Επιστολή δεκαοχτάχρονου για την αυτοκτονία στα Γιαννιτσά...

Αγαπητοί γονείς αφιερώστε λίγο από το χρόνο σας για να διαβάσετε το σχόλιο ενός παιδιού για την αυτοκτονία του συνομήλικού του και σκεφτείτε τι λέμε στα παιδιά μας με αφορμή τις εξετάσεις Διαβάστε το σχόλιο ανώνυμου συνομήλικου στα ΝΕΑ για την τραγική αυτοκτονία του δεκαοχτάχρονου και σκεφτείτε.... 

 "Ειμαι δεκαοχτω χρονων και το πρωι της τεταρτης εδωσα πανελλαδικες. Εδω και ενα χρονο εχω βιωσει μεσα απο τα ματια φιλων τον πονο που προκαλουν οι γονεις στα παιδια τους κατα τη διαρκεια αυτης της απεχθους διαδικασιας. Απεχθους οχι λογω συστηματος, οχι λογω λογικης. Εξετασεις και δοκιμασιες τετοιου ειδους υπαρχουν στα σχολεια, στα πανεπιστημια, στον χωρο εργασιας σε ολες τις χωρες. 

Απεχθους επειδη κατορθωνει με εκπληκτικη "διακριτικοτητα" να βγαζει τον χειροτερο εαυτο του Ελληνα γονιου. Εναν εαυτο που περιμενει τη δευτερα και τριτη λυκειου του ταλαιπωρου νεου για να εκδηλωθει. Εναν εαυτο που κρυβει αχαριστια, δυστυχια, εγωμανια, απαιδευσια, απαραμιλλης διαστασης ψυχικη και πνευματικη ανωριμοτητα.

 Φιλοι μου εχουν ακουσει τους γονεις τους να εκφραζουν ανοιχτα την απογοητευση τους γι'αυτους κατα τη διαρκεια της επιπονης και ατελειωτης προσπαθειας, απογοητευση οχι για ανηθικη συμπεριφορα (προς θεου!) αλλα για ενα κωλοδεκαπεντε στα εικοσι με κοκκινο στυλο σημειωμενο πανω σε ενα γραπτο• απογοητευση για ενα σχολιο του καθηγητη που δηλωνει την απουσια οχι ηθικων αρχων εκ μερους του παιδιου, αλλα την απουσια ορισμενων τυποποιημενων γνωσεων. 

Απογοητευση που αφορα στους εαυτους τους αλλα χτυπα αλυπητα τα παιδια. Διοτι δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απο την ελλειψη πιστης και εμπιστοσυνης στο ιδιο το παιδι σου και ειτε αυτη εκφραζεται αμεσα ειτε εμμεσα (γονεις που ξυπνουν τη νυχτα απο το αγχος για τις επιδοσεις του παιδιου τους και ισχυριζονται οτι "δεν το δειχνουν" στο παιδι, λες και ειναι ηλιθιο συναισθηματικα) προκαλει ανεπανορθωτη ζημια στον ψυχισμο του νεου. Δεν υπερβαλλω. Και πραγματι ο ανθρωπισμος, το πλεον σημαντικο ζητημα των καιρων μας, ηταν θεμα εκθεσης. Αλλα κανενα παιδι δεν το αντιληφθηκε πραγματικα.

 Περιμενε ο γονιος εξω απο την πορτα να το ρωτησει αν εφτασε επιτελους το οριο των προσδοκιων του. Πώς λοιπον να το αντιληφθει το παιδι; Αναρωτηθηκε κανεις, απο αυτους που λυπουνται τους κακομοιρους τους γονεις, τη νυχτα που περασε ο συνομηλικος μου πριν παρει μια αποφαση ολωσδιολου αντιθετη με τη φυση του ανθρωπου (σε υπερμετρες δυστυχιες ενηλικες δεν το κατορθωνουν) και κυριως με τη φυση του νεου, του αισιοδοξου και αγωνιστικου νεου; Αναρωτηθηκε κανεις τι βιωσε, τι ακουσε, τι αισθανθηκε πρωτιστως απο τους γονεις, οι εκπαιδευτικοι δεν εχουν τοσο μεγαλη επιρροη οσο φαινεται, πριν αποφασισει οτι μοναδικη λυση ηταν να ανακουφισει τον εαυτο του και τους γονεις του απο το βαρος της προσωπικοτητας του; Μια κουβεντα: "μην ανησυχεις, άλλα ειναι τα σημαντικα πραγματα στη ζωη. Δεν εχεις να αποδειξεις τιποτα και σε κανεναν. Εισαι σπουδαιος ανθρωπος και σε αγαπω χωρις ορους και προϋποθεσεις" αρκουσε. 

Η αγαπη δεν ειναι μονο σλογκαν σε εικονες του google που σε κανουν να χαμογελας και να αισθανεσαι περηφανος για την αντιληπτικη σου ικανοτητα. Η αγαπη ειναι η ζωη. Η απουσια της συνεπαγεται κυριολεκτικα ή μεταφορικα απουσια ζωης. Μπορει να φλυαρω και οσα λεω να μην εχουν υποσταση, δεν την εψαξα την περιπτωση σε βαθος. Το μονο που ξερω ειναι οτι μολις το ακουσα ξεσπασα σε λιγμους, με κατελαβε ανυπερβλητος θυμος και επειτα θυμηθηκα το θεμα της εκθεσης...ανθρωπια...αγνωστη θα φαινοταν στο παιδι η εννοια μολις την αντικριζε στο "επισημο" διαγωνισμα. Κι αν δεν εγραφε καλα, οι γονεις θα απογοητευονταν. Παρακαλω, με επιεικεια οι αντιτιθεμενες αποψεις. Απλα ηθελα να εκφρασω τον πονο μου. Οχι να θιξω υποληψεις..."