Το παλιό σεντούκι άνοιξα να σου δείξω το διαμάντι της ποίησης και μοναδικό μου τάλαντο.
Ωραίο μου ‘πες το διαμάντι!
Αλλά για διαμάντι έχω τα όρια σαν καγκελόπορτα στις νόρμες της ζωής.
Ο καιρός πέρασε, ο αέρας πλεκόταν πλέον με τον ήλιο φύσαγε
μέσα απ’ την ποίηση έπαιρνε μαζί στίχους και τραύματα
ρηξικέλευθων γυναικών.
Οι γυναίκες χρόνια τώρα κοιτούν το φαίνεσθε και σφυρίζουν
ύστερα στους δρόμους της απόλαυσης.
Κι όμως εσένα δεν υπάρχει πλάσμα που να μη μεθύσει απ’ τον
εκτυφλωτικό σου οίστρο.
Πόσες φορές δεν πιάστηκαν τα νέφη μου στα αδράχτια
της ψυχής τα κοσμημένα σου!
Πόσες φορές σιώπησες απλώνοντας το χαμόγελό σου κόντρα
στον καιρό που κοντεύει,
για να χάσω τούτη την παλλόμενη παρηγοριά που φέγγει απ’ το
μικρό παράθυρο.
Την πιάνω και τη ρίχνω σαν πέπλο που φοράς στο προσκέφαλο
να μοιάζει με ανταύγειες.
Έπειτα απ’ την απουσία σου θα τους καλέσω πίσω τους στίχους
να ακουμπήσω στα ίδια τραύματα σαν αγιασμένο κατάπλασμα.
Τσαβδάρης Αθαν. Ευάγγελος
για το ialmopia.gr
ΕΥΑΓΓΕΛΕ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ.. ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ Κ ΠΑΛΙ ΜΠΡΑΒΟ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΙΑΛΛΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΠΙΣΗς ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ SITE ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΝΕ ΝΕΟΥς ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ. ΜΠΡΑΒΟ Κ ΣΕ ΣΑς ΣΤΟ IALMOPIA