σελιλόιντ όπως εκείνοι όλοι οι δημιουργοί θα ήθελαν να το κάνεις.
Από την 1η βδομάδα τον αποψινό Ντέιβιντ Λιντς ήδη είναι αργά να τον προλάβεις όμως η τριπλέτα της Κυριακής (“Πέρυσι στο Μάριενμπαντ”, “Μετά τα Μεσάνυχτα”, “Τραγούδια από τον Δεύτερο Όροφο”) είναι πεντάστερη, ενώ τη Δευτέρα υπάρχει και μια τριπλέτα Τρυφώ. Όρεξη να υπάρχει.
Κάννες
Στο ετήσιο 13άρι προβλέψεων του ΟΝΕΜΑΝ για τις Κάννες πέρσι πέσαμε αρκετά μέσα, προβλέποντας την λατρεία μας για το “Inside Llewyn Davis” μεταξύ άλλων. Θα κάνουμε το ίδιο πράγμα την επόμενη βδομάδα- το κομμάτι της αναμονής είναι το καλύτερο με τις Κάννες, ένα Φεστιβάλ αρκετά σημαντικό ώστε επί 10 μέρες να μην είναι δυνατόν να αποφύγεις διαρκείς αναφορές σε ταινίες που θα δεις σε μήνες (ή και χρόνια) από τώρα.
Προς το παρόν, για την ταινία “Grace of Monaco” που άνοιξε το Φεστιβάλ έχουμε διαβάσει τόσο επιθετικό κράξιμο, που δε βλέπουμε την ώρα να έρθει εδώ, πρέπει να είναι τρομερά διασκεδαστικό troll cinema.
Προσεχώς
Δεν ξέρω αν σας λέει τίποτα, ένα μικρό φιλμάκι του Μπράιαν Σίνγκερ βγαίνει, "X-Men: Days of Future Past" (με τον φανταστικό Ελληνικό τίτλο "Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος"). Το βλέπουμε Δευτέρα, αντιδράσεις στα γνωστά μέρη.
πηγη:oneman.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr