Μόλις γεννιέται ένα παιδί αρχίζει και ο αγώνας για το φάσκιωμα της ελευθερίας, της φαντασίας και της ψυχής του, στην πορεία για την διαμόρφωση του νέου πολίτη. Είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνικοποίηση, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναπαραγωγική διαδικασία της κοινωνίας, που προσπαθεί να διαιωνίσει το πολιτισμικό της DNA, να πλάσει κατ’ εικόνα και ομοίωση τους αυριανούς πολίτες, ή τους αυριανούς υπηκόους της.
Κι όπως στην φύση, που τυχαίνει κάποτε να σπάει αυτή η προγραμματισμένη μεταβίβαση από γενεά σε γενεά, με το να συμβαίνουν απρόσμενα οι μεταλλάξεις, που είναι η τυχαία αλλαγή του γενετικού υλικού. Έτσι και στην κοινωνία προκύπτουν οι δικές της μεταλλάξεις, οι δικές της «εκτροπές». Αυτές οι κοινωνικές μεταλλάξεις, έχουν διάφορα ονόματα, ανάλογα με την εποχή. Είναι οι γαβριάδες, οι αναρχικοί, οι αμαρτωλοί, οι αντάρτες, οι χαϊνηδες. Είναι ο Σπάρτακος, ο Χριστός, ο Μάρξ, ο Τσε Γκεβάρα. Είναι όλοι όσοι αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη, την δοσμένη αρμονία και ζητούν μια άλλη, πλησιέστερα στο αρχέγονο φαντασιακό της παιδικής αθωότητας και ελευθερίας. Είναι αυτοί που αμφισβητούν το αυτονόητο και τον «κοινό νου»!
Και ενώ στην φύση, οι μεταλλάξεις είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης, παρόλο που οι πιο πολλές είναι ανώφελες και μόνο λίγες ανοίγουν τον δρόμο για ανώτερες μορφές, οι «κοινωνικές μεταλλάξεις» σχεδόν πάντα είναι η μαγιά του καινούργιου. Το διαφορετικό ανοίγει τον δρόμο, η ποικιλία γεννάει το καινούργιο. Το φαινομενικά απροσάρμοστο είναι το πρόσωπο της νέας εποχής. Κι ας αντιμάχεται ο συντηρητικός κομφορμισμός της κάθε κοινωνίας να εξορίσει αυτές τις κοινωνικές «παρεκκλίσεις», κι ας πασχίζει ο πολιτικός, ο πολιτιστικός και ο κοινωνικός περίγυρος να διαβάζει ανάποδα το βιβλίο της κοινωνικής εξέλιξης. Αυτές θα είναι οι φύτρες της κάθε αυγής!
Τι περιθώρια όμως έχουν απομείνει σε μας τους «κοινωνικοποιημένους», για να γυρίσουμε πίσω το πολιτιστικό μας ρολόι και να ξαναβρούμε την χαμένη μας αθωότητα; Πόσο κόπο πρέπει να κάνουμε για να ανακτήσουμε την ουσία με την οποία γεννηθήκαμε;
Πόσα βιβλία πρέπει ακόμα να διαβάσω ώσπου να ξεμάθω αυτά που μου έμαθαν στο σχολείο…..
Πόση μουσική πρέπει ν’ ακούσω για να μάθω το μελωδικό ήχο της σιωπής…..
Σε τι κινήσεις πρέπει ν’ ασκηθούν οι αρθρώσεις μου για να ισοφαρίσουν την ακαμψία της «σουηδικής γυμναστικής»….
Με τι μαγιές πρέπει να ζυμωθώ για να άρω την από αιώνων καθήλωσή μου……
Και όπως λέει ο Πικάσο … «παλιά ζωγράφιζα, όπως ο Ραφαήλ. Μου χρειάστηκε μια ολόκληρη ζωή για να μάθω να ζωγραφίζω, σαν τα παιδιά»…..
Κώστας Δανάς
ιατρός
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr